தமிழ் நாடு தந்த விடுதலை போராட்ட வீரர்கள்

 

                                                  அம்புஜம்மாள்      

                                                                   வசதியான சுதந்திரப் போராளி

 அம்புஜம்மாள் அவர்கள் எஸ். சீனிவாச ஐயங்கார் மற்றும் அவரது மனைவி ரங்கநாயகிக்கு 1899 ஜனவரி 8 அன்று பிறந்தார். சீனிவாச ஐயங்கார் சென்னை மாகாணத்தில் இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் முன்னணி தலைவர்களில் ஒருவராகவும், ஸ்வராஜ் கட்சியின் தலைவராகவும் பணியாற்றினார். அம்புஜம்மாளின் தாய்வழி தாத்தா சர் வி. பாஷ்யம் ஐயங்கார் ஆவார், இவர் மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியின் அட்வகேட் ஜெனரலாக நியமிக்கப்பட்ட முதல் பூர்வீக இந்தியர் ஆவார்.

 அம்புஜம்மாள் 1910 இல் எஸ் தேசிகாச்சாரியை மணந்தார். அவர் கும்பகோணத்தைச் சேர்ந்த வழக்கறிஞராக இருந்தார்.

 அவரது வாழ்க்கையின் ஆரம்பத்தில், அவர் காந்திஜியின் கருத்துக்களால், குறிப்பாக அவரது ஆக்கபூர்வமான சமூக-பொருளாதாரத் திட்டங்களால் ஈர்க்கப்பட்டார். சகோதரி சுப்பலட்சுமி, டாக்டர் முத்துலட்சுமி ரெட்டி மற்றும் மார்கரெட் கசின்ஸ் ஆகியோருடனான அவரது தொடர்பு மூலம் இந்த ஆர்வம் தூண்டப்பட்டது.

அம்புஜம்மாள் ஆசிரியையாகத் தகுதி பெற்று சாரதா வித்யாலயா பெண்கள் பள்ளியில் பகுதி நேரமாகப் பாடம் நடத்தினார். அவர் 1929 முதல் 1936 வரை சாரதா மகளிர் சங்கத்தின் கமிட்டி உறுப்பினராக இருந்தார். அவர் சகோதரி சுப்பலட்சுமியுடன் மிகவும் நெருக்கமாக பணியாற்றினார். 1929 இல், அவர் மெட்ராஸ் மகளிர் சுதேசி லீக்கின் பொருளாளராக பரிந்துரைக்கப்பட்டார். இந்த சுதேசி லீக், காங்கிரஸின்  கட்சியின் அரசியல் அல்லாத பிரிவாக இருந்தது, காந்தியின் சமூக மற்றும் பொருளாதார திட்டங்களை செயல்படுத்தியது.

 காந்திஜியின் வேண்டுகோளின் பேரில் தேசிய இயக்கத்திற்கு ஆதரவாக தங்களுடைய நகைகளை நன்கொடையாக பல பெண்கள்  வழங்கினர்.அம்புஜம் அம்மாளும் தனது நகைகளை வழங்கினார்.   அவர் சுதேசியின் வலுவான ஆதரவாளராக இருந்தார், மேலும் காதியைத் ஆதரித்தார்.

 1930 ஆம் ஆண்டு ஒத்துழையாமை  இயக்கத்தின் போது அவர் அரசியல் வாழ்க்கையில் நுழைந்தார். அவர் உப்பு சத்தியாகிரகத்தில் சேர்ந்து, கைது செய்யப்பட்டார். 1932 இல், அவர் காங்கிரஸின் "மூன்றாவது சர்வாதிகாரி" என்று புகழப்பட்டார், மேலும் சத்தியாக்கிரகிகளை வெளிநாட்டு துணிகளைப் புறக்கணிக்க வழிவகுத்தார். அம்புஜம்மாள்  கைது செய்யப்பட்டு ஆறு மாத சிறைத்தண்டனை விதிக்கப்பட்டார்.

 ஒரு முழுமையான காங்கிரஸ் பெண்மணியாக பணியாற்றினார், அவர் 1934 முதல் 1938 வரை இந்தி பிரச்சார சபையின் நிர்வாகக் குழுவின் ஒரு உறுப்பினராக இருந்தார். அவர் ஹிந்திக்காக நிறைய பிரச்சாரப் பணிகளைச் செய்தார். இந்தி பிரச்சார சபையின் செயல்பாடுகளின் ஒரு பகுதியாக, அவர் 1934 இல் பம்பாயில் நடந்த அகில இந்திய காங்கிரஸ் மாநாட்டில் கலந்து கொண்டார். நவம்பர் 1934 முதல் ஜனவரி 1935 வரை காந்தியுடன் வார்தா ஆசிரமத்தில் தங்கினார்.

 மயிலாப்பூர் லேடீஸ் கிளப்பின் செயலாளராக 1936ல் இருந்து பதவி வகித்தார்.  அவர் இந்தி வகுப்புகளை நடத்தினார். இந்திய மகளிர் சங்கத்தின் (WIA) குறிப்பிடத்தக்க உறுப்பினராக இருந்த அவர், 1939 முதல் 1942 வரை செயலாளராக பதவி வகித்தார். 1939 முதல் 1947 வரை பொருளாளராக இருந்தார். இந்திய மகளிர் சங்கத்தின் மூலம் அவர் பணியாற்றிய பணிகள்: குழந்தை திருமணம், பலதார மணம் மற்றும் தேவதாசி முறை ஒழிப்பு; பெண்களின் உரிமைகள் மற்றும் அவர்களின் சொத்துரிமைகளைப் பாதுகாக்கும் சட்டத்தை கொண்டு வருதல். இந்திய மகளிர் சங்கத்தின் மூலம் சார்பாக, அவர் சென்னை மாநகராட்சிக்கு பரிந்துரைக்கப்பட்டார். 1947 இல், சென்னையில் நடந்த அகில இந்தியப் பெண்கள் மாநாட்டின் போது, வரவேற்புக் குழுவின் தலைவராக அவர் பணியாற்றினார்.

 அர்ப்பணிப்புள்ள சமூக சேவகி, அவர் 1948 முதல் அவர் நிறுவிய ஸ்ரீநிவாசா காந்தி நிலையத்தின் தலைவராகவும் பொருளாளராகவும் இருந்தார். இது ஏழை சிறுமிகளுக்கு இலவச கல்வி  பயிற்சி அளித்தது, இலவச மருந்தகம் அமைத்து கொடுத்தார். மேலும் அவர்  அச்சகத்தில் பெண்களுக்கு பயிற்சி மற்றும் வேலைவாய்ப்பை வழங்கினார்.

வினோபா பாவேயின் கூட்டாளியான அம்புஜம்மாள் 1956 இல் பூதன் இயக்கத்தை விளம்பரப்படுத்த அவருடன் தமிழ்நாடு சுற்றுப்பயணம் செய்தார். அம்புஜம்மாள் பெரிய  தொழில்மயமாக்கலுக்கு ஆதரவாக இல்லை; பாவே பரிந்துரைத்தபடி - கிராமத்தின் தன்னிறைவு மாதிரியை அவர்  நம்பினார் .

 1957 முதல் 1962 வரை தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டியின் துணைத் தலைவராகவும், 1957 முதல் 1964 வரை மாநில சமூக நல வாரியத்தின் தலைவராகவும் இருந்தார். அம்புஜம்மாள் இந்தி மற்றும் தமிழ் மொழிகளில் குறிப்பிடத்தக்க புலமை பெற்றவர். காந்தி பற்றி தமிழில் மூன்று புத்தகங்கள் எழுதியுள்ளார். 1964 ஆம் ஆண்டு அம்புஜம்மாள் பத்மஸ்ரீ விருதை வென்றார்.

 அவர் தனது 82 வயதில் மறைந்தார்.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                                      எம்.பக்தவத்சலம்

                                              தமிழக முன்னாள் முதல்வர்

எம் பக்தவத்சலம். 1897 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் 9 ஆம் தேதி மீஞ்சூர் சி.என்.கனகசபாபதி முதலியார் மற்றும் சென்னை பூந்தமல்லி நாசரேத்பேட்டை கிராமத்தின்  மல்லிகா ஆகியோருக்கு மகனாகப் பிறந்தார். அவரது ஐந்து வயதில் அவரது தந்தை இறந்தார், பக்தவத்சலம் அவரது மாமாக்கள் சி.என். முத்துரங்க முதலியார் மற்றும் சி.என். எவலப்ப முதலியார் ஆகியோரால் வளர்க்கப்பட்டார். பள்ளிப்படிப்பை சென்னையிலேயே முடித்துவிட்டு சென்னை சட்டக் கல்லூரியில் சேர்ந்தார். 1923 இல் பட்டம் பெற்றதும், பக்தவத்சலம் சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் வழக்கறிஞராகப் பயிற்சியைத் தொடங்கினார். 

 பக்தவத்சலம் பட்டப்படிப்புக் காலத்திலேயே இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தில் சேர்ந்தார். அவர் இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் சேர்ந்தார் மற்றும் 1922 இல் சென்னை மாகாண காங்கிரஸ் கமிட்டி உறுப்பினரானார். 1926 இல், அவர் காங்கிரஸ் காரிய கமிட்டி உறுப்பினரானார்.

 இந்தியா நாளிதலை தொடங்கிய ,பக்தவத்சலம் 1933 ஆம் ஆண்டு வரை  அதை  நிர்வகித்து வந்தார் . 1926 மற்றும் 1935 ஆம் ஆண்டு மாவட்ட வாரியம் மற்றும் நகராட்சித் தேர்தல்களின் போது தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கட்சி  பேரவை செயலாளராக இருந்தார். சில காலம் சென்னை மகாஜன சபையின் செயலாளராகவும் பணியாற்றினார்.

 வேதாரண்யத்தில் நடந்த உப்பு சத்தியாகிரகத்தின் போது பக்தவத்சலம் காயமடைந்தார். 1932ல் இந்தியாவின் சுதந்திர தின விழாவை நடத்தியதற்காக கைது செய்யப்பட்டு ஆறு மாதங்கள் சிறையில் இருந்தார். 1936 மாநகராட்சி தேர்தலில், பக்தவத்சலம் சென்னை மாநகராட்சிக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு துணை மேயராக பணியாற்றினார்.

 பக்தவத்சலம் 1937 ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற சென்னை சட்டமன்றத் தேர்தலில் நின்று திருவள்ளூர் ஊரகத் தொகுதியில் இருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். ராஜாஜி அரசில் உள்ளாட்சித் துறை அமைச்சக  நாடாளுமன்றச் செயலாளராக பக்தவத்சலம் பணியாற்றினார். 2வது உலகப் போரின் போது பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தால் போர் பிரகடனப்படுத்தப்பட்டதன் பேரில் பக்தவத்சலம் இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் மற்ற அலுவலக உறுப்பினர்களுடன் ராஜினாமா செய்தார்.

 பக்தவத்சலம் வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கத்தில் பங்கேற்று ஆங்கிலேயர்களால் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். 1944 இல் விடுதலையானதும், அவர் இந்திய அரசியலமைப்புச் சபைக்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

 பக்தவத்சலம் 1946 இல் நடைபெற்ற சென்னை சட்டமன்றத் தேர்தலில் நின்று மீண்டும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். ஓ.பி.ராமசாமி ரெட்டியார் அமைச்சரவையில் பொதுப்பணி மற்றும் செய்தித்துறை அமைச்சராகப் பணியாற்றினார். 1952 முதல் 1954 வரை ராஜாஜி அமைச்சரவையிலும் , 1954 முதல் 1963 வரை  கு  காமராஜர் அமைச்சரவையிலும் மூத்த அமைச்சராக  பணியாற்றினார்.

 1962 இல், இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் சட்டமன்றத் தேர்தலில் வெற்றி பெற்று மாநிலத்தில் ஆட்சியை அமைத்தது. காந்தி ஜெயந்தி நாளில், 2 அக்டோபர் 1963 அன்று, காமராஜர் திட்டத்தின் கீழ் காங்கிரஸ் கட்சியின் அலுவலகப் பொறுப்பாளராக அதிக நேரத்தை செலவிடுவதற்காக காமராஜர் ராஜினாமா செய்த பிறகு, பக்தவத்சலம் சென்னையின் முதலமைச்சராக பதவியேற்றார். பக்தவத்சலம்  இந்திய தேசிய காங்கிரஸிலிருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட தமிழகத்தின் கடைசி முதலமைச்சர் ஆவார்.

 ஆகஸ்ட் 1963 இல், ராஷ்ட்ரிய ஸ்வயம்சேவக் சங்கத்தின் செயலாளர்  எம்.எஸ். கோல்வால்கர், சுவாமி விவேகானந்தர் நூற்றாண்டுக் குழுவையும் கன்னியாகுமரி விவேகானந்தர் பாறை நினைவுக் குழுவையும் அமைத்து  அதன் செயலாளராக ஏக்நாத் ரானடேவை நியமித்தார். கன்னியாகுமரியில் சுவாமி விவேகானந்தரின் பிறந்த நூற்றாண்டு விழாவைக் கொண்டாடும் வகையில் அவருக்கு நினைவுச்சின்னம் அமைப்பதே இக்குழுவின் முக்கிய பணியாக இருந்தது. இதற்கு முதல்வர் பக்தவத்ஸம் மற்றும் மத்திய கலாச்சார விவகார அமைச்சர் ஹுமாயுன் கபீர் ஆகியோர் கடும் எதிர்ப்பு தெரிவித்தனர். இருப்பினும், ஒரு நினைவுச் சின்னத்திற்கு ஆதரவாக 323 நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களின் கையெழுத்துடன் கூடிய கடிதத்தை ரானடே அவரிடம் அளித்தபோது பக்தவத்சலம் ஒப்புக்கொண்டார்.

 பக்தவத்சலம் முதலமைச்சராக இருந்த காலம், தமிழ்நாடு  மாநிலத்தில் கடுமையான இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டங்களைக் கண்டது. பக்தவத்சலம், இந்தியை, தமிழ் நாட்டு பள்ளிகளில்      அறிமுகப்படுத்தும் மத்திய அரசின் முடிவை ஆதரித்தார். மார்ச் 7, 1964 அன்று, சென்னை சட்டமன்றத்தின் கூட்டத்தில் , பக்தவத்சலம் ஆங்கிலம், இந்தி மற்றும் தமிழ் ஆகிய மூன்று மொழிகளை  கற்பிக்க  பரிந்துரைத்தார்.

 1965 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 26 ஆம் தேதி, இந்திய நாடாளுமன்றத்தால் பரிந்துரைக்கப்பட்ட 15 ஆண்டு கால இடைமாற்றக் காலம் முடிவுக்கு வந்த நாள், நெருங்கியது, போராட்டங்கள் தீவிரமடைந்து காவல்துறை நடவடிக்கை மற்றும் உயிரிழப்புகளுக்கு வழிவகுத்தது.

 3 பிப்ரவரி 1965 அன்று,  இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தின் போது பொதுச் சொத்துக்கள்  சேதத்திற்கு மற்றும் வன்முறைகள் பெருமளவில் நடந்ததற்கு எதிர்க்கட்சியான திராவிட முன்னேற்றக் கழகமும் இடதுசாரிக் கட்சிகளும் தான் காரணம் என்று பக்தவத்சலம் கூறினார்.

 அவர் திறமையான முதலமைச்சராக பணியாற்றினார், ஆனால் 1967 தேர்தலில் தோல்வியடைந்தார். 1970களில் பக்தவத்சலம் அரசியலில் இருந்து ஓரளவு ஓய்வு பெற்றார். அவர் 89 வயதில் 1987 ஜனவரி 31 அன்று மறைத்தார்.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                                                      

                                                   கேப்டன் லக்ஷ்மி சாகல்

                       நேதாஜியின்  தலைமையேற்ற இந்திய தேசிய இராணுவத்தின் 

புரட்சிகரமான தலைவர்

    1914 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் 24 ஆம் தேதி சென்னை மாகாணத்தின் கீழ்  இருந்த மலபாரில் லட்சுமி சுவாமிநாதனாக சாகல் பிறந்தார், சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் குற்றவியல் வழக்கறிஞரான எஸ்.சுவாமிநாதன் மற்றும்  அம்மு சுவாமிநாதன் என்று  அழைக்கப்பட்ட ஏ.வி. அம்முகுட்டி என்ற பெற்றோரின் மகள்.  அவர் ஒரு சமூக சேவகர் மற்றும் சுதந்திர ஆர்வலர், கேரளாவின் பால்காட்டில் உள்ள அனக்காராவின் "வடக்காத்" குடும்பம் என்று அழைக்கப்படும் நாயர் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்.

 லட்சுமி மருத்துவப் படிப்பைத் தேர்ந்தெடுத்து 1938 இல் மெட்ராஸ் மருத்துவக் கல்லூரியில் MBBS பட்டம் பெற்றார். ஒரு வருடம் கழித்து, மகளிர் மருத்துவம் மற்றும் மகப்பேறியலில் டிப்ளமோ பெற்றார். இவர் சென்னை திருவல்லிக்கேணியில் உள்ள அரசு கஸ்தூரிபா காந்தி மருத்துவமனையில் மருத்துவராக பணிபுரிந்தார்

 1940 இல், விமானி P.K.N ராவ்  உடனான திருமணம் தோல்வியடைந்ததால் சிங்கப்பூர் சென்றார்.  அவர் சிங்கப்பூரில் தங்கியிருந்தபோது, சுபாஷ் சந்திரபோஸின் இந்திய தேசிய ராணுவத்தைச் சேர்ந்த சிலரைச் சந்தித்தார். அவர் ஏழைகளுக்காக ஒரு மருத்துவமனையை  நிறுவினார், அவர்களில் பெரும்பாலோர் இந்தியாவில் இருந்து புலம்பெயர்ந்த தொழிலாளர்கள். இந்த நேரத்தில்தான் அவர் இந்திய சுதந்திர போராட்டத்தில்  தீவிர பங்கு வகிக்கத் தொடங்கினார்.

 இந்திய தேசிய படை (INA)  டிசம்பர் 1944 இல் ஜப்பானிய இராணுவத்துடன் பர்மாவிற்கு அணிவகுத்து சென்றது , ஆனால் மார்ச் 1945 இல், அவர்களுக்கு எதிராக போர் அலை திரும்பியதால், INA தலைமை, அவர்கள் இம்பாலுக்குள்  நுழைவதற்கு முன்பு பின்வாங்க முடிவு செய்தது. கேப்டன் லட்சுமி மே 1945 இல் பிரிட்டிஷ் இராணுவத்தால் கைது செய்யப்பட்டார், மார்ச் 1946 வரை பர்மாவில் இருந்தார், அவர் இந்தியாவுக்கு அனுப்பப்பட்டார் - அந்த நேரத்தில் டெல்லியில் நடந்த இந்திய தேசிய படையினர் மீதான குற்றவிசாரிப்புகள்   மக்கள் அதிருப்தியை அதிகரித்து.  அது  காலனித்துவ ஆட்சியின் முடிவை துரிதப்படுத்தியது.

 லக்ஷ்மி, பிரேம் குமார் சாகலை மார்ச் 1947 இல் லாகூரில் திருமணம் செய்தார். அவர்களின் திருமணத்திற்குப் பிறகு, அவர்கள் கான்பூரில் குடியேறினர், அங்கு அவர் தனது மருத்துவப் பயிற்சியைத் தொடர்ந்தார் மற்றும் இந்தியப் பிரிவினையைத் தொடர்ந்து அதிக எண்ணிக்கையில் வந்த அகதிகளுக்கு உதவினார். அவர்களுக்கு இரண்டு மகள்கள் இருந்தனர்: சுபாஷினி அலி மற்றும் அனிசா பூரி.

 பங்களாதேஷ் நெருக்கடியின் போது, பங்களாதேஷில் இருந்து இந்தியாவிற்கு வந்த அகதிகளுக்கு கல்கத்தாவில் நிவாரண முகாம்கள் மற்றும் மருத்துவ உதவிகளை ஏற்பாடு செய்தார். 1981 ஆம் ஆண்டு அனைத்திந்திய ஜனநாயக மகளிர் சங்கம் தொடங்கியபோது, அதன்  நிறுவன உறுப்பினர்களில் ஒருவராக இருந்த அவர், அதன் பல செயல்பாடுகள் மற்றும் பிரச்சாரங்களுக்கு தலைமை தாங்கினார். 1984 டிசம்பரில் விஷவாயு சோகத்திற்குப் பிறகு போபாலுக்கு மருத்துவக் குழுவை வழிநடத்திச் சென்றார், 1984 சீக்கியர்களுக்கு எதிரான கலவரத்தைத் தொடர்ந்து கான்பூரில் அமைதியை நிலைநாட்ட அவர் பணியாற்றினார், மேலும் 1996 இல் பெங்களூரில் நடந்த உலக அழகி போட்டிக்கு எதிரான பிரச்சாரத்தில் பங்கேற்றதற்காக அவர் கைது செய்யப்பட்டார். 2006 ஆம் ஆண்டு 92 வயதில் கான்பூரில் உள்ள அவரது கிளினிக்கில் தொடர்ந்து நோயாளிகளைப் பார்த்து வந்தார்.

 சகலின் மகள் சுபாஷினி ஒரு முக்கிய கம்யூனிஸ்ட் அரசியல்வாதி மற்றும் தொழிலாளர் நல  ஆர்வலர் ஆவார். திரைப்பட தயாரிப்பாளர் ஷாத் அலி இவரது பேரன். அலியின் கூற்றுப்படி, சாகல் ஒரு நாத்திகர்.

 19 ஜூலை 2012 அன்று, லட்சுமி சேகல் மாரடைப்பால் பாதிக்கப்பட்டு 23 ஜூலை 2012 அன்று காலை 11:20 மணிக்கு 97 வயதில் மறைந்தார்.  கான்பூரில்..கேப்டன் லக்ஷ்மி சேகல் சர்வதேச விமான நிலையம் கான்பூர் தேஹாத் மாவட்டத்தில் உருவாக்கப்பட்டு வருகிறது.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                               

                                   பெரியார் ஈ வே ராமசாமி

              புரட்சிகர பகுத்தறிவாளர் மற்றும் சமூக சீர்திருத்தவாதி

பெரியார் ஈ.வே . ராமசாமி  சென்னை மாகாணத்தில் ஈரோடில் செப்டம்பர் 17, 1879 இல்  ஒரு பணக்கார குடும்பத்தில் பிறந்தார். .

பெரியார் ஈ.வே.ரா  1919 இல் தனது தொழிலை விட்டுவிட்டார்.  மற்ற  பதவிகளை ராஜினாமா செய்து விட்டு  இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் சேர்ந்தார். ஈரோடு நகராட்சித் தலைவராக இருந்த அவர், காதிப் பயன்பாட்டை பரப்புதல், கள்ளுகடை மறியல், அன்னியத் துணி விற்கும் கடைகளைப் புறக்கணித்தல், தீண்டாமை ஒழிப்பு போன்ற ஆக்கப்பூர்வமான திட்டங்களை முழு மனதுடன் மேற்கொண்டார்.

அவரது சகோதரியும் போராட்டத்தில் இணைந்தபோது, ​​அது வேகம் பெற்றது, மேலும் நிர்வாகம் ஒரு சமரசத்திற்கு வர வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. ஒத்துழையாமை இயக்கம் மற்றும் கோவில் நுழைவு இயக்கத்தின் போது மீண்டும் கைது செய்யப்பட்டார்.

  1922 இல், காங்கிரஸ் கட்சியில்  பெரியார் மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியின் தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். திருப்பூர்  காங்கிரஸ் கமிட்டி கூட்டத்தில், அவர் அரசு வேலை மற்றும் கல்வியில் இடஒதுக்கீட்டிற்கு கடுமையாக வாதிட்டார். வேறுபாடுகள் நிறைந்த காங்கிரசில், மற்ற தலைவர்களின்  அலட்சியத்தின்  காரணமாக அவரது முயற்சிகள் காங்கிரஸ் கட்சியில் தோற்கடிக்கப்பட்டன, இது அவர் 1925 இல் கட்சியை விட்டு வெளியேற வழிவகுத்தது.

 1956 ஆம் ஆண்டு தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டியின் தலைவர் பி.கக்கனின் எச்சரிக்கையை மீறி, பெரியார் மெரினாவில் இந்துக் கடவுளான ராமரின் உருவப்படங்களை எரித்து ஊர்வலம் நடத்தினார். பெரியார் கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்.

 1958ல் அகில இந்திய ஆட்சி  மொழி மாநாட்டில் பங்கேற்க பெங்களூரு சென்றபோதும் பெரியாரின் செயல்பாடுகள் தொடர்ந்தன. இந்திக்குப் பதிலாக ஆங்கிலத்தை யூனியன் அலுவல் மொழியாக வைத்திருக்க வேண்டியதன் அவசியத்தை அவர் அங்கு வலியுறுத்தினார். ஐந்தாண்டுகளுக்குப் பிறகு, பெரியார் வட இந்தியாவுக்குச் சென்று சாதிய ஒழிப்புப் பணியை முன்வைத்தார். பெரியாரின் கடைசி ஆண்டுகளில், ஐக்கிய நாடுகளின் கல்வி அறிவியல் மற்றும் கலாச்சார அமைப்பால் (UNESCO) அவருக்கு ஒரு விருது வழங்கப்பட்டது, மேலும் 27 ஜூன் 1970 அன்று சென்னையில் மத்திய கல்வி அமைச்சர் திரிகுணா சென் அவர்களால் அது  அவருக்கு வழங்கப்பட்டது. 1973 ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் 19 ஆம் தேதி சென்னை தியாகராய நகரில், அவரது கடைசிக் கூட்டத்தில், பெரியார் சமூக சமத்துவம் மற்றும் கண்ணியமான வாழ்க்கை முறையைப் பெற நடவடிக்கை எடுக்க அழைப்பு விடுத்தார்.

 ஈ.வி. ராமசாமி பகுத்தறிவு, சுயமரியாதை, பெண்கள் உரிமைகள் மற்றும் சாதி ஒழிப்பு கொள்கைகளை பரப்பினார். ஏழை மக்களை சுரண்டுவதையும் ஓரங்கட்டுவதையும் அவர் எதிர்த்தார்.அவரது பணி தமிழ் சமூகத்தில் பெரும் புரட்சியை ஏற்படுத்தியுள்ளது மற்றும் சாதி அடிப்படையிலான பாகுபாட்டை கணிசமாக நீக்கியுள்ளது. தமிழ் எழுத்துக்களில் புதிய மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்ததற்கும்  அவர் பொறுப்பு.

யுனெஸ்கோ வழங்கிய பட்டயம்  ஈ.வே . ராமசாமி "புதிய காலத்தின் தீர்க்கதரிசி, தென்கிழக்கு ஆசியாவின் சாக்ரடீஸ், சமூக சீர்திருத்த இயக்கத்தின் முன்னோடி  மற்றும் அறியாமை, மூடநம்பிக்கைகள், அர்த்தமற்ற பழக்கவழக்கங்கள் மற்றும் கீழ்த்தரமான பழக்கவழக்கங்களின் பரம எதிரி" என்று தெரிவிக்கிறது.

 1973 டிசம்பர் 24 அன்று பெரியார் தனது 94வது வயதில் காலமானார்.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                      

                                                                ஜார்ஜ் ஜோசப்

                                                       புகழ்பெற்ற வழக்கறிஞர்                                               

 1970களின் பிற்பகுதியிலும் 80களின் முற்பகுதியிலும், தேசியவாத, மார்க்சிச மற்றும் காலனித்துவ வரலாற்று வரலாற்றுக்கு மாற்றாக துணை வரலாறுகள்  வெளிப்பட்டது, பிந்தையவர்கள் சாமானிய மக்களின் நிறுவனங்களை கொள்ளையடிப்பதாக குற்றம் சாட்டினர். இருப்பினும், தேசியவாத வரலாற்றில் மத காரணங்களுக்காக தேசியவாதிகளை ஓரங்கட்ட முயற்சிகள் நடைபெற்றன...

அத்தகைய ஓரங்கட்டப்பட்ட நபர்களில் ஒருவர்  ஜார்ஜ் ஜோசப் (1887-1938), அவர் எப்போதும் ஒரு கிறிஸ்தவ தேசியவாதியாகவே பார்க்கப்பட்டார். பன்முக ஆளுமை பெற்ற அவர் ஒரு பிரபலமான வழக்கறிஞர், பத்திரிகையாளர், ஒரு தொழிற்சங்கவாதி மற்றும் துணை வரலாறுகளின் வெற்றியாளர்.

 ஜார்ஜ் ஜோசப், மகாத்மா காந்தி, மோதிலால் நேரு, ராஜகோபாலாச்சாரி, ஜவஹர்லால் நேரு மற்றும் மகாதேவ் தேசாய் போன்ற சிறந்த தலைவர்களுடன் சுதந்திரத்திற்கான போராட்டத்தின் முன்னணியில் இருந்த போதிலும், அவர்  இந்தியாவின் சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களிடையே நல்ல முறையில் அறியப்படாதவராகவே இருக்கிறார்.

ஜூன் 5, 1887 இல் கேரளாவில் உள்ள செங்கனூரில் பிறந்த ஜோசப், கேரளாவில் தனது பள்ளிக் கல்வியை முடித்தார், 1903 இல் சென்னை கிறிஸ்தவக் கல்லூரிக்குச் சென்றார். அவர் எடின்பர்க் பல்கலைக்கழகத்தில் தத்துவத்தில் எம்.ஏ படித்துவிட்டு லண்டனில் உள்ள மிடில் டெம்பில் சட்டம் படித்தார். 1908 இல். அவர் லண்டனில் தங்கியிருந்த போது, பல சிறந்த இந்தியப் புரட்சியாளர்கள் மற்றும் அன்றைய சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களுடன் தொடர்பு கொண்டார். ஜார்ஜ் ஜோசப், தனது படிப்பை முடித்து, டிசம்பர் 1908 இல் லண்டனை விட்டு வெளியேறி, ஜனவரி, 1909 இல் இந்தியா வந்தார்.

 ஜார்ஜ் ஜோசப் சூசன்னாவை மணந்தார், இருவரும் 1910 இல் மெட்ராஸ் சென்றனர். மெட்ராஸில் அவர் தங்கியிருந்த குறுகிய காலத்தில், அவர் தென்னிந்திய அஞ்சலுக்கு கட்டுரைகள் எழுதினார் , அந்த பத்திரிகை பின்னர் செயலிழந்தது. பின்னர், குற்றவியல் வழக்கறிஞரான தனது நண்பரான கோபால மேனன் மூலம் மதுரைக்கு வந்து 1910ஆம் ஆண்டு வழக்கறிஞர் தொழிலைத் தொடங்கினார்.

ஒரு சில ஆண்டுகளில், ஜோசப், பிரபல வழக்கறிஞரும் இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் நிறுவன உறுப்பினர்களில் ஒருவருமான எர்ட்லி நார்டனை முன்மாதிரியாகக் கொண்டு, மதுரையில் முன்னணி குற்றவியல் வழக்கறிஞராக தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டார்.

 பிறமலைக் கல்லர்கள், மறவர் போன்ற பாதிக்கப்பட்ட சமூகங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் கூட குரல் எழுப்பாத நேரத்தில் குற்றப் பழங்குடியினர் சட்டத்தை (CTA) கடுமையாக எதிர்த்த முதல் உறுப்பினர்களில் இவரும் ஒருவர். அவர் நீதிமன்றங்களில் அவர்களுக்காக போராடினார், செய்தித்தாள்களில் விரிவாக எழுதினார் மற்றும் மதுரா மில்லில் தொழிலாளர்களாக அவர்களின் உரிமைகளை வலியுறுத்தினார்.

இன்றும் கூட, கள்ளர் சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அவரது நினைவு நாளில் அவருக்கு அஞ்சலி செலுத்துகிறார்கள் மற்றும் தங்கள் குழந்தைகளுக்கு ரோசாப்பூ அல்லது ரோசாப்போ துரை என்று பெயரிடுகிறார்கள். அவர் ஜாக்கெட்டின் மடியில் ரோஜாப்பூவை அணிந்ததால் அவரை ரோசாப்பூ துரை என்று அழைத்தாரா அல்லது ஜோசப்பின் உச்சரிப்பு தவறாக இருந்ததா என்பது தெளிவாக தெரியவில்லை என்று சமூகத்தில் உள்ள பெரியவர்கள் கூறுகிறார்கள்.

ஜோசப்பின் முக்கிய பங்களிப்பு CTA, 1911 இன் தண்டனை அதிகாரங்களுக்கு எதிரானது, இதன் மூலம் குற்றவியல் பழங்குடியினரின் கைரேகைகள் எடுக்கப்பட்டு அவர்களின் நடமாட்டம் கட்டுப்படுத்தப்பட்டது. சட்டத்தின் பிரிவு 10 (a) இன் கீழ், அவர்கள் காவல்துறையில் புகார் செய்ய பல  மணிநேரம் நிர்ணயிக்கப்பட்டது.

1919-20ல் 1,400 கள்ளர்கள் இந்தப் பிரிவின் கீழ் கொண்டுவரப்பட்டனர். நிர்ணயிக்கப்பட்ட நேரம் இரவு 11 மணி. காலை 4 மணி வரை, அவர்கள் ஒவ்வொரு நாளும் காவல் நிலையத்தில் தூங்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. இதனால் கள்ளர்களின் வாழ்க்கை கடினமாக இருந்தது மற்றும் சமூகத்தில் பெண்களுக்கு பாதுகாப்பு இல்லை. ஏப்ரல், 1920 இல், பிறமலைக் கல்லர்கள் மதுரையில் கலவரம் செய்தனர், அதைத் தொடர்ந்து ஜார்ஜ் ஜோசப் உடனிருந்த உத்தியோகபூர்வ விசாரணையில், பிரிவு 10(a) வருங்காலத்தில் மிகக் குறைவாகப் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும் என்று உத்தரவிட்டது.

அவரும் மற்றவர்களும் செய்த பிரதிநிதித்துவங்கள் இந்த சமூகங்களுக்கு எதிராக அரசாங்கத்தின் மனிதாபிமான அணுகுமுறைக்கு வழிவகுத்தன. அவரது 1936-ஆம் ஆண்டு நாட்குறிப்பில் பல்வேறு பிரச்சினைகளில் ஆலோசனை பெற வந்த கள்ளர்களின் பிரதிநிதிகளின் வருகைகள் பற்றிய பதிவுகள் உள்ளன.

 இந்தியாவில் ஆரம்பகால தொழிற்சங்கங்களில் ஒன்றை மதுரையில் அமைப்பதில் முக்கிய பங்கு வகித்தார். ஜஸ்டிஸ் கட்சியின் ஜே.என்.ராமநாதன் மற்றும் ஜார்ஜ் ஜோசப் ஆகியோரின் உதவியுடன் 1918 இல் மதுரை தொழிலாளர் சங்கம் உருவாக்கப்பட்டது.

ஈமான் மர்பி, தனது  "யூனியன்ஸ் இன் கான்ஃபிக்ட்: எ கம்பேரேட்டிவ் ஸ்டடி ஆஃப் ஃபோர் சவுத் இந்தியன் டெக்ஸ்டைல் சென்டர்ஸ், 1918-1939," என்ற புத்தகத்தில்,  தொழிலாளர் சங்கத்தில் ஈடுபடுவதற்கான தொழிற்சங்க தலைவர்  ராமநாதனின் நோக்கங்கள் தெளிவாக இல்லை என்று கூறுகிறார். அவர் காங்கிரஸை விமர்சிக்க தொழிலாளர் கூட்டங்களைப் பயன்படுத்தினாலும், தொழிற்சங்கத்திற்குள் ஜார்ஜ் ஜோசப் போன்ற தனிப்பட்ட தேசியவாதிகளுடன் இணைந்து பணியாற்ற அவர் தயாராக இருந்தார்.

 1919 மார்ச் 26 அன்று மதுரைக்கு வந்து ஜோசப் இல்லத்தில் தங்கினார். 1919 மார்ச் 29 அன்று மதுரையில் காந்திக்காக ஒரு பொதுக்கூட்டத்தை ஏற்பாடு செய்ததில் ஜோசப் முக்கிய பங்கு வகித்தார், அதில் 20,000 பேர் கலந்து கொண்டனர்.

ரவுலட் சட்டத்தை எதிர்க்கும் செயலாக அவர்களுக்கு ‘சத்யாகிரக உறுதிமொழி’ வழங்கப்பட்டது. 1919 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் 6 ஆம் தேதி ஹர்த்தால் கடைப்பிடிக்க மதுரை மக்கள் முழு அளவில் தயாராகிவிட்டனர் என்று இக்கூட்டத்தில் தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது..1919 ஏப்ரல் 5 ஆம் தேதி ஜோசப் மதுரையில் ஒரு மாபெரும் ஊர்வலத்தை ஏற்பாடு செய்தார். கூட்டத்தில், பணியை நிறுத்திவிட்டு நாளை மறுநாள் கடைகளை அடைக்குமாறு  மக்களுக்கு வேண்டுகோள் விடுத்தார். இது ஒரு ஆங்கிலேயருக்கு எதிரான  பெரிய  கிளர்ச்சி நடவடிக்கையாக நடைபெற்றது.  மற்றும் அனைத்து கடைகளும் ஏப்ரல் 6, 1919 அன்று மூடப்பட்டன. ஜோசப் அந்த தருணத்திலிருந்து மதுரையில் காந்தியின் நம்பகமான ஆதரவாளராக ஆனார்.

 1920 களில், தேசிய அளவில் அரசியலில் சேர மதுரையை விட்டு வெளியேறினார். பிப்ரவரி 1920 இல், மோதிலால் நேரு ஜோசப்பை அலகாபாத்தில் உள்ள ‘தி இன்டிபென்டன்ட்’ செய்தித்தாளின் ஆசிரியராக்கினார். இந்த நேரத்தில், ஜோசப் நேரு குடும்ப உறுப்பினர்களுடன் டிசம்பர் 6, 1921 அன்று தேசத்துரோகக் குற்றச்சாட்டின் பேரில் கைது செய்யப்பட்டார். செப்டம்பர் 27, 1923 அன்று, அவர் காந்தியின் ‘யங் இந்தியா’  ஆசிரியராகப் பொறுப்பேற்றார். பதவிக்காலம் சுமார் ஆறு மாதங்கள் நீடித்தது.

ஒரு சமூக ஈடுபாடு கொண்ட தலைவராக, ஜோசப், தென்னிந்தியாவிற்கு வந்த பிறகு, காந்தியின் விருப்பத்திற்கு மாறாக, மார்ச் 1924 இல் வைக்கம் கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தில் கலந்து கொண்டார். கோவில் நுழைவு இந்துக்களின் பிரச்சனை என்றும் அதை அவர்களே தீர்க்கட்டும் என்றும் காந்தி ஏப்ரல் 6, 1924 அன்று கடிதம் எழுதினார்.

 அவரது வார்த்தைகளில், “நீங்கள் இந்துக்களை வேலை செய்ய அனுமதிக்க வேண்டும் என்று நான் நினைக்கிறேன். அவர்கள்தான் தங்களைத் தூய்மைப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். உங்கள் அனுதாபத்தாலும், உங்கள் பேனாவாலும் நீங்கள் உதவ முடியும், ஆனால் இயக்கத்தை ஒழுங்கமைப்பதன் மூலம் அல்ல, நிச்சயமாக சத்தியாக்கிரகத்தை வழங்க முடியாது". (காந்தி எம்.கே. (1959)

ஜோசப், வைக்கம் போராட்டத்தை கோயில் நுழைவுக்கான தனிமைப்படுத்தப்பட்ட இயக்கமாகப் பார்க்காமல், ‘தீண்டத்தகாதவர்களுக்கு’ பொது இடத்தில் சுதந்திரமாக நுழைவதற்கான அடிப்படை குடிமை உரிமையை மறுப்பதாக உணர்ந்து, போராட்டத்தில் கலந்துகொண்டார்.

ஜனவரி, 1925 இல், ஜோசப் மற்றும் அவரது மனைவி மதுரைக்குத் திரும்பினர், அங்கு அவர்கள் காந்தியின் ஆக்கபூர்வமான திட்டங்களை எடுத்துக் கொண்டனர், அதில் காதியை ஊக்குவிப்பது, தீண்டாமையை அகற்றுவது மற்றும் மத நல்லிணக்கத்தை மீட்டெடுப்பது ஆகியவை அடங்கும்.

 1925 முதல் 1938 வரை, ஜோசப் அனைத்து அரசியல் நடவடிக்கைகளிலும் தன்னைத் தொடர்பு படுத்தி  கொண்டார். 1929ல், காங்கிரசின் வேண்டுகோளின்படி, காங்கிரஸ் ஆதரவளிக்கும் என நம்பி, நகராட்சித் தேர்தலில் போட்டியிட்டார். இருப்பினும், அவர் தேர்தலில் தோல்வியடைந்தார், இது அவரது அரசியல் தனிமைப்படுத்தலை முழுமையாக்கியது. இந்நிலையில் மீண்டும் அரசியலுக்கு வந்தார். ஜூலை 1937 இல், அவர் மதுரா-கம்-ராம்நாட்-திருநெல்வேலி தொகுதியிலிருந்து மத்திய சட்டமன்றத்திற்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

ஆர்வமுள்ள வாசகரான ஜார்ஜ் ஜோசப் சென்னையில் உள்ள கன்னிமாரா பொது நூலகம் மற்றும் இலக்கிய சங்கத்தில் அடிக்கடி காணப்படுவார், மேலும் மதுரை திரும்பிய அவர் விக்டோரியா எட்வர்ட் நூலகத்தில் தனது உறுப்பினரை புதுப்பித்துக் கொண்டார். .

அவரது பேரன் ஜார்ஜ் கெவர்கீஸ் ஜோசப்பின் " ஜார்ஜ் ஜோசப்: தி லைஃப் அண்ட் டைம்ஸ் ஆஃப் எ கேரளா கிறிஸ்டியன் நேஷனலிஸ்ட்", 2003 என்ற புத்தகத்தில், அச்சு ஊடகம் தனது தாத்தாவின்  கருத்துகளை வெளிப்படுத்த முக்கிய வழி என்றும், தி ஹிந்து மூலம் தான் அவரது பெரும்பாலான கருத்துக்கள் வந்தன என்றும் கூறுகிறார்.. அரசியல் மற்றும் சமூகப் பிரச்சினைகள் அவரது பங்களிப்புகளில்  முக்கியமானதாகும். பெரியார் ஈ.வி.ராமசாமியுடனான ஜோசப்பின் உறவு சிக்கலானதாக இருந்தாலும், சுயராஜ்ஜியவாதிகளுக்கு எதிரான அவரது சமரசமற்ற நிலைப்பாட்டாலும், தேவைப்படும்போது தனித்து நின்று போராடும் துணிச்சலான அணுகுமுறையாலும் அவரைப் போற்றினார்.

 அவர் பி.ஆர். அம்பேத்கருக்கு  வைக்கம் போராட்டம் மற்றும் வெகுஜன மதமாற்றம் குறித்து, கடிதம் எழுதினார். ஜோசப் காமராஜருடன் சிறப்பான உறவைக் கொண்டிருந்தார். ஒரு இளைஞனாக, காமராஜ் ஜோசப்புடன் சைமன் கமிஷனுக்கு எதிராக ஆர்ப்பாட்டங்களை ஏற்பாடு செய்வதில் மும்முரமாக இருந்தார் மற்றும் திருமலை நாயக்கர் மஹால் அருகே ஆயிரக்கணக்கான தன்னார்வலர்களை வெற்றிகரமாக ஏற்பாடு செய்தார். 1933-ல் ‘விருதுநகர் சதி வழக்கில்’ காமராஜரை சேர்த்தபோது , ​​அவர் சார்பாக ஜோசப் மற்றும் வரதராஜுலு நாயுடு ஆகியோர் வாதிட்டு குற்றச்சாட்டுகள் ஆதாரமற்றவை என்று நிரூபித்தார்கள்.

அவரது பிற்கால நாட்களில், ஜோசப் காங்கிரஸ் மற்றும் காந்தியின் கருத்துக்களை கடுமையாக விமர்சித்தார் மேலும் “தி இந்துவில் காந்திஜியின் புதிய சூத்திரம்” என்ற தலைப்பில் ஒரு கட்டுரையில், காதி, உப்பு சட்டம் மற்றும் தடை பற்றிய காந்தியின் கருத்துக்களை விமர்சித்தார்.

ஜோசப், நீண்டகால நோயின் பின்னர், மார்ச் 5, 1938 அன்று மதுரையில் உள்ள அமெரிக்கன் மிஷன் மருத்துவமனையில் தனது 50 வயதில் இறந்தார். அவரது திருப்பலி புனித மேரி தேவாலயத்தில் நடைபெற்றது மற்றும் அவர் கிழக்கு வாசல் கல்லறையில் அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.

ஜோசப்பின் மரணச் செய்தியைக் கேள்விப்பட்ட காந்தி, சூசன்னாவுக்கு எழுதினார், “உங்கள் மிகவும் அன்பான  மற்றும் மனிதாபிமான கடிதம் என் முன் உள்ளது. மகாதேவ் தேசாய்க்கு நீங்கள் எழுதிய நீண்ட மற்றும் முழுமையான கடிதத்தைப் பார்த்தேன். நீங்கள் வருத்தப்படக்கூடாது. அது கடவுள் நம்பிக்கையின்மையைக் காட்டும். கொடுக்கிறார், எடுக்கிறார். நிச்சயமாக அது ஜோசப்பிடம் உள்ளது. நீங்கள் எப்போது வேண்டுமானாலும்,  என்னிடம் உதவி கேளுங்கள் . நீங்கள் ஒரு அன்பான மகளாக இருப்பீர்கள், . உங்களுக்கும் குழந்தைகளுக்கும் அன்பு - பாபு."

1966 ஆம் ஆண்டு காங்கிரசு அரசு மதுரை யானைக்கல் சந்திப்பில் அவருக்கு சிலை அமைத்தது. அதை அப்போதைய உள்துறை அமைச்சர் பி.கக்கன் திறந்து வைத்தார்.

 தி இந்துவுக்கு நன்றி

                                                ஜானகி ஆதி  நாகப்பன்

                             மலேசியாவின் போராளிப் பெண்மணி

ஜானகி தேவர் (25 பெப்ரவரி 1925 - 9 மே 2014) மற்றும்  புவான் ஸ்ரீ பத்மஸ்ரீ தத்தின் ஜானகி அதி நாஹப்பன்,என்றும் அழைக்கப்படும் மலேசிய இந்திய காங்கிரஸின் நிறுவன உறுப்பினர் மற்றும் மலேசிய சுதந்திரத்திற்கான போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட ஆரம்பகால பெண்களில் ஒருவராவார்.

 

ஜானகி மலேசியாவில்   ஒரு வசதியான தமிழ்க் குடும்பத்தில் பிறந்து வளர்ந்தார், இந்திய சுதந்திரத்திற்காக தங்களால் இயன்றதைத் தருமாறு இந்தியர்களிடம் சுபாஷ் சந்திரபோஸின் விடுத்த  வேண்டுகோளைக் கேட்டபோது அவருக்கு வயது 16. உடனே அவள் தன் தங்கக் காதணிகளைக் கழற்றி தானம் செய்தாள். இந்திய தேசிய ராணுவத்தின் ஜான்சி படைப்பிரிவின் ரேனில் பெண்கள் பிரிவில் சேர அவர் உறுதியாக இருந்தார். குறிப்பாக அவரது தந்தையிடமிருந்து கடுமையான குடும்ப எதிர்ப்பு இருந்தது. ஆனால் நீண்ட வற்புறுத்தலுக்குப் பிறகு, அவளுடைய தந்தை இறுதியாக ஒப்புக்கொண்டார்.

மலேசியாவின்  ஜப்பானிய ஆக்கிரமிப்பின் போது ஜப்பானியர்களுடன் இந்திய சுதந்திரத்திற்காக போராடுவதற்காக ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட இந்திய தேசிய இராணுவத்தில் இணைந்த முதல் பெண்களில் இவரும் ஒருவர். ஆடம்பரமாக வளர்க்கப்பட்ட  ஜானகியால்  ஆரம்பத்தில் இராணுவ வாழ்க்கையின் கடுமையான கட்டுப்பாடுகளுக்கு  ஏற்ப செயல்பட  முடியவில்லை. இருப்பினும், அவர் படிப்படியாக இராணுவ வாழ்க்கைக்கு பழகினார் மற்றும் படைப்பிரிவில் அவரது சிறப்பான  வாழ்க்கை தொடங்கியது. அவர் படைப்பிரிவின் கட்டமைப்பில்  இரண்டாவது  நிலைக்கு உயர்ந்தார். .

இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு அவர் ஒரு பொதுநல ஆர்வலராக உருவெடுத்தார்.

ஜானகி இந்திய சுதந்திரத்திற்கான இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் போராட்டத்தை ஊக்கமளிப்பதாகக் உறுதி பூண்டார்..மற்றும் அப்போதைய மலாயாவில் உள்ள இந்திய காங்கிரஸ் மருத்துவப் பணியில் சேர்ந்தார். 1946 ஆம் ஆண்டில், இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் மாதிரியாக உருவாக்கப்பட்ட மலேசிய  இந்திய காங்கிரஸை நிறுவ ஜானகிக்கு,நாகப்பன்  உதவினார்.. கட்சி தனது முதல் தலைவராக ஜானகியை தேர்தெடுத்து .. பின்னர் வாழ்க்கையில், அவர் மலேசிய நாடாளுமன்றத்தின் ட்ரவான் நெகாராவில் செனட்டரானார்.

         இந்திய அரசு அவருக்கு 2000 ஆம் ஆண்டில் நான்காவது உயரிய விருதான பத்மஸ்ரீ விருதை வழங்கியது. நிமோனியா காரணமாக 9 மே 2014 அன்று அவர் தனது வீட்டில் காலமானார்.

                                   

                                                 ஜானகி அம்மாள் கே.பி

                                                     தேசபக்த கலைஞர்

1917 இல் பத்மநாபன் மற்றும் லட்சுமி ஆகியோருக்கு ஒரே குழந்தையாகப் பிறந்த ஜானகியின் ஆரம்ப வாழ்க்கை துன்பத்தில் கழிந்தது. எட்டு வயதில் தாயை இழந்த இவர், பாட்டியிடம் வளர்க்கப்பட்டார். எட்டாம் வகுப்பு படிப்பை பாதியில் நிறுத்தியதால், இசை வகுப்பில் சேர்ந்தார். அவர் ஒரு திறமையான பாடகி, ஜானகி அம்மாள் பழனியப்பா பிள்ளை பாய்ஸ் நிறுவனத்தில் மாதம் ரூ.25 சம்பளத்தில் சேர்ந்தார். பின்னர், அவர் முன்னணி நடிகையாகி,  ஒரு நடிப்புக்கு ரூ 300 பெற்றார்.  ஜானகி அம்மாள் குழுவில் ஹார்மோனியம் வாசித்த குருசாமி நாயுடுவை மணந்தார்

 

மக்கள் கூட்டம் நிரம்பி வழியம் , ஆர்ப்பாட்டத்திற்கான வழக்கமான ஆயத்தக் கூட்டத்திற்காக அல்ல, மாறாக கே.பி. ஜானகியை நினைவுகூரும் ஒரு நினைவுக் கூட்டத்திற்காக.. ஆங்கிலேயர்களை எதிர்த்து பல சவால்களை எதிர்கொண்ட மதுரையின் துணிச்சல் மிக்க மகள் ஜானகி அம்மாள் ஆவார் .

உண்மையில், தென்னிந்தியாவில் ஆங்கிலேயர்களால் கைது செய்யப்பட்ட முதல் பெண்களில் ஒருவராகப் போற்றப்பட்டார். “மக்களின் நலனுக்காக குரல் எழுப்ப அவர்  தயங்கியதில்லை. சிறை செல்வதும் அவருக்கு சகஜமாக இருந்தது” என்று சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் ஐ.மாயாண்டி பாரதி நினைவு கூர்ந்தார்.

 

நாடகக் கலைஞராக, சுதந்திரப் போராட்ட வீரராக, காங்கிரஸ் ஊழியராக, பின்னர் கம்யூனிஸ்ட்  தலைவராக  ஜானகி அம்மாளின் பங்களிப்பை குறைத்து மதிப்பிட முடியாது. 12 வயது சிறுமியாக இருந்தபோதும், நாடக நிகழ்ச்சிகளின் போது, குட்டி ஜானகி தனது பூரிப்புக் குரலால் தனக்கேற்றவாறு சிறப்பாக பாடுவாள்.. தீண்டாமை அதிகமாக இருந்தபோது, ஜானகி மேடையில் எஸ்.எஸ்.விஸ்வநாததாஸுடன் ஜோடியாக நடிக்கத் தேர்ந்தெடுக்க பட்டார். பல பெண் கலைஞர்கள் அவர் பிறந்த  குடியை  காரணம் காட்டி அவருடன் நடிக்கத் தயங்கினார்.

 

"வெட்கம் கெட்ட  வெள்ளை கொக்குகளா, விரட்ட விரட்ட வாரிகளா..." என்று சுதந்திர இயக்கத்தின் உணர்வை வீட்டிற்குள் செலுத்த அவள் பாடுவாள். 1930 ஆம் ஆண்டு திருநெல்வேலியில் ஒரு நிகழ்ச்சியின் போது முதன்முதலில் கைது செய்யப்பட்டு ஓராண்டு சிறையில் இருந்தார்.

 

அரசியல் மற்றும் சுதந்திர இயக்கம் ஆகியவற்றில் அவரது அதிகரித்து வரும் ஆர்வம், சமூக சேவைக்காக தனது நேரத்தையும் பணத்தையும் அர்ப்பணிக்கத் தொடங்கியதால் அவரது நடிப்பைக் கட்டுப்படுத்தியது.. ஜானகி திரையரங்கில் கிடைத்த வருமானத்தை மக்களுக்காக செலவு செய்தார். அவர் 1936 இல் காங்கிரஸ் கட்சியில் சேர்ந்தார் மற்றும் மதுரை காங்கிரஸ் கமிட்டியின் பொறுப்பாளராக பணியாற்றினார் மற்றும் கட்சி கூட்டங்களில் எப்போதும் தேசபக்தி பாடல்களை பாடினார். மெல்ல மெல்ல வளர்ந்து ஒரு முக்கிய பேச்சாளராகி காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட் கட்சிக்கு சென்றார். கம்யூனிஸ்ட் தத்துவத்தால் ஈர்க்கப்பட்டு, அவர் 1940 இல் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் சேர்ந்தார். 1967 இல், ஜானகி மதுரை கிழக்கு தொகுதியில் இருந்து மாநில சட்டமன்றத்திற்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

ஜானகி என்றாலே பலருக்கும் நினைவிருக்கும். அவள் முஷ்டியை உயர்த்தி நீதி கேட்டு தெருவில் இறங்குவாள்.

மில் தொழிலாளர்கள், விவசாயிகள் மற்றும் தொழிலாளர் வர்க்கத்தின் ஊதியத்தை முறைப்படுத்துவதற்காக அவர் பல போராட்டங்களுக்கு தலைமை தாங்கினார். "அவர் கிராமங்களுக்கு கால்நடையாகச் சென்று மக்களின் ஆதரவைத் திரட்டினார். இன்றளவும் துவரிமான், சோழவந்தான், திருமங்கலம் பகுதிகளைச் சுற்றியுள்ள கிராம மக்கள் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை ‘ஜானகி அம்மா கட்சி’ என்று அடையாளப்படுத்துகிறார்கள்.

 

திருச்சிக்கு அருகில் உள்ள பொன்மலையில்தான் ஜானகியில் பெண்ணியம் வெளிப்பட்டது. பொன்மலை பாப்பா உமாநாத்துடன் இணைந்து 1974 ஆம் ஆண்டு தமிழ்நாடு ஜனநாயக மகளிர் சங்கத்தை நிறுவி அதன் முதல் தலைவரானார். பெண்களின் விடுதலை மற்றும் அதிகாரமளித்தல் மற்றும் பாலின சமத்துவம் பற்றிய அவரது உரைகள் மக்கள் மனதில் புதிய இலட்சியங்களை வடிவமைத்தன. அரசியலில் பெண்களை அறிமுகப்படுத்துவதில் முக்கிய பங்கு வகித்தார்.

ஜானகி கண்டிப்பான ஒழுக்கத்தைக் கடைப்பிடிப்பவர். ஆனாலும், அவரது கனிவான மனப்பான்மையும், தாய் அன்பும் கட்சி நிர்வாகிகளிடையே கருத்து வேறுபாடுகளை ஏற்படுத்தியது. எமர்ஜென்சி காலத்தில், ஜானகி தனது நகைகள் மற்றும் பட்டுப் புடவைகள் அனைத்தையும் கட்சிக்காரர்களுக்கு உணவளிக்க விற்றார்.

                                                             கு காமராஜ்

             தமிழ்நாட்டு சமுதாயத்தின் ஒளி - தமிழ் நாட்டின் தந்தை

 காமராஜர் 1903 ஆம் ஆண்டு ஜூலை 15 ஆம் தேதி தமிழ்நாட்டில் விருதுநகரில் குமாரசாமி நாடார் மற்றும் சிவகாமி அம்மையார் ஆகியோருக்கு மகனாகப் பிறந்தார். அவரது பெயர் முதலில் காமாட்சி, ஆனால் பின்னர் காமராஜர் என்று மாறியது, . இவரது தந்தை குமாரசாமி ஒரு வியாபாரி.. காமராஜர் பிறந்து நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு 1907-ல் அவருடைய சகோதரி நாகம்மாள் பிறந்தார். 5 வயதில் காமராஜர் ஒரு பாரம்பரிய பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்டார், 1908 இல் அவர் யேனாதி நாராயண வித்யாசாலையில் சேர்க்கப்பட்டார். 1909 இல் காமராஜர் விருதுப்பட்டி உயர்நிலைப் பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்டார். காமராஜின் தந்தை, அவருக்கு ஆறு வயதாக இருந்தபோது இறந்துவிட்டார், மேலும் அவரது தாயார் தனது குடும்பத்தை ஆதரிக்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. 1914 ஆம் ஆண்டு காமராஜர் தனது குடும்பத்தை பராமரிக்க பள்ளிப் படிப்பை பாதியில் நிறுத்தினார். மாமாவின்  மளிகைகடையில் வேலை செய்து வந்தார்.

      இந்த நேரத்தில் அவர் இந்திய ஹோம் ரூல் இயக்கம் பற்றிய ஊர்வலங்களில் கலந்து கொள்ளவும், பொதுக் கூட்டங்களில் கலந்து கொள்ளவும் தொடங்கினார். காமராஜர் தினசரி செய்தித்தாள்களைப் படிப்பதன் மூலம் நிலவும் அரசியல் சூழ்நிலைகளில் ஆர்வத்தை வளர்த்துக் கொண்டார்.

ஜாலியன்வாலாபாக் படுகொலை அவரது வாழ்க்கையில் தீர்க்கமான திருப்புமுனையாக இருந்தது, இந்த கட்டத்தில் அவர் தனது நோக்கம் தேசிய சுதந்திரத்திற்காக போராடுவது மற்றும் அந்நிய ஆட்சியை முடிவுக்கு கொண்டுவருவது என்று முடிவு செய்தார். 1920 இல், 17 வயதில், அவர் ஒரு அரசியல் சேவகராக, போராளியாக தீவிரமாக பணியாற்ற  தொடங்கினார் மற்றும் முழுநேர ஊழியராக காங்கிரசில் சேர்ந்தார். 1921-ல் விருதுநகரில் காங்கிரஸ் தலைவர்களுக்காக காமராஜர் பொதுக்கூட்டம் நடத்தினார். அவர் காந்தியைச் சந்திக்க ஆர்வமாக இருந்தார், மேலும் காந்தி 21 செப்டம்பர் 1921 அன்று மதுரைக்கு விஜயம் செய்தபோது காமராஜர் காந்தியின் பொதுக்கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டு அவரை முதல்முறையாக நேரில் சந்தித்தார். காங்கிரஸ் பிரச்சார பொருட்களை  சுமந்துகொண்டு கிராமங்களுக்குச் சென்றார்.

1922 இல் ஒத்துழையாமை இயக்கத்தின் ஒரு பகுதியாக வேல்ஸ் இளவரசரின் வருகையை காங்கிரஸ் புறக்கணித்தது. காமராஜர் சென்னை வந்து இந்த நிகழ்ச்சியில் பங்கேற்றார். ஹரிஜனங்களுக்கு எதிரான உயர்சாதி இந்துக்களின் அட்டூழியங்களுக்கு எதிராக ஸ்ரீ நாராயண  குருவின் தலைமையில் நடைபெற்ற புகழ்பெற்ற வைக்கம் சத்தியாகிரகத்தில் அவர் பங்கேற்றார். 1923-25ல் காமராஜர் நாக்பூர் கொடி சத்தியாகிரகத்தில் பங்கேற்றார். 1927 இல் காமராஜர் மெட்ராஸில் வாள்  சத்தியாகிரகத்தைத் தொடங்கினார் மற்றும் நீல் சிலை அகற்றும் சத்தியாக்கிரகத்திற்குத் தலைமை தாங்கத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார், ஆனால் சைமன் கமிஷன் புறக்கணிப்பைக் கருத்தில் கொண்டு இது பின்னர் கைவிடப்பட்டது. ஆங்கிலேய ஆட்சிக்கு எதிரான அனைத்து போராட்டங்களுக்கும், ஆர்ப்பாட்டங்களுக்கும் காமராஜர் தலைமை தாங்கினார்.

வேதாரண்யத்தில் ராஜகோபாலாச்சாரி தலைமையில் நடந்த "உப்பு சத்தியாகிரகத்தில்" பங்கேற்றதற்காக காமராஜர் முதன்முதலில் ஜூன் 1930 இல் கல்கத்தாவில் உள்ள அலிப்பூர் சிறையில் இரண்டு ஆண்டுகள் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். காந்தி - இர்வின் உடன்படிக்கையின் விளைவாக 1931 ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் அவர் தனது முழுமையான  கால சிறைவாசத்தை அனுபவிக்கும் முன்பே விடுவிக்கப்பட்டார்.

1932 ஆம் ஆண்டு பம்பாயில் காந்தி கைது செய்யப்பட்டதற்கு எதிராகக் கூட்டங்கள் மற்றும் ஊர்வலங்கள் நடத்துவதைத் தடைசெய்து 144வது பிரிவு சென்னையில் விதிக்கப்பட்டது. காமராஜர் தலைமையில் விருதுநகரில் தினமும் ஊர்வலம், ஆர்ப்பாட்டம் நடந்தது. காமராஜர் 1932 ஜனவரியில் மீண்டும் கைது செய்யப்பட்டு 1 ஆண்டு சிறைத்தண்டனை விதிக்கப்பட்டார்.

1933-ல் விருதுநகர் வெடிகுண்டு வழக்கில் காமராஜர் பொய்யாகச் சேர்க்கப்பட்டார். டாக்டர் வரதராஜுலு நாயுடு மற்றும் ஜார்ஜ் ஜோசப் ஆகியோர் காமராஜர் சார்பாக வாதிட்டனர் மற்றும் குற்றச்சாட்டுகள் ஆதாரமற்றவை என்பதை நிரூபித்தார்கள்.

இரண்டாம் உலகப் போருக்கான நிதிக்காக சென்னை கவர்னர் சர் ஆர்தர் ஹோப் நன்கொடைகளை சேகரிக்கும் போது, ​​போர் நிதிக்கு பங்களிக்க வேண்டாம் என்று காமராஜ் மாநிலம் முழுவதும் தீவிர பிரச்சாரம் செய்தார். டிசம்பர் 1940 இல் அவர் சத்தியாக்கிரகிகளின் பட்டியலுக்கு காந்தியின் ஒப்புதலைப் பெறுவதற்காக வார்தாவுக்குச் செல்லும் வழியில்  குண்டூரில் 'இந்தியாவின் பாதுகாப்பு விதிகளின்' கீழ் போர் நிதிக்கான நன்கொடைகளை எதிர்த்துப் பேசியதற்காக கைது செய்யப்பட்டார்.  அவர் வேலூர் மத்திய சிறைக்கு அனுப்பப்பட்டார். சிறையில் இருந்தபோது விருதுநகர் நகராட்சி கவுன்சிலராக தேர்வு செய்யப்பட்டார். அவர் 9 மாதங்களுக்குப் பிறகு நவம்பர் 1941 இல் விடுவிக்கப்பட்டார் மற்றும் தேசத்திற்கான அதிக பொறுப்பு தனக்கு இருப்பதாக அவர் நினைத்ததால் அந்த பதவியை ராஜினாமா செய்தார். "முழு நீதி செய்ய முடியாத பதவியை ஏற்கக் கூடாது" என்பதே அவரது கொள்கை.

1942 இல் காமராஜர் பம்பாயில் நடந்த அகில இந்திய காங்கிரஸ் கமிட்டியில் கலந்து கொண்டு காந்தியால் அழைப்பு விடுத்த "வெள்ளையனே வெளியேறு" இயக்கத்திற்கான பிரச்சாரப் செய்திகளை பரப்புவதற்காகத் தமிழ் நாடு திரும்பினார். இந்த பம்பாய் கூட்டத்தில் கலந்து கொண்ட அனைத்து தலைவர்களையும் கைது செய்ய காவல்துறை உத்தரவு பிறப்பித்தது. அனைத்து மாவட்ட மற்றும் உள்ளூர் தலைவர்களுக்கும் செய்தியை எடுத்துச் செல்லும் முன் காமராஜ் கைது செய்யப்பட விரும்பவில்லை. அவர் மெட்ராஸ் செல்ல வேண்டாம் என்று முடிவு செய்து தனது பயணத்தை குறைக்க முடிவு செய்தார்; அரக்கோணத்தில் காங்கிரஸ் தலைவர்களை   கைது செய்யப்படுவதற்காக ஏராளமான போலீஸார் காத்திருந்ததைக் கண்டார், ஆனால் காவல்துறையினரிடம் இருந்து தப்பித்து ராணிப்பேட்டை, தஞ்சை, திருச்சி மற்றும் மதுரை ஆகிய இடங்களுக்குச் சென்று உள்ளூர் தலைவர்களுக்கு நிகழ்ச்சியைப் பற்றித் தெரிவித்தார். வேலை முடிந்து விருதுநகரை  அடைந்த அவர், தான்  கைது செய்யபட  தயார் என உள்ளூர் போலீசாருக்கு தகவல் அனுப்பினார். அவர் ஆகஸ்ட் 1942 இல் கைது செய்யப்பட்டார். அவர் 3 ஆண்டுகள் காவலில் இருந்தார் மற்றும் ஜூன் 1945 இல் விடுவிக்கப்பட்டார். இது அவரது சிறை வாழ்க்கையின் கடைசி சிறைகாலம்.

காமராஜர் இந்திய  சுதந்திரத்திற்கு ஆதரவான நடவடிக்கைகளுக்காக ஆங்கிலேயர்களால் ஆறு முறை சிறையில் அடைக்கப்பட்டார், 3,000 நாட்களுக்கு மேல் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்.

  அவர் 1946 முதல் 1949 வரை அரசியல் நிர்ணய சபை உறுப்பினராக இருந்தார். 1954ல் தமிழகத்தின் முதலமைச்சரானார்.

கல்வியின் முக்கியத்துவத்தை அறிந்த அவர், பள்ளிகளின் முன்னேற்றத்திற்கு நிறைய பங்களித்தார்.

ஏறக்குறைய 30,000 பள்ளிகளைத் திறந்து கல்வித் தரத்தை மேம்படுத்தினார்.

தமிழ் நாட்டில் இலவச கல்வியை அறிமுக படுத்தினார்

ஏழைக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பள்ளி மாணவர்களுக்கு இலவச  உணவு வழங்குவதற்காக மதிய உணவுத் திட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தினார்.

மாணவர்களுக்கு இலவச சீருடை மற்றும் இலவச புத்தகங்களை அறிமுகப்படுத்தினார்.

இவரால் தமிழ்நாட்டின் கல்வியறிவு விகிதம் 7%லிருந்து 37% ஆக உயர்ந்தது.

விவசாயிகளின் நலனுக்காக ஏராளமான நீர்ப்பாசனத் திட்டங்களை அறிமுகப்படுத்தினார். முக்கியமாக ஆழியாறு பரம்பிக்குளம் திட்டம் , மணிமுத்தாறு,வகை சாத்தனுர் அணைக்கட்டு திட்டங்களை சொல்லலாம்.

இவர் காலத்தில்  மேலும் பல அணைகளும், பாசனக் கால்வாய்களும் கட்டப்பட்டன.

தொழில் துறையிலும் அவர் தனது பங்களிப்பைச் செய்துள்ளார்.

அவர் காலத்தில் பின்வரும் தொழில்கள் தொடங்கப்பட்டன.

திருச்சியில் உள்ள பாரத் ஹெவி எலக்ட்ரானிக்ஸ் லிமிடெட்.

நெய்வேலி லிக்னைட் கார்ப்பரேஷன்.

பெரம்பூர் ரயில்வே கோச் தொழிற்சாலை.

 ஊட்டி ஹிந்துஸ்தான்  போட்டோ ஃபிலிம் தொழிற்சாலை.

மணலி எண்ணெய் சுத்திகரிப்பு நிலையம்.

சென்னையில்  அறுவை சிகிச்சை கருவிகள் தொழிற்சாலை மற்றும் பல.

நேரு தனது காலத்தில், தமிழ்நாடு சிறந்த நிர்வாக மாநிலம் என்று கூறினார்.

தமிழக மக்களின் மனதை வென்று தொடர்ந்து மூன்று முறை முதல்வராக இருந்ததன் மூலம்  நல்ல நிர்வாகியாக அவரது சிறந்த சேவை வெளிப்பட்டது.

  1964ல் தானாக முன்வந்து முதல்வர்  பதவியை ராஜினாமா செய்து 1964ல் அப்போதைய இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் தலைவரானார்.

            1967 சட்டமன்றத் தேர்தலில் தோல்வியடைந்தார். அவர் 1975 இல் மறைத்தார்.  1976 இல் மிக உயர்ந்த இந்திய குடிமகன் விருதான பாரத ரத்னா வழங்கப்பட்டது. இன்று காமராஜர் ஆட்சியை தமிழ்நாட்டின் பொற்காலம் என்று மக்கள் பேசுகிறார்கள்.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                   கல்கி டி சதாசிவம் மனைவி எம் சுப்புலட்சுமியுடன்

                             எழுத்தாளர் மற்றும் கலைஞர்- அறிஞர் தேசபக்தர்கள்

எந்தக் கண்ணோட்டத்தில் பார்த்தாலும் கல்கி, சதாசிவத்தின் வாழ்க்கை அசாதாரணமானதாகவே தோன்றுகிறது. 1902 இல் ஒரு மரபுவழி பிராமண குடும்பத்தில் பிறந்த இளம் வயதில் , சுதந்திரப் போராட்டத்தில் சேர பள்ளியை விட்டு வெளியேறினார். அவர் ஆரம்பத்தில் இயக்கத்தின் புரட்சிகர நீரோட்டத்தின் அனுதாபியாக இருந்தார், ஆனால் பின்னர் காந்திஜியின் அஹிம்சா தத்துவத்தை ஏற்றுக்கொண்டார். சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் சுப்ரமணிய சிவா அமர்ந்திருந்த குதிரை வண்டியின் பின்னால் ஓடி தேசியவாத இயக்கத்தில் வியத்தகு முறையில் நுழைந்தார். "என்னை உங்கள் பாரத் சமாஜில் சேர அனுமதிப்பீர்களா?" என்று இளைஞர் சதாசிவம் கேட்டார். நாட்டிற்காக உயிரைக் கொடுப்பீர்களா என்று சிவா கேட்டதற்கு, "ஆம்" என்று உடனடியாக பதில் வந்தது. அந்த நாட்களை நினைவு கூர்ந்து சதாசிவம் கூறுவார், "நான் பல ஆண்டுகளாக சிவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன், அவருடைய தொழுநோய் அற்புதமாக எனக்கு மாற்றப்பட வேண்டும், அதனால் அவரது தலைமையால் நாடு பயனடைய வேண்டும் என்று பிரார்த்தனை செய்தேன்."

1920 வாக்கில், சி.ராஜகோபாலாச்சாரி தலைமையிலான சட்ட மறுப்பு இயக்கத்தில் சதாசிவம் ஈர்க்கப்பட்டார். அவர் கிராமம் கிராமமாக ஊர்வலமாகச் சென்று, உற்சாகமான தேசபக்திப் பாடல்களுடன், குறிப்பாக சுப்ரமணிய பாரதியின் பாடல்களைப் பாடும்போது அவரது இசைத் திறமை வெளிப்பட்டது. அவரது உணர்ச்சிப்பூர்வமான பாடலானது பிரிட்டனில் இருந்து இறக்குமதி செய்யப்பட்ட மில் துணிகளை கைவிடவும், வெளிநாட்டு ஆடைகளை எரிக்கவும் தூண்டியது.

 இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்த பிறகும் சதாசிவத்தின் அரசியல் ஈடுபாடு ஆக்கபூர்வமான வழிகளில் தொடர்ந்தது. வடமாநில காங்கிரஸ் தலைவர்கள் சென்னைக்கு வரும்போதெல்லாம் தங்கும் இடம் இவரது வீட்டில்தான். அவர் நேரு குடும்பத்தின் தனிப்பட்ட நண்பராக இருந்தார் - அவர்களில் மூன்று தலைமுறையினர் எம்.எஸ். சுப்புலட்சுமி இசை - ஆனால், எமர்ஜென்சி காலத்தில் காங்கிரஸ் அல்லாத தலைவர்களுக்கு விருந்தளிப்பதை அது தடுக்கவில்லை.

"இராமருக்கு லக்ஷ்மணன் எப்படி இருந்தானோ அது எனக்கு சதாசிவம்" என்று ராஜகோபாலாச்சாரி ஒருமுறை கூறினார். இந்தியாவின் முன்னாள் கவர்னர் ஜெனரலும், சுதந்திராக் கட்சியின் நிறுவனருமான சதாசிவத்தின் குரு ராஜகோபாலாச்சாரி, அரசியல் மற்றும் பிற. தமிழில் கல்கி இதழ் மூலமாகவும் ஆங்கிலத்தில் ஸ்வராஜ்யா மூலமாகவும் மூத்த அரசியல்வாதியின் குரல் வெகுதூரம் கேட்கும்படி செய்தார்.

சதாசிவம் மற்றும் அவரது நண்பர் "கல்கி" ஆர். கிருஷ்ணமூர்த்தி 1941 இல் கல்கியை தேசியவாத வார இதழாக வெளியிட ஆனந்த விகடனில் இருந்து வெளியேறினர். அதன் ஆசிரியராக இருந்த கிருஷ்ணமூர்த்தி 1954 இல் இறந்தார். சதாசிவம் எந்த சமரசமும் செய்ய மறுத்து, பத்திரிகையின் இலட்சியங்களையும் தரத்தையும் தொடர்ந்து பேணி வந்தார்.

ஆர். கிருஷ்ணமூர்த்தியுடன்  சதாசிவத்தின் நட்பு வாழ்நாள் முழுவதும் இருந்தது. சதாசிவம் தனது சமூகச் சமமானவர்களுக்கு மட்டுமல்ல உண்மையுள்ள நண்பராக இருந்தார். இறுதிவரை, அவர் எப்போதும் தேவைப்படுபவர்களுக்கு உதவினார் மற்றும் வேலைவாய்ப்பைப் பெற தன்னை அணுகுபவர்களுக்கு உதவினார். இவை தொண்டுக்கான மகத்தான பங்களிப்புகளுடன் (ரூ. 4 கோடிக்கு மேல்) சுப்புலட்சுமிக்கு இசையின் மூலம் சம்பாதித்ததில் இருந்து உதவின. தொழிலதிபர் நண்பர் ஒருவர் சதாசிவத்தின் சிபாரிசு செய்த வேலைக்கான  நபர்  மெட்ரிக்குலேட் கூட இல்லை என்று புகார் செய்தபோது, உடன் ​​​​ பதில் வந்தது. "நீங்களும் நானும் பள்ளிப்படிப்பை முடிக்கவில்லை. அது என்ன வித்தியாசத்தை ஏற்படுத்தியது? இந்த மனிதனுக்கு வேலை தேவை."

தன் வாழ்வின் குறிக்கோளாகத் தன் வாழ்வின் இறுதிக் குறிக்கோளாகப் பின்தொடர்ந்தார் - காஞ்சிபுரத்திற்கு அருகில் மணிமண்டபம் கட்ட நிதி திரட்டி, தனது ஆன்மிகத் தலைவரான மறைந்த சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி, காமகோடி பீடத்தின் சங்கராச்சாரியார், "பூமியில் கடவுள்" என்று வணங்கினார்.

சதாசிவம் குழந்தைகளை நேசித்தார், அவர்களுடன் அவர் இயற்கை மற்றும் வேடிக்கையான உணர்வைப் பகிர்ந்து கொண்டார். கூட்டுக் குடும்பத்தில் உள்ள குழந்தைகளின் அடுத்தடுத்த தலைமுறைகள் அவர்களுடன் நேரத்தைச் செலவழித்தபோது அவரது கவனத்தை ஈர்த்தது, அவர் தனது இளமைக் காலத்தின் பரபரப்பான நாட்களை விவரிக்கும் போது அவர்களுக்காக தேசியவாத பாடல்களை உற்சாகமான முறையில் அடிக்கடி பாடினார்.

எம்.எஸ்ஸுடனான அவரது திருமணம், கல்கிக்கு நிதி திரட்டுவதற்காக அவர் தயாரித்த படங்கள், அவர் உலகப் பிரபலம் ஆகும் வரை அவரது வாழ்க்கையை வளர்த்தெடுத்த கதைகள் பல முறை சொல்லப்பட்டுள்ளன. சுப்புலட்சுமி அடிக்கடி சொல்வார், "உண்மையான உணர்வுடன் பாடினால், கேட்பவர்கள் தானாக என் பக்கம் ஈர்க்கப்படுவார்கள் என்று என் கணவர் எனக்கு எப்போதும் உறுதியளித்தார்." அவர்  உச்சரிப்பு பற்றி குறிப்பாக இருந்தார் மற்றும் சில சமயங்களில் அவர் பாடிய வசனங்களில் வலியுறுத்தினார். இந்தியாவின் ஒவ்வொரு பகுதியிலிருந்தும் துறவி கவிஞர்களின் பக்தி மற்றும் சிந்தனைமிக்க பாடல் வரிகளிலிருந்து இந்த வசனங்கள் அவரால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டன. ராக ஆலாபனத்திற்கான அவரது சொந்த உண்மையான உணர்வு அவரது மனைவியின் இசையை பாதித்தது. பாடல் வரிகளின் உன்னத போதனைகள், அவற்றை அசல் மொழியில் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லி, தமிழில் விளக்கியதில் அவருக்கு ஆழ்ந்த ஈடுபாடு  இருந்தது. ஒரு உதாரணம் குரு கிரந்த் சாஹிப்பின் இந்த பாடல் வரி - "க்ரோத் ந சோடா, ஜூட் ந சோடா, சத்யவச்சன் கியோன் சோட் தியா" - அங்கு கவிஞர் மனிதகுலத்திற்கு அறிவுரை கூறுகிறார் "நீங்கள் கோபத்தையும் ஏமாற்றத்தையும் கைவிடவில்லை - நீங்கள் ஏன் உண்மையைத் துறந்தீர்கள்?" சில சமயங்களில் அவர் தனது மனைவியிடம், "மராச்சிடி வோ, மா ரமணா?" என்ற கேள்வியில், புதிய நிலைகளை வெளிப்படுத்தும் வகையில் ஒரு குறிப்பிட்ட சொற்றொடரை மீண்டும் சொல்லச் சொன்னார். (மறந்துவிட்டீர்களா ஆண்டவரே?) கர்நாடகாவின் எச்.யோகநரசிம்மத்தின் கிருதியில்.

 சதாசிவத்தைப் பொறுத்தவரை, சுப்புலட்சுமியைப் போலவே, இசை என்பது மனிதர்களுக்கும் கடவுளுக்கும் இடையிலான தொடர்புக்கான ஒரு வாகனமாகவும், நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளிலிருந்தும், உலகின் பல்வேறு பகுதிகளைச் சேர்ந்த மக்களுக்கும் பொதுவான நாண்களைத் தொடுவதற்கான ஒரு வழியாகவும் இருந்தது.. சுப்புலட்சுமியின் ஒவ்வொரு கச்சேரியையும் கடைசி வரை திட்டமிட்டார். வெவ்வேறு இந்திய மொழிகளில் பாடல்கள் சேர்க்கப்பட்டுள்ளன, ஆனால் ஒவ்வொரு கச்சேரியும் சந்தர்ப்பத்திற்கும் இடத்திற்கும் பொருத்தமான பாடல்களைக் கொண்டிருந்தன. சாதி, மதம் மற்றும் பாலின வேறுபாடின்றி அனைத்து மனிதர்களின் சமத்துவத்தை வலியுறுத்தும் பாரதியின் கவிதையைப் போலவே, அவர் ஒரு முக்கியமான மற்றும் பொருத்தமான செய்தியாகக் கருதிய ஒரு பாடல் வரியை அடிக்கடி அவர் சேர்த்தார்.

சதாசிவம் விளம்பரம் மற்றும் விளம்பரத்தில் தனது வாழ்க்கையைத் தொடங்கினார்; அவர் அந்தத் துறைகளில் நிபுணர்களின் பாராட்டைப் பெற்ற அதே வேளையில், அவர் தனது விளம்பர மற்றும் மக்கள் தொடர்புத் திறன்களை மற்றவர்களை விட மிகப் பெரிய நோக்கங்களுக்காகப் பயன்படுத்தினார்.

சுதந்திரப் போராட்டத் தலைமுறையின் கடைசி தலைமுறைகளில் ஒருவரான இவர், ராஜகோபாலாச்சாரியின் மறைவுக்குப் பிறகு தீவிர அரசியல் ஈடுபாட்டிலிருந்து விலகினார். தேசத்தின் மீதும், உதவிக்காக அவரை அணுகும் நபர்கள் மீதும் அவருக்கு இருந்த அக்கறை இறுதிவரை வலுவாக இருந்தது.

 அவரது தத்துவத்தை விளக்கி, அவர் ஒருமுறை கூறினார்: "அதற்காக ஒரு பெரிய தொகையை பதுக்கி ஒரு பல்கலைக்கழகம் கட்டுவதில் எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை. பணம் கொடுத்து . என்னால் முடிந்தவரை பலருக்கு உதவ ஒவ்வொரு நாளும் என்னால் முடிந்ததைச் செய்வேன்." அவருடைய நம்பிக்கைகளை நடைமுறைப்படுத்துவதில் அவர் மனைவியின் முழு ஆதரவும் இருந்தது. சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய இந்தியாவில் எளிமை, சிக்கனம், சேவை மனப்பான்மை மற்றும் பெருந்தன்மை போன்ற குணங்கள் குறைந்துவிட்டதாகப் புலம்பியவர்களுக்கு, சதாசிவம் பழைய நற்பண்புகளின் ஒரு  ஜோதியாக இருந்தார். அவருடன் தொடர்பு கொண்டவர்களுக்கு அவருடைய செல்வாக்கு அவர்களின் சொந்த மதிப்புகளை பிரதிபலிக்க இருந்தது.

சதாசிவம் நவம்பர் 21, 1997 இல் இறந்தார், அவரது 60 வயது துணைவியார், புகழ்பெற்ற கர்நாடக இசைக் கலைஞர் எம்.எஸ். சுப்புலட்சுமி, ஒரு குழந்தையின் உதவியற்ற திகைப்புடன் அவருக்காக துக்கம் அனுசரிக்கிறார்."என் வாழ்க்கையிலும் இசையிலும் நான் என்ன செய்தாலும் முழுவதுமாக அவரால் வழிநடத்தப்பட்டது" என்று எம்.எஸ். கூறினார்."என்னுடைய சாதனைகளை உலகம் அழைக்கும் அவர் எனக்கு அளித்த பரிசுகள்".

 இந்து குழுமத்தின் - பிரண்ட் லைனுக்கு நன்றி

                           மனைவி கமலாவுடன் கோவை சுப்ரி

                                      கவிஞர் சுதந்திரப் போராளி

கோயம்புத்தூரில் முன்னணி வழக்கறிஞரான வி.ஆர். கிருஷ்ண ஐயர் மற்றும் அவரது பக்தியுள்ள மனைவி பார்வதி ஆகியோர் தங்களின் ஐந்தாவது குழந்தைக்கு சென்னிமலையில் உள்ள தெய்வத்தின் பெயரால் சுப்பிரமணியம் என்று பெயரிட்டனர். இளைஞன் வளர்ந்து கோவை சுப்ரி என்று அழைக்கப்பட்டான். காந்திஜியின் கொள்கைகளில் ஈர்க்கப்பட்ட சுப்ரி, சுதந்திர இயக்கத்தில் சேருவதற்காக கல்லூரியை விட்டு வெளியேறினார்.

 

     1921 இல், டவுன் காங்கிரஸ் கமிட்டி அமைக்கப்பட்டது மற்றும் ஜவுளி முன்னோடி ஜி. குப்புசாமி நாயுடு தலைவராகவும், சுப்ரி (1898 - 1993) செயலாளராகவும் பதவி வகித்தார்.

     சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் சி.பி.சுப்பையாவும் அவர்களுடன் இணைந்து சுப்ரியின் வாழ்நாள் நண்பராக இருந்தார்.

      1923 இல் சர்தார் வல்லபாய் படேலின் கீழ் நாக்பூரில் கொடி சத்தியாகிரகத்தில் கலந்து கொண்டபோது சுப்ரி சிறையில் அடைக்கப்பட்டார், மேலும் அவர் ஒரு வருடம் சிறையில் இருந்தார். அவர் மற்ற ஐந்து சந்தர்ப்பங்களில் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார் மற்றும் அவரது வாழ்நாளில் ஐந்து ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக சிறையில் கழித்தார்.

       சிறையிலிருந்த ஆண்டுகளில் சுப்ரி இசையமைத்த பாடல்கள் பின்னர் தேசிய கீதங்கள் என்ற புத்தகமாகத் தொகுக்கப்பட்டது. 12 தொகுதிகளாக வகைப்படுத்தப்பட்ட 426 பாடல்களைக் கொண்ட முருக கானம் இயற்றினார்.

       ஊத்துக்குளி அருகே உள்ள படியூரில் காதி மையத்தைத் தொடங்கினார், காந்திஜி இளம் இந்தியா பத்திரிக்கையின் பக்கங்களில், சுதந்திர இயக்கத்தில் அவரது நட்சத்திரப்  பங்களிப்பிக்காக   சுப்ரியைப் பாராட்டியுள்ளார்.

        காந்திஜி கோயம்புத்தூர் மற்றும் நீலகிரி மாவட்டத்தில் சுற்றுப்பயணம் செய்தபோது சுப்ரி அவரது மொழிபெயர்ப்பாளராக இருந்தார், மேலும் அவர் தனது மிகவும் சத்தமான  வலிமையான  குரலால் மகாத்மாவைக் கவர்ந்தார். காந்திஜி அவரை அன்புடன் ‘உரத்த பேச்சாளர்! என்று அழைத்தார்.

சுப்ரி 1938 முதல் 1942 வரை முனிசிபல் சேர்மனாக இருந்தார். அவரது முயற்சியால் தான் காந்தி பார்க் உருவானது. 1947 முதல் 1952 வரை கோயம்புத்தூர் நகர தொகுதியின் பிரதிநிதித்துவப்படுத்திய எம்.எல்.ஏ ஆக இருந்தார்

          அவர் பொள்ளாச்சியைச் சேர்ந்த வழக்கறிஞர் மற்றும் ஆசிரியராக இருந்த ஏ. நடேச ஐயரின் இளம் மகள் கமலாவை (1911 - 1993) மணந்தார். சுதந்திரப் போராட்ட வீரரை மணப்பதில் உள்ள ஆபத்துகள் குறித்து சுப்ரி கமலை எச்சரித்தார், ஆனால் அவர்கள் 1926 நவம்பர் 14 அன்று திருமணம் செய்து கொண்டனர். கமலா அம்மாள் தனது ஆறு மாத மகளுடன் 1930 உப்பு சத்தியாகிரகத்தில் பங்கேற்றதற்காக முனிசிபல் அலுவலகம் முன் சிறை தண்டனையும் பெற்றார். 1932 ஆம் ஆண்டு தனது சகாக்களான பத்மாவதி ஆஷர் (திருப்பூர்), அம்புஜம் ராகவாச்சாரி, முத்துலட்சுமி (சத்தியமங்கலம்), கோவிந்தம்மாள் அய்யாமுத்து மற்றும் கமலா கிருஷ்ணசாமி ஆகியோருடன் சத்தியாகிரகத்தில் பங்கேற்றதற்காக மீண்டும் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்.

 

        91, கருப்ப கவுண்டர் தெருவில் உள்ள சுப்ரியின் வீடு எப்போதும் தேன் கூட்டமாக இருந்தது. ராஜாஜி, எம்.பி.சிவஞானம், சி.சுப்ரமணியம், கல்கி, சதாசிவம், எஸ்.என்.ஆர்.சின்னசாமி நாயுடு, கோவை கதர் அய்யாமுத்து, சின்ன அண்ணாமலை, டாக்டர் சி.நஞ்சப்பாப்பா, டி.ஏ.ராமலிங்கம் செட்டியார், டி.எஸ்.அவினாசிலிங்கம் ஆகியோருக்கு நெருக்கமானவர்.

         செட்டியார், டி. ராகவாச்சாரி, ஆர். வெங்கடசுவாமி நாயுடு மற்றும் ரசிகமணி டி.கே.சிதம்பரநாதன். சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, ராஜாஜி புதிய தேசியக் கட்சியான சுதந்திராக் கட்சியைத் தொடங்குவதற்குத் தலைமை ஏற்றபோது, ​​சுப்ரியும் அதே கட்சியில் சேர்ந்தார்.

     ஜி.கே.சுந்தரம் என்பவர் சுப்ரியின் வாழ்க்கை, தேசத்துக்குத் தயக்கமின்றி அளித்த தியாகம் என்று விவரித்தார். "அத்தகைய மனிதர்கள் பூமியின் உப்பு" என்றார்.

 நன்றி - இந்து

                                                          குமாரப்பா ஜே.சி

                                      மதிப்புமிக்க கணக்காளர் - காந்திஜியின்  சீடர்

ஜே சி குமரப்பா 1892 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 4 ஆம் தேதி தஞ்சையில் பிறந்தார். அவர் தமிழ்நாட்டின் நடுத்தர வர்க்க, மரபுவழி, கிறிஸ்தவ குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர். அவரது தந்தை, எஸ் டி கொர்னேலியஸ், அப்போது சென்னை அரசின் பொதுப்பணித் துறையில் அதிகாரியாக இருந்தார்.

அவரது தாயார் எஸ்தர் ராஜநாயகம், தென்னிந்தியாவின் ஒரு பக்தியுள்ள கிறிஸ்தவப் பகுதியைச் சேர்ந்தவர். அவர் தனது தலைமுறையினருக்கு, குறிப்பாக தமிழில் பரவலாகப் படித்திருந்தாலும், பல்கலைக்கழகக் கல்வியின் தரத்தின்படி கற்றறிந்த பெண் அல்ல. அவர் கிறிஸ்துவின் கொள்கைகளுடன் ஒப்பீட்டு எளிமையுடன் வாழ்ந்தார். அவருடைய பக்தி, இரக்கம் மற்றும் அண்டை வீட்டாரின் அன்பு ஆகியவை அவருடைய செயல்களிலும், துன்பத்தில் இருப்பவர்களுக்கு உதவும் ஆர்வத்திலும் பிரதிபலித்தன. அவருடைய வாழ்க்கையும்  நடத்தையும் ஜோசப்பின் மனதில் ஒரு நீடித்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது, இறையியல் பற்றிய எந்த புத்தகமும் செய்திருக்க முடியாது.

சிறுவயதில் ஜோசப் செல்லப்பிராணிகளை விரும்பினார். அவரது தாய் கோழிகளை வளர்க்க ஊக்குவித்தார். மாதாந்திரக் மளிகை பொருட்களை பெறுவதற்காக ஒவ்வொரு மாதத்தின் தொடக்கத்திலும் சந்தைக்குச் செல்லும்போது, ​​கோழித் தீவனம் வாங்குவதற்காக இளைஞனை அழைத்துச் செல்வார் . மாதத்தில் முட்டைகளை விற்று கணக்கு வைப்பார். மேலும் மாதக் கடைசியில் அவனுடைய அம்மா அவனிடம் விற்றதில் என்ன லாபம் என்று கண்டுபிடிக்கச் சொல்வார் . பள்ளியில் சில அனாதை குழந்தைகளை ஆதரிப்பது போன்ற எளிய தொண்டு நிறுவனங்களுக்கு இந்த லாபத்தை வழங்க வேண்டும். ஜோசப் பெரியவனாக இருந்தபோதும், பொதுத் தணிக்கையாளராகப் பணிபுரிந்தபோதும், ஒவ்வொரு மாதமும் முதல் தேதியில், தன் வருமானத்தில் 'தசமபாகம்' அவருக்கு அனுப்ப வேண்டியிருந்தது. இந்த 'தசமபாகம்' என்பது கணிதத்தில் பத்தில் ஒரு பங்கைக் குறிக்கவில்லை, மாறாக அன்னை தனது தொண்டு வரவு செலவுத் திட்டத்தின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதற்காக வசூலிக்கப்பட்ட ஒரு வகையான தாராள வரி! இதுபோன்ற சில தனிப்பட்ட பங்களிப்புகளைத் தவிர, அவர் தனது குழந்தைகளை சுற்றிச் சென்று அவர்களின் நண்பர்களிடமிருந்தும் சேகரிக்கத் தூண்டினார்.

தாய், இந்த வழியில், தார்மீக மற்றும் ஆன்மீக வளர்ப்பிற்கு பெரிதும் பங்களித்தாலும், தந்தையும் ஒரு நல்ல சமூக வாழ்க்கைக்கு அடித்தளம் அமைத்தார். அவர் ஒரு கண்டிப்பான ஒழுக்கம், நேரம் தவறாமை, முறையான, மற்றும் சொற்பொழிவுகள் கொண்ட மனிதர். குழந்தைகளை சிறந்த பள்ளியில் சேர்த்து, வீட்டிலேயே படிப்பை நடத்தினார். பாசமுள்ள தந்தையாக இருந்தாலும், ஒரு சந்தர்ப்பம் வந்தாலும் அவர் தடியை விட்டுவைக்கவில்லை. எனவே, பெற்றோர் இருவரும் தாங்கள் நினைத்ததில் தங்கள் பங்கை ஆற்றினர் - இது ஒரு அத்தியாவசிய வீட்டுப் பயிற்சி.

ஜோசப் பள்ளியில் பிரகாசமான மாணவராக இருந்தார். குழந்தை பருவத்திலிருந்தே, அவரது விருப்பம் காரணமாக, அவர் பொறியியல் தொழிலை நோக்கமாகக் கொண்டிருந்தார், ஆனால் நிகழ்வுகள் அவரை கணக்கியலுக்கு இட்டுச் சென்றன. 1913 இல் அவர் லண்டனுக்குச் சென்று ஒரு ஒருங்கிணைந்த கணக்காளராகத் தன்னைத் தகுதிப்படுத்திக் கொண்டார். அவர் அங்கு சில ஆண்டுகள் வாழ்ந்து பணிபுரிந்தார், 1919 இல் முதல் உலகப் போர் முடிந்ததும், அவர் தனது தாயின் விடாப்பிடியான வேண்டுகோளின் பேரில் இந்தியாவுக்குத் திரும்பி வந்து பம்பாயில் தனது பயிற்சியை அமைத்தார். ஆரம்பத்தில் அவர் ஒரு ஆங்கில நிறுவனத்தில் பணிபுரிந்தார், ஆனால் 1924 இல் அந்த நிறுவனத்தில் இருந்து தன்னைப் பிரித்து, கொர்னேலியஸ் மற்றும் தாவர் என்ற பெயரில் தனது சொந்த நிறுவனத்தைத் தொடங்கினார்.

1927 இல், ஜோசப் ஓய்வுக்காக அமெரிக்கா செல்ல முடிவு செய்தார், ஆனால் ஒரு மாதத்திற்குப் பிறகு அவர் சைராகுஸ் பல்கலைக்கழகத்தில் சேர்ந்து பி.எஸ்சி. 1928 இல் வணிக நிர்வாகத்தில். அடுத்த ஆண்டு கொலம்பியா பல்கலைக்கழகத்தில் பொது நிதியியல் படிக்கச் சென்றார். அவரது பேராசிரியர் டாக்டர் ஈஆர்ஏ செலிக்மேன், தி நியூயார்க் டைம்ஸ் பத்திரிகையில் ஒரு சர்ச்சில் ஜோசப் நிகழ்த்திய ஒரு சாதாரண சொற்பொழிவு பற்றிய செய்தியை பார்த்தார், "அப்படியானால் இந்தியா ஏன் ஏழை நாடு ?" டாக்டர் செலிக்மேன் இந்த அறிக்கையால் மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டார், அவர் ஜோசப் தனது முதுகலை கட்டுரை 'பொது நிதி மூலம் இந்திய வறுமைக்கான காரணங்கள்' குறித்து இருக்க வேண்டும் என்று அறிவுறுத்தினார். தனது பேராசிரியரின் ஆலோசனைக்கு பதிலளித்த ஜோசப் தனது பாடத்தை மாற்றினார், மேலும் முன்மொழியப்பட்ட பாடத்தின் ஆய்வு பிரிட்டிஷ் அநீதி மற்றும் சுரண்டல்,  அவரை நம்பவைத்தது, அவர் ஒரு தேசியவாதி ஆனார். அவரது மனமாற்றத்தின் இந்த செயல்பாட்டில், அவர் தனது குடும்பத்தின் அசல் இந்து குடும்பப்பெயரான குமாரப்பாவை எடுத்துக் கொண்டார்.

குமரப்பாவின் பொருளாதாரப் பார்வையில் ஏற்பட்ட மாற்றம் படிப்படியாகவும், உறுதியானதாகவும் இருந்தது. வெவ்வேறு கோணங்களில் பார்க்க ஆரம்பித்தார். அவர் உருவான நாட்களில், சென்னையின் கல்வி நிறுவனங்களால் முதலாளித்துவ மற்றும் ஏகாதிபத்திய சார்பு தத்துவங்களில் அவருக்கு உணவளிக்கப்பட்டது. அவரது உச்சத்தின் முழு பின்னணியும் நகரத்தை மையமாகக் கொண்டது. இந்த பின்னணி இங்கிலாந்தில் வலுப்பெற்றது. அவரது தாயின் மடியில் மற்றும் பின்னர் அவரது  தாயின் பாதத்தில் மண்டியிட்ட அவரது பயிற்சியின் ஆண்டுகள் மனிதகுலத்தை நோக்கி ஒரு தார்மீக அணுகுமுறையை அவருக்கு வலுப்படுத்தியது, ஆனால் இது லண்டன் வாழ்க்கையின் வெறித்தனமான அவசரத்திலும் கொந்தளிப்பிலும் அடக்கப்பட்டது.

இந்த உலகின் நாளல்ல விஷயம்,  ஆங்கிலேயர்கள் தங்கள் வணிக உறவில், ஒரு விதியாக, ஒரு தனிநபரின் நாட்டம், தேசத்தின் நலனைக் கெடுக்காமல் பார்த்துக் கொண்டார்கள். குமரப்பாவுக்குக் கட்டுரை வழங்கப்பட்ட கணக்காளர் தொடர்ந்து திரும்பத் திரும்பச் சொல்லும் விருப்பமான முழக்கங்களில் ஒன்று: 'இன்னொரு மனிதனை வீழ்த்தும் ஒரு தவறை ஒருபோதும் செய்யாதே.' மேலும் சிறப்புப் பயன்பாட்டில், அவரது முதல்வரின் மனைவி,

 சொல்லும் "ஒருவர் எதைச் செய்தாலும், ஒருவரின் செயலின் சமூக உட்பொருளைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும்" என்று. அதனால் அவர் மீது எப்போதும் ஈர்க்கப்பட்டார்.

குமரப்பா எதையாவது வாங்கும் போதெல்லாம், அவர் குமரப்பா   வாங்கியதைத் தவறாமல் ஆராய்ந்து தன் விமர்சனத்தை முன்வைத்தார் . தரம் தாழ்ந்த பொருட்களை வாங்கினால் நமக்கு நாமே கேடு விளைவித்துக் கொள்கிறோம், தரம் தாழ்ந்த பொருட்களை வாங்க வேண்டாம், அதே சமயம் விரும்பத்தகாத பொருட்களை உற்பத்தி செய்வதையும் ஊக்குவிப்பதால், அவற்றுக்கு சந்தையை ஏற்படுத்தி தருகிறோம். இதுபோன்ற சந்தர்ப்பங்களில் தவறு தயாரிப்பாளரை விட நுகர்வோரிடம் உள்ளது, ஏனெனில் உற்பத்தியாளர் நுகர்வோர் கொடுக்கும் வழியை மட்டுமே பின்பற்றுகிறார். தவிர, தரம் குறைந்த பொருட்கள் நாட்டின் உற்பத்தியாளர்களுக்கு அவப்பெயரை ஏற்படுத்தும்.

இவையும் இதே போன்ற பாடங்களும் குமரப்பாவின் முன்னோக்கை மாற்ற உதவியது. கொலம்பியா பல்கலைக்கழகத்தில் 'த எகனாமிக்ஸ் ஆஃப் எண்டர்பிரைஸ்' என்ற தலைப்பில் ஒரு கருத்தரங்கை நடத்தினார். இந்த பாடத்தின் பேராசிரியர் டாக்டர் எச் ஜே டேவன்போர்ட் ஆவார். பொருளாதாரத்தில் தனிநபர் லாபத்தைத் தவிர வேறு எந்தக் கருத்தும் எடைபோடக்கூடாது என்ற சிந்தனைப்பள்ளியை அவர் வழிநடத்தினார். உற்பத்தியின் நோக்கம், வாங்கும் சக்தியை அதிகரிப்பதாகும். குமரப்பாவுக்கு இந்தத் தத்துவம் முற்றிலும் தவறாகத் தோன்றியது, அவர் அதைத் தாக்க பெரிதும் போராடினார். A-ஒன் தனது செயல்திறனை ஒதுக்கும் அளவுக்கு பேராசிரியர் தாராளமாக இருந்தார். குமரப்பா தனது சிந்தனையில் முன்னேறினார்.

இந்தக் காலத்திலிருந்தே, மனிதன் ஒரு செல்வத்தை உருவாக்கும் முகவராக மட்டும் இல்லாமல், அரசியல், சமூக, தார்மீக மற்றும் ஆன்மீகப் பொறுப்புகளைக் கொண்ட சமூகத்தின் ஒரு அங்கத்தினன் என்பதில் குமரப்பா தனது மனதில் தெளிவாக இருந்தார். இந்த நம்பிக்கையுடன் அவர் பணம் சம்பாதிப்பதில் ஆர்வத்தை இழந்தார் மற்றும் மகாத்மா காந்தியின் கவனத்தை ஈர்த்து, அவரை ஒரு ஆக்கபூர்வமான தொழிலாளியாக மாற்றினார். இளம் ஜோசப்பின் இயற்கையான பொறியியல் திறமைகள் தேசிய புனரமைப்பு பொறியியலில் முழுமையாக மலர்ந்தன, மேலும் அவரில் இருந்த தணிக்கையாளர் பிற்கால வாழ்க்கையில் துணிச்சலான அச்சமற்ற மற்றும் இடைவிடாத விமர்சகராக வளர்ந்தார்.

குமரப்பா, காந்தியுடன் இணைந்து பணியாற்றத் தொடங்கிய அந்த ஆரம்ப நாட்களில், பண்டிட் மதன் மோகன் மாளவியா, குமரப்பாவுக்கு அவர் அளித்த அற்புதமான பயிற்சிக்காக காந்தியைப் பாராட்டினார். காந்தியின் பாராட்டுக்களுக்குப் பதிலளித்தார்: 'குமரப்பாவுக்கு நான் பயிற்சி அளிக்கவில்லை, அவர் என்னிடம் ரெடிமேடாக வந்தார்.

அந்த ரெடிமேட் மனிதர் 1929 இல் இந்தியாவுக்கு வந்தார், மேலும் இந்திய பொது நிதி குறித்த தனது ஆய்வறிக்கையை வெளியிடுவதைக் காண ஆர்வமாக இருந்தார். ஒரு நண்பர், சி எச் சோபரிவாலா காந்தியை தொடர்பு கொள்ளுமாறு அறிவுறுத்தினார். இதையடுத்து, குமரப்பா அவரை சந்திக்க முயன்றார். பியாரேலால் காந்தியின் செயலாளர், குமரப்பாவை தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டு, குறிப்பிட்ட தேதியில் காந்தியை சபர்மதி ஆசிரமத்தில் பார்க்கலாம் என்று தெரிவித்தார். அதன்படி, ஆசிரமத்துக்குச் சென்ற குமரப்பா, விருந்தினர் அறையைப் பார்த்து திகிலடைந்தார். விருந்தினர் அறை ஒரு பாயை  தவிர அனைத்து இருக்கை வசதிகளும்  இல்லாமல் இருந்தது. குந்துகள் கழிப்பறை ஏற்பாடுகள், ஒரே கணத்தில் அதிலிருந்து விலகிச் செல்ல அவருக்கு அதிக ஆர்வத்தை ஏற்படுத்தியது. காந்தியுடனான அவரது சந்திப்பு மதியம் 2 மணிக்கு. சபர்மதி நதிக்கரையில் நடமாட அவருக்கு போதுமான நேரம் கிடைத்தது. அங்கும் இங்கும் பொழுதைக் கழித்துவிட்டு காந்தியைப் பார்க்கச் சென்றார்.

மேலே செல்லும் வழியில், ஒரு முதியவர், சுத்தமாக சுத்தம் செய்யப்பட்ட தரையில் மரத்தடியில் அமர்ந்து ராட்டை  சுழற்றி நூல் நூற்று  கொண்டிருப்பதைக் கண்டார். குமரப்பா தனது வாக்கிங் ஸ்டிக்கில் சாய்ந்து, சுழல்வதை ஆர்வத்துடன் பார்த்தார். முதியவர், ஐந்து நிமிடங்களுக்குப் பிறகு, பல் இல்லாத வாயைத் திறந்து, புன்னகையுடன் அவர் குமரப்பாவா என்று கேட்டார். அவரைக் கேள்வி கேட்பவர் மகாத்மா காந்தியைத் தவிர வேறு யாரும் இருக்கக்கூடாது என்று வந்தவருக்கு விரைவில் புரிந்தது. பதிலுக்கு அவர் காந்தியா என்றும் கேட்டார். முதியவர் உறுதியுடன் தலையசைத்தார்; எனவே குமரப்பா உடனடியாக தனது பட்டு கால்சட்டையின் மடிப்பைப் பொருட்படுத்தாமல் தரையில் அமர்ந்தார். அவர் உட்கார்ந்த நிலையில் அசௌகரியமாக இருப்பதைக் கண்டு, யாரோ ஒருவர் வீட்டிலிருந்து ஒரு நாற்காலியைக் கொண்டு வந்தார், ஆனால் அவர் மரியாதையைப் பயன்படுத்த மறுத்துவிட்டார், காந்தி தரையில் அமர்ந்திருப்பதால் அவர் நாற்காலியில் அமர விரும்பவில்லை என்று கூறினார்.

ஆரம்பத்தில் காந்தி குமரப்பாவிடம் அவர் எழுதிய கட்டுரையில் ஆர்வம் இருப்பதாகவும், அதை தனது வார இதழான தி யங் இந்தியா இதழில் தொடர் கட்டுரைகளாக வெளியிட விரும்புவதாகவும் கூறினார். குமரப்பா தனக்காக குஜராத்தில் கிராமப்புற கணக்கெடுப்பு நடத்துவாரா என்றும் அவர் விசாரித்தார். குமரப்பா மொழியின் சிரமத்தை எழுப்பினார், ஆனால் காந்தி அதை விரைவாக ஒதுக்கித் தள்ளினார், அவர் குஜராத் வித்யாபீடத்தின் பொருளாதாரப் பேராசிரியர்களை அவர்களது அனைத்து மாணவர்களுடன் குமரப்பாவின் வசம் வைத்து ஆய்வுக்கு உதவுவதாகக் கூறினார். தனக்கு நாற்காலியைக் கொண்டு வந்திருக்கும் குஜராத்தின் துணைவேந்தர் வித்யாபித், காக்கா காலேல்கர் ஆகியோரைப் போய்ப் பார்க்க வேண்டும் என்றும் அவர் பரிந்துரைத்தார்.

மதியம் காக்கா காலேல்கரைப் பார்க்கச் சென்றார். குமரப்பா. நாகரீகமான மேற்கத்திய பாணியில் உடையணிந்திருப்பதைப் பார்த்த காகா சாஹேப், காந்தி விரும்பிய வேலைக்கு குமரப்பா பொருந்துவார் என்று நினைக்கவில்லை காக்கா சாஹேப், குஜராத்தி மொழியைப் பற்றிய தனது அறியாமை ஒரு பெரிய ஊனமாக இருக்கும் என்று கருதினார். எனவே அவர் தற்செயலாக அவரை ஊக்குவிக்கவில்லை. குமரப்பா காந்தியிடம் விடுப்பு எடுக்காமல் பம்பாய்க்குத் திரும்பினார். பம்பாயிலிருந்து அவர் காந்திக்கு எழுதினார், அவருக்கு எந்த வேலையிலும் உதவுவதில் மகிழ்ச்சி அடைவேன், ஆனால் காக்கா சாஹேப் அவர்களால் எந்தப் பயனும் இல்லை என்று நினைக்கவில்லை. பதவிக்குத் திரும்பும் போது குமரப்பா காந்தி விரும்பிய வேலையை குமரப்பா ஏற்றுக்கொண்டால் தான் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருப்பேன் என்று காக்கா சாஹேப்பிடமிருந்து கடிதம் வந்தது.

குமரப்பா தனது பணியைத் தொடங்கியபோது, ​​காந்தி தனது தண்டி அணிவகுப்பில் கால் பதித்தார். காந்தியின் நடைப்பயணத்தின் போது குமரப்பாவின் 'பொது நிதியும் நமது வறுமையும்' என்ற கட்டுரைகள் யங் இந்தியாவில் வெளிவரத் தொடங்கின. அவற்றை ஒரு துண்டுப் பிரசுரமாக இணைக்க வேண்டும் என்று காந்தி விரும்பினார், மேலும் அது காந்தியிடமிருந்து ஒரு முன்னுரையாக இருக்க வேண்டும் என்று குமரப்பா விரும்பினார். இந்த விஷயத்தைப் பற்றி விவாதிக்க அவர் குமரப்பாவை அப்போது தான் முகாமிட்டிருந்த கரடியில் சந்திக்கும்படி அழைத்தார்.

தனக்கே உரிய 'திறமையான' வழியில் குமரப்பா அவருக்காக முன்னுரை தயார் செய்து, டைப் எழுதி, கையெழுத்துப் போட தயாராக வைத்திருந்தார்! காந்தி அதைப் பார்த்து சிரித்துவிட்டு, 'எனது முன்னுரை என்னுடையதாக இருக்கும், குமரப்பாவால் எழுதப்படாது' என்று சொல்லி ஒதுக்கி வைத்தார். முன்னுரை எழுதுவது பற்றி விவாதிக்க தான் அவரை அங்கே  அழைத்ததில்லை என்றும், தானும் மகாதேவ் தேசாய்யும் அரசாங்கத்தால் கைது செய்யப்பட்டால், யங் இந்தியாவுக்காக தொடர்ந்து எழுதுவாரா என்று கேட்பதற்காகத்தான் என்று அவர் கூறினார். குமரப்பா அவரிடம் 'தூசி படிந்த லெட்ஜர்களைத் தணிக்கை செய்வது' தெரியும் என்றும், பத்திரிகையாளராக எழுதத் துணியவில்லை என்றும் கூறினார். அதற்குப் பதிலளித்த காந்தி, 'உங்கள் எழுதுவதற்கான தகுதியைப் பொறுத்தவரை, பத்திரிகையின் ஆசிரியராக நான் தீர்ப்பில் உட்கார வேண்டும், நீங்கள் அல்ல. இந்தப் பேப்பருக்கு எழுத நான்தான் உங்களை அழைக்கிறேன்.' குமரப்பா உண்மையில், பம்பாயில் ஆடிட்டராகப் பணிபுரியத் திரும்பாமல், காந்திஜியின் பத்திரிகையில் கட்டுரைகள்  எழுதினார், இறுதியில் சிறைக்குச் சென்றார். சிறையிலிருந்து விடுதலையான பிறகு அவர் மும்பைக்கு சென்றார் , அது பம்பாயிலிருந்து தனது முதல் காதி ஆடையை வாங்குவதற்காகத்தான்.

1930 ஆம் ஆண்டில், காந்தியின் விருப்பத்தின்படி, குமரப்பா கெடா மாவட்டத்தில் உள்ள மாதர் தாலுகாவின் விரிவான பொருளாதார ஆய்வை மேற்கொண்டார். 1931 ஆம் ஆண்டு அகமதாபாத்தில் தனது முதல் சிறைவாழ்க்கையை அனுபவித்தார், அப்போது அவருக்கு ஒரு வருடம் ஆறு மாதங்கள் கடுங்காவல் சிறைத்தண்டனை விதிக்கப்பட்டது. காந்தி-இர்வின் ஒப்பந்தத்திற்குப் பிறகு 1931 மார்ச்சில் சிறையிலிருந்து வெளியே வந்தார். கராச்சி காங்கிரஸில், அதே ஆண்டில், கிரேட் பிரிட்டனுக்கும் இந்தியாவுக்கும் இடையேயான நிதிப் பொறுப்பு குறித்த விவரங்களுக்கு செல்ல ஒரு தேர்வுக் குழுவின் அழைப்பாளராக குமரப்பா தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். காந்தி, மகாதேவ் தேசாய் மற்றும் பலர் வட்ட மேசை மாநாட்டிற்காக இங்கிலாந்து சென்றபோது, ​​குமரப்பா யங் இந்தியா பத்திரிகையின் ஆசிரியராகப் பொறுப்பேற்க வேண்டியிருந்தது. யங் இந்தியாவில் அவரது கடுமையான எழுத்துக்களுக்காக இது மீண்டும் அவரை இரண்டாவது முறையாக சிறைக்கு அழைத்துச் சென்றது. இந்த முறை அவருக்கு இரண்டு ஆண்டுகள் ஆறு மாதங்கள் கடுங்காவல் சிறைத்தண்டனை விதிக்கப்பட்டது.

ஜெயிலில் இருந்து வெளிவரும்போது வேறு மாதிரியான வேலை அவருக்கு காத்திருந்தது. 1934-ல் ஏற்பட்ட நிலநடுக்கத்தால் பீகாரில் ஏற்பட்ட பேரழிவில், பெரிய அளவில் நிவாரணப் பணிகள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டியிருந்தது. டாக்டர் ராஜேந்திர பிரசாத் அந்த வேலையில் அதிக சுமையாக இருப்பதைக் கண்ட காந்தி, ஜம்னாலால் பஜாஜிடம் சென்று அவருக்கு உதவச் சொன்னார். ஜம்னாலால்ஜி, நிதி ஆலோசகராக குமரப்பாவின் உதவியைக் கோரினார். பாட்னாவுக்கு செல்ல குமரப்பாவுக்கு உடனடியாகத் தெரிவிக்கப்பட்டது. குமரப்பாவின் நுணுக்கமான கணக்கியல் உண்மையில் பீகாரின் கெளரவத்தைக் காப்பாற்றியது என்று டாக்டர் ராஜேந்திர பிரசாத்திடம் இருந்து பாராட்டுகளைப் பெறுவதற்காக அவர் தனது பணியைச் சிறப்பாகச் செய்தார். இந்த நிவாரணப் பணியின் அனுபவத்திலிருந்து, நிவாரணப் பணிகளின் அமைப்பு மற்றும் கணக்குகள் என்ற பெயரில் குமரப்பா ஒரு துண்டுப் பிரசுரத்தை எழுதினார்.

குமரப்பா கண்டிப்பான ஒழுக்கத்தைக் கடைப்பிடிப்பவர். பீகாரில், நிவாரணப் பணியாளர் ஒருவருக்கு ஒரு நாளைக்கு அதிகபட்ச உணவுச் செலவாக மூன்று அணாக்கள் அனுமதிக்கப்படும் என்று கூறினார். பரிந்துரைக்கப்பட்ட வரம்பிற்குள் ஒரு பொதுவான சமையலறை ஒழுங்கமைக்கப்பட்டு நிர்வகிக்கப்பட்டது.

மோட்டார் கார்களைப் பயன்படுத்துவதற்கும் இதே போன்ற விதிகளை உருவாக்கினார். ஒருமுறை, நிவாரண நிதிக் குழுக் கூட்டத்தில் பங்கேற்க காந்தி பாட்னா வந்தார். பால், பழங்கள் மற்றும் காய்கறிகள் போன்ற உணவுப் பொருட்களுக்கு அவரது பரிவாரம் பழக்கமாக இருந்தது. இது மூன்று அணா வரம்பைத் தாண்டியது. நிவாரண நிதியில் இருந்து இந்த செலவுகளை செலுத்துவதில் உள்ள சிரமத்தை குமரப்பா மகாதேவ்பாயிடம் விளக்கினார். மகாதேவ் தேசாய் காந்தியின் மோட்டார் காருக்கு பெட்ரோல் எடுக்க சொந்தமாக ஏற்பாடு செய்தால் உதவியாக இருக்கும் என்றும் அவர் கூறினார். விஷயம் காந்தியின் காதுக்கு எட்டியது. அவர் குமரப்பாவை அழைத்து, கமிட்டியின் பணிக்காக பிரத்தியேகமாக வந்திருப்பதாகவும், அவர் தனது மசோதாக்களை சந்திக்க மறுத்த காரணத்தை அறிய விரும்புவதாகவும் கூறினார். குமரப்பா, மக்களிடமிருந்து நன்கொடையாகப் பெறப்பட்ட பணத்தைச் செலவழிப்பதில் சீரான தன்மையைக் கடைப்பிடிக்கச் செய்த சிக்கன விதிகளை விளக்கினார், விதிவிலக்குகள் செய்வதற்கு ஆதரவாக இல்லை. காந்தி அவருடைய  கருத்தைப் புரிந்து கொண்டார். மகாதேவ்பாய் குழுவிடம் மசோதாக்களை சமர்ப்பிக்க வேண்டாம் என்று கேட்டுக் கொண்டார்.

ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், காந்தி குமரப்பாவிடம், தான் பாட்னாவுக்கு வந்து ஆலோசனை நடத்துவதாகக் கூறினார். இரவு 10 மணியளவில் பாட்னாவுக்கு வந்தார். ஒரு மாலை, ராஜேந்திர பாபுவை குமரப்பாவிடம் தெரிவிக்கச் சொன்னார். நிவாரணக் குழுவின் கணக்குகளில் சில அணாக்கள் வித்தியாசம் இருப்பதாக ராஜன் பாபு அவரிடம் கூறினார். தணிக்கையாளர்கள் பிழையைக் கண்டறியத் தவறிவிட்டனர். வருடாந்தர கூட்டம் அடுத்த நாள் திட்டமிடப்பட்டது, எனவே குமரப்பா இரண்டு இளைஞர்களுடன் ஒரு அறையில் தன்னை மூடிக்கொண்டார். பிழை கண்டுபிடிக்கும் வரை இரவு முழுவதும் வேலை செய்வதில் உறுதியாக இருந்தார். அப்படி வேலை செய்யும் போது, ​​சிங்கம் போல இருந்ததால், யாராலும் தொந்தரவு செய்ய முடியாது. காந்தி சொன்னார், 'சரி! அவனை விட்டுவிடு. நான் அவரை காலையில் பார்க்கிறேன். மறுநாள் காந்தி அவரைப் பார்த்து அப்பாயின்ட்மென்ட் கேட்டார். குமரப்பா பதிலளித்தார், இன்று அல்ல, ஒருவேளை நாளை." காந்தி கூறினார், "ஆனால் நான் இன்றிரவு வார்தாவுக்குப் போகிறேன்." குமரப்பா அவரிடம், அப்படியானால், அவரைப் பார்க்காமல் போக வேண்டும் என்று கூறினார். காந்தி கூறினார், "அனைவரும் வந்திருந்தார்கள். பெனாரஸிலிருந்து வரும் வழியில், நீங்கள் எனக்கு நேரம் கொடுக்க மாட்டீர்களா?" குமரப்பா பதிலளித்தார், "ஆனால் நீங்கள் என்னுடன் சந்திப்பு எடுக்கவில்லை. நான் சுதந்திரமாக இருந்தால் டிம்பக்டூ வரை சென்று உங்களைப் பார்ப்பேன். ஆனால் இன்று நிவாரணக் குழுவின் ஆண்டுக் கூட்டத்தில் நான் மிகவும் velaiyaaka  இருக்கிறேன்." என்று காந்தி மகாதேவ்பாயை குமரப்பாவின் பார்வைக்காகக் காகிதங்களை வைக்குமாறு அறிவுறுத்தினார். பதினைந்து நாட்களுக்குப் பிறகு குமரப்பா வார்தாவுக்குச் சென்றார். காந்தியின் அந்தரங்கத்தில் இந்தக் குணம் அவருக்கு 'கர்னல் சாஹிப்' என்ற செல்லப் பெயரைப் பெற்றுத் தந்தது.

பெரிய பிரமுகர்களும், பொதுத் தலைவர்களும் கூட பொது விதிக்கு இணங்கச் செய்யப்பட்ட சம்பவங்கள் ஏராளம். அவரது அன்றாட வாழ்க்கை நேரத்திற்கு ஏற்றதாக இருந்தது மற்றும் அனைத்து சந்திப்புகளும் முன்பே சரிசெய்யப்பட வேண்டியிருந்தது. இது விசித்திரமாகத் தோன்றினாலும், அவருடைய சகோதரிகள் மற்றும் சகோதரர்கள் கூட அவரைப் பார்க்க வரும்போதெல்லாம் சந்திக்க குறிப்பிட்ட நேரம் ஒதுக்கப்பட்டது! ஒரு நிமிடம் கூட அவரால் சொந்தம் என்று சொல்ல முடியவில்லை.

 

1934 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் 27 ஆம் தேதி, இந்திய தேசிய காங்கிரஸ், அகில இந்திய கிராமத் தொழில்கள் சங்கத்தை அமைப்பதற்கான தீர்மானத்தை நிறைவேற்றியது. குமரப்பா புதிய, சங்க செயலாளராக நியமிக்கப்பட்டார். அவர் காந்தியின் ஆலோசனை மற்றும் வழிகாட்டுதலின் கீழ் பணியாற்ற வேண்டும். குமரப்பா பாட்னாவில் தினசரி நாளிதழ்களில் இந்தச் செய்தியைப் படித்தார். அவரது முந்தைய ஒப்புதல் கிடைக்காததால், குமரப்பா குழப்பமடைந்து காந்திக்கு கடிதம் எழுதினார். காந்தியின் கடிதத்திற்குப் பதிலளித்து, 'உங்கள் சம்மதத்தைப் பெறாமல் நான் தவறு செய்துவிட்டேன் என்று நான் காண்கிறேன்... ஆனால் இப்போது என்ன செய்வது?... தயவு செய்து, சம்பிரதாயங்களை மறந்துவிட்டு வேலையைத் தொடங்குங்கள்.

பின்னர், காந்தியை சந்தித்த குமரப்பா, 'நிதி எங்கே, தொழிலாளர்கள் எங்கே?' அப்போது காந்தி சிரித்துக்கொண்டே, 'நிதியைப் பொறுத்தவரை, கவலைப்பட வேண்டாம். உங்களுக்கு தேவையான அனைத்தையும் பெறுவீர்கள். மேலும் தொழிலாளர்களுக்கு உங்களை நம்பர் ஒன் ஆக தொடங்குங்கள்.'

காங்கிரஸின் தீர்மானத்திற்கு இணங்க, குமரப்பா நாடு முழுவதும் சுற்றுப்பயணங்களை ஏற்பாடு செய்யும் பணியில் ஈடுபட்டார். வார்தாவில் உள்ள மகன்வாடி அகில இந்திய கிராமத் தொழில்கள் சங்கத்தின் தலைமையகமாக மாறியது மற்றும் அவற்றின் செயல்பாடுகள் ஆராய்ச்சி, உற்பத்தி, பயிற்சி, விரிவாக்கம் மற்றும் அமைப்பு,  பிரச்சாரம் மற்றும் வெளியீடு ஆகிய ஐந்து பகுதிகளாக இருந்தன. இந்தப் பணிகள் அனைத்தும் மகன்வாடியில் இருந்து எடுக்கப்பட்டன. ஒரு கிராமத் தொழில் ஆய்வகம் மற்றும் கிராமத் தொழில்கள் அருங்காட்சியகம் நிறுவப்பட்டது.

இந்த அமைப்பு நிறுவப்பட்ட உடனேயே, காந்தி 1934 இல் எழுதினார், அகில இந்திய கிராமத் தொழில் சங்கம் (AIVIA)  மத்திய வாரியம் ஒரு நிர்வாக வாரியமாக இருக்காது, ஆனால் இந்தியா முழுமைக்கும் வழிகாட்டும் ஒரு கண்காணிப்பு கோபுரமாக மட்டுமே இருக்கும். நிர்வாகத்தை மையப்படுத்துவதைத் தவிர்க்க விரும்புகிறோம், சிந்தனை, யோசனைகள் மற்றும் அறிவியல் அறிவை மையப்படுத்த வேண்டும்.

 மகாத்மா காந்தியின் வழிகாட்டுதலின் கீழ் வகுக்கப்பட்ட ஆக்கபூர்வமான திட்டம், முழுமையாகச் செயல்படுத்தப்பட்டால், கம்யூனிசம் சாமானியனுக்கு என்ன உறுதியளிக்கிறதோ, அதையெல்லாம் கூடுதலான மதிப்புமிக்க ஒன்றைக் கொடுக்க முடியும் என்பதை இந்த AIVIA திட்டத்தின் மூலம் குமரப்பா காட்டினார். ஆக்கபூர்வமான திட்டமானது நீதி மற்றும் அகிம்சையின் விழுமியங்கள் வெளிப்படையாக இருக்கும் ஒரு மனித சமுதாயத்திற்கு வழிவகுக்கும் திறன் கொண்டது. கிராமத் தொழில்கள் இயக்கம், விரும்பத்தக்க சமூக இலட்சியத்திற்காக நின்றது. அது அதிகாரப் பரவலாக்கம், தன்னிறைவு மற்றும் நீடித்த அமைதி ஆகியவற்றின் பொருளாதாரத்தின் உருவகமாக மாறியது.

பெரிய தொழில்கள் தொடர்பான இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் கொள்கை மிகவும் விரும்பத்தக்கதாக இல்லை என்று குமரப்பா கண்டறிந்தபோது, ​​குமரப்பா காங்கிரஸின் அப்போதைய தலைவரான டாக்டர் ராஜேந்திர பிரசாத்திடம் இந்த விஷயத்தை எழுப்பினார், மேலும் அவரிடம் தெளிவான வழிகாட்டுதலைக் கோரினார்.

பின்னர் கல்வி முறையை மறுசீரமைப்பது பற்றிய கேள்வி வந்தது. இந்த கருத்துக்கு நை தாலிம் என்று பெயரிடப்பட்டது. முன்மொழியப்பட்ட மறுசீரமைப்பிற்காக டாக்டர் ஜாகீர் உசேன் தலைமையில் ஒரு குழு அமைக்கப்பட்டது. குமரப்பா இந்த குழுவில் உறுப்பினராக பணியாற்றினார். அடிப்படைக் கல்விக்கு ஆதரவாக, குமரப்பா தனது வேலைக் கோட்பாட்டை இரண்டு பகுதிகளாக முன்வைத்தார்: கடின உழைப்பு மற்றும் உழைப்பின் மூலம் கிடைக்கும் மகிழ்ச்சி மற்றும் இன்பம்.

1937ல் தேசிய திட்டக்குழு உருவாக்கப்பட்டது. ஜவஹர்லால் நேருவின் வேண்டுகோளின் பேரில் காந்தி குமரப்பாவை அதில் வேலை செய்யச் சொன்னார்; ஆனால் சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு அவர் தனது நேரம் உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருப்பதாக உணர்ந்தார், அதனால் அவர் திட்டக் குழுவிலிருந்து ராஜினாமா செய்தார்.

அதன்பிறகு, மத்திய மாகாண அரசு குமரப்பா தலைமையில் தொழில்துறை ஆய்வுக் குழுவை அமைத்தது. குமரப்பா இந்தப் பணியை ஏற்று, நமது நாட்டின் முன்னேற்றத்துக்கான தேசிய வேலைத்திட்டம் எவ்வாறு செயல்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பதைக் காட்டினார். பிற்காலத்தில் அவர் இதுபோன்ற பல பணிகளை மேற்கொள்வதோடு, கணிதத் துல்லியத்துடனும் முழுமையுடனும் தனது வேலையைச் செய்ய வேண்டியிருந்தது. வடமேற்கு எல்லைப்புற மாகாணத்தில் இதேபோன்ற ஆய்வுக்குப் பிறகு, குமரப்பாவுக்கு சர் மிர்சா இஸ்மாயிலிடமிருந்து ஒரு கடிதம் வந்தது, அதில் அவர், 'தொழில்துறை தொடர்பான பல்வேறு கேள்விகளை நீங்கள் மிகத் தெளிவான முறையில் கையாண்டதற்கு நான் உங்களைப் பாராட்ட விரும்புகிறேன். மாகாணத்தின் வளர்ச்சி. நீங்கள் முழுப் பிரச்சனையையும் நேரடியாக  விஷயத்திலும் சிறந்த நடைமுறையிலும் அணுகியுள்ளீர்கள்' என்று எழுதினார்.

 1942 இல், குமரப்பா தனது 'ரொட்டிக்கான கல்' கட்டுரைக்காக மீண்டும் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். அவர் தனது தனிமையை, வாசிப்பதிலும் எழுதுவதிலும் பயன்படுத்தினார் மற்றும் இயேசுவின் நடைமுறை மற்றும் கட்டளைகள் மற்றும் நிரந்தரத்தின் பொருளாதாரம் ஆகிய இரண்டு புத்தகங்களை வெளியிட்டார். அவர் 1945 இல் விடுதலையானபோது இந்த கையெழுத்துப் பிரதிகளை காந்திக்கு அனுப்பினார். இருவருக்குமே அவர் முன்னுரை கேட்கவில்லை. ஆனால் அவருக்கு ஆச்சரியமாக, இந்த இரண்டு புத்தகங்களுக்கும் காந்தி முன்னுரை எழுதினார். அவர் குமரப்பாவை டி.டி., டி.வி.ஐ. என்று அழைத்தார். இங்கே D.D என்றால் தெய்வீகத்தின் மருத்துவர், மற்றும் D.V.I. கிராமத்தொழில் முனைவர் என்றும் பொருள்..

குமரப்பா பின்னர் காந்தியைச் சந்தித்தபோது, ​​காந்தி ஏன் , குமரப்பா  விரும்பியவர்களுக்கு டாக்டர் பட்டம் வழங்கத் தொடங்கினார் என்று கேட்டார். காந்தி, ஒரு நல்ல நகைச்சுவையான சிரிப்புடன், “டாக்டர் பட்டம் அல்லது நாணய பட்டங்கள் வழங்குவதற்கான எனது அதிகாரத்தை நீங்கள் ஏன் கேள்வி கேட்க வேண்டும்? நான் குஜராத் வித்யாபீடத்தின் அதிபர் இல்லையா?" என்று கேட்டார்.

கிராமப்புற மேம்பாட்டிற்கு காந்தி என்ன செய்ய விரும்புகிறார் என்பது குமரப்பாவுக்கு தெளிவாக தெரிந்தது.. எனவே குமரப்பா கிராமப்புற மேம்பாட்டிற்காக  செயல்பட முன்வந்த போதெல்லாம், அவர்கள் பொதுவாக காந்தியின் ஒப்புதலைப் பெற்றனர்.

1946 ஆம் ஆண்டு கிராமப்புற மேம்பாட்டிற்காக ஒரு விரிவான திட்டத்தை வகுத்தார். தன்னம்பிக்கை, உணவில் தன்னிறைவு மற்றும் மனித சக்தியின் பரந்த வளங்களை ஆதாயத்துடன் பயன்படுத்துதல் ஆகியவை இத்திட்டத்தின் அடிப்படைக் கொள்கைகளாகும். இந்த இலட்சியத்தைப் பின்பற்றி, அமைச்சர் பதவிக்கான வாய்ப்பையும், காங்கிரஸ் காரியக் கமிட்டி உறுப்பினர் பதவியையும் அவர் நிராகரித்தார்.

1948 ஆம் ஆண்டு காந்தி படுகொலை செய்யப்பட்டபோது, ​​குமரப்பா மிகவும் அதிர்ச்சியடைந்து தனது இரு கண்களின் பார்வையையும் இழந்தார். நல்லவேளையாக ஓரிரு நாட்களுக்குப் பிறகு அவருக்குப் பார்வை திரும்பியது.

மகாத்மா காந்தியின் மரணத்திற்குப் பிறகு, குமரப்பாவை டாக்டர் ராஜேந்திர பிரசாத் டெல்லிக்கு அழைத்தார். காந்தி நினைவு நிதியை உருவாக்குவது தொடர்பாக ஆலோசனை நடத்தப்பட்டது. இந்தப் பணியை பொறுப்பேற்க குமரப்பா அழைக்கப்பட்டார்.

 குமரப்பா தனது சகாக்களிடம், நிதி திரட்டும் எண்ணம் அப்போது இல்லை என்று விளக்கினார். இந்தியாவில் ஒரு பிரபலமான அரசாங்கம் இருந்தது, அது விரும்பினால் அது காந்தியின் நினைவிடத்திற்கான எந்த திட்டத்தையும் செயல்படுத்தலாம். காந்தி நினைவு நிதியம் ஒரு தனித்துவமான அமைப்பாக இருக்க வேண்டும் என்று குமரப்பா பரிந்துரைத்தார். எனவே, காந்தியின் குணாதிசயமான ஒளியை வெளிப்படுத்தும் பக்தியும் பற்றின்மையும் கொண்ட மனிதர்களை தேசத்திற்காக உழைக்க உருவாக்க வேண்டிய மனித ஆளுமைக்கான நிதிதான் திரட்டப்படக்கூடிய மிகப்பெரிய நிதியாகும். இதற்குத் தேவை, காந்தியடிகள் போதித்த, விளக்கிய அகிம்சை மற்றும் சத்தியத்தின் இலட்சியங்களைக் கொண்ட ஆணும் பெண்ணும் அடங்கிய ஒரு படை, இந்தக் கோட்பாடுகளை வெறும் வார்த்தைகளால் அல்ல, செயலால் வெளிப்படுத்தி உலகிற்குச் செல்ல வேண்டும். .

நிதிக்காக அத்தகைய ஒரு லட்சம் ஆன்மாக்களை கண்டுபிடிக்க அவர் பரிந்துரைத்தார். இந்த மனித நிதியை நிர்வகிக்க குமரப்பா ஜவஹர்லால் நேரு, சர்தார் படேல் மற்றும் ராஜ்குமாரி அம்ரித் கவுர் ஆகிய மூன்று நன்கொடையாளர்களை அணுகினார் . இந்த மூன்று நன்கொடையாளர்களும் அந்தந்த அலுவலகங்களைத் துறந்து, இந்த நோக்கத்திற்காக தங்களை முழுமையாக அர்ப்பணிக்க வேண்டும் என்று அவர் பரிந்துரைத்தார். கல்லூரிகளிலும் பல்கலைக்கழகங்களிலும் உள்ள இளைஞர்களிடம் நேரு சென்று இளைஞர்களை கூட்டிச் செல்வார் என்று அவர் எதிர்பார்த்தார். அதேபோல், ராஜ்குமாரி பெண்களை சேகரிக்க வேண்டும் என்றும், சர்தார் படேல் அரசியல் அரசியற் பயிற்சிக்காக வடிவமைக்கப்பட்ட வித்யாபீடங்கள் போன்ற நிறுவனங்களை அமைப்பதில் கவனம் செலுத்த வேண்டும் என்றும் கூறினார்..

எவ்வாறாயினும், இந்த யோசனைகள் எவருக்கும் ஆதரவாக இல்லை. அதனால் குமரப்பா ஏமாற்றத்துடன் திரும்பினார், பணப் பையை மட்டும் பார்த்துக் கொள்ள கிருபலானியை விட்டுச் சென்றார்!

சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய காலத்தில், குமரப்பா இங்கிலாந்து, சோவியத் யூனியன், ஜெர்மனி, சீனா மற்றும் ஜப்பான் போன்ற நாடுகளுக்கு பல்வேறு பணிகளில் பயணம் செய்தார். ஆனால் அவர் தேசிய நோக்கத்தில் அதிக உழைப்பை செலுத்தினார். இப்போது அவருக்கு உடல்நிலை சரியில்லை. எனவே, பொதுப்பணியில் இருந்து ஓய்வு பெற்று மதுரை மாவட்டத்தில் உள்ள காந்தி நிகேதனில் குடியேறினார்.

வினோபா பாவே, 1956 இல் தனது பூதான் அணிவகுப்பில் குமரப்பாவைப் பார்க்கச் சென்றார்.

குமரப்பா வினோபாஜியை தன் குடிசைக்குள் அழைத்துச் சென்றார். குடிசையில் மகாத்மா காந்தியின் படம் இருந்தது. வினோபா படத்தைப் பாசத்துடனும், செறிவுடனும் பார்த்தபோது, ​​குமரப்பா மௌனத்தைக் கலைத்து, 'அவர் என் எஜமானர்' என்று கூறி, இன்னொருவரைச் சுட்டிக்காட்டி, 'இதோ என் எஜமானரின் மாஸ்டர்' என்றார். அந்த படம் ஒரு ஏழை விவசாயியின் படம்.

1960 ஜனவரி 30 அன்று குமரப்பாவைப் பார்க்க ஒரு பெண்மணி வந்தார். விடுப்பு எடுக்கும்போது, ​​குமரப்பாவிடம் காந்தியின் நினைவு நாள் கூட்டத்தில் கலந்து கொள்ளத் திட்டமிட்டிருந்ததாகக் கூறினார் . குமரப்பா, "நானும் அந்தக் கூட்டத்தில் கலந்து கொள்கிறேன்" என்றார். அந்தப் பெண் குழம்பிப் போனார் . குமரப்பா எப்படி உடல்நிலை சரியில்லாமல் கூட்டத்தில் கலந்து கொள்வார்!

அதே மாலையில் குமரப்பா தனது இறுதி மூச்சை விட்டுவிட்டு தனது குருவின் ஆன்மாவுடன் இணைந்தார்.

 பாம்பே சர்வோதய மண்டல் & காந்தி ஆராய்ச்சி அறக்கட்டளைக்கு நன்றி.

                                                      மா பொ  சிவஞானம்

                              திருத்தணியை  மீட்டு -வட எல்லை காத்தவர்

 மா.பொ.சி 1906 ஆம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் 26 ஆம் தேதி சென்னை நகரின் ஆயிரம் விளக்கில் உள்ள சால்வன்குப்பத்தில்   பிறந்தார், கடவுளுக்குப் பயந்த பக்தியுள்ள அவருடைய  பெற்றோர்கள்  பொன்னுசாமி மற்றும் சிவகாமி ஆவர் , நீண்ட காலமாக அவரது ஆரம்பக் கல்வியானது அவரது பக்தியுள்ள தாயின் மூலமாக நடந்தது , மேலும் அவரது பள்ளிப் பருவம் மூன்றாம் வகுப்பின் தொடக்கத்தில் முடிவடைந்தது, வறுமையின் காரணமாக அவரது தந்தை அவருக்கு வகுப்பு பாடப் புத்தகங்களை வாங்க முடியவில்லை. அதன்பிறகு, பரந்த உலகம் அவருடைய பள்ளியாக இருந்தது. சிவஞானம் தனது பெற்றோரின் பத்து பிள்ளைகளில் எஞ்சியிருக்கும் மூவரில் மூத்தவர். சிவஞானம் சில காலம் தினக்கூலியாகவும் பின்னர் எட்டு ஆண்டுகள் நெசவாளராகவும் பணியாற்றினார். அதைத் தொடர்ந்து அவர் ஒரு தமிழ் இதழில் அச்சிப்பணியாளராக  வாழ்க்கையைத் தொடங்கினார்.

சிவஞானம் 1927 இல் தனது தாய் மாமாவின் மகள் திலோத்தமாயியை மணந்தார், மேலும் ஆறு மாதங்களுக்குப் பிறகு அவர் இறந்த பிறகு, ஒன்பது ஆண்டுகள் தனிமையில் இருக்க முடிவெடுத்தார் . அவர் பின்னர் 1937 இல் ராஜேஸ்வரியை மணந்தார், மேலும் இந்த தம்பதியருக்கு தமிழ் சைவ நாயன்மார்  திருநாவுக்கரசரின் நினைவாக  திருநாவுக்கரசு என்ற மகனும், அவரது ஆராய்ச்சிக்காக அவர் தேர்ந்தெடுத்த தமிழ்ச் செம்மொழியான சிலப்பதிகாரத்தின் முன்னணி கதாநாயகிகளுக்கு கண்ணகி மற்றும் மாதவி என்ற இரண்டு மகள்களும் பிறந்தனர்.

தமிழ்ப் பத்திரிக்கையில் அச்சிப்பணியாளராக பணியாற்றிய அவர், தமிழ் நூல்களையும் மகாத்மா காந்தி போன்ற பெரிய மனிதர்களின் வாழ்க்கை வரலாற்றையும் படிக்க கிடைத்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக் கொண்டார். சிவஞானம் தமிழ்ச் செம்மொழிகளில், குறிப்பாகச் சிலப்பதிகாரத்தில், ‘சிலம்புச் செல்வர்’ என்ற பட்டத்தைப் பெற்ற உண்மையான ஆய்வாளராகப் புகழ் பெற்றார்.

உண்மையில், தேசிய நீராவி நேவிகேஷன் நிறுவனப் புகழ் பெற்ற தேசியவாதியும் சுதந்திரப் போராட்ட வீரருமான V. O. சிதம்பரத்தின் வாழ்க்கையைப் பற்றிய தனது படைப்பான "கப்பலோட்டிய தமிழன்" மூலம் அவர் ஒரு சிறந்த ஆராய்ச்சியாளராக நற்சான்றிதழைப் பெற்றார். தேசிய ஒருங்கிணைப்பில் நம்பிக்கை கொண்ட ஒரு சுதந்திரப் போராட்ட வீரராக, வள்ளலாரும் ஒருமைப்பாடும்  என்ற புத்தகத்திற்கு சாகித்ய அகாடமி ரூ. 5,000.பெற்றார்  எனது போராட்டம் (எனது போராட்டம்) என்ற தலைப்பில் அவர் எழுதிய 1,000 பக்க புத்தகம் நன்கு எழுதப்பட்ட சுயசரிதையாக அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது, இதற்கு 1981 ஆம் ஆண்டில் தமிழ்நாடு அரசு 2,000 பரிசு வழங்கியது. அவரது மகத்தான பணி தமிழ்நாட்டின் சுதந்திரப் போராட்டத்தின் வரலாற்றைப் பற்றியது, அது 1982 இல் வெளிவந்தது. அவரது முயற்சிக்கு .மாநில அரசு அவருக்கு ரூ ஒரு லட்சம்.வழங்கி  பாராட்டியது.

 சிவஞானத்தின் அரசியல் வாழ்க்கை 1927 ஆம் ஆண்டு சென்னை காங்கிரஸ் கூட்டத்தின்  போது காங்கிரஸ் தொண்டராக தன்னை இணைத்துக் கொண்டதில் இருந்து தொடங்கியது. அதன் பின்னர் அவர் தேசிய இயக்கத்தில் பல்வேறு கட்டங்களில் ஈர்க்கப்பட்டார். 1928ல் சைமன் கமிஷன் புறக்கணிப்பில் பங்கேற்று, 1930ல் மெட்ராஸ் பீச் உப்பு சத்தியாகிரகத்தில் பங்கேற்றபோது, ​​போலீஸ் கைது, லத்தி சார்ஜ் மற்றும் சிறைவாசம் என முதன்முறையாக சிறைவாசம் பெற்றார். காந்திஜி 1932 ஜனவரி 4ம் தேதி லண்டனில் இருந்து திரும்பியபோது  கைது செய்யப்பட்ட செய்தி சிவஞானத்தில் உள்ளத்தில் தேசியவாதத்தின் தீப்பொறியை பற்றவைத்தது மற்றும் அது தேசிய அமைப்பின் பதாகையின் கீழ் முறையாக அவரது இரண்டு தசாப்தங்களாக செயலில் உள்ள சங்கத்தின் தொடக்கத்தைக் குறித்தது.

அன்றிலிருந்து அவர் காங்கிரஸின் அனைத்து நடவடிக்கைகளிலும் ஆர்வத்துடன் பங்கேற்றார், மேலும் பொதுக் கூட்டங்களில் உரையாற்றுவதன் மூலம் அவரது சொற்பொழிவு திறனை வளர்த்துக் கொள்ள இது அவருக்கு வாய்ப்பளித்தது. அதே நேரத்தில், தொழிற்சங்கங்களுடனான அவரது தொடர்பும் தொடங்கியது, இது அவருக்கு V. V. கிரி போன்ற நன்கு அறியப்பட்ட தொழிற்சங்கத் தலைவர்களுடன் தொடர்பு கொண்டு வந்தது. மா.பொ.சி. காங்கிரஸூடாக ஆறு முறை சிறை சென்றார். 1943-ல் அமராவதி சிறையில் இருந்தபோது உடல்நிலை கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டது. சிறிது நேரத்தில் மரணத்திலிருந்து தப்பினார். அப்போது அவரது அன்பு மனைவி மரணப் படுக்கையில் இருந்தார் , அது போன்ற நெருக்கடியின் போது, ​​கடவுள் மீது அவருக்கு இருந்த உறுதியான நம்பிக்கை அவரது மன அமைதியைக் காத்துக்கொள்ள உதவியது என்றும் ஒரு செய்தி கூறுகிறது .

மா.பொ.சி 1936 இல் சென்னை மாவட்ட காங்கிரஸ் கமிட்டியின் உறுப்பினராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்; 1937 இல் இணைச் செயலாளராக; 1938 இல் செயலாளராக அவர் 1946 வரை பணியாற்றினார். 1951 இல் அவர் சென்னை மாவட்ட காங்கிரஸ் கமிட்டியின் துணைத் தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

தமிழ்ச் செம்மொழிகளில் சிவஞானத்தின் ஆர்வம் வளர்ந்தது மற்றும் சிலப்பதிகாரம் பற்றிய அவரது அமைதியான மற்றும் நீடித்த ஆராய்ச்சி முன்னேற்றம் கண்டது.. மா.பொ.சி ஒரு அறிவார்ந்த தமிழை நேசிப்பவர்.. மாநிலத்தின் அனைத்து கல்வி நிலைகளிலும், நிர்வாக மொழியிலும் தமிழ் பயிற்று மொழியாக மாற வேண்டும் என்பதே அவரது முதன்மையான நோக்கமாக இருந்தது.அவரது பொது வாழ்வில், மா.பொ. .அரசியல் மற்றும் இலக்கியச் செயல்பாடுகள் இரண்டிலும் ஆர்வத்தை  வெளிப்படுத்துவதில்  வெற்றிகண்டார் . தமிழில் அரசியல் மற்றும் இலக்கியம் என இரண்டிலும்  பெரியதும் சிறியதுமாக 120 புத்தகங்களை எழுதியுள்ளார்.

 சிவஞானமும் தமிழில் புகழ் பெற்ற எழுத்தாளர். அவர் அரசியல் மற்றும் இலக்கிய விஷயங்களில் அவரது கருத்துகளின் வாகனமாக மாறிய செங்கோலின் ஆசிரியராக இருந்தார். அவரது நடை எளிமையானது, நேரடியானது மற்றும் சாமானியர் மற்றும் கற்றறிந்த அறிஞரை ஒரே மாதிரியாக ஈர்த்தது. . அவர் எளிமையாக  மற்றும் பல்முகத்துடன் எழுதும் முறையை  பயன்படுத்தினார். அவர் நகைச்சுவை உணர்வு மிக்கவர். மா.பொ.சி நல்ல உடல் நலம் இல்லாமல், அமராவதி சிறையில் இருந்தபோது தொடங்கிய வயிற்றுப்புண்ணுடன் நீண்ட காலம் வாழ்ந்தார். ஆனால் அவர் தனது அரசியல் மற்றும் எழுத்தறிவு நடவடிக்கைகளுக்கு இடையூறாக தனது இயலாமையை ஒருபோதும் அனுமதிக்கவில்லை. கடுமையான வறுமையில் தனது வாழ்க்கையைத் தொடங்கிய அவர், எந்த வகையிலும் வசதியற்றவராக இருந்ததால், பொருள் வளங்களின் பற்றாக்குறை தனது வேலையைத் தடுக்க அனுமதிக்கவில்லை. அவருக்குக் கேட்கப்படாமலே அங்கீகாரம் கிடைத்தது, அவருடைய பணி, தேசிய, இலக்கியம் மற்றும் கலாச்சாரத்திற்கான அவரது அர்ப்பணிப்பு ஆகியவை சிறப்பான அங்கீகாரத்தை அளித்தன.

மா.பொ.சி 1952ல் எம்.எல்.சி ஆனார்.பின்னர் தமிழ்நாடு சட்ட மேலவைத் தலைவரானார், இதற்கு முன் துணைத் தலைவராக இருந்தவர்.சர்வதேச தமிழ் மாநாடுகளில் பங்கேற்ற சிவஞானம், தமிழ் பேசும் மக்கள் எங்கு வாழ்கிறார்களோ அங்கெல்லாம் வெளிநாடுகளுக்குச் சென்று வந்துள்ளார். .

மா.பொ.சியின் பணியின் மதிப்பாய்வு, அவர் கல்விக் குழுவில் பணியாற்றியபோது, ​​மெட்ராஸ் சிட்டி கார்ப்பரேஷனின் (1948-1954) ஆல்டர்மேன் என்ற அவரது செயல்பாடுகளைக் குறிப்பிடாமல் முழுமையடையாது. சென்னையின் உள்ளூர் நூலக ஆணையத்தின் தலைவராக (1954-1957) அவர் ஆற்றிய மதிப்புமிக்க சேவைகளை சந்ததியினர் மறக்க முடியாது.

இந்த 'மெட்ராஸ் மனடே' இயக்கத்தின் ஒரு பகுதியாக, தனி ஆந்திரப் பிரதேசத்திற்கான போராட்டம், சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் பொட்டி ஸ்ரீராமுலுவால், பிரிக்கப்பட்ட ஆந்திரப் பிரதேசத்தின் தலைநகராக மதராஸைக் கோரி, தொடங்கப்பட்டது. தலை கொடுத்தேனும் தலைநகரைக் காப்போம் (தலையைப் பிரிந்தாலும் தமிழருக்காகத் தலைநகரைக் காப்போம், காப்போம்) என்று தெலுங்கர்களின் கூற்றுக்கு எதிராகப் பேரணிகள், கூட்டங்கள், தர்ணாக்கள் போன்றவற்றுக்கு தனது தமிழ் அரசுக் கழகத்தின் மூலம் மா.பொ.சி நடத்தினார்  சி.ராஜகோபாலாச்சாரி போன்ற தலைவர்கள் மா.பொ.சியை ஆதரித்தனர்.

          மா.பொ.சி., உண்ணாவிரதத்தின் போது, ​​அரசியல் கருத்து வேறுபாடுகளுக்கு மத்தியில், ஸ்ரீராமுலு மீது கொண்ட உயரிய மரியாதையால், சந்திக்க சென்றார். சென்னையை தற்காலிக தலைநகராகவே வைத்திருக்க விரும்புவதாக, ஸ்ரீராமுலுவுடன் இருந்த ஆந்திர கேசரி பிரகாசம், மா.பொ.சியிடம் தெரிவித்தார். . அவரது கோரிக்கையை மா.பொ.சி மறுத்தார். 

                                                 மாயாண்டி பாரதி

                 சோசலிச சிந்தனையின் இளம் சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்

மாயாண்டி பாரதி 1917 இல் மதுரையில் பிறந்தார். அவருக்கு 14 வயதாக இருந்தபோது அவரது வாழ்க்கை மாறியது. அவரது வகுப்பறை ஜன்னல், அரசு ராஜாஜி மருத்துவமனை இருக்கும் இடத்திற்கு எதிரே உள்ள தெருவில் அவரை எட்டிப்பார்க்க அனுமதித்தது. “அப்போது கட்டிடங்கள் இல்லை, காடுகள் மட்டுமே இருந்தன. புதர்களுக்குள் மறைந்திருந்தது ஆங்கிலேயர்களால் நடத்தப்பட்ட ஒரு கள் கடை” என்று அவர் நினைவு கூர்ந்தார்.

 வெளிநாட்டுத் துணி மற்றும் மதுபானம் விற்கும் கடைகளில் காங்கிரஸ் தலைமையிலான மறியல் போராட்டத்தின் ஒரு பகுதியாக, 1932ல் நடந்த போராட்டத்தின் போது சேவல் தளத் தொழிலாளர்கள் மீது தடியடி நடத்தப்பட்டது. தனது இருக்கையில் இருந்து இந்தச் செயலைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த பாரதி அமைதியின்மை அடைந்தார். வகுப்பில் இருந்து விடுபட்டு, பள்ளிப் பையில் இருந்த புத்தகங்கள் மற்றும் குறிப்பேடுகளை அகற்றிவிட்டு, அதற்கு பதிலாக கற்கள் மற்றும் கூழாங்கற்களால் நிரப்பினார். "நான் அந்த இடத்திற்கு ஓடி, நிராயுதபாணியான எதிர்ப்பாளர்களுக்கு பதிலடி கொடுக்க அவர்களுக்கு கற்களை வழங்கினேன். நானும் காவல்துறையால் அடிக்கப்பட்டேன், ”அவரால் புன்னகையை மறைக்க முடியவில்லை.

 அன்று மாலை தாமதமாக அவர் வீட்டை அடைந்தபோது, ​​கவலையடைந்த அவரது பெற்றோர் அவரை அறிவுறுத்தினர் மற்றும் இதுபோன்ற தேஷ்-பக்தி நடவடிக்கைகளைத் தவிர்க்கும்படி கேட்டுக் கொண்டனர். அன்றிரவு அவர் 23 குடும்ப உறுப்பினர்களுடன் (அவரது பெற்றோருக்கு 11 வது குழந்தை அவர் , அவரது தாய் 13 குழந்தைகளைப் பெற்றெடுத்தார், அவரது தந்தையின் இரண்டாவது மனைவிக்கு மேலும் ஐந்து பேர்) அன்றிரவு உணவை உண்டபோது, ​​​​தனது பெற்றோர்கள் ஏற்கனவே தேசபக்தியால் அவரை இழந்துவிட்டார்கள் என்பதை பாரதி அறிந்தார்.

 அதன்பிறகு சுதேசி பொருட்கள் மற்றும் காதிகளை பிரபலப்படுத்திய ஒவ்வொரு பேரணியிலும், போர் நிதி சேகரிப்பை புறக்கணித்தபோதும் பாரதி வழக்கமாக இருந்தார். 1940 முதல் 1946 வரை பலமுறை சிறைக்குச் சென்ற அவர், பசும்பொன் முத்துராமலிங்கத் தேவர், கே.பி.ஜானகி அம்மாள், என்.எம்.ஆர்.சுப்புராமன், சசிவர்ண தேவர், சீதாராமையா, எம்.ஆர்.வெங்கட்ராமன், ஏ.வைத்தியநாத ஐயர் உள்ளிட்ட பல சுதந்திரப் போராட்டத் தலைவர்களைச் சந்தித்தது அவரை மேலும் ஊக்கப்படுத்தியது. .

 அவர் காந்திய தத்துவம் மற்றும் கொள்கைகளை கடைபிடித்தாலும், அவர் நேதாஜி சுபாஷ் சந்திர போஸ் மீது மிகவும் பிரமிப்பு கொண்டிருந்தார், நேதாஜி போஸ் 1939 இல் மதுரைக்கு வருகை தந்தபோது வரவேற்புக் குழுவில் இருந்தார். அந்த தருணத்தின்  நினைவு அவரது முகத்தை ஒளிரச் செய்தது. "நான் அவருடன் கைகுலுக்கினேன், அவருக்கு ஒரு பெரிய கை இருந்தது நினைவிருக்கிறது. சுதந்திரப் போராட்டத்தை தீவிரப்படுத்தவும் வெற்றிபெறவும் இரண்டாம் உலகப் போர் எங்களுக்கு ஒரு பொன்னான வாய்ப்பை வழங்கியது என்று நேதாஜி சுபாஷ் சந்திர போஸ் கூறினார்.

 ஒரு துணிச்சலான சுதந்திரப் போராட்ட வீரரான மாயாண்டி பாரதி மதுரையின் மையப்பகுதியில் உள்ள காக்காதோப்பே தெருவில் ஒரு சிறிய குறுகிய அறையில் தனியாக வசித்தார் . செவ்வக அறையின் ஒரு முனையில் சமையலறையும், மறுமுனையில் ஒரு சிறிய ஸ்டீல் அல்மிராவில் பழைய தொலைக்காட்சியும் வைக்கப்பட்டுள்ளது. தலையணைகளின் ஆதரவுடன் மையத்தில் ஒரு சார்பாய் அவரை உட்கார வைக்கிறது. அவரது கால்கள் வீங்கி, ஆதரவின்றி நடக்க கடினமாக உள்ளது. அறை, கட்டில் மற்றும் தனி மேசையின் ஒவ்வொரு அங்குல இடமும் காகிதங்கள், செய்தித்தாள்கள், சிறு புத்தகங்கள் மற்றும் புத்தகங்களால் நிரப்பப்பட்டிருக்கும். சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களுக்கு மத்திய அரசு வழங்கும் ஓய்வூதியத்தில் இருந்து அவர் வாழ்ந்தார். மேலும் அவர் தன்னிடம் இருப்பதையும், தொடர்ந்து வறுமையில் வாழ்கிறா என்பதையும் ஒப்புக்கொள்ள முடியாத அளவுக்கு பெருமிதம் கொண்டிருந்தார். ஒருமுறை தனது வேஷ்டியை வேறொரு தேசபக்தர் திருடிச் சென்றதையும், பல மாதங்களாக ஒரே ஒரு வேஷ்டி தன்னிடம் இருந்ததையும் அவர் நகைச்சுவையாக நினைவு கூர்ந்தார். "என் வாழ்க்கையை வாழ நான் தேர்ந்தெடுத்த வழிக்கு நான் ஒருபோதும் வருத்தப்படவில்லை. என்னிடம் எந்த கோரிக்கையும் இல்லை, ”என்று அவர் ஒருமுறை  கூறினார் .

 பாரதி ஒரு டஜன் புத்தகங்களை எழுதியுள்ளார் - 1939 இல் முதல் மற்றும்  சமீபத்தியது - அனைத்தும் சுதந்திரப் போராட்டத்தின் பல்வேறு அம்சங்களைப் பற்றியது. அவர் CPI இதழான ஜனசக்தி (1944-63) மற்றும் CPI-M இன் தமிழ் நாளிதழான தீக்கதிர் (1964-91) ஆகியவற்றிற்காக எழுதி திருத்தினார். இந்தியா "ஸ்வராஜ்ஜியம் அடைந்தாலும்  சுகராஜ்யம் இன்னும் மக்களைத் அடையவில்லை " என்று சொன்னார்.. வேலை மற்றும் கல்வி, உணவு மற்றும் தங்குமிடம் இல்லாமை, அதிகரித்து வரும் குற்றங்கள் மற்றும் பெண்களுக்கு அவமரியாதை, ஆழமடைந்து வரும் சாதி அடிப்படையிலான மற்றும் பணக்கார-ஏழை பிளவு - இவை அனைத்தும் அவரை சோர்வடையச் செய்கின்றன.

 அனல் பறக்கும் உரைகளை ஆற்றியதற்காக நினைவுகூரப்பட்ட பாரதி, இந்தியாவை வல்லரசாக மாற்றுவதற்கும், ஊழல் மற்றும் பாகுபாடுகளால் முடக்கப்பட்ட நவீன சமுதாயத்தின் சவால்களை எதிர்கொள்வதற்கும் பில்லியனுக்கும் அதிகமான நாட்டு மக்கள் எப்போதாவது ஒன்றுபடுவார்களா என்று ஆச்சரியப்பட்டார் . முன்னதாக, ஒரு தலைவரின் அழைப்பு மக்களின் உணர்வுகளைத் தூண்டுவதற்கும் ஆங்கிலேயரை எதிர்த்துப் போராடுவதற்கும் போதுமானதாக இருந்தது. ஆனால் இன்று தலைவர்கள் என்று அழைக்கப்படுபவர்கள் மக்கள் நலனை புறக்கணிக்கிறார்கள் என்று அவர் குற்றம் சாட்டினார்.

 பாரதி கதைகளை கதைக்க விரும்பினார் மற்றும் அவர் எழுதிய குறிப்புகளுடன் சுதந்திர இயக்கத்தின் தலைவர்களின் புகைப்படங்களுடன் பழைய புத்தகங்களை கவனமாக பராமரித்து வந்தார் . அவர் தனது புத்தகங்களை வெளியிட தனது ஓய்வூதிய பணத்தை சேமித்து, மாணவர்கள், நண்பர்கள் மற்றும் சாதாரண மக்களுக்கு விநியோகித்தார்.

 சுதந்திரக் கனவால் உந்தப்பட்டு, சுதந்திரமே பாரதியின் வாழ்க்கை முறை என்று ஆனது .

 அவர் பிப்ரவரி 24, 2015 அன்று தனது 98 வயதில் மறைத்தார் .

தி இந்துவுக்கு நன்றி

                                              முத்து ராமலிங்க தேவர்

                                    சிறப்பான பேச்சாளர், பக்திமிக்க தீவிர  தேசியவாதி

முத்து ராமலிங்க தேவர் (30 அக்டோபர் 1908 - 1963) ராம்நாடு மாவட்டம், பசும்பொன் கிராமத்தில் பிறந்தார். அவர் ஒரு பணக்கார நிலப்பிரபுக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர். உக்கிரபாண்டி தேவர் மற்றும் இந்திராணியம்மாள் தம்பதியருக்கு தேவர் ஒரே மகன்.

அவரது முதல் பிறந்தநாளுக்கு முன்பு அவரது தாயார் இறந்தார், அடுத்த ஆண்டு அவரது மாற்றாந்தாய். 1910 ஆம் ஆண்டு முதல் அவர் பக்கத்து கிராமமான கல்லுப்பட்டியில் தனது தாய்வழி பாட்டி பார்வதியம்மாள் பார்வையில்  இருந்தார். பார்வதியம்மாள் தனது இரண்டாவது மனைவி இறந்த சிறிது நேரத்திலேயே இரண்டு புதிய மனைவிகளை எடுத்ததற்காக தேவரின் தந்தை மீது கோபமடைந்தார்.

தேவர் இளமைப் பருவத்தில் குழந்தைசாமிப் பிள்ளையின் உதவியோடு இருந்தார். பிள்ளை தேவர் தந்தையின் நெருங்கிய குடும்ப நண்பர். தேவரின் பள்ளிக்கல்வியை ஒழுங்குபடுத்தும் பொறுப்பை பிள்ளையார் ஏற்றார். முதலில் அவருக்கு தனிப் பயிற்சி அளிக்கப்பட்டது, ஜூன் 1917 இல் கமுதியில் அமெரிக்க மிஷனரிகள் நடத்தும் தொடக்கப் பள்ளியில் வகுப்புகளுக்குச் செல்லத் தொடங்கினார். பின்னர் அவர் பசுமலை உயர்நிலைப் பள்ளியில் (திருப்பரங்குன்றம் அருகே) சேர்ந்தார், பின்னர் அவர் மதுரையில் உள்ள யூனியன் கிறிஸ்தவ உயர்நிலைப் பள்ளிக்கு மாறினார்.

தேவர், தனது படிப்பை முடிக்கவில்லை. 1924 ஆம் ஆண்டில், பிளேக் தொற்றுநோய் வெடித்ததால் அவர் தனது இறுதித் தேர்வுகளைத் தவறவிட்டார். அடுத்த ஆண்டு அவர் இறுதித் தேர்வுகளில் கலந்துகொள்ளும் வாய்ப்பையும் இழந்தார், ஏனெனில் அவர் குடும்பச் சொத்தின் பரம்பரைப் பிரச்சினைகளில் சட்டப் போராட்டம் நடத்துவதற்காக பசும்பொன் திரும்பினார். இந்த வழக்கு 1927 இல் முத்துராமலிங்கத் தேவருக்குச் சாதகமாகத் தீர்ப்பளிக்கும் வரையில் தீர்வு காணப்படவில்லை.

தேவரின் தந்தை உக்கிரபாண்டி தேவர் ஜூன் 6, 1939 இல் இறந்தார்.

ஒரு குறிப்பிட்ட பிரச்சினை தேவரின் அரசியல் வாழ்க்கையில் சிறப்பான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. . 1920 ஆம் ஆண்டு முதல் சென்னை மாகாண அரசால் குற்றப் பழங்குடியினர் சட்டம் இயற்றப்பட்டு மதுரை, ராம்நாடு மற்றும் திருநெல்வேலி மாவட்டங்களில் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. அவர் அரசியலில் நுழைந்த பிறகு, தேவர் CTA க்கு எதிர்ப்பைத் திரட்டத் தொடங்கினார். அவர் பாதிக்கப்பட்ட பகுதிகளில் உள்ள கிராமங்களில் சுற்றுப்பயணம் செய்தார் மற்றும் CTA இன் கீழ் பதிவு செய்யப்பட்ட தனிநபர்களின் உரிமைகளுக்கான எதிர்ப்பு பேரணிகளை வழிநடத்தினார். 1929 ஆம் ஆண்டில், அப்பநாட்டில் உள்ள 19 கிராமங்களைச் சேர்ந்த மறவர்கள் சிடிஏவின் கீழ் பதிவு செய்ய கட்டாயப்படுத்தப்பட்டனர். தேவர் கிராமங்களில் ஒரு பெரிய பிரச்சாரத்திற்கு தலைமை தாங்கினார், CTA ஐ மீறுமாறு மக்களை வலியுறுத்தினார். அதிகாரிகள் ஓரளவு பின்வாங்கி, சம்பந்தப்பட்ட பகுதிகளில் CTA பதிவுகளின் எண்ணிக்கையை சுமார் 2000 இலிருந்து 341.VAR ஆகக் குறைத்தனர்.

 

1934 ஆம் ஆண்டில் தேவர் அபிராமத்தில் ஒரு மாநாட்டை ஏற்பாடு செய்தார், இது CTA ஐ ரத்து செய்ய அதிகாரிகளை வலியுறுத்தியது. தேவர், டாக்டர் பி. வரதராஜுலு நாயுடு, பெருமாள் தேவர், சசிவர்ண தேவர் மற்றும் நவநீதகிருஷ்ண தேவர் ஆகியோர் அடங்கிய குழு, சட்டத்தை திரும்பப் பெறுவதற்கு அரசாங்கத்தை வற்புறுத்துவதற்கான முயற்சிகளை மேற்கொள்வதற்காக மாநாட்டால் நியமிக்கப்பட்டது.

இருப்பினும், CTA ரத்து செய்யப்படவில்லை. மாறாக, அதன் அமலாக்கம் விரிவுபடுத்தப்பட்டது. தேவர் மீண்டும் இச்சட்டத்திற்கு எதிரான போராட்டங்கள் மற்றும் விழிப்புணர்வு பிரச்சாரங்களுக்கு தலைமை தாங்கினார். அந்த நேரத்தில் நீதிக்கட்சி மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியை ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்தது, அவர்கள் சட்டத்தை திரும்பப் பெற மறுத்தது, நீதிபதிகள் மீது தேவர் சார்பாக கடுமையான விரோதத்தை உருவாக்கியது.

CTA மீதான நீதிக்கட்சி அரசாங்கத்தின் அணுகுமுறையால் கோபமடைந்த தேவர், சட்டத்தால் பாதிக்கப்பட்ட சமூகங்களை காங்கிரஸால் அணிதிரட்ட வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வந்தார். 1936 இல் பர்மாவுக்குப் பயணம் செய்து திரும்பிய பிறகு,  தெற்குப் பகுதிகளில் காங்கிரஸை வலுப்படுத்த அவர் பணியாற்றத் தொடங்கினார். ராம்நாடு மாவட்ட வாரியத் தேர்தலில் முத்துகுளத்தூர் தொகுதியில் போட்டியிட்டு, நீதிக்கட்சியை எதிர்த்துப் போட்டியிட்டார். தேவர் தேர்தலில் வேட்பாளராக இருந்த முதல் அனுபவம் இதுவாகும்.

தேர்தலுக்குப் பிறகு தேவர் மாவட்டக் குழுத் தலைவராகத் தேர்ந்தெடுக்க முயற்சி செய்தார். அதனால் பி.எஸ். ராஜபாளையம் ராஜா குமாரசாமி. இந்த விவகாரம் தொடர்பாக உள்ளூர் காங்கிரஸ் அமைப்பினருக்குள் மோதல் வெடித்தது. காங்கிரஸின் ஒற்றுமையைக் காப்பாற்ற தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டி சார்பில் எஸ்.சத்தியமூர்த்தி தலையிட்டார். தேவர்  தலைவருக்கான  தனது வேட்புமனுவை வாபஸ் பெறுவதாக உறுதியளித்தார், மேலும் குமாரசாமியை தலைவராக நியமிக்கும் பிரேரணையை முன்வைத்தார்.

1936-ல் சென்னை மாகாணத்தில் காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட் கட்சி அணிதிரளத் தொடங்கியபோது, ​​தேவர் அவர்களுடன் இணைந்தார்.

1937 ஆம் ஆண்டு சென்னை மாகாண பிரசிடென்சியின் சட்டமன்றத் தேர்தலுக்கு முன்னதாக, தேவர் முக்குலத்தோர் சமூகத்தைச் சேர்ந்த இளைஞர்களை காங்கிரசுக்குப் பணிபுரியச் செய்தார். அவரது செயல்பாடுகள் நீதிக்கட்சி அரசாங்கத்திற்கு கவலையை உருவாக்கியது, இது அவரை ராம்நாடு மாவட்டத்திற்கு வெளியே பயணம் செய்வதையும் பொது இடங்களில் உரை நிகழ்த்துவதையும் தடை செய்தது..

 

1937 பிப்ரவரியில் ராமநாதபுரம் தொகுதியில் வேட்பாளராக தேவர் தானே சட்டமன்றத் தேர்தலில் போட்டியிட்டார். அவருக்கு ராம்நாட்டின் ராஜா என்ற சக்திவாய்ந்த எதிரி இருந்தார். எனினும், தேவர் ராஜாவுக்கு   6057 வாக்குகளை எதிர்த்து 11,942 வாக்குகள் பெற்று அபார வெற்றி பெற்றார்.

தேர்தலுக்குப் பிறகு,   காங்கிரஸ் ஆட்சி அமைத்தது. புதிய காங்கிரஸ் அமைச்சகம் குற்றப் பழங்குடியினர் சட்டத்தை ரத்து செய்யும் என்று தேவர் மிகுந்த நம்பிக்கை கொண்டிருந்தார். ஆனால் புதிய முதல்வர் சி.ராஜகோபாலாச்சாரி அந்த நம்பிக்கையை நிறைவேற்றவில்லை.

1930 களின் பிற்பகுதியில், தேவர் அவர் அதிகளவில் தொழிலாளர் நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டார். பசுமலை மகாலட்சுமி மில் தொழிலாளர் சங்கம், மீனாட்சி மில் தொழிலாளர் சங்கம், மதுரா பின்னலாடை நிறுவன தொழிலாளர் சங்கம் ஆகியவற்றை உருவாக்கி வழிநடத்தினார். பசுமலை மகாலட்சுமி மில் தொழிலாளர்கள் சங்கம், பணிநீக்கம் செய்யப்பட்ட தொழிற்சங்கவாதிகளில் ஒரு பிரிவினரை மீண்டும் பணியில் அமர்த்தக் கோரி நீடித்த வேலைநிறுத்தத்தின் போது, ​​தேவர் அக்டோபர் 15, 1938 முதல் ஏழு மாதங்கள் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். இறுதியில், மகாலட்சுமி மில் நிர்வாகம் கோரிக்கைகளை ஏற்றுக்கொண்டது. . அதே காலகட்டத்தில் தேவர் தலைமையில் மதுரா பின்னலாடை நிறுவனத்தில் போராட்டம் நடந்தது.

1945 ஆம் ஆண்டில், அவர் டிவிஎஸ் தொழில் சங்கத்தின் நிறுவனத் தலைவராக ஆனார்.

மார்ச் 1939 இல் திரிபுரியில் நடைபெற்ற இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் 52வது ஆண்டு கூட்டத்தில் தேவர் கலந்து கொண்டார். இந்தக் கூட்டத்தில் சுபாஷ் சந்திரபோஸின் தலைமைப் பதவிக்கு பட்டாபி சீதாராமையா சவால் விடுத்தார். சீதாராமையாவுக்கு காந்தியின் தீவிர ஆதரவு இருந்தது. போஸ் மீண்டும் காங்கிரஸ் தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். காங்கிரஸுக்கு இடையே ஏற்பட்ட மோதலில் தேவர் போஸை வலுவாக ஆதரித்தார். தேவர் அனைத்து தென்னிந்திய வாக்குகளையும் போஸுக்குத் திரட்டினார்.

இருப்பினும், காங்கிரஸ் காரியக் கமிட்டியில் காந்தி தலைமையிலான குழுவின்நடவடிக்கைகளால்  , சுபாஷ் சந்திரபோஸ் காங்கிரஸ் தலைவர் பதவியில் இருந்து ராஜினாமா செய்ய வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. பின்னர் அவர் ஜூன் 22 அன்று பார்வர்டு பிளாக்கைத் தொடங்கினார், அனைத்து இடதுசாரி கூறுகளையும் காங்கிரஸுக்குள் ஒரு ஐக்கியப்பட்ட அமைப்பாக ஒன்றிணைக்க அழைப்பு விடுத்தார். சிடிஏவை ரத்து செய்யாத அதிகாரப்பூர்வ காங்கிரஸ் தலைமையால் ஏமாற்றமடைந்த தேவர், பார்வர்டு பிளாக்கில் சேர்ந்தார். செப்டம்பர் 6 அன்று போஸ் மதுரைக்கு வருகை தந்த போது, ​​தேவர் வரவேற்பு நிகழ்ச்சியாக ஒரு மாபெரும் பேரணியை ஏற்பாடு செய்தார்.

காங்கிரஸ் அமைப்பிற்குள் மீண்டும் வர முயற்சித்தார். அவருக்கு காந்தி மற்றும் சர்தார் படேலின் ஆதரவு இருந்தது, ஆனால் தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டியில் பெரும்பான்மையானவர்கள் அவரை எதிர்த்தனர். திருப்பரங்குன்றத்தில் தலைமையை தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும் என்ற மாநாடு நடந்தது. மாநாட்டின் போது குழப்பம் ஏற்பட்டது, சண்டையிடும் பிரிவுகள் ஒருவரையொருவர் எதிர்கொண்டன. தேவர் சர்ச்சைகளை குறுக்கிட்டு, காமராஜரை மீண்டும் TNCC தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கும் தீர்மானத்தை நிறைவேற்றினார்.

மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியின் சட்டசபைக்கு மீண்டும் மார்ச் 1946 இல் தேர்தல் நடைபெற்றது. தேவர் முதுகுளத்தூர் தொகுதியில் போட்டியிட்டு, போட்டியின்றி தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். உடனே , CTA ரத்து செய்யப்பட்டது.

பிப்ரவரி 1948 இல், பார்வர்ட் பிளாக் உட்பட அனைத்து கருத்து வேறுபாடுள்ள பிரிவினரையும் காங்கிரஸ் வெளியேற்றியது. பார்வர்டு பிளாக் ஒரு சுயேச்சையான எதிர்க்கட்சியாக மாறியது, மேலும் தேவர் அதன் தமிழ்நாடு மாநிலப் பிரிவின் தலைவராக ஆனார் (அவர் வாழ்நாள் முழுவதும் பதவியில் இருந்தார் ).

ஜனவரி 23, 1949 அன்று, சுபாஷ் சந்திர போஸின் பிறந்தநாள் கொண்டாட்டங்கள் தொடர்பாக, தேவர் போஸ் உயிருடன் இருப்பதாகவும், அவரைச் சந்தித்ததாகவும் பகிரங்கமாக அறிவித்தார். அதன்பிறகு எந்த விளக்கமும் இல்லாமல் தேவர் மறைந்தார். அவர் அக்டோபர் 1950 இல் பொது வாழ்க்கைக்குத் திரும்பினார். இந்த காலகட்டத்தில் அவர் கொரியா மற்றும் சீனாவுக்குப் பயணம் செய்ததாக வதந்திகள் கூறுகின்றன.

 

ஜனவரி 1952 இல் சுதந்திர இந்தியாவில் முதல் பொதுத் தேர்தல் நடைபெற்றது. மத்தியிலும், மாநிலங்களிலும் காங்கிரஸ் அல்லாத அரசுகளை அமைக்கும் நோக்கில் பார்வர்டு பிளாக் போட்டியிட்டது. மக்களவைக்கும், மாநிலங்களின் சட்டப் பேரவைகளுக்கும் ஒரே நேரத்தில் தேர்தல் நடத்தப்பட்டது. தேவர் லோக்சபா தேர்தலில் அருப்புக்கோட்டை தொகுதியிலும், சட்டசபை தேர்தலில் முதுகுளத்தூர் தொகுதியிலும் போட்டியிட்டார். இரண்டிலும் வெற்றி பெற்றார். தேர்தலுக்குப் பிறகு, அவர் தனது மக்களவைத் தொகுதியை காலி செய்து, சென்னை சட்டமன்றத்தில் தனது முயற்சிகளை ஒருமுகப்படுத்த முடிவு செய்தார்.

தேர்தலுக்குப் பிறகு, சென்னை சட்டப் பேரவையில் காங்கிரசுக்கு பெரும்பான்மை கிடைக்கவில்லை. காங்கிரஸ் அல்லாத ஆளும் கூட்டணி அமைக்கும் முயற்சியில் தேவர் கம்யூனிஸ்டுகளுடன் ஒத்துழைத்தார். ஆனால், கவர்னர் தலையிட்டு காங்கிரசை சேர்ந்த சி.ராஜகோபாலாச்சாரியை முதல்வராக்கினார்.

1955 டிசம்பரில் தேவர் இரண்டாவது முறையாக பர்மாவுக்குப் பயணம் செய்தார், அப்போது அவர் அனைத்து பர்மா தமிழ்நாடு சங்கம் ஏற்பாடு செய்த அரசியல் மற்றும் மத நடவடிக்கைகளில் பங்கேற்றார். பிப்ரவரி 18, 1956 இல் அவர் திரும்பி வந்து பொதுத் தேர்தலுக்குத் தயாராகத் தொடங்கினார்.

காங்கிரஸ் அல்லாத முன்னணியை உருவாக்குவதற்கான முயற்சிகளில் ஒரு புதிய இயக்கம் மெட்ராஸ் மாநிலத்தில் வெளிப்பட்டது (இது 1956 இல் மறுசீரமைக்கப்பட்டது). காங்கிரஸ் பிளவுபட்டு, சி.ராஜகோபாலாச்சாரி காங்கிரஸ் சீர்திருத்தக் குழு (சிஆர்சி) என்ற புதிய கட்சியை உருவாக்கினார்.

தேர்தலில் தேவர் மீண்டும் லோக்சபா தேர்தலில் அருப்புக்கோட்டை தொகுதியிலும், சட்டசபை தேர்தலில் முதுகுளத்தூர் தொகுதியிலும் போட்டியிட்டார். இரண்டு இடங்களிலும் வெற்றி பெற்ற அவர், இந்த முறை சட்டசபை தொகுதியை காலி செய்ய முடிவு செய்தார்.

தேவர் தனது சட்டமன்ற உறுப்பினர் பதவியை ராஜினாமா செய்ததால், முதுகுளத்தூர் சட்டமன்றத் தொகுதிக்கு ஜூலை 1, 1957 அன்று இடைத்தேர்தல் நடைபெற்றது. தேர்தலில்  பார்வர்ட் பிளாக்கின் சசிவர்ண தேவர் போட்டியிட்டார் . முடிவுகள் வெளியான நாளில் அப்பகுதியில் பதற்றமான சூழ்நிலை நிலவியதுடன், கணிசமான அளவு போலீஸ் பாதுகாப்பும் இருந்தது. பார்வர்ட் பிளாக்கை பெரிதும் ஆதரித்த மறவர்களுக்கும், காங்கிரஸ் சார்பு தேவேந்திரர்களுக்கும் இடையே தேர்தல் முடிவுகள் ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட உடனேயே ஒரு சில கிராமங்களில் மோதல்கள் தொடங்கின. படிப்படியாக வன்முறை மேலும் மேலும் கிராமங்களுக்கு பரவியது, ஆகஸ்ட் மாதத்திற்குள் கலவரம் மாவட்டம் முழுவதும் பரவியது. பலர் கொல்லப்பட்டனர் மற்றும் ஆயிரக்கணக்கான வீடுகள் எரிக்கப்பட்டன.

லோக்சபா கூட்டத்தொடரில் கலந்து கொள்ள தேவர் அவர்கள்  ஜூலை 17ம் தேதி டெல்லி சென்றார். அவர் செப்டம்பர் 9 ஆம் தேதி திரும்பினார். செப்டம்பர் 10 ஆம் தேதி, டி.வி. சசிவர்ண தேவர் மற்றும் வேலு குடும்பன் (தேவேந்திரர் சமூகத்தைச் சேர்ந்த பார்வர்ட் பிளாக் சட்டமன்ற உறுப்பினர்) ஆகியோருடன் இணைந்து 'அமைதி மாநாட்டில்' பங்கேற்றார். காங்கிரஸ் தரப்பில் ஆறு தேவேந்திரர்கள் பங்கேற்றனர். நாடார் குடியை  சேர்ந்த ஒரு பிரதிநிதியும் இருந்தார். மூன்று சாதியினரும் நல்லிணக்கத்துடன் வாழ வேண்டும் என்று மாநாட்டில் முடிவு செய்யப்பட்டது.

அமைதி மாநாட்டில் காங்கிரஸ் உறுப்பினர் இம்மானுவேல் சேகரன் மறுநாள் கொல்லப்பட்டார். மோதல்கள் ஓய்ந்த சில நாட்களுக்குப் பிறகு செப்டம்பர் 28-ம் தேதி தேவர் காவல் துறையினரால் தடுப்புக் காவல் சட்டத்தின் கீழ் கைது செய்யப்பட்டார். இந்திய தேசிய ஜனநாயக காங்கிரஸின் (காங்கிரஸ் சீர்திருத்தக் குழுவால் எடுக்கப்பட்ட புதிய பெயர்) மாநாட்டில் உரை நிகழ்த்திய பிறகு தேவர் நேரடியாகக் கைது செய்யப்பட்டார். தேவர் சிறைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டார். இந்த வழக்கு புதுக்கோட்டை நீதிமன்றத்தில் விசாரணைக்கு வந்தது. பின்னர் இம்மானுவேல் சேகரன் கொலைக்கு மூளையாக செயல்பட்டதாக குற்றம் சாட்டப்பட்டது.

பார்வர்டு பிளாக் மற்றும் அதன் கூட்டாளிகள் தேவர் கைது செய்யப்பட்டதை காங்கிரஸால் உருவாக்கப்பட்ட அரசியல் பழிவாங்கல் என்று கண்டித்தனர். ஐஎன்டிசியால் ஒரு 'தேவர் கமிட்டி' முடுக்கி விடப்பட்டது. தேவர் அனைத்து குற்றச்சாட்டுகளிலிருந்தும் விடுவிக்கப்பட்டு ஜனவரி 1959 இல் விடுவிக்கப்பட்டார்.

சிறையில் இருந்து விடுதலையான பிறகு தேவர் மார்ச் 1959 இல் நடைபெற்ற மதுரை மாநகராட்சித் தேர்தலுக்காக அணிதிரளத் தொடங்கினார். பார்வர்டு பிளாக், இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி, இந்திய தேசிய ஜனநாயகக் காங்கிரஸ் மற்றும் திராவிட முன்னேற்றக் கழகம் ஆகியவற்றின் கூட்டணி உருவாக்கப்பட்டது. கூட்டணி தேர்தலில் வெற்றி பெற்றது, முதன்முறையாக நகர நிர்வாகத்தில் காங்கிரஸ் தனது பிடியை இழந்தது.

தேர்தலைத் தொடர்ந்து, தேவர் உடல்நிலை மோசமடைந்ததால், பொதுவாழ்க்கையில் இருந்து பெருமளவு ஒதுங்கினார். 1962 மக்களவைத் தேர்தலுக்கு அவர் பரிந்துரைக்கப்பட்டார். இருப்பினும் அவர் ஒரே ஒரு பிரச்சாரக் கூட்டத்தில் மட்டுமே கலந்து கொண்டார், அதில் சி. ராஜகோபாலாச்சாரியும் கலந்து கொண்டார் (இப்போது அவர் தனது இந்திய தேசிய ஜனநாயகக் காங்கிரஸ் (INDC)கட்சியை  ஸ்வந்தத்ரா கட்சியுடன் இணைத்துள்ளார்). தேவர் மீண்டும் பாராளுமன்றத்திற்கு  தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார், ஆனால் உடல்நலக் காரணங்களால் அவர் டெல்லியில் உள்ள பாராளுமன்றத்திற்கு செல்ல முடியவில்லை. உ.முத்துராமலிங்கத் தேவர், அக்டோபர் 30, 1963 அன்று தனது 55வது பிறந்தநாளில் காலமானார். அவரது மறைவால் காலியான அருப்புக்கோட்டை மக்களவைத் தொகுதிக்கு 1964ஆம் ஆண்டு இடைத்தேர்தல் நடத்தப்பட்டது, அதில் பார்வர்டு பிளாக் முதல்முறையாக தோற்கடிக்கப்பட்டது.

தேவரின் அரசியல் சிந்தனையின் தூண்கள் ஆன்மீகம், தேசியவாதம், கம்யூனிச எதிர்ப்பு மற்றும் ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு ஆகும். 

                                                முத்துரங்க முதலியார் சி என்

                                                       சிறந்த அமைப்பாளர்

 C. N. முத்துரங்க முதலியார் (1888 - பிப்ரவரி 2, 1949) ஒரு இந்திய அரசியல்வாதி மற்றும் இந்திய சுதந்திர ஆர்வலர் ஆவார், அவர் மத்திய சட்டமன்ற உறுப்பினராக பணியாற்றினார், அவர் ஜனவரி 16, 1938 அன்று தமிழ்நாடு காங்கிரஸின் தலைவராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். முதலியார் அவர்கள், முன்னாள் தமிழக முதல்வர்  எம். பக்தவத்சலம் அவர்களின்  தந்தைவழி மாமா ஆவார். இவரது சொந்த ஊர் பூந்தமல்லி அருகே உள்ள பேட்டை. அங்கு அவரது சிலை நிறுவப்பட்டுள்ளது.

சி.என். முத்துரங்க முதலியார், 1927 ஆம் ஆண்டு சென்னையில் நடைபெற்ற இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் 42 வது கூட்டத்தின் வரவேற்புக் குழுவின் தலைவராக இருந்தார்.  அப்போது அவர் கூறினார். "தொழிலாளர்களின் அமைப்பு ஒரு முக்கிய விஷயம். தொழிலாளர் மக்கள், தொழில்துறையினர் மத்தியில் காங்கிரஸ் அச்சமின்றி முழு மனதுடன் ஆதரித்து  நிற்க வேண்டும். மற்றும் விவசாயம்.அனைத்திந்திய தொழிற்சங்க காங்கிரஸுடன் காங்கிரஸ் ஒத்துழைக்க வேண்டும் மற்றும் இந்தியாவின் உழைப்புக்கான மனித நிலைமைகளைப் பாதுகாக்க உதவ வேண்டும். அவர்களின் தீவிர உதவியைப் பட்டியலிடுவதன் மூலம், ஸ்வராஜ்ஜின் நோக்கம் மிகப்பெரிய அளவில் முன்னேற முடியும்."

காங்கிரஸின் பொதுக்கூட்டம் வெற்றிகரமாக நிறைவடைந்ததையொட்டி, வரவேற்புக் குழு அறிக்கை அளித்தது: "முடிவாக, காங்கிரஸ், தொண்டர்கள், உறுப்பினர்கள் அனைவருக்கும் மிகவும் உன்னதமாகவும், தேசபக்தியாகவும் பதிலளித்த தமிழக மக்களுக்கு வரவேற்புக் குழு நன்றி தெரிவிக்க கடமைப்பட்டுள்ளது. பல்வேறு துணைக்குழுக்கள், பல்வேறு ஒப்பந்ததாரர்கள் மற்றும்  நண்பர்கள் அனைவரும் இந்த காரணத்தை தனக்கானதாக கருதி, குழுவிற்கு எல்லா வகையிலும் ஒத்துழைத்தனர், அது  அகில இந்திய காங்கிரஸ் மாநாட்டை ஒரு பெரிய வெற்றியாக மாற்றியது. செய்யப்பட்ட ஏற்பாடுகள், நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானங்கள் இந்திய காங்கிரஸ்  சகாப்தத்தின் பார்வையில் மிக சிறப்பாக அமைந்தது."

                                             வி.ராமலிங்கம் பிள்ளை

                                            தேசபக்தி கவிஞர்

வெங்கடராம ராமலிங்கம் பிள்ளை(அக்டோபர்  19, 1888 - ஆகஸ்ட்  24, 1972) ஒரு தமிழ் தேசபக்தி கவிஞர்.  அவர் எழுதிய

இந்திய சுதந்திரம் பற்றிய கவிதைகளுக்காக புகழ்பெற்றவர்..

"கத்தியின்றி ரத்தமின்றி யுத்தமொன்று வருகுது சத்தியத்தின் நித்தியத்தை நம்பும்யாரும் சேருவீர்..." என்ற கவிதை சுதந்திர போராட்ட வீரர்களிடையே மிகவும் பிரபலமானது.

நாமக்கல் கவிஞராக அழைக்கப்படும் வி. ராமலிங்கம் பிள்ளை, 1888 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் 19 ஆம் தேதி சேலம் மாவட்டத்தில் காவிரி ஆற்றங்கரையில் உள்ள மோகனூரில் பிறந்தார்.

அவரது தந்தை மோகனூரில் தலைமைக் காவலராகவும், அவரது தாயார் சேலத்தைச் சேர்ந்த பக்தியுள்ள பெண்மணியாகவும் இருந்தார். ராமலிங்கம் பிறப்பதற்கு முன்பே குடும்பத்தில் ஏழு மகள்கள் இருந்தனர். எனவே, அவர் கடவுளின் பரிசாகக் கருதப்பட்டார். ராமலிங்கம் தமிழ்நாட்டின் நாமக்கல்லில் ஆரம்பக் கல்வியையும், கோயம்புத்தூரில் உள்ள மிஷன் பள்ளியில் உயர்நிலைப் பள்ளிக் கல்வியையும் பயின்றார். 1909 ஆம் ஆண்டு திருச்சிராப்பள்ளியில் உள்ள பிஷப் ஹீபர் கல்லூரியில் FA பட்டம் பெற்றார்.

அவரது தந்தை ராமலிங்கத்தை சப்-இன்ஸ்பெக்டராக ஆக்க விரும்பினார், பின்னர் அவரை நாமக்கல் தாசில்தார் அலுவலகத்தில் எழுத்தர் மற்றும் பள்ளி ஆசிரியர் வேலைகளில் கட்டாயப்படுத்தினார், இவை இரண்டும் ராமலிங்கத்திற்கு பிடிக்கவில்லை. அதைத் தொடர்ந்து அவர் தனது தொழிலாக உருவப்பட ஓவியர் மற்றும் புகைப்படக் கலைஞராகப் பணிபுரிந்தார்,  மற்றும் செட்டிநாட்டின் செல்வச் செட்டியார்களின் உயிரோட்டமான ஓவியங்கள்.வரைவதில் அவர் சிறந்து விளங்கினார்.

1911 ஆம் ஆண்டு டெல்லி தர்பாரில், இராமலிங்கம் ஐந்தாம் ஜார்ஜ் மன்னர் மற்றும் ராணியின் உருவப்படங்களைச் சமர்ப்பித்து தங்கப் பதக்கம் வழங்கப்பட்டு கௌரவிக்கப்பட்டார். பாலகங்காதர திலகர் மற்றும் அரவிந்தர் ஆகியோரால் ஈர்க்கப்பட்டு, ராமலிங்கம் ஒரு தீவிரவாதியாக அரசியலில் நுழைந்தார், ஆனால் பின்னர் மகாத்மா காந்தியின் தீவிர சீடர் ஆனார். சிறுவனாக இருந்தபோது, ​​அவர் கவிதைகளில் ரசனை கொண்டிருந்தார் மற்றும் ஓபராக்களுக்கு பாடல்களை எழுதினார்.

        சுதந்திரப் போராட்டத்தின் போது, ​​1920களில் நாமக்கல் மற்றும் திருச்சியின் மூத்த காங்கிரஸ் தலைவர் ஆனதோடு மட்டுமல்லாமல், தேசபக்தியுடன் 'நாட்டு கும்மி' என்ற பெயரில் நூறு கவிதைகளை எழுதினார். 1930 உப்பு சத்தியாகிரகத்தின் போது, ​​ஸ்ரீ ராஜகோபாலாச்சாரி தலைமையிலான சத்தியாக்கிரகிகள், ராமலிங்கம் இயற்றிய பாடலைப் பாடி, திருச்சியிலிருந்து வேதாரண்யம் வரை பேரணியாகச் சென்றனர். இந்தப் பாடல் அவருக்கு தேசபக்தி, காந்தியக் கவிஞராகப் புகழ் பெற்றது. 1932ல் உப்பு சத்தியாகிரகத்தில் பங்கேற்றதற்காக ஓராண்டு சிறைத்தண்டனை பெற்றார்.

ராமலிங்கம் நாவல்களையும் எழுதினார், அதில் முக்கியமானது, 'மலைக்கள்ளன்' என்ற தலைப்பில் ஐந்து மொழிகளில் படமாக்கப்பட்டது மற்றும் 1954 இல் ஜனாதிபதி பதக்கம் வென்றது. 'திருக்குறள்' பற்றிய அவரது வர்ணனை அவரது மகத்தான படைப்பாக கருதப்படுகிறது. அவர் 500 க்கும் மேற்பட்ட கவிதைகளை இயற்றினார், அவற்றில் பெரும்பாலானவை காந்திஜியின் கருத்துக்களை பிரதிபலிக்கின்றன - அஹிம்சை, சத்யம் , சத்தியாக்கிரகம், கிராமப்புற தொழில்கள், தீண்டாமை ஒழிப்பு மற்றும் பாலின மசத்துவம்.

அவரது இலக்கியப் பங்களிப்புகளுக்காக, 1949 ஆம் ஆண்டில், மெட்ராஸ் அரசாங்கம் அவரை கவிஞர் பரிசு பெற்றவர் அல்லது 'ஆஸ்தான கவிஞர்' என்று பெயரிட்டது. 1953 இல், அவர் சாகித்ய அகாடமிக்கு பரிந்துரைக்கப்பட்டார். 1956 மற்றும் 1962 ஆம் ஆண்டுகளில், நாமக்கல் கவிஞரை எம்எல்சியாக சென்னை அரசு பரிந்துரைத்தது. இந்திய அரசாங்கம் 1971 இல் அவருக்கு "பத்மபூஷன்" விருதை வழங்கியது. அவரது வாழ்க்கையின் இறுதிக் கட்டத்தில், வாத நோயின் காரணமாக கஷ்டப்பட்டார்  . ஆகஸ்ட் 24, 1972 அன்று மாரடைப்பால் மறைத்தார்.

                                                               கக்கன்ஜி

                                        எளிமையான அரசியல்  தலைவர்

இந்திய சுதந்திர இயக்கம் தன்னலமற்ற மற்றும் நேர்மையான சிறந்த ஆன்மாக்களை முன்னுக்கு கொண்டு வந்தது. அவர்களில் பலர் சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு சமாதானத்திற்காக ராஜினாமா செய்தனர், மற்றவர்கள் அரசியலில் இறங்கினார்கள். பணம் அல்லது பெயர் சம்பாதிப்பதற்காக அல்ல, ஆனால் துன்பப்படுபவர்களுக்கும் வசதியற்றவர்களுக்கும் சிறந்த வாழ்க்கையை வழங்குவதற்காக. அவர்களில் சிலர் இன்றும் நினைவுகூரப்பட்டாலும், அவர்களில் பெரும்பாலோர் வரலாற்றின் பக்கங்களில் இருந்து அழிக்கப்பட்டுவிட்டனர். அப்படிப்பட்ட ஒருவர்தான் பி.கக்கன்.கக்கன், சிக்கன குணம் கொண்டவர்

கக்கன்ஜி 1908 ஜூன் 18 அன்று மதுரைக்கு அருகிலுள்ள தும்பைப்பட்டி என்ற சிறிய கிராமத்தில் ஒரு தமிழ்  குடும்பத்தில் பிறந்தார். மேல்நிலைக் கல்விக்காக திருமங்கலம் அல்லது மதுரைக்கு செல்லும் முன், அவர் தனது ஆரம்பப் பள்ளியை - அவரது கிராமத்திற்கு மிக அருகில் உள்ள நகரமான மேலூரில் பயின்றார். அவர் எஸ்எஸ்எல்சி தேர்வில் தோல்வியடைந்து, சமூக சேவகர் ஆவதற்கு முன்பு ஆசிரியராகப் பணியாற்றினார். அவர் பார்வதியை மணந்தார், அவருக்கு ஐந்து மகன்கள் மற்றும் ஒரு மகள் பிறந்தார். ஆழ்ந்த மதப்பற்றுள்ள அவர் பெரியாரின் சித்தாந்தங்களையும் வழிமுறைகளையும் நிராகரித்தார்.

      காந்தியினால் ஈர்க்கப்பட்ட கக்கன்ஜி தனது மாணவப் பருவத்திலேயே காங்கிரஸில் சேர்ந்தார். காமராஜருடன் இணைந்து 30 மற்றும் 40 களில் ஆங்கிலேயருக்கு எதிராக பல போராட்டங்களை நடத்தினார். வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கத்திலும் பங்கேற்று சிறிது காலம் அலிபூர் சிறையில் இருந்தார்.

        கக்கன்ஜி தனது வாழ்நாள் முழுவதும் தீண்டாமைக்கு எதிராக வசதியற்றவர்களுக்காகப் போராடினார்.

மதுரை வைத்தியநாத ஐயருடன் இணைந்து , மீனாக்ஷி அம்மன் கோவில் நுழைவு போராட்டத்தில் ஈடுபட்டார்.

1939 ஆம் ஆண்டில், நான்கு பழந்தமிழர்  ஆண்கள் மற்றும் ஒரு நாடார் ஆகியோருடன், கக்கன் மதுரை மீனாட்சியம்மன் கோவிலுக்குள் நுழைந்தார், அங்கு பழந்தமிழருக்கு  மற்றும் நாடார்களுக்கு நுழைவுதடை விதிக்கப்பட்டு இருந்தது. இது அந்த ஆண்டின் பிற்பகுதியில் இந்து சமுதாயத்தில் பின்தங்கிய பிரிவினருக்கு வழங்கப்பட்ட,  சட்ட ரீதியான உரிமைகளுக்கு  முன்னோடியாக நிகழ்த்தப்பட்டது.. "கோவில் நுழைவு அங்கீகாரம் மற்றும் இழப்பீட்டுச் சட்டம், 1939" என்ற சட்டம் , தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினருக்கு எதிரான சிவில் மற்றும் சமூக குறைபாடுகளை நீக்கியது.

சில இந்திய கிராமங்களில், இன்றும், தாழ்த்தப்பட்ட குடியை  சேர்ந்தவர்கள் கிராமத்தில் உள்ள "குடி குளத்தில்" இருந்து குடிக்க அனுமதிக்கப்படுவதில்லை, மாறாக அவர்கள் "குளியல் குளத்தில்" குடிக்கிறார்கள், அங்கு உயர் சாதியைச் சேர்ந்த ஆண்களும் பெண்களும் மற்றும் கால்நடைகளும் குளிக்கின்றனர். இந்த மரபை எதிர்த்து தமிழகம் முழுவதும் பல போராட்டங்களை  நடத்தினார் கக்கன்.  நியமனங்களில், குறிப்பாக போலீஸ் மற்றும் ராணுவப் பணிகளில் இடஒதுக்கீட்டை வலுவாக ஆதரித்தவர் அவர்.

கக்கன்ஜி அவர்கள், 1956இல் தமிழ் நாடு காங்கிரஸ் தலைவராக செயல்பட்டார். மிட்டாசு மிராசுதாரர்கள் எல்லாம் அவரை வணங்கி நிற்ற காலம் அது.

       கக்கன்ஜி 1957 மற்றும் 1967 க்கு இடையில் தமிழ்நாட்டின் காங்கிரஸ் அரசாங்கத்தில் இரண்டு முறை அமைச்சராக பணியாற்றினார். பொதுப்பணித்துறை அமைச்சராக இருந்த கக்கன் மேட்டூர் மற்றும் வைகை நீர்த்தேக்கங்களின் விரிவாக்கத்தில் முக்கிய பங்கு வகித்தார். இரு அணைகளும் இவரது ஆட்சியில் பலப்படுத்தப்பட்டன. ஹரிஜன்/எஸ்சி/எஸ்டி நலத்துறை அமைச்சராக இருந்த அவர், ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் நலன் மற்றும் மேம்பாட்டிற்காக ஹரிஜன சேவா சங்கத்தை உருவாக்கினார். வேளாண் துறை அமைச்சராக இருந்த அவர், தமிழகத்தில் இரண்டு வேளாண் கல்லூரிகளை நிறுவினார்.

        1962 ஆம் ஆண்டு, காமராஜர் சீன-இந்தியப் போருக்கு நிதி சேகரித்தபோது, ​​தடகளப் போட்டியில் பதக்கம் வென்றதற்காக ஜவஹர்லால் நேருவால் வழங்கப்பட்ட தனது சகோதரரின் தங்கச் சங்கிலியை கக்கன் வழங்கினார். 1967ல் நடந்த சட்டசபை தேர்தலில் தோல்வியடைந்த கக்கன், 1971 ஆம் ஆண்டில் பாரளுமன்ற தேர்தலிலும் தோற்கடிக்க பட்டார்.

அவர் அமைச்சர்  பதவியில் இல்லாத பிறகு பொதுமக்களில் ஒருவராக வாழ்ந்தார்.

அரசியலில் இருந்து ஓய்வு பெற்று, எளிய வாழ்க்கைக்கு தன்னை உட்படுத்தினார். அவர் எந்த செல்வத்தையும் குவிக்கவில்லை, இறக்கும் வரை எப்போதும் பொது  பேருந்தில்தான்  பயணம் செய்தார். அவர் பெயரில் எந்த சொத்தும் இல்லை.

 கடைசி காலம் வரை சென்னையில் வாடகை வீட்டில்தான் வாழ்ந்தார்.

 இளவழுதி எம் அவர்களுக்கு நன்றி இதுவே என் உலகம்

                                                  குமாரசாமி ராஜா பி எஸ்

                                                   தமிழக முன்னாள் முதல்வர்

ஸ்ரீ. பி.எஸ்.குமாரசாமி ராஜா 1898ல் ராஜபாளையத்தில் பிறந்தார். அவர் ராஜாக்கள் (க்ஷத்ரிய ராஜுஸ்) சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர், அவரது முன்னோர்கள் நான்கு நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு ஆந்திரப்பிரதேசத்தில் உள்ள வடக்கு சர்க்காஸில் இருந்து இடம்பெயர்ந்தனர்.

 இவரது தந்தை ஸ்ரீ. பூசப்பட்டி சஞ்சீவி ராஜா. அவருக்கு எட்டு நாட்கள் இருக்கும் போது அவரது தாயார் காலமானார். மூன்று வயதில் தந்தையை இழந்தார். ராஜாவுக்கு சகோதர சகோதரிகள் இல்லை. பாட்டியால் வளர்க்கப்பட்டவர்.

அவர் ஆங்கிலோ-வெர்னாகுலர் பள்ளியில் படிவம்-III படித்தார். 1912 இல் அவர் தனது 14 வயதில் திருமணம் செய்து கொண்டார். 1913 இல் ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரில் உள்ள உயர்நிலைப் பள்ளியில் சேர்ந்தார். அவருடைய வகுப்பு பாடப் புத்தகங்களை விட செய்தித்தாள்கள் மற்றும் பத்திரிகைகள் அவரை அதிகம் ஈடுபடுத்தின. 1919 இல் தனது படிப்பை நிறுத்தினார்.

 பள்ளிப்படிப்புக்குப் பிறகு ராஜா காங்கிரஸ் அமைப்போடு அதன் ஒவ்வொரு மட்டத்திலும் இணைந்தார். பஞ்சாயத்து அமைப்புகள், லோக்கல் போர்டு நிர்வாகம், ராஜபாளையம் யூனியன், பஞ்சாயத்து நீதிமன்றம், ராமநாதபுரம் மாவட்டக் குழு, மாவட்டக் கல்விக் கவுன்சில் போன்றவற்றின் தலைவராக இருந்தார் .

 1932 அநீதியான அடக்குமுறை  சட்டங்களுக்கு கீழ்ப்படியாததற்காக அவர் கைது செய்யப்பட்டார். இதனால் அரசியல் வரைபடத்தில் ராஜபாளையத்துக்கு தனி இடம் கிடைத்தது, அந்த பெருமை ராஜாவின் தலைமையில் சென்றது. 1934 இல், ராஜா திருநெல்வேலி, மதுரை மற்றும் ராமநாதபுரம் ஆகிய தொகுதிகளுக்கு மத்திய சட்டமன்றத்தில் வெற்றி பெற்றார். 1937 ஆம் ஆண்டு ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர்  எம்.எல்.ஏ.ஆகி   ராஜாஜி அமைச்சவையில் அமைச்சர் ஆனார் .

1938 இல் ராஜா நாற்பதாவது தமிழ்நாடு அரசியல் மாநாட்டின் வரவேற்புக் குழுவின் தலைவராக இருந்தார், அது அவருடைய  அற்புதமான அமைப்பு திறன் மற்றும் சிறந்த தலைமைப் பண்புகளை வெளிப்படுத்தியது. மகாத்மா காந்திஜி ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர் வந்தபோது ,குமாரசாமி ராஜா சிறப்பான வரவேற்பு அளித்தார் .

          அவரது வாழ்நாளின் அனைத்து ஆண்டுகளிலும், ராஜாவின் செல்வத்தின் பெரும்பகுதி ஏழைகளுக்கான உதவிக்காகவும், பொது நலனுக்காகவும், குறிப்பாக காங்கிரஸ் இயக்கத்திற்காகவும் செலவிடப்பட்டுள்ளது.

          ராஜாவின் பிரமாண்டமான குடியிருப்பு கட்டிடம் மற்றும் சில நிலச் சொத்துக்கள், அவரிடம் எஞ்சியிருந்தவை காந்தி கலை மன்றத்திற்கு இறுதியாக அவரால் வழங்கப்பட்டது.

பி.ஏ.சி. ராம்கோ குரூப் ஆஃப் இண்டஸ்ட்ரீஸ் நிறுவனர் ராமசாமி ராஜா சிறுவயதில் இருந்தே இவருடைய நெருங்கிய கூட்டாளி. ஸ்ரீ டி.டி.கிருஷ்ணமாச்சாரி ராஜாவின் நெருங்கிய நண்பராக இருந்தார் . ராஜா உயரமானவர், நன்கு கட்டமைக்கப்பட்டவர் மற்றும் நேர்த்தியான நிறத்துடன் இருந்தார். நேரான வழியை அறிந்தவர்,   அவர் மிகவும் மென்மையான மற்றும் கனிவான இதயத்தைக் கொண்டிருந்தார். அவரது உன்னதமான உள்ளம்  போற்றத்தக்கதாக இருந்தது. மனிதர்கள் மத்தியில் ஒரு கம்பீரமானவராக  நடமாடினார். அவர் சிறைக்கு ஊர்வலமாகச் சென்றாலும்  அல்லது சென்னையின் முதலமைச்சராகச் செயலகத்திற்கு   சென்றாரலும் கம்பீரம் மாறாது.

ஏப்ரல், 1946 இல், ஸ்ரீ டி. பிரகாசம் அமைச்சரவையில், ராஜா விவசாயம் மற்றும் அதன் தொடர்புடைய துறைகளுக்குப் பொறுப்பான அமைச்சராக இருந்தார்.

ஏப்ரல் 1949 இல் ராஜா சென்னை மாகாணத்தின் முதலமைச்சரானார் (1949 முதல் 1952 வரை)

ராஜா தனது முதல்வர் அலுவலகப் பொறுப்பை 10-4-1952 அன்று  சி.ராஜகோபாலாச்சாரியிடம் ஒப்படைத்தார்..

1954 ஜனவரியில்,ஒரிசா கவர்னர் பதவி வழங்கப்பட்டது.

12-09-1956 அவர் தனது  ஆளுநர் பொறுப்பை துறந்தார் .

15-03-1957 அன்று, அவரது  உன்னத ஆன்மா அங்கிருந்து வந்த இடத்திற்குப் புறப்பட்டது.

                                            ராமசாமி ரெட்டியார் ஓ பி

                                                   தமிழக முன்னாள் முதல்வர்

தாழ்த்த பட்ட தமிழ் குடிகள் மற்றும் பிற தடைசெய்யப்பட்ட இந்துக்களுக்கு இந்துக் கோயில்களில் நுழைவதற்கு முழு மற்றும் முழுமையான உரிமையை வழங்கும் நோக்கத்துடன் சட்டம் 1947 இயற்றப்பட்டது. இது மே 11, 1947 அன்று ஆளுநரால் அங்கீகரிக்கப்பட்டு சென்னை சட்டம் 5 ஆக நிறைவேற்றப்பட்டது. . 1947 ஆம் ஆண்டின் தேவதாசி அர்ப்பணிப்பு ஒழிப்புச் சட்டம் பல இந்து கோவில்களில் நடைமுறையில் இருந்த தேவதாசி முறைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தது.

1947 இல் இந்தியா இங்கிலாந்திடம் இருந்து சுதந்திரம் பெற்றது. இந்திய சுதந்திரம் மற்றும் பிரிவினைக்குப் பிறகு, மாகாணத்தில் உணவு தானியங்கள், குறிப்பாக அரிசி, பற்றாக்குறை ஏற்பட்டது. 1948 இல், ரெட்டியார் ஒரு டி ஹேவிலாண்ட் டோவ் வாங்க உத்தரவிட்டார், இது மெட்ராஸ் அரசாங்கத்திற்கு சொந்தமான முதல் விமானம்.

ராமஸ்வாமி ரெட்டியார் ஸ்ரீ ரமண மகரிஷியின் பக்தர். ஓ.பி.ராமசாமி ரெட்டியார் முதல்வர் பதவியில் ஆர்வம் காட்டவில்லை என்று நம்பப்பட்டது. முதல்வராகப் பதவியேற்க வேண்டும் என்று அவருக்குப் பெரும் அழுத்தம் வந்ததால், அவர் அதை ஏற்றார் .

       அவர் அமைதியாக திருவண்ணாமலை சென்று ரமண மகரிஷியை சந்தித்து என்ன நடக்கிறது என்பதை விளக்கி என்ன செய்ய வேண்டும் என்று கேட்டார். ரமண மகரிஷியின் ஒப்புதலுக்குப் பிறகுதான் ஓ.பி.ராமசாமி ரெட்டியார் தமிழக முதல்வராக பதவியேற்றார் என்று நம்பப்படுகிறது. மிக எளிமையாக , நேர்மையான ஆட்சியாக அவர் ஆட்சி இருந்தது. அது காங்கிரஸ் கட்சிகாரர்களுக்கு சாதகமாக இல்லை. இதனால் அவர் காங்கிரஸ் கட்சியின் முழு செல்வாக்கை பெற முடியவில்லை.

அவர் 1970 ஆம் ஆண்டு மறைந்தார் .

                                                           சிவசாமி ஐயர் பி எஸ்

                                                                சிறந்த நிர்வாகி

சிவசவாமி ஐயர் (7 பிப்ரவரி 1864 - 5 நவம்பர் 1946) 1907 முதல் 1911 வரை சென்னையின் அட்வகேட் ஜெனரலாகப் பணியாற்றிய ஒரு முக்கிய வழக்கறிஞர்,சிறந்த நிர்வாகி மற்றும் அரசியல்வாதி ஆவார்.

சிவஸ்வாமி ஐயர் இந்திய சுதந்திர இயக்கத்திலும் தீவிரமாக இருந்தார் மற்றும் லீக் ஆஃப் நேஷன்ஸ் முன் இந்தியாவின் வழக்கை முன்வைத்தார். அவர் கலை மற்றும் நூலக அறிவியலில் ஆர்வமுள்ளவராக இருந்தார்.

சிவஸ்வாமி ஐயர், 7 பிப்ரவரி 1864 அன்று பழமனேரி கிராமத்தில் சுந்தரம் ஐயர் மற்றும் சுப்பலட்சுமி ஆகியோருக்குப் பிறந்தார். அவர் ராஜேந்திர சோழனின் கீழ் சோழப்படையின் தளபதியாக இருந்த கிருஷ்ணன் ராமன் பிரம்மராயர் அவர்களின் வம்சாவளியைச் சேர்ந்த பழமனேரி பிரஹாசரணங்களைச் சேர்ந்தவர்.

சிவஸ்வாமி தனது பள்ளிப்படிப்பை எஸ்.பி.ஜி கிளைப் பள்ளியிலும், மணம்புச்சாவடி உயர்நிலைப் பள்ளியிலும் படித்தார். அங்கிருந்து 1877ஆம் ஆண்டு முதல் வகுப்பில் தேர்ச்சி பெற்றார். சிவசுவாமி கும்பகோணத்தில் உள்ள அரசு கலைக் கல்லூரியில் எஃப்.ஏ., பட்டம் பெற்றார். சமஸ்கிருதம் மற்றும் வரலாறு வகுப்பு. அவர் சென்னை சட்டக் கல்லூரியில் சட்டம் பயின்றார் மற்றும் 1885 இல் வழக்கறிஞராகப் பயிற்சி பெற்றார்.

         சிவஸ்வாமி ஐயர் வழக்கறிஞராக ஒரு வெற்றிகரமான வாழ்க்கையை நடத்தினார். 1904 மே 12 அன்று, ஆளுநரின் நிர்வாகக் குழுவிற்கு விதிகள் மற்றும் ஒழுங்குமுறைகளை உருவாக்கும் பொறுப்பில் கூடுதல் உறுப்பினராக நியமிக்கப்பட்டார். சிவஸ்வாமி ஐயர் 1904 முதல் 25 அக்டோபர் 1907 வரை மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியின் அட்வகேட்-ஜெனரலாக நியமிக்கப்பட்டபோது, ​​சென்னை சட்டமன்றக் குழுவின் உறுப்பினராக பணியாற்றினார்.

சிவஸ்வாமி ஐயர் 1898 இல் சென்னை பல்கலைக்கழகத்தின் செனட்டிற்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார் மற்றும் 1916 முதல் 1918 வரை மெட்ராஸ் பல்கலைக்கழகத்தின் துணைவேந்தராக பணியாற்றினார். 13 ஏப்ரல் 1918 முதல் 8 மே 1919 வரை பனாரஸ் இந்து பல்கலைக்கழகத்தின் துணைவேந்தராக பணியாற்றினார்.

சிவஸ்வாமி ஐயர் 1912 இல் அரசியலில் நுழைந்தார், அப்போது அவர் மின்டோ மோர்லி திட்டத்தின் படி மெட்ராஸ் கவர்னரின் நிர்வாகக் குழு உறுப்பினராக நியமிக்கப்பட்டார் மற்றும் 1912 முதல் 1917 வரை பணியாற்றினார். முதல் உலகப் போரின் போது, ​​இந்திய தன்னார்வ இயக்கத்திற்கு ஆதரவை உயர்த்துவதில் முக்கிய பங்கு வகித்தார்.  இங்க்லாந்துக்கு   ஆதரவை வழங்குவதற்காக,. அவரது மிதவாத கருத்துக்கள் மற்றும் அரசாங்கக் கொள்கைகளுக்கு குறைவான  எதிர்ப்பு,  அவர் நிர்வாகக் குழுவில் உறுப்பினராக இருந்தபோது, அன்னி பெசன்ட் பரவலாகக் கண்டனம் செய்யப்பட்டவர் என்பதால்   இந்திய தேசியவாதிகளின் அதிருப்தியை பெற்றார் இருப்பினும், 1919 இல், சிவஸ்வாமி ஐயர் ஜாலியன் வாலாபாக் படுகொலைக்கு கடும் கண்டனம் தெரிவித்தார்.

1922 இல் லீக் ஆஃப் நேஷன்ஸின் மூன்றாவது கூட்டத்தில்  இந்திய பிரதிநிதியாக சிவஸ்வாமி ஐயர் இருந்தார், அதில் அவர் தென்னாப்பிரிக்கா குடியரசின் ஜெனரல் ஸ்மட்ஸின் ஆணைக் கொள்கையை கண்டித்தார். சிவஸ்வாமி ஐயர் 1922 முதல் 1923 வரை மாநில கவுன்சில் உறுப்பினராக பணியாற்றினார். சைமன் கமிஷன் இந்தியா வந்தபோதும் அதை எதிர்த்தார்.

சிவஸ்வாமி ஐயர் இம்பீரியல் சட்டமன்ற உறுப்பினராக பணியாற்றினார், அதில் அவர் அடிக்கடி இராணுவ விவகாரங்களில் பேசினார்.

1931 இல், அவர் புதிய இந்திய இராணுவக் கல்லூரிக் குழுவின் உறுப்பினராக நியமிக்கப்பட்டார். அவரது பிற்காலங்களில், துணைக்கண்டத்தைப் பிரிக்கும் எந்தவொரு முயற்சிக்கும் அவர் கடும் எதிர்ப்பு தெரிவித்தார்.

 சிவஸ்வாமி ஐயர் 1946 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 5 ஆம் தேதி தனது 82 வது வயதில் தனது மெட்ராஸ் இல்லத்தில் காலமானார். அவரது மறைவுக்குப் பிறகு, லேடி சிவஸ்வாமி ஐயர் பெண்கள் பள்ளிக்கு அவரது நினைவாக பெயரிடப்பட்டது.

                                                                      ராஜாஜி. சி

              இந்தியாவின் முன்னாள் கவர்னர் ஜெனரல் மற்றும் தமிழக முன்னாள்  முதல்வர்.

 ராஜாஜி  ஒரு இந்திய வழக்கறிஞர்,அவர்  ராஜாஜி அல்லது சி.ஆர். என்றும்  அழைக்கப்பட்டார், , இந்திய சுதந்திர போராட்ட வீரர்  , அரசியல்வாதி, எழுத்தாளர், மற்றும் இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் தலைவர் மற்றும் இந்தியாவின் கடைசி கவர்னர் ஜெனரலாகவும்  பணியாற்றினார். அவர் மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியின் முதல்வர் அல்லது பிரதமர், மேற்கு வங்க ஆளுநர், இந்திய யூனியன் உள்துறை அமைச்சர் மற்றும் மெட்ராஸ் மாநிலத்தின் முதலமைச்சராக பணியாற்றினார். சுதந்திரக் கட்சியின் நிறுவனர் மற்றும் இந்தியாவின் உயரிய சிவிலியன் விருதான பாரத ரத்னாவைப் பெற்ற முதல் நபர் ஆவார். ராஜாஜி அணு ஆயுதங்களைப் பயன்படுத்துவதை கடுமையாக எதிர்த்தார் மற்றும் உலக அமைதி மற்றும் நிராயுதபாணியின் ஆதரவாளராக இருந்தார். அவர் சேலத்தின் மாம்பழம் என்றும் அழைக்கப்பட்டார்.

ராஜகோபாலாச்சாரி அன்றைய சேலம் மாவட்டத்தில் உள்ள தொரப்பள்ளியில் டிசம்பர் மாதம் பிறந்தார், பெங்களூரு மத்திய கல்லூரியிலும், சென்னை பிரசிடென்சி கல்லூரியிலும் படித்தார். 1900 ஆம் ஆண்டில் அவர் ஒரு வெற்றிகரமான சட்டப் பயிற்சியைத் தொடங்கினார். அவர் அரசியலில் நுழைந்து, சேலம் நகராட்சியின் உறுப்பினராகவும் பின்னர் தலைவராகவும் இருந்தார். அவர் இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் சேர்ந்தார் மற்றும் ரௌலட் சட்டம், ஒத்துழையாமை இயக்கம், வைக்கம் சத்தியாகிரகம் மற்றும் கீழ்ப்படியாமை இயக்கம் ஆகிய  போராட்டங்களில் பங்கேற்றார்.

 1930 இல், தண்டி அணிவகுப்புக்குப் பதில் வேதாரண்யம் உப்பு சத்தியாகிரகத்திற்குத் தலைமை தாங்கி சிறைவாசம் அனுபவித்தார். 1937 இல், ராஜாஜி மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியின் முதலமைச்சராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார் மற்றும் ஜெர்மனிக்கு எதிரான பிரிட்டனின் போர் அறிவிப்பால் அவர் ராஜினாமா செய்யும் வரை 1940 வரை பணியாற்றினார். அவர்.

பிரிட்டனின் போர் முயற்சியில் ஒத்துழைப்பை ஆதரித்தார் மற்றும் வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கத்தை எதிர்த்தார். அவர் ஜின்னா மற்றும் முஸ்லீம் லீக் உடனான பேச்சுக்களை விரும்பினார்  பின்னர் "C. R. ஃபார்முலா" என அறியப்பட்டதை முன்மொழிந்தார். 1946 ஆம் ஆண்டு இடைக்கால அரசாங்கத்தில் தொழில், வழங்கல், கல்வி மற்றும் நிதி அமைச்சராக நியமிக்கப்பட்டார்.

          1947 முதல் 1948 வரை மேற்கு வங்க ஆளுநராகவும், 1948 முதல் 1950 வரை இந்தியாவின் கவர்னர் ஜெனரலாகவும், 1951 முதல் 1952 வரை மத்திய உள்துறை அமைச்சராகவும், 1952 முதல் 1954 வரை சென்னை மாநிலத்தின் முதல்வராகவும் பணியாற்றினார்.

அவர் இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் இருந்து ராஜினாமா செய்தார் மற்றும் 1962, 1967 மற்றும் 1972 தேர்தல்களில் காங்கிரஸுக்கு எதிராக போராடிய சுதந்திரக் கட்சியை நிறுவினார். மதராஸ் மாநிலத்தில் காங்கிரஸுக்கு எதிரான ஐக்கிய முன்னணியை அமைப்பதில் ராஜாஜி முக்கியப் பங்காற்றினார். சி.என்.அண்ணாதுரை தலைமையிலான இந்த முன்னணி 1967 தேர்தலில் ஆட்சியைக் கைப்பற்றியது.

ராஜாஜி ஒரு சிறந்த எழுத்தாளர் மற்றும் இந்திய ஆங்கில இலக்கியத்திற்கு நீடித்த பங்களிப்பை வழங்கினார். கர்நாடக இசையில் அவர் " குறை ஒன்றும் இல்லை" என்ற பாடலை இயற்றிய பெருமையும் இவருக்கு உண்டு. அவர் இந்தியாவில்   கோவில் நுழைவு இயக்கங்களுக்கு முன்னோடியாக இருந்தார் மற்றும்  தாழ்த்தப்பட்டவர்கள்  மேம்பாட்டிற்காக வாதிட்டார். ராஜாஜி இந்தி கட்டாயப் படிப்பையும், பரம்பரைக் கல்விக் கொள்கையையும் தமிழ்நாட்டில் அறிமுகப்படுத்தியதற்காக விமர்சிக்கப்பட்டார். மகாத்மா காந்தி மற்றும் ஜவஹர்லால் நேரு ஆகியோருக்கு அவர் மிகவும் பிடித்தவராக இருந்ததே அரசியலில் அவருக்கு முதன்மையானதாக விமர்சகர்கள் அடிக்கடி கூறுகின்றனர். ராஜாஜியை காந்தி "என் மனசாட்சியின் காவலர்" என்று வர்ணித்தார்.

ராஜகோபாலாச்சாரி சக்கரவர்த்தி வெங்கடாரியா ஐயங்கார் மற்றும் சிங்காரம்மா ஆகியோருக்கு 1878 டிசம்பர் 10 அன்று சென்னை மாகாணத்தில் உள்ள தொரப்பள்ளியில் ஒரு பக்தியுள்ள வடகலை ஐயங்கார் குடும்பத்தில் பிறந்தார். சக்ரவர்த்தி ஐயங்கார் தொரப்பள்ளியின் முன்சிஃப் ஆவார். அவர் தம்பதியரின் மூன்று குழந்தைகளில் மூன்றாவது மற்றும் இளையவர், எல்லா மகன்களும், மூத்தவர் நரசிம்மாச்சாரி மற்றும் சீனிவாசன். பிரபலமான நாட்டுப்புறக் கதைகளின்படி, ராஜாஜி குழந்தையாக இருந்தபோது, ​​ஜோதிடர் ஒருவர் தனது பெற்றோரிடம் சொன்னார். "ஒரு ராஜா, ஒரு குரு, ஒரு நாடுகடத்தப்பட்ட மற்றும் ஒரு புறம்போக்கு ஆகியவற்றின் அதிர்ஷ்டம். மக்கள் அவரை வணங்குவார்கள்; அவர்களும் அவரை நிராகரிப்பார்கள். அவர் ஒரு பேரரசரின் சிம்மாசனத்தில் அமர்வார்; அவர் ஒரு ஏழையின் குடிசையில் வாழ்வார்."

ராஜாஜி ஒரு பலவீனமான மற்றும் நோய்வாய்ப்பட்ட குழந்தையாக இருந்தார், மேலும் அவர் நீண்ட காலம் வாழ முடியாது  என்று பயந்த பெற்றோருக்கு தொடர்ந்து கவலையாக இருந்தார். சிறுவயதில், ராஜாஜி தொரப்பள்ளியில் உள்ள ஒரு கிராமப் பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்டார். ராஜாஜிக்கு ஐந்து வயதாக இருந்தபோது, ​​குடும்பம் ஓசூருக்கு குடிபெயர்ந்தது, அங்கு ராஜாஜி ஓசூர் அரசுப் பள்ளியில் சேர்ந்தார். ராஜாஜி 1891 இல் மெட்ரிகுலேஷன் தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றார் மற்றும் 1894 இல் பெங்களூரு சென்ட்ரல் கல்லூரியில் கலைப் பிரிவில் பட்டம் பெற்றார். அவர்  1897 இல்:தனது பட்டப்படிப்பை சென்னை பிரசிடென்சி கல்லூரியில் சட்டம் பயின்றார்.

ராஜாஜியின் பொது விவகாரங்கள் மற்றும் அரசியலில் ஆர்வம் 1900 ஆம் ஆண்டில் சேலத்தில் தனது சட்டப் பயிற்சியைத் தொடங்கியபோது தொடங்கியது. 1900 களின் முற்பகுதியில், அவர் இந்திய தேசியவாதி  பாலகங்காதர திலகரால் ஈர்க்கப்பட்டார். ராஜாஜி 1911 இல் சேலம் நகராட்சி உறுப்பினரானார். 1917 இல், ராஜாஜி நகராட்சித் தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார் மற்றும் 1917 முதல் 1919 வரை பணியாற்றினார். சேலம் நகராட்சியின் தலைவராக, சேலம் நகராட்சியின் முதல் தாழ்த்தப்பட்டவரை உறுப்பினரைத் தேர்ந்தெடுக்கும் பொறுப்பை வகித்தார். . ராஜாஜி இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் சேர்ந்தார் மற்றும் 1906 கல்கத்தா அமர்வு மற்றும் 1907 சூரத் அமர்வில் ஒரு பிரதிநிதியாக பங்கேற்றார். 1908 இல், அவர் இந்திய சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் பி. வரதராஜுலு நாயுடுவை அவர் மீது சுமத்தப்பட்ட தேசத்துரோக குற்றச்சாட்டுகளிலிருந்து பாதுகாத்தார். அவர் 1919 இல் ரவுலட் சட்டத்திற்கு எதிரான போராட்டங்களில் பங்கேற்றார். ராஜாஜி V. O. சிதம்பரம் பிள்ளையின் நெருங்கிய நண்பர். இந்திய சுதந்திர ஆர்வலர்களான அன்னி பெசன்ட் மற்றும் சி.விஜயராகவாச்சாரியார் ஆகியோரால் அவர் மிகவும் போற்றப்பட்டார்.

1919 இல் மகாத்மா காந்தி இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தில் நுழைந்தபோது, ​​ராஜாஜி அவரைப் பின்பற்றுபவர்களில் ஒருவரானார். ஒத்துழையாமை இயக்கத்தில் பங்கேற்று வழக்கறிஞர் தொழிலை கைவிட்டார். 1921 இல், அவர் காங்கிரஸ் காரியக் கமிட்டிக்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு கட்சியின் பொதுச் செயலாளராகப் பணியாற்றினார். தலைவராக அவரது முதல் பெரிய திருப்புமுனை 1922 இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் கயா கூட்டம்  ஆகும், அதில் அவர் கவுன்சில் நுழைவை கடுமையாக எதிர்த்தார். சிறையில் இருந்த காந்தி இல்லாத நிலையில், ராஜாஜி "மாறாதவர்கள்" அல்லது அந்த குழுவிற்கு தலைமை தாங்கினார். "சார்பு மாறுபவர்கள்" அல்லது கவுன்சில் நுழைவை ஆதரிப்பவர்களுக்கு எதிராக சபை நுழைவதற்கு எதிராக. பிரேரணை வாக்கெடுப்புக்கு விடப்பட்டபோது, ​​"மாறாதவர்கள்" 1748 முதல் 890 வாக்குகள் வித்தியாசத்தில் வெற்றி பெற்றதன் விளைவாக, பண்டிட் மோதிலால் நேரு உட்பட முக்கியமான காங்கிரஸ் தலைவர்கள் ராஜினாமா செய்தனர். சி.ஆர்.தாஸ், இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் தலைவர்

வைக்கம் சத்தியாகிரகத்தின் போது காந்தியின் தலைமை லெப்டினன்ட்களில் ராஜாஜியும் ஒருவர். இந்தச் சமயத்தில்தான் ராஜாஜியின் தலைமையில் காங்கிரஸ் உறுப்பினராக பெரியார்  ஈ.வே .ராமசாமி நாயக்கர்  செயல்பட்டார். பின்னர் இருவரும் நெருங்கிய நண்பர்களாகி, அரசியல் போட்டி இருந்தாலும் இறுதிவரை அப்படியே இருந்தனர்.

1930களின் முற்பகுதியில், தமிழ்நாடு காங்கிரஸின் தலைசிறந்த தலைவர்களில் ஒருவராக ராஜாஜி உருவெடுத்தார். 1930 இல் மகாத்மா காந்தி தண்டி அணிவகுப்புக்கு ஏற்பாடு செய்தபோது, ​​ராஜாஜி சர்தார் வேதரத்தினத்துடன் சேர்ந்து நாகப்பட்டினம் அருகே வேதாரண்யத்தில் உப்புச் சட்டத்தை மீறிச் சிறைவாசம் அனுபவித்தார். ராஜாஜி பின்னர் தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டியின் தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். 1935 இல் இந்திய அரசு சட்டம் இயற்றப்பட்டபோது, ​​பொதுத் தேர்தலில் இந்திய தேசிய காங்கிரஸை பங்கேற்க வைப்பதில் ராஜாஜி முக்கிய பங்கு வகித்தார்.

இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் 1937 தேர்தலில் முதல் முறையாக பிரிட்டிஷ் இந்தியாவின் மாகாணமான மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியில் (மெட்ராஸ் மாகாணம் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது) அதிகாரத்திற்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது;  ராஜகோபாலாச்சாரி காங்கிரஸ் கட்சியிலிருந்து மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியின் முதல் முதலமைச்சராக இருந்தார்.

1950 ஆம் ஆண்டில், நேருவின் அழைப்பின் பேரில் ராஜாஜி போர்ஃபோலியோ இல்லாமல் மத்திய அமைச்சரவையில் அமைச்சராக சேர்ந்தார். மத்திய அமைச்சரவையில், ராஜாஜி நேருவிற்கும் உள்துறை அமைச்சர் பட்டேலுக்கும் இடையில் ஒரு பாலமாக  பணியாற்றினார், எப்போதாவது, இருவருக்கும் இடையில் மத்தியஸ்தம் செய்ய முன்வந்தார். இறுதியாக, டிசம்பர் 15, 1950 இல் படேலின் மரணத்துடன், ராஜாஜி உள்துறைக்கு பொறுப்பேற்றார், கிட்டத்தட்ட 10 மாதங்கள் நாட்டின் உள்துறை அமைச்சராக பணியாற்றினார். அவர் சீனாவின் விரிவாக்க வடிவமைப்புகள் குறித்து நேருவை எச்சரித்தார் மற்றும் திபெத் பிரச்சனைக்கு வருத்தம் தெரிவித்தார், அவருடைய கருத்துகள் அவரது முன்னோடி சர்தார் படேலுடன் பகிர்ந்து கொள்ளப்பட்டன. புதிய மொழி அடிப்படையிலான மாநிலங்களை நிறுவுவதற்கான கோரிக்கைகள் குறித்தும் அவர் கவலை தெரிவித்தார், அவை மக்களிடையே வேறுபாடுகளை உருவாக்கும் என்று வாதிட்டார்.

1951 ஆம் ஆண்டின் இறுதியில், நேருவுக்கும் ராஜாஜிக்கும் இடையே கருத்து வேறுபாடுகள் வெளிப்பட்டன. இந்து மகாசபை பிறந்த குடியரசிற்கு மிகப்பெரிய அச்சுறுத்தலாக நேரு உணர்ந்தாலும், கம்யூனிஸ்டுகள் தேசத்திற்கு மிகப்பெரிய ஆபத்தை ஏற்படுத்தியதாக ராஜாஜி கருதினார். தெலுங்கானா எழுச்சியில் ஈடுபட்டவர்களுக்கு வழங்கப்பட்ட மரண தண்டனையை குறைக்கும் நேருவின் முடிவையும் அவரது வலுவான சோவியத் சார்பு சாய்வையும் ராஜாஜி கடுமையாக எதிர்த்தார். முக்கியமான முடிவுகளை எடுப்பதில் நேருவால் தொடர்ந்து நிராகரிக்கப்பட்டதால் சோர்வடைந்த ராஜாஜி, "உடல்நிலை சரியில்லாத காரணத்தால்" தனது ராஜினாமாவைச் சமர்ப்பித்துவிட்டு சென்னைக்குத் திரும்பினார்.

பாரதிய வித்யா பவன் வெளியிட்ட ராஜகோபாலாச்சாரியின் மகாபாரதம்

ராஜாஜி தனது தாய்மொழியான தமிழ் மற்றும் ஆங்கிலத்தில் ஒரு சிறந்த எழுத்தாளர். அவர் சேலம் இலக்கியச் சங்கத்தின் நிறுவனர் மற்றும் அதன் கூட்டங்களில் தவறாமல் பங்கேற்றார். 1922 ஆம் ஆண்டில், அவர் சிறையில் தவம் (சிறையில் தியானம்) என்ற புத்தகத்தை வெளியிட்டார், இது 21 டிசம்பர் 1921 முதல் 20 மார்ச் 1922 வரை அவரது முதல் சிறைவாசத்தைப் பற்றிய தினசரி நாட்குறிப்பாக இருந்தது.

1916 இல், ராஜாஜி தமிழ் அறிவியல் சொற்கள் சங்கத்தைத் தொடங்கினார். இந்தச் சங்கம் தாவரவியல், வேதியியல், இயற்பியல், வானியல் மற்றும் கணிதம் ஆகியவற்றுடன் தொடர்புடைய சொற்களுக்கு தமிழில் புதிய சொற்களை உருவாக்கியது. ஏறக்குறைய அதே நேரத்தில், பள்ளிகளில் தமிழ் பயிற்று மொழியாக அறிமுகப்படுத்தப்பட வேண்டும் என்று அவர் கூறினார்.

1951 ஆம் ஆண்டில், ராஜாஜி ஆங்கிலத்தில் மகாபாரதத்தின் சுருக்கமான மறுபரிசீலனையை எழுதினார், அதைத் தொடர்ந்து 1957 இல் ராமாயணம் ஒன்றைத் தொடர்ந்தார். , 1961 இல், அவர் கம்பரின் தமிழ் ராமாயணத்தை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தார். 1965 இல், அவர் திருக்குறளை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தார். அவர் பகவத் கீதை மற்றும் உபநிடதங்கள் பற்றிய புத்தகங்களை ஆங்கிலத்திலும் சாக்ரடீஸிலும், மார்கஸ் ஆரேலியஸ்   தமிழ் புத்தகங்களையும் எழுதினார். ராஜாஜி தனது இலக்கியப் படைப்புகளை மக்களுக்குச் செய்த சிறந்த சேவையாகக் கருதினார். 1958 இல், அவருக்கு சாகித்ய அகாடமி விருது வழங்கப்பட்டது. ராமாயணத்தை மறுபடி சொல்லும் தமிழ் - சக்கரவர்த்தி திருமகன். கல்வி மற்றும் இந்திய கலாச்சாரத்தை மேம்படுத்துவதற்காக அர்ப்பணிக்கப்பட்ட பாரதிய வித்யா பவனின் நிறுவனர்களில் ராஜாஜியும் ஒருவர்.

அவரது இலக்கியப் படைப்புகளைத் தவிர, ராஜாஜி கிருஷ்ணருக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட குறை ஒன்றும் இல்லை என்ற பக்தி பாடலையும் இயற்றினார். இந்த பாடல்   பெரும்பாலான கர்நாடக கச்சேரிகளில் வழக்கமாக உள்ளது. 1967 ஆம் ஆண்டு ஐக்கிய நாடுகள் பொதுச் சபையில் எம்.எஸ்.சுப்புலட்சுமி பாடிய ஆசீர்வாதப் பாடலை ராஜாஜி இயற்றினார்.

ராஜாஜி 1972 ஆம் ஆண்டு தனது 94 வது வயதில் காலமானார்

                                 ராம கிருஷ்ணன். N ஆதம்பாக்கம்

                                                           தேசபக்தர்

சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் என். ராமகிருஷ்ணன், 1921 இல் மதுரையில் மகாத்மாவின் உரையால் ஈர்க்கப்பட்டார். ராமகிருஷ்ணன் சுதந்திர இயக்கத்தில் ஈர்க்கப்பட்டார் மற்றும் சத்தியாகிரகம் மற்றும் வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கங்களில் பங்கேற்றார். இரண்டு முறை சிறையில் இருந்தார்.

சுதந்திரப் போராட்டத்தில் தீவிர ஈடுபாடு கொண்ட ராமகிருஷ்ணன், ஏழை மக்களுக்கு மருத்துவ உதவிகளை வழங்குவதற்காக ஆதம்பாக்கத்தில் ஒரு மருத்துவமனை அமைத்து,  தாழ்த்தப்பட்ட மற்றும் விவசாயத் தொழிலாளர்களுக்கு இரவில் இலவச வகுப்புகளை நடத்தினார்.  பலத்த எதிர்ப்புகளையும் மீறி, தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுடன் இணைந்து நுழைவதை அவர் வெற்றிகரமாக ஏற்பாடு செய்தார்.

சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, தீவிர அரசியலில் இருந்து விலகி சமூக சேவையில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொள்ள விரும்பினார். ஆனால், காமராஜரால் தீவிர அரசியலுக்குக் கொண்டு வரப்பட்டார். தமிழ்நாட்டில் 1952 சட்டமன்றத் தேர்தலுக்கான கட்சி வேட்பாளர்களைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் முக்கியப் பங்கு வகித்தவர்களில் இவரும் ஒருவர். 1952 தேர்தலில் சைதாப்பேட்டை சட்டமன்றத் தொகுதியில் போட்டியிட்டு வெற்றி பெற்றார்.

அவர் 1957 இல் ராஜ்யசபாவுக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார் மற்றும் 15 ஆண்டுகள் பணியாற்றினார்.

அவர் ஒரு சுதந்திரப் போராட்ட வீரராக இருந்தபோதிலும், அரசாங்க ஓய்வூதியத்திற்கு விண்ணப்பிக்க மறுத்துவிட்டார். இருப்பினும், கல்வியறிவற்ற பல சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களுக்கு ஓய்வூதியம் பெற உதவினார். அவர் இறப்பதற்கு ஐந்து நாட்களுக்கு முன்பு கூட ஒரு விதவைக்கு ஓய்வூதியம் பெற உதவினார்.

அவர் 1978 முதல் காந்தி அமைதி அறக்கட்டளையின் உறுப்பினராகவும், 1980 முதல் 1986 வரை அதன் தலைவராகவும் இருந்தார். அவர் இறக்கும் வரை காதி கிராமோத்யோக் பவன் தலைவராக இருந்தார். கர்நாடக சங்கீதத்தில் அறிஞராகவும் இருந்த அவர், பத்திரிகைகளுக்கு இசை விமர்சனங்களை எழுதினார்.

ராமகிருஷ்ணன் "பூதான இயக்கத்திலும்" தீவிரமாகப் பங்கேற்றார் மற்றும் வினோபா பாவேயின் தமிழகப் பயணத்தின் போது அவருடன் நடந்தார்.

         அவர் 1956 ஆம் ஆண்டு காஞ்சிபுரத்தில் "சர்வோதய சம்மேளனத்தை" நடத்தினார், அதில் ஜெயப்பிரகாஷ் நாராயண் மற்றும் காங்கிரஸ் தலைவர்கள் பங்கேற்றனர்.

 

தி இந்துவுக்கு நன்றி

                                           ரெட்டை மலை ஸ்ரீனிவாசன்

                                                  புரட்சியாளர்

தமிழகத்தில் தாழ்த்தப்பட்ட   அமைப்பினர் கூட்டங்கள் மற்றும் பேரணிகளை நடத்தும்போது வால் சுவரொட்டிகள் மற்றும் பிற பிரச்சாரப் பொருட்களில் சுருள் முடி மற்றும் அடர்ந்த மீசையுடன் ஒரு முதியவரின் உருவப்படம் இன்றியமையாத பகுதியாகும். பி.ஆர்.அம்பேத்கரின் பெயருடன், தாழ்த்தப்பட்ட அமைப்பினர்   கட்சிகளின் பொதுக்கூட்டங்களில் அவரது பெயர் அடிக்கடி கைவிடப்படுகிறது. தாத்தா (தாத்தா) ரெட்டைமலை சீனிவாசன் (1859-1945) ஒரு சின்னமான இருப்பைக் கொண்டுள்ளார், மேலும் பல தாழ்த்தப்பட்ட அமைப்பினர் தலைவர்கள் கேமரா முன் நிற்கும்போது அவரது போஸைப் பின்பற்றுகிறார்கள்.

ஆனால் அவரது சுயசரிதையைத் தவிர, பறையன் மகாஜன சபை மற்றும் பறையன் வார இதழ் மூலம், சென்னை மாகாணத்தில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் உரிமைகளுக்காகத் தொடர்ந்து போராடி, அவற்றைப் பெற்றுக் கொடுத்த இவரைப் பற்றி பொதுவாக அதிகம் அறியப்படவில்லை.

இந்த ஆச்சரியமான இடைவெளியை நிரப்புவதற்கு, மதிப்பாய்வு செய்யப்பட்டுள்ள புத்தகம், மேற்கத்திய கல்வியறிவு பெற்றவர், நலிந்த பிரிவினருக்கென தனி வாக்காளர்களை ஆதரித்தவர், ஆங்கிலேயர்கள் மட்டுமே என்று நம்பிய ஆங்கிலேயர்களின் நண்பராக இருந்த ஒரு சிறந்த தேசபக்தர் பற்றிய விரிவான விவரத்தை அளிக்கிறது. ஆட்சி தனது மக்களுக்கு நன்மை செய்ய முடியும்.என்றுநம்பினார்

இருப்பினும், தென்னிந்தியாவில் இருந்து "தீண்டத்தகாதவர்களின்" பிரதிநிதியாக அவர் இங்கிலாந்துக்கு வட்டமேசை மாநாட்டிற்குச் சென்றபோது, ​​அவர் "அடிமைகளின் அடிமை, தீண்டத்தகாதவர்" என்று கூறி, ஐந்தாம் ஜார்ஜ் மன்னருடன் கைகுலுக்க மறுத்துவிட்டார்.

ரெட்டைமலை என்பது தந்தையின் பெயர். சீனிவாசன் செங்கல்பட்டு மாவட்டத்தில் உள்ள கோழியாளத்தில் பிறந்தார். கிழக்கிந்திய கம்பெனியில் பணிபுரிந்த பிறகு, "தீண்டத்தகாதவர்களின்" அவலநிலையை காலனித்துவ ஆட்சியாளர்களின் கவனத்திற்கு கொண்டு வர இங்கிலாந்து செல்ல விரும்பினார், ஆனால் இறுதியில் தென்னாப்பிரிக்காவில் தரையிறங்கினார். அங்கு மொழிபெயர்ப்பாளராக பணியாற்றியவர் எம்.கே. காந்தி நீதி மன்றத்தில். திருக்குறளின் மகத்துவத்தைப் புரிந்துகொள்ள காந்தி அவரிடம் தமிழ் கற்றார்.

அவர் திரும்பியதும், 1923 இல் சென்னை சட்டமன்ற உறுப்பினராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். 1945 இல் அவர் இறக்கும் வரை அவர் சட்டமன்ற சபையில் தொடர்ந்து பணியாற்றினார். பொதுச் சாலைகள்,ஓய்வு விடுதிகள் மற்றும் கட்டிடங்கள். கிணறுகள், பொது இடங்களை, பயன்படுத்த ஒடுக்கப்பட்ட வகுப்பினருக்கு உரிமைகளைப் பெறுவதற்கான தீர்மானத்தை அவர் சபையில் அறிமுகப்படுத்தினார். 

அவரது தீர்மானம் ஏகமனதாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு, அதன்படி 1920 ஆம் ஆண்டு உள்ளூர் வாரியச் சட்டம் 1927 இல் திருத்தப்பட்டு, பிறரைக் கடந்து செல்வதைத் தடுப்பவர்களுக்கு ரூ.100 அபராதம் விதிக்க வழி வகுக்கப்பட்டது. "தீண்டத்தகாதவர்களின்" துன்பங்களைப் போக்க பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தால் 1919 இல் தொழிலாளர் நலத்துறையை உருவாக்குவதற்கும் அவர் முக்கியப் பங்காற்றினார்.

மதுரை காமராஜர் பல்கலைக்கழக வரலாற்றுத் துறைத் தலைவராகப் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்ற எழுத்தாளர் ஜி.தங்கவேலுவின் சுவாரசியமான விவரங்கள். ஸ்ரீன்வாசனின் மனைவி அரங்கநாயகி, மரணப் படுக்கையில் இருந்தபோது, ​​“தீண்டத்தகாதவர்களுக்கு” ​​சிவில் உரிமைகள் வழங்கும் அரசாணையை தனது கல்லறையில் பொறிக்குமாறு கேட்டுக் கொண்டார். சீனிவாசன் அவளைக் கட்டாயப்படுத்தினார், இன்றும் சென்னை ஓட்டேரியில் உள்ள கல்லறையில் இதைப் படிக்கலாம்.

வட்ட மேசை மாநாட்டில், அவர் டாக்டர் அம்பேத்கருடன் மேடையைப் பகிர்ந்து கொண்டார் மற்றும் அவருடன் தொடர்ந்து உரையாடினார். ஆனால், "தீண்டத்தகாதவர்கள்" மற்ற மதங்களுக்கு மாறுவது குறித்த கேள்வியில் அவர் அம்பேத்கருடன் பெரிதும் மாறுபட்டார். 1935 ஆம் ஆண்டு யோலா மாநாட்டில், அம்பேத்கர் "நான் இந்துவாக பிறந்தேன், நான் இந்துவாக சாகமாட்டேன் என்று உறுதியாக உங்களுக்கு உறுதியளிக்கிறேன்" என்றார். ரெட்டமலை சீனிவாசன், “தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினர் இந்து மதத்தில் இல்லை. அவர்கள் இனத்தில் முழு இரத்தம் கொண்ட திராவிடர்கள்”.என்று சொன்னார்

 சீனிவாசன் காலத்தில் நிலவிய சமூக-அரசியல் சூழ்நிலையின் பின்னணியில் வாழ்க்கை வரலாறு கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது, மேலும் "தீண்டத்தகாதவர்கள்" கோவில்களுக்குள் நுழைவதை அனுமதிக்கும் சட்டம் உட்பட அனைத்தும் ஒரு போராட்டமாக இருந்தது.

எம்.சி.யின் பேச்சு. ராஜா, சீனிவாசனுக்கு பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் ‘திவான் பகதூர்’ என்ற பட்டத்தை வழங்கியபோது, ​​ஒடுக்கப்பட்ட பிரிவினருக்காக அவர் ஆற்றிய பங்களிப்பை அது உள்ளடக்கியது.

"இன்று தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினர் சட்டமன்றம்,பாராளு மன்றம் மற்றும் பிற உள்ளாட்சி அமைப்புகளில் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறார்கள் என்றால், அதற்கெல்லாம் அவரது முயற்சிகள், வழிகாட்டுதல் மற்றும் போராட்டங்கள் தான் காரணம்."

ரெட்டைமலை சீனிவாசன்  1945 ஆம் ஆண்டு தனது 86 வது வயதில் காலமானார்.

 

                                                    ஆர் வெங்கட்ராமன்

                           இந்தியாவின் முன்னாள் குடியரசுத் தலைவர்

ஒரு உண்மையான தேசபக்தர், ஆர்.வெங்கடராமன் எந்த ஒரு பதவியையோ அல்லது நிறுவனத்தையோ வறுமையில் இருந்து வலிமைக்கு வழிநடத்திச் செல்லும் புகழ்பெற்ற சாதனையைப் பெற்றிருந்தார். அவரது பிரகாசமான வாழ்க்கையில் அவர் ஒரு உண்மையான அரசியல்வாதியின் ஞானத்துடனும் கவர்ச்சியுடனும் பல நிறுவனங்களை வழிநடத்தினார். மலாயாவிலும் சிங்கப்பூரிலும் தடுத்து வைக்கப்பட்டுள்ள இந்தியர்களின்  பாதுகாப்பதாக இருந்தாலும் சரி அல்லது கூட்டணி அரசியலின் கொந்தளிப்புக்குத் தலைமை தாங்கியவராக இருந்தாலும் சரி, இரண்டு ஆண்டுகளில் மூன்று பிரதமர்களைக் கண்ட காலக்கட்டத்தில், தேச நலனை மட்டுமே கருத்தில் கொண்டு ஒவ்வொரு பாத்திரத்தையும் மகிழ்வோடு எழுதினார். . வெங்கட்டராமன் மிகச் சிறந்த பொது ஊழியர்களில் கடைசியாக இருந்தார், அவர் தனது பணி, நேர்மை மற்றும் அர்ப்பணிப்பு ஆகியவற்றால் குறிப்பிடப்பட்டவர், மாறாக இன்றைய அரசியல்வாதிகள் என்று அழைக்கப்படுபவர்களின் குணாதிசயங்களைக் காட்டிலும் சொல்லாட்சி மற்றும் சாணக்கியத்தனம். நேரு-காந்தி பாரம்பரியத்தை கடுமையாக பின்பற்றுபவர், அவரது வாழ்க்கை மற்றும் பணி இரண்டு பெரிய அரசியல்வாதிகளுக்கு எந்த களங்கத்தையும் கொண்டு வரவில்லை என்பதை வெளிப்படுத்துகிறது.

 ராமசுவாமி வெங்கடராமன் 1910 ஆம் ஆண்டு தமிழ்நாட்டில் உள்ள ராஜமடம் கிராமத்தில் பிறந்தார். திருச்சியில் உள்ள தேசிய கல்லூரி மேல்நிலைப் பள்ளியில் பள்ளிப் படிப்பை முடித்த அவர், சென்னை லயோலா கல்லூரியில் பொருளாதாரத்தில் முதுகலைப் பட்டம் பெற்றார். பின்னர் அவர் சட்டக் கல்லூரியில் சட்டப் பட்டப்படிப்பை முடித்து 1935 இல் சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் சேர்ந்தார். அவர் 1938 இல் திருமணம் செய்துகொண்டார்.அவரது மனைவி ஜானகி வெங்கடராமன் அவர்களுக்கு மூன்று மகள்கள் இருந்தனர்  

வக்கீல் பணிபுரியும் போது, ​​பிரிட்டிஷ் ஆக்கிரமிப்பிற்கு எதிரான இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் தலைமையிலான போராட்டத்தில் வெங்கட்ராமன் தீவிரமாகப் பங்கேற்றார். 1942ல் நடந்த வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கத்தில் பங்கேற்றதற்காக இரண்டு ஆண்டுகள் காவலில் வைக்கப்பட்டார்.

வெங்கட்ராமன் தொழிலாளர் சட்டங்களில் தீவிர ஆர்வம் கொண்டிருந்தார் மற்றும் ஒரு வழக்கறிஞராக தனது தொழில் வாழ்க்கையின் ஆரம்பத்தில் இருந்தே அவர் அனைத்து வகையான தொழிலாளர் சட்டங்களிலும் தனது திறமைகளையும் துணிச்சலையும் வளர்த்துக் கொண்டார். 1944 ஆம் ஆண்டு ஆங்கிலேயர்களால் சிறையிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டபோது, ​​தமிழ்நாடு மாகாண காங்கிரஸ் கமிட்டியின் தொழிலாளர் பிரிவு அமைப்பில்  பொறுப்பேற்றார். பின்னர், 1949 இல், அவர் தொழிலாளர் சட்டப் பத்திரிகையை நிறுவினார், அது விரைவில் ஒரு சிறப்பு இதழாக அங்கீகரிக்கப்பட்டது மற்றும் 1957 வரை அந்த பத்திரிகையைத் நடத்தினார்..

வெங்கட்ராமன் தொழிற்சங்க இயக்கங்களில் தீவிரமாக பங்கேற்கத் தொடங்கினார் மற்றும் பல தொழிற்சங்கங்களை வழிநடத்தினார். தொழிலாளர் நலன் கருதி பல தொழிற்சங்கங்களையும் நிறுவினார். 1946 இல், சுதந்திரம் நெருங்கியபோது, ​​இரண்டு இடங்களை ஜப்பானிய ஆக்கிரமிப்பின் போது ஒத்துழைத்ததாக குற்றம் சாட்டப்பட்ட மலாயா மற்றும் சிங்கப்பூரில் உள்ள இந்திய நாட்டினரைப் பாதுகாக்கும் வழக்கறிஞர்கள் குழுவில் வெங்கடராமன் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். 1947ல் சென்னை மாகாண பார் ஃபெடரேஷனின் செயலாளராக இருந்து 1950 வரை பணியாற்றினார். 1951ல் வெங்கடராமன் உச்ச நீதிமன்ற உறுப்பினரானார்.

அவரது உழைப்புச் செயல்பாடு மற்றும் ஒரு வழக்கறிஞராகத் திறமையின் காரணமாக, புதிதாக சுதந்திரம் பெற்ற இந்தியா தனது அடையாளத்தை வளர்க்க  தொலைநோக்குப் பார்வையாளர்கள் தேவைப்பட்ட நேரத்தில், வெங்கட்ராமன் அரசியலுக்குச் செல்வதைக் கண்டது இயற்கையானது. வெங்கட்ராமன் இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தை உருவாக்கிய அரசியல் நிர்ணய சபையில் உறுப்பினரானார். 1952 வரை அவர் மாகாண நாடாளுமன்றத்திற்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டபோது 50 களில் தீவிர அரசியல் செயல்பாடுகளைக் கண்டார், அவர் 1952 இல் முதல் முறையாக  வரை முதல் நாடாளுமன்றத்திற்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். 1957 ஆம்  ஆண்டில், அவர் மீண்டும் நாடாளுமன்றத்திற்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார், ஆனால்  கே. காமராஜின் அழைப்பின் பேரில் ராஜினாமா செய்தார்., தொழிலாளர், ஒத்துழைப்பு, தொழில்கள், மின்சாரம், போக்குவரத்து மற்றும் வணிக வரிகள் துறை அமைச்சராக சென்னை மாநில அரசில் சேர்ந்து பணியாற்றினார், 1967 வரை மாநில அமைச்சராக பதவி வகித்தார்.

 1953 முதல் 1954 வரை காங்கிரஸ் நாடாளுமன்றக் கட்சியின் செயலாளராக வேங்கடராமன் பணியாற்றினார். 1952 இல், அவர் சர்வதேச தொழிலாளர் அமைப்பின் உலோக வர்த்தகக் குழுவின் அமர்வில் கலந்துகொள்ள தொழிலாளர் பிரதிநிதியாகவும் அனுப்பப்பட்டார் மற்றும் காமன்வெல்த் நாடாளுமன்ற மாநாட்டிற்கு இந்திய நாடாளுமன்றக் குழுவின் உறுப்பினராக நியூசிலாந்து சென்றார். இந்த நேரத்தில், வெங்கட்ராமன் சென்னை சட்ட மேலவைக்கு தலைமை தாங்கினார்.

1967 ஆம் ஆண்டில் இந்திய திட்டக் குழுவின் உறுப்பினராக  பணியாற்றினார். தொழிற்துறை, தொழிலாளர், மின்சாரம், போக்குவரத்து, தகவல் தொடர்பு மற்றும் இரயில்வே ஆகிய துறைகளை வெங்கட்ராமன் கவனித்தார்,  1971 வரை அந்த பதவியில் இருந்தார்.

1975 முதல் 1977 வரை வெங்கட்ராமன் தனது அரசியல் நடவடிக்கையில் ஈடுபட்டுக் கொண்டே ‘ஸ்வராஜ்யா’ இதழைத் தொகுத்து வந்தார். பல்வேறு காலங்களில், அவர் மத்திய அமைச்சரவையின் அரசியல் விவகாரக் குழு மற்றும் பொருளாதார விவகாரக் குழுவின் உறுப்பினராக பணியாற்றினார். வெங்கடராமன் தெற்கு சென்னை தொகுதியில் இருந்து 1977 இல் மக்களவைக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார் மற்றும் எதிர்க்கட்சியில் பாராளுமன்ற உறுப்பினராக பணியாற்றினார். அதே நேரத்தில், பொதுக் கணக்குக் குழுவின் தலைவராகவும் இருந்தார்.

 1980 ஆம் ஆண்டு மக்களவைக்கு மீண்டும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு, இந்திரா காந்தி அரசில் நிதி அமைச்சராக பதவியேற்ற வெங்கடராமன் மீண்டும் தேசிய அரசியல் அரங்கில் நுழைந்தார். பின்னர், அவர் 1983 இல் பாதுகாப்பு அமைச்சராக நியமிக்கப்பட்டார். வெங்கடராமன் இந்தியாவின் ஏவுகணைத் திட்டத்தில் ஒரு தீவிரமான மாற்றத்தைத் தொடங்கினார். ஏபிஜே அப்துல் கலாமை விண்வெளித் திட்டத்தில் இருந்து ஏவுகணைத் திட்டத்திற்கு மாற்றியவர் வெங்கட்ராமன் தான், பின்னர் பாலிஸ்டிக் ஏவுகணை மற்றும் விண்வெளி ராக்கெட் தொழில்நுட்பத்தை வழிநடத்தியதற்காக 'இந்தியாவின் ஏவுகணை நாயகன்' என்று அழைக்கப்பட்டார். வெங்கட்ராமன். 1984 இல் இந்தியாவின் துணைக் குடியரசுத் தலைவரானார், பின்னர் ஜூலை 1987 இல் அவர் இந்தியக் குடியரசுத் தலைவராகப் பதவியேற்றார். அப்பதவியில் அவர் 1992 வரை தொடர்ந்தார். அவரது பதவிக் காலத்தில், நான்கு பிரதமர்களுடன் பணிபுரிந்த பெருமை வெங்கட்டராமனுக்கு இருந்தது. அவர்களில் மூவரை நியமித்திருந்தது. அவரது ஆட்சிக் காலத்தில்தான் கூட்டணி ஆட்சி அரசியல் வந்தது.

வெங்கடராமன், 50 மற்றும் 60 களில், பல்வேறு மதிப்புமிக்க சர்வதேச நிறுவனங்களில் பணியாற்றினார். சர்வதேச நாணய நிதியம், புனரமைப்பு மற்றும் மேம்பாட்டுக்கான சர்வதேச வங்கி மற்றும் ஆசிய வளர்ச்சி வங்கி ஆகியவற்றின் ஆளுநராக அவர் பணியாற்றினார். 1953, 1955, 1956, 1958, 1959, 1960 மற்றும் 1961 ஆகிய ஆண்டுகளில் ஐக்கிய நாடுகள் பொதுச் சபையில் இந்தியாவின் பிரதிநிதியாக இருந்தார். 1958 ஆம் ஆண்டு ஜெனிவாவில் நடைபெற்ற சர்வதேச தொழிலாளர் மாநாட்டின் 42 வது கூட்டத்தில் , இந்தியத் தூதுக்குழுவின் தலைவராக வெங்கட்ராமன் இருந்தார் மற்றும் 1978 ஆம் ஆண்டில் வியன்னாவில் நடைபெற்ற நாடாளுமன்றங்களுக்கு இடையேயான மாநாட்டில் இந்தியாவைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தினார். அவர் 1955 இல் ஐக்கிய நாடுகளின் நிர்வாக தீர்ப்பாயத்தின் உறுப்பினராக நியமிக்கப்பட்டார் மற்றும் 1968 இல் அதன் தலைவராக நியமிக்கப்பட்டார் மற்றும் 1979 வரை அந்த பதவியை வகித்தார். வெங்கட்ராமன் ஐக்கிய நாடுகளின் தீர்ப்பாயத்தின் வாழ்நாள் தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். அவர்களுக்கு மூன்று மகள்கள் இருந்தனர்

மெட்ராஸ் பல்கலைக்கழகம், பர்த்வான் பல்கலைக்கழகம், நாகார்ஜுனா பல்கலைக்கழகம் மற்றும் பிலிப்பைன்ஸ் பல்கலைக்கழகம் ஆகியவை வேங்கடராமனுக்கு சட்டத்துறையின் கெளரவ டாக்டர் பட்டத்தை வழங்கின. அவர் சென்னை மருத்துவக் கல்லூரியின் கெளரவ உறுப்பினராகவும் இருந்தார்.. ரூர்க்கி பல்கலைக்கழகத்தில் சமூக அறிவியல் முனைவர் பட்டம் பெற்றார். சுதந்திரப் போராட்டத்தில் பங்கேற்றதற்காக, வெங்கடராமனுக்கு தாம்ரா பத்ரா விருது வழங்கப்பட்டது.

1967 ஆம் ஆண்டு "காமராஜரின் சோவியத் நாடுகளுக்கான பயணம்" என்ற பயணக்கட்டுரைக்காக சோவியத் நாட்டின்  பரிசைப் பெற்றார். ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் நிர்வாக தீர்ப்பாயத்தின் தலைவராக அவரது சிறப்பான சேவைக்காக, வெங்கடராமனுக்கு ஐ.நா. செயலாளரால் நினைவு பரிசு வழங்கப்பட்டது. காஞ்சிபுரம் சங்கராச்சாரியார் வெங்கடராமனுக்கு "சத் சேவா ரத்னா" என்ற பட்டத்தை வழங்கினார்.

2009 ஆம் ஆண்டில்,  .98 வயதில், வெங்கடராமன் இராணுவ ஆராய்ச்சி மற்றும் பரிந்துரை மருத்துவமனையில்  காலமானார்,

 

காலவரிசை

1910: ராமசுவாமி வெங்கடராமன் தமிழ்நாட்டில் பிறந்தார்.

1942: வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கத்தில் பங்கேற்று இரண்டு ஆண்டுகள் காவலில் வைக்கப்பட்டார்.

1947: சென்னை மாகாண வழக்கறிஞர்கள் கூட்டமைப்பின் செயலாளராக ஆனார்.

1949: லேபர் லா ஜர்னல் நிறுவப்பட்டது.

1951: உச்ச நீதிமன்ற உறுப்பினரானார்.

1953: காங்கிரஸ் நாடாளுமன்றக் குழுவின் செயலாளராக ஆனார்.

1955: ஐக்கிய நாடுகளின் நிர்வாக தீர்ப்பாயத்தின் உறுப்பினராக நியமிக்கப்பட்டார்.

1952: மக்களவைக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

1957:மக்களவைக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

1957: சென்னை மாகாண அமைச்சர் ஆனார், 1967 வரை தொடர்ந்தார் 

1977: மக்களவைக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

1980: மக்களவைக்கு மீண்டும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

1983: இந்தியாவின் பாதுகாப்பு அமைச்சரானார்.

1984: இந்தியாவின் துணை ஜனாதிபதியாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

1987: இந்தியக் குடியரசுத் தலைவராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

2009: வெங்கடராமன் தனது 98வது வயதில் காலமானார்.

iloveindia.com க்கு நன்றி

                                                        தீரர் சத்தியமூர்த்தி எஸ்

                                        சிறந்த பேச்சாளர் மற்றும் வழிகாட்டி

மக்கள்தொகையில் பெரும் பகுதியினர் முழு மனதுடன் பின்பற்றுவதை எதிர்த்து நிற்க அசாதாரணமான மற்றும் கிட்டத்தட்ட மனிதாபிமானமற்ற முயற்சிகள் தேவை. சத்தியமூர்த்தி ஒரு தேசபக்தர் மற்றும் ஒரு இந்திய அரசியல்வாதி. 1920 களில் சட்டமன்றத்தில் பங்கேற்காததற்காக காந்திய உணர்வுகளை எதிர்த்தபோது எஸ்.சத்யமூர்த்தி தனது திறமையில் கொண்டிருந்த உயர்ந்த தைரியமும் நம்பிக்கையின் மூலம் அவர் எழுதிய  கட்டுரையும் அவரை  வெளிப்படுத்தியது. எந்த  சூழ்நிலையிலும்  பின்வாங்காமல் அதை மனப்பூர்வமான அர்ப்பணிப்புடன் எதிர்கொள்ளும் திறமையே அவரை பாதுகாப்பான கரைக்கு அழைத்துச் சென்றது; ஆரம்பத்தில், அவரது தந்தை இறந்தபோது மற்றும் குடும்பத்தை கவனித்துக்கொள்ளும் பொறுப்பு அவர் மீது இருந்தது, அதற்குப் பிறகு வேறு பல சந்தர்ப்பங்களில்: சமூகத்திற்கும் தேசத்திற்கும். "அவர் ஒரு பிறந்த சுதந்திரப் போராட்ட வீரர், ஸ்காட்லாந்துக்காரர்கள் சொல்வது போல் ஒரு முன்னணி போராளி".

எஸ். சத்யமூர்த்தி 1887 ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் 19 ஆம் தேதி பிரிட்டிஷ் இந்தியாவின் மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியில் உள்ள திருமயத்தில் ஒரு மரபுவழி பிராமண குடும்பத்தில் பிறந்தார். இவரது தந்தை சுரேந்தூர் சாஸ்திரியார் ஒரு அறிஞர் மற்றும் தொழில் வாதி. சத்யமூர்த்தி ஒன்பது குழந்தைகளில் ஒருவர் மற்றும் அவரது சகோதரர்களில் மூத்தவர். அவரது தந்தை இறந்தவுடன், அவரது தாய் மற்றும் உடன்பிறந்தவர்களை கவனித்துக் கொள்ளும் பொறுப்பு அவர் மீது விழுந்தது. புதுக்கோட்டை மகாராஜா கல்லூரியில் இடைநிலைப் படிப்பை முடித்த அவர், 1906 ஆம் ஆண்டு சென்னை கிறித்துவக் கல்லூரியில் பி.ஏ. வரலாற்றில் பட்டம் பெற்றார் . அவர் பிரகாசமான மற்றும் விடாமுயற்சியுள்ள மாணவர், அவர் அதே கல்லூரியில் ஆசிரியராக பணியாற்றினார்,  மெட்ராஸ் சட்டக் கல்லூரியில் சேர்ந்து சட்டக் கல்வியைத் தொடர்ந்தார். தேசிய இயக்கத்தில் அவர் பங்கேற்பதற்கு முன்பு, திரு. வி.வி.ஸ்ரீனிவாச ஐயங்காரின் கீழும், பின்னர் இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் முன்னாள் தலைவர் ஸ்ரீ எஸ் ஸ்ரீனிவாச ஐயங்காரின் கீழும் சட்டம் படித்தார் .

கல்லூரித் தேர்தல்களில் வெற்றி பெற்ற பின்னர் சத்தியமூர்த்தி அரசியலில் மூழ்கியிருந்தாலும், அதிகாரப்பூர்வமாக, 1919 ஆம் ஆண்டு மாண்டேகு-செல்ம்ஸ்ஃபோர்ட் சீர்திருத்தங்களை எதிர்த்து இங்கிலாந்தில் உள்ள நாடாளுமன்றக் கூட்டுக் குழுவிற்குச் சென்ற காங்கிரஸ் பிரதிநிதிகள் குழுவின் செயலாளராக பதவியேற்றதன் மூலம் அவரது அரசியல் வாழ்க்கை தொடங்கியது.  1926 ஆம் ஆண்டில்,  பிரிட்டிஷ் மக்களுக்கு ரவுலட் சட்டதின் மீதான . இந்தியக் கண்ணோட்டத்தை முன்வைக்க அவர் மீண்டும் இங்கிலாந்துக்கு அனுப்பப்பட்டார். அவர் அங்கிருந்தபோது, ​​தி இந்து நாளிதழின் லண்டன் நிருபராகவும் இருந்தார். பல தேசபக்தர்கள் மற்றும் சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களைப் போலவே, சத்தியமூர்த்தி பல சந்தர்ப்பங்களில் சிறைக்கு செல்வதில் பின்தங்கியிருக்கவில்லை. 1930ல் சென்னை பார்த்தசாரதி கோயிலின் மேல் இந்தியக் கொடியை ஏற்றியதற்காக கைது செய்யப்பட்டார்.

 சி.ஆர்.தாஸ் மற்றும் மோதிலால் நேரு ஆகியோருடன், இந்தியாவில் பாராளுமன்ற ஜனநாயகத்திற்கு அடிக்கல் நாட்டிய முன்னணி ஸ்வராஜ்ஜிஸ்ட்களில் இவரும் ஒருவர். 1937 ஆம் ஆண்டு, சத்யமூர்த்தியின் விடாப்பிடியான முயற்சியின் விளைவாக, சென்னை சட்டமன்றத் தேர்தல்களில் காங்கிரஸால் வெற்றி பெற முடிந்தது.

1939 ஆம் ஆண்டில், சத்தியமூர்த்தி மெட்ராஸ் மேயராக நியமிக்கப்பட்டார், மேலும் அவரது பதவிக்காலத்தில்தான், நீர் வழங்கல் நிலையை அதிகரிக்க பூண்டியில் (நகருக்கு மேற்கே 50 கிமீ) நீர்த்தேக்கத்தைக் கட்டுவதற்கான மெட்ராஸ் கார்ப்பரேஷனின் முன்மொழிவை பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தை ஏற்றுக்கொள்ளும்படி எடுத்த முயற்சியில்  அவர் வெற்றி பெற்றார். கடுமையான தண்ணீர் பற்றாக்குறை மற்றும் இரண்டாம் உலகப் போரின் கொடுமையிலும் . சத்யமூர்த்தியின் இடைவிடாத முயற்சியாலும், அவரது செம்மைப்படுத்தப்பட்ட நிர்வாகத் திறமையாலும் இந்த முன்மொழிவு ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு எட்டு மாதங்களில் அடிக்கல் நாட்டப்பட்டது. இந்த பூண்டி நீர்த்தேக்கத் திட்டம் இப்போது சத்தியமூர்த்தி சாகர் என்று அழைக்கப்படுகிறது. அவர் சுதேசி இயக்கத்திலும் தீவிரமாக ஈடுபட்டார், மேலும் 1940 இல் அவர் தனிநபர் சத்தியாகிரகத்தில் பங்கேற்றதைத் தொடர்ந்து எட்டு மாத காலத்திற்கு மீண்டும் கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். பம்பாயில் நடந்த காங்கிரஸ் கமிட்டி கூட்டத்தில் இருந்து மெட்ராஸ் திரும்பும் வழியில், அவர் திரும்பி வருவதற்குள் மீண்டும் கைது செய்யப்பட்டார். இது 1942ல் வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கத்தின் போது நடந்தது.

 சத்தியமூர்த்தி அவர்கள் , பிற்காலத்தில், 1954 முதல்  1963 வரை தமிழ்நாடு மாநிலத்தின் முதலமைச்சராக இருந்த குமாரசாமி காமராஜின் வழிகாட்டியாக இருந்தார். அவர் காமராஜை "திறமையான, விசுவாசமான, சளைக்காத தொழிலாளி மற்றும் திறமையான அமைப்பாளர்" என்று கண்டார். அவர்கள் இருவரும் ஒவ்வொரு நாளும் ஒருவரையொருவர் நேசிக்கிறார்கள் மற்றும் அவர்களின் பிணைப்பு வலுவாகவும் கடினமாகவும் மாறியது. மேலும், அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் திறமைகளை பூர்த்தி செய்தனர். 1936 ஆம் ஆண்டில், மாகாண காங்கிரஸ் கமிட்டியின் தலைவராக சத்தியமூர்த்தி தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டபோது, ​​காமராஜரை பொதுச் செயலாளராக நியமித்தார். நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அவர்கள் பதவிகளை மாற்றிக்கொண்டனர். அவர்களின் அயராத முயற்சியால் கட்சியின் அடித்தளம் பலப்படுத்தப்பட்டது. இந்தியா சுதந்திரம் பெற்றபோது, ​​முதலில் சத்தியமூர்த்தியின் வீட்டிற்குச் சென்று, அங்கு இந்தியக் கொடியை ஏற்றியதற்கு, தமிழ் நாட்டின் காங்கிரஸ் தலைவர் என்ற முறையில்  காமராஜர் தனது வழிகாட்டியின் மீது கொண்டிருந்த பக்தி. தமிழக முதல்வராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட காமராஜர் சத்தியமூர்த்தியின் வீட்டிற்குச் சென்று அவரது புகைப்படத்திற்கு மாலை அணிவித்து, தலைவரின் மனைவிக்கு  மரியாதை செலுத்தினார்.

கூடுதலாக, தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டியின் தலைமையகத்தை சத்தியமூர்த்தி பவன் என்று சத்யமூர்த்தி பவன் என்று சூட்டினார் மேலும், காமராஜர் பூண்டி நீர்த்தேக்கத்திற்கு சத்தியமூர்த்தி சாகர் என்று பெயரிட  செய்தார்..

நாக்பூரில் உள்ள அமராவதி சிறையில் அவருக்கு ஏற்பட்ட முதுகுத்தண்டு காயத்தைத் தொடர்ந்து, சத்தியமூர்த்தி 1943 மார்ச் 28 அன்று சென்னை பொது மருத்துவமனையில் இறந்தார்.

கௌரவங்கள்

தி இந்து நாளிதழ் எஸ். சத்யமூர்த்திக்கு "மக்கள் அஞ்சலி " என்ற தலைப்பில் ஒரு முழு பத்தியையும் அர்ப்பணித்தது. அவரது அச்சமற்ற மற்றும் இடைவிடாத முயற்சிகள் அவருக்கு "தீரர்" என்ற பட்டத்தைப் பெற்றுத் தந்தன. நீர்த்தேக்கம் கட்டும் திட்டத்தை ஆங்கிலேயர்கள் ஏற்கச் செய்த அவரது முயற்சிகள் அவரது நினைவாக சத்யமூர்த்தி சாகர் என்ற நீர்த்தேக்கத்திற்கு பெயர் சூட்டப்பட்டது.

காலவரிசை

1887: எஸ். சத்தியமூர்த்தி பிறந்தார்.

1906: பி.ஏ. பட்டப்படிப்பைத் தொடர சென்னை கிறிஸ்தவக் கல்லூரியில் சேர்ந்தார்.

1919: மாண்டேகு-செல்ம்ஸ்போர்ட் சீர்திருத்தங்களுக்கு எதிர்ப்புத் தெரிவிக்க இங்கிலாந்துக்கு அனுப்பப்பட்ட காங்கிரஸ் பிரதிநிதிகள் குழுவின் செயலாளராக நியமிக்கப்பட்டார்.

1926: பிரித்தானியர்களுக்கு இந்தியக் கண்ணோட்டத்தை முன்வைக்க மீண்டும் இங்கிலாந்துக்கு அனுப்பப்பட்டார்.

1930: சென்னை பார்த்தசாரதி கோயிலின் மேல் இந்தியக் கொடியை ஏற்றியதற்காக கைது செய்யப்பட்டார்.

1936: தமிழ் நாடு காங்கிரஸ் தலைவர் ஆனார்

1939: சென்னை மேயராக நியமிக்கப்பட்டார்.

1940: தனிநபர் சத்தியாகிரகத்தில் பங்கேற்றதைத் தொடர்ந்து எட்டு மாத காலத்திற்கு மீண்டும் கைது செய்யப்பட்டு தடுத்து வைக்கப்பட்டார்.

1942: பம்பாயில் நடந்த காங்கிரஸ் காரியக் கமிட்டி கூட்டத்தில் இருந்து சென்னை திரும்பியபோது சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்.

1943: எஸ். சத்தியமூர்த்தி தனது 55வது வயதில் காலமானார்.

  iloveindia.com க்கு நன்றி

                             சிவன் பிள்ளை எஸ், கன்னியாகுமரி

                                                        புரட்சியாளர்

 எழுபது ஆண்டு  கால அரசியல் வாழ்வைக் கொண்ட சிவன் பிள்ளை, 1957, 1982 மற்றும் 1987 ஆம் ஆண்டுகளில் மாநிலங்களவைக்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். 1917 ஆம் ஆண்டு கெடாமங்கலத்தில் கீத்தேடத்து ஜானகி அம்மாவுக்கும் களப்பறம்பில் மாதவன் பிள்ளைக்கும் மகனாகப் பிறந்து, சுதந்திரப் போராட்டக் களத்தில் குதித்தார். 1936 இல், இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் உறுப்பினரானதன் மூலம். சுதந்திரப் போராட்டத்தின் போது, வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கம், திருவிதாங்கூரில் அரசுக்கு எதிரான  போராட்டம், பாலியம் சத்தியாகிரகம் உள்ளிட்ட அனைத்து முக்கிய மைல்கற்களிலும் அவர் ஈடுபட்டார், சேந்தமங்கலத்தின் பொதுச் சாலையில் தாழ்த்தப்பட்ட சாதியினர் நடமாடும் உரிமையைக் கோரினார். ஏறக்குறைய ஏழு ஆண்டுகள் சிறையில் இருந்தார்.

 மூத்த சுதந்திரப் போராட்ட வீரராகவும் , இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் சிறந்த  தலைவராகவும் அவர் சிறப்பாக செயல் பட்டார் , முன்னாள் எம்எல்ஏவுமான என்.சிவன் பிள்ளை அவர்கள் , வடபரவூரில் சனிக்கிழமை அன்று  அவரது   87.ஆம் வயதில் கை 2004 ஆம் ஆண்டு காலமானார்.

                                            சர்தார் வேத ரத்னம் பிள்ளை

                                                     அமைப்பாளர்

  சர்தார் வேதரத்தினம் பிள்ளை (25 பிப்ரவரி 1897 - 24 ஆகஸ்ட் 1961) ஒரு இந்திய சுதந்திரப் போராட்ட வீரர், இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் தலைவர் மற்றும் 14 ஆண்டுகளாக மூன்று முறை எம்.எல்.ஏ.வாக பணியாற்றிய பிரபல கனிவானவர்  ஆவார். 1930 இல் சி. ராஜகோபாலாச்சாரியுடன் இணைந்து வேதாரண்யத்தில் நடந்த உப்பு அணிவகுப்பில் அவரின்  வீரமிக்க பங்களிப்புகளுக்காக  புகழோடு அறியப்படுகிறார்.

1931 ஆம் ஆண்டு திருநெல்வேலியில் நடைபெற்ற தமிழ்நாடு விவசாயிகள் மற்றும் தொழிலாளர்கள் கூட்டத்தை வெற்றி பெற செய்ததற்காவும்  வேதாரண்யம் உப்பு ஊர்வலத்தில் ஆற்றிய பங்கிற்காகவும்  வேதரத்தினம் அவர்களுக்கு ‘சர்தார்’ பட்டம் வழங்கப்பட்டது.

அவர் பல மொழி பேசுபவர் மற்றும் பல்வேறு பட்ட  கலைகளை ஆதரித்தார்.

1946 ஆம் ஆண்டில், வேதாரண்யத்தில் அமைந்துள்ள கஸ்தூரிபா காந்தி கன்யா குருகுலம் என்ற கிராமப்புற, பெண்கள் நல தொண்டுஅமைப்பை நிறுவினார். இந்த அனாதை இல்லம், அன்றிலிருந்து, ஆதரவற்ற பல பெண் குழந்தைகளுக்கு உணவளித்தல், தங்குமிடம் அளித்தல் மற்றும் கல்வி கற்பித்தல் போன்ற சேவைகளைத் தொடர்கிறது.

1997 ஆம் ஆண்டு, இந்திய அரசு இத்தலைவரின் நூற்றாண்டு விழாவை நினைவுகூரும் வகையில் அஞ்சல் தலையை வெளியிட்டு அவரைக் கௌரவித்தது.

25 பிப்ரவரி 1897 அன்று, தமிழ்நாட்டின் கடலோர நகரமான வேதாரண்யத்தில் ஒரு பாரம்பரிய இந்து குடும்பத்தில் இருந்து  உலகிற்கு வந்தார். தமிழ் இலக்கியத்திற்கும் சமயத்திற்கும் செழுமையாகச் சேவையாற்றிய மாபெரும் துறவி-கவி தாயுமானவரின் உன்னத பரம்பரையில் பிறந்தவர்.

வேதரத்தினம் எளிமை, இறையச்சம், உக்கிரமான தேசபக்தி போன்றவற்றை வெளிப்படுத்தினார். அவருக்கு இருபது வயதாகும்போது, ​​அவர் மகாத்மா காந்தியாலும் அவரது சித்தாந்தத்தாலும் பெரிதும் ஈடுபாடு கொண்டார் . பழங்காலத் திருக்குறளலால்  அவர் சமமாக ஈர்க்கப்பட்டார்.

அவர் நிறுவிய கிராமப்புற பெண்கள் நல அமைப்பு, பல ஆண்டுகளாக ஆயிரக்கணக்கான ஏழைப் பெண் குழந்தைகளுக்கு உதவி செய்து, இன்றுவரை முழுமையாகச் செயல்பட்டு வருகிறது. பல்வேறு நாடுகளிலிருந்தும் ஏராளமான பார்வையாளர்கள் குருகுலத்திற்கு வருகை தந்து தொண்டு நிறுவனத்தின்  சேவைகளைப் பாராட்டியுள்ளனர்.

அவர் 1961 ஆம் ஆண்டு காலமானார்.

                                                      சுப்ரமணிய ஐயர் சார்

                                                   பக்திமான்  நிர்வாகி

சர்  சுப்ரமணிய ஐயர் (1842-1924) டாக்டர் அன்னி பெசன்ட் தலைவராக இருந்த காலத்தில் 1907 முதல் 1911 வரை தியோசாபிகல் சொசைட்டியின் துணைத் தலைவராக இருந்தார். கர்னல் ஓல்காட் மற்றும் மேடம் பிளாவட்ஸ்கி ஆகியோர் சென்னைக்கு வந்த 1880 களில் இருந்து தியோசோபிகல் இயக்கத்துடனான அவரது தொடர்பு தொடங்கியது. டாக்டர் பெசண்டின் கல்வி, சமூகம், அரசியல், இறையியல் மற்றும் ஆன்மீகம் என அனைத்து விதமான இயக்கங்களிலும் அவர் ஒத்துழைத்தார்.

1885 இல் இந்திய தேசிய காங்கிரஸை நிறுவுவதற்குப் பொறுப்பான தேசபக்தர்களின் முக்கிய குழுவில் ஒருவராகவும், டாக்டர் பெசண்டின் ஹோம் ரூல் லீக்கின் செயலில் பணியாற்றியவராகவும் கௌரவத் தலைவராகவும் இருந்தார். தொழில் ரீதியாக ஒரு வழக்கறிஞர், அவர் 1895 இல் பதவி  உயர்வு பெற்றார் , மேலும் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் போது சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தின் செயல் தலைமை நீதிபதியாக நியமிக்கப்பட்ட முதல் இந்திய நீதிபதி ஆனார். அவரது பணிக்கு அங்கீகாரம் அளிக்கும் வகையில் அவருக்கு நைட் பட்டம் வழங்கப்பட்டது, ஆனால் டாக்டர் பெசன்ட் மற்றும் அவரது சக ஊழியர்களை மதராஸ் அரசு தடுத்து நிறுத்தியதற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கும் வகையில் அவரது நைட் பட்டத்தை திரும்ப கொடுத்துவிட்டார். . அவர் தியோசாபிகல் சொசைட்டியின் சட்ட ஆலோசகராக செயல்பட்டார் மற்றும் அவரது கடைசி நாட்கள் வரை இந்த பதவியில் பணியாற்றினார்.

‘இந்து மதத்தின் பிரம்மவித்யா என்று அவர் கருதிய இறையச்சத்தின் மீதான பக்தியில் அவர் ஒருபோதும் சளைத்ததில்லை.’என்று டாக்டர் பெசன்ட் எழுதினார்.

ஆரம்ப நாட்களில் சுப்பையர் சுப்பிரமணிய ஐயர் தென்னிந்தியாவின் மதுரா (இப்போது மதுரை) மாவட்டத்தில் 1842 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் 1 ஆம் தேதி பிராமண பெற்றோருக்குப் பிறந்தார். உயர்சாதி இந்துக் குடும்பத்தின் உயிரூட்டும் மற்றும் கற்பிக்கும் சூழ்நிலைகளுக்கு மத்தியில் அவர் வளர்க்கப்பட்டார், எனவே வாழ்க்கையின் ஆரம்பத்திலேயே ஆங்கில கல்வியைப் பெற்றிருந்தார். இளமை காலத்தில்  மேற்கு உலக பழக்கங்களுக்கு தாக்கங்களுக்கு அவரது மனம் உட்பட்டது.

அவரது தந்தை சுப்பையர் நம்பகமான வக்கீல் அல்லது ராம்நாட்டின் (மதுரா மாவட்டம்) ஜமீன்தாரின் முகவராக இருந்தார். சுப்ரமணியத்திற்கு இரண்டு வயதாக இருந்தபோது அவர் 1844 இல் இறந்தார். இளம் சுப்பிரமணியம் தனது ஆரம்பப் பள்ளிப் படிப்பை ஒரு கிறிஸ்தவ மிஷனிலும், பின்னர் ஒரு ஆங்கிலப் பள்ளியிலும் பயின்றார் , 1856 இல் ஜில்லா உயர்நிலைப் பள்ளியில் சேர்ந்தார். பல்வேறு துறைகளில் வெற்றிபெற்று, 1859ல் அந்தப் பள்ளியில் உயர் தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றார். அதிகாரப்பூர்வ அரசிதழில் அவரது பெயர் வெளிவந்து மாவட்ட ஆட்சியரின் கண்ணில் பட்டது, வெற்றிகரமான இளைஞன் விரைவில் எழுத்தராக அரசுப் பணியில் தனது வாழ்க்கையைத் தொடங்கினார். .

எழுத்தராகப் பணிபுரிந்தபோது, ​​சுப்பிரமணிய ஐயர் மெட்ராஸ் பிரசிடென்சிக்கான பட்டியலின் தலைமைப் பதவிக்கான தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றார், ஆனால் அவருக்கு பயிற்சி செய்ய அனுமதி வழங்கப்படவில்லை. இருப்பினும், 1862 இல் குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டம் நடைமுறைக்கு வந்தபோது, ​​அவரது சட்டத் தகுதிகள் அங்கீகாரம் பெற்றன.

1857 ஆம் ஆண்டு மெட்ராஸ் பல்கலைக்கழகம் நிறுவப்பட்டது மற்றும் 1864 இல் சென்னை உயர்நீதிமன்றம் நடைமுறைக்கு வந்தது. அதன் விதிகளின்படி, மெட்ராஸ் பல்கலைக்கழகத்தில் இளங்கலை சட்டப் பட்டம் பெற்று, உயர் நீதிமன்றத்தின் பயிற்சியாளரின் கீழ் ஓராண்டு படித்த எவரும் அதன் முன் வாதிட அனுமதிக்கப்படலாம். சுப்ரமணிய ஐயர் உயர்கல்விக்கு செல்லும் வாய்ப்பைப் பயன்படுத்தி மீண்டும் ஒரு மாணவரானார். அலுவலகத்தில் நாள் முழுவதும் வேலை செய்தாலும், அவர் 1865 இல் மெட்ரிகுலேஷன் தேர்விலும், 1866 இல் ஃபெலோ ஆஃப் ஆர்ட்ஸிலும், 1868 இல் இளங்கலை சட்டத்திலும் தேர்ச்சி பெற்றார் - அனைத்தும் தனிப்பட்ட படிப்பின் மூலம். இந்த கூடுதல் தகுதிகள் அவரை தாசில்தார் பதவிக்கு உயர்த்தியது, ஆனால் அவர் விரைவில் ராஜினாமா செய்து, உயர் நீதிமன்றத்தின் அதிகாரப்பூர்வ செய்தியாளர் இருந்த ஒரு ஆங்கில பாரிஸ்டரிடம் பயிற்சி பெற்றார். சுப்ரமணிய ஐயர் தானே உயர் நீதிமன்றத்தில் செய்தியாளர்  ஆனார் மற்றும் 1869 ஆம் ஆண்டு சட்டகுழுவில்  முறையாக அனுமதிக்கப்பட்டார். சில மாதங்களுக்குள் அவர் தனது சட்ட துறை வாழ்க்கையைத் தொடங்கினார் மற்றும் மதுராவுக்குத் திரும்பினார், அங்கு பதினான்கு ஆண்டுகள் பயிற்சி செய்தார்.

 

1870 ஆம் ஆண்டில், இருபத்தெட்டு வயது இளைஞனாக, சட்டக்குழுவின்  தலைவராக மலர்ந்த அவர், மதுராவின் முனிசிபல் கமிஷனராக நியமிக்கப்பட்டார், அந்தத் திறனில் அவர் அந்த நகரத்திற்கு நிறைய பணிகளை  செய்தார். மதுரா மாவட்ட வாரிய உறுப்பினராகவும் இருந்தார். 1873 ஆம் ஆண்டில், கோயில் கமிட்டியின் கணக்குகளில் உள்ள முரண்பாடுகளுக்காக அவர் ஒரு வழக்கை வென்றார், அதன் பிறகு அவர் கோயில்களின் நிர்வாகத்தில் நேர்மையை அறிமுகப்படுத்த தனது வாழ்நாள் முழுவதும் கடுமையாக பாடுபட்டார். சீர்திருத்தங்களை மேற்கொள்வதற்காகவும், இந்து கோவில்களின் நிர்வாகத்தில் உள்ள குறைகளை நிவர்த்தி செய்யவும் தர்ம ரக்ஷனா சபையை நிறுவினார்.

 அவர் இந்த இயக்கத்தின் முன்னோடியாகவும் இருந்தார், இது இந்து சமய அறநிலையச் சட்டம் மற்றும் இந்து சமய அறநிலைய வாரியத்தை நிறுவுவதில் உச்சக்கட்டத்தை அடைந்தது. பின்னர், நீதிபதியாக இருந்தபோது, ​​உபரி கோயில் நிதியை மதக் கல்விக்கும், யாத்ரீகர்களுக்கான வசதிகளுக்கும் பயன்படுத்த வேண்டும் என்று வாதிட்டார். 1875 ஆம் ஆண்டில், மறைந்த பேரரசர் எட்வர்ட் வேல்ஸ் இளவரசராக மதுராவிற்கு வருகை தந்தபோது, ​​சுப்பிரமணிய ஐயர் நகரின் செய்தித் தொடர்பாளராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு, அதன் விசுவாசமான வரவேற்புரையை வழங்கினார். 1877 ஆம் ஆண்டில், தில்லியில் லிட்டன் பிரபு வழங்கிய தகுதிச் சான்றிதழின் வடிவத்தில் திரு ஐயருக்கு அவரது பணிக்கான அங்கீகாரம் கிடைத்தது. 1884 ஆம் ஆண்டில், மதராஸின் கவர்னர் சர் எம்.ஈ. கிராண்ட் டஃப், மதுராவிற்கு விஜயம் செய்து, சுப்ரமணிய ஐயரின் மதிப்பை உணர்ந்து, அவரை மெட்ராஸ் லெஜிஸ்லேட்டிவ் கவுன்சிலின் அதிகாரப்பூர்வ உறுப்பினராக நியமித்தார்.

1884 ஆம் ஆண்டு சுப்பிரமணிய ஐயரின் வாழ்க்கையில் ஒரு திருப்புமுனையாக அமைந்தது. அவர் தனது மனைவியை இழந்து தனது துயரத்தை சமாளிக்க வேண்டியிருந்தது. அவர் கர்னல் ஹெச்.எஸ். ஓல்காட்டுடன் தொடர்பு கொண்டு தியோசாபிகல் சொசைட்டியில் சேர்ந்தார், அதில் அவர் இறுதிவரை உறுதியான மற்றும் விசுவாசமான உறுப்பினராக இருந்தார். அவரை மிகவும் கவர்ந்த ஹிந்து அறிஞரும், இறையியலாளருமான திரு டி. சுப்பா ரோவை முதன்முதலில் சந்தித்தது சென்னையிலேயே.

1884 டிசம்பரில், இந்தியாவின் சுதந்திரத்திற்கான நீண்ட போராட்டத்தைத் தொடங்கி, தேசிய சட்டமன்றத் திட்டத்தை உருவாக்கி, மெட்ராஸில் அமைக்கப்பட்ட தற்காலிகக் குழுவின் பதினேழு பேரில் சுப்ரமணிய ஐயர் ஒருவர். 1885 இல் இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் தனது முதல் முறையான கூட்டத்தை பம்பாயில் நடத்தியது. திரு ஐயர், இணை நிறுவனர்களில் ஒருவராக, சட்ட மன்றங்களின் செயல்பாடுகள் பற்றிய குறிப்பிடத்தக்க தகவல்களைப் பங்களித்தார். அன்னி பெசன்ட் இந்தியாவிற்கு வருவதற்கு நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே - திரு ஐயரின் பிரபலமான அரசாங்கத்தின் வாதத்தின் நிகழ்வுகளில் இதுவும் ஒன்றாகும். அதே ஆண்டில் திரு ஐயர் சென்னைக்கு குடிபெயர்ந்து உயர்நீதிமன்றத்தில் பயிற்சி எடுத்தார், இதனால் அவரது செயல்பாடுகளின் பரப்பு விரிவடைந்தது. பல்கலைக்கழகத்தின் ஃபெலோவாகவும் நியமிக்கப்பட்டார். இந்த நேரத்தில் இருந்து அவர் தியோசாபிகல் சொசைட்டியின் தலைவர் கர்னல் ஓல்காட்டின் நிலையான ஆலோசகராக இருந்தார், மேலும் அவர் செயற்குழு உறுப்பினராகவும் ஆக்கப்பட்டார்.

         1887 இல், பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் சுப்ரமணிய ஐயரின் பணியைப் பாராட்டியது; அரசு வழக்கறிஞராகவும் ஆக்கியது., அரசு வழக்கறிஞராகவும் நியமிக்கப்பட்ட முதல் இந்தியர் ஆனார். அவரது தனித்துவமான திறன்கள், உயர்ந்த குணாதிசயம் மற்றும் வேறுபாட்டின் காரணமாக, திரு ஐயரால் நிலவும் இனரீதியான தப்பெண்ணத்தை உடைத்து ஏற்றுக்கொள்ள முடிந்தது, மேலும் ஐரோப்பியர்களின் நெருங்கிய பாதுகாப்பாகக் கருதப்பட்டவற்றில் முதல் முறையாக நுழைய முடிந்தது. அவரது முதல் பதவிக் காலத்தின் முடிவில் தலைமை நீதிபதி அவரது பணியைப் பாராட்டி சிறப்புக் கடிதம் எழுதினார். 1895 இல் அவர் சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தின் பெஞ்ச் பதவிக்கு உயர்ந்தார், மேலும் 1907 இல் ஓய்வு பெறும் வரை அவர் கௌரவ நீதிபதியாகத் தொடர்ந்தார், 1899, 1903 மற்றும் 1906 இல் மூன்று முறை செயல் தலைமை நீதிபதியாக உயர்த்தப்பட்டார். பிரைவி கவுன்சில் அவரை ஒரு இந்து வழக்கறிஞராக அங்கீகரித்தது. சிறந்த வேறுபாடு' மற்றும மற்றவர்கள்  கருத்துகளுக்கு மரியாதை காட்டினார்; கருணையுடன் நீதியைக் கட்டுப்படுத்தத் தவறாத ஒருவராக பொதுமக்கள் அவரை வணங்கினர்.

சட்ட மேலவையின் அதிகாரப்பூர்வமற்ற உறுப்பினராக அவரது தொழிலில் அவரது சிறப்பான பணியையும், பொது நலப்பணிகளில் அவர் ஆற்றிய பங்களிப்பையும் அங்கீகரித்த பிரிட்டிஷ் அரசு, அவரை சி.ஐ.இ. - 'இந்தியப் பேரரசின் மிகச் சிறந்த வரிசையின் தளபதி' - 1889 இல் வழங்கியது.. 1891 இல் அவருக்கு 'திவான் பகதூர்' என்ற இந்தியப் பட்டம் வழங்கப்பட்டது, மேலும் 1900 இல் அவர் 'இந்தியப் பேரரசின் நைட் கமாண்டர்' ஆக்கப்பட்டு சர் சுப்பிரமணியா ஆனார். ஐயர். அவர் நவம்பர் 1907 இல் பார்வைக் குறைபாடு காரணமாக நீதிபதி அலுவலகத்தில் இருந்து ஓய்வு பெற்றார்.

1880களின் முற்பகுதியில் தியோசாபிகல் சொசைட்டியில் சேர்ந்த சுப்ரமணிய ஐயர், இயக்கத்திற்கான தீவிரப் பணியில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டார். அவர் 1885 ஆம் ஆண்டு வரை மதராஸில் குடியேறும் வரை தியோசாபிகல் சொசைட்டியின் மதுரா லாட்ஜின் நிறுவனர்-தலைவராக இருந்தார்.

       சென்னையில், கழகத்தின் அனைத்து விவகாரங்களையும் நிர்வகித்த ஏழு பேர் கொண்ட உள் குழுவில் அவர் உறுப்பினராக நியமிக்கப்பட்டார். தியோசாபிகல் சொசைட்டியின் தலைவரான கர்னல். எச்.எஸ். ஓல்காட், முடிவெடுக்க வேண்டிய அனைத்துப் புள்ளிகளிலும் அவருடன் கலந்தாலோசித்து, அவருடைய தீர்ப்பை பெரிதும் நம்பினார். கூலம்ப் விவகாரத்தை விசாரிக்க நியமிக்கப்பட்ட குழுவில் அவர் ஒரு உறுப்பினராகவும் இருந்தார், மேலும் அவரது ஆலோசனையின் காரணமாக மேடம் பிளாவட்ஸ்கி அவர்கள் மீது வழக்குத் தொடர்வதில் இருந்து விலக்கப்பட்டார். 1893 ஆம் ஆண்டில், அடையாரில் நடந்த வருடாந்திர மாநாட்டில் அன்னி பெசண்டை சந்தித்தார், மேலும் அவரது தீவிர தோழியாக இருந்தார், அவருடன் தேசத்தை கட்டியெழுப்புதல் மற்றும் தியோசோபியின் பல்வேறு செயல்பாடுகளில் பணியாற்றினார். அவர் டாக்டர் பெசன்ட் உடன் இணைந்து இந்திய இளைஞர் சங்கத்தின் இணை நிறுவனராகவும், அவர் இறக்கும் வரை நேஷனல் ஹோம் ரூல் லீக்கின் செயலாளராகவும், கௌரவத் தலைவராகவும் இருந்தார். அன்னி பெசன்ட் அவரைப் பற்றி எழுதினார்:

அவர் தியோசோபிகல் சொசைட்டியின் ஆரம்ப நாட்களில் சேர்ந்தார், அது ஆண்களால் இகழ்ந்து நிராகரிக்கப்பட்டது,  அவரது களங்கமற்ற வாழ்க்கை மற்றும் ஹெலினா பெட்ரோவ்னா பிளாவட்ஸ்கியின் மீதான அவரது ஆழ்ந்த பக்தி ஆகியவற்றால் அதன் மீது நம்பிக்கை வைத்தார் . அவர் பிரபலமற்ற கூலம்ப் தாக்குதலின் மூலம் அவருக்கு  ஆதரவாக நின்றார், மேலும் குற்றச்சாட்டுகளை விசாரித்த குழுவின் உறுப்பினராக இருந்தார், மேலும் அவர் மீது சுமத்தப்பட்ட மோசடி நிகழ்வுகளின் குற்றச்சாட்டில் அவர் குற்றமற்றவர் என்று அறிவித்தார்.

சர் சுப்ரமணிய ஐயர் ஒலிப்பதிவு செயலாளராக இருந்தார் (1905-6) மற்றும் தியோசாபிகல் சொசைட்டி 3 ஏப்ரல் 1905 அன்று மதராஸில் இணைக்கப்பட்டபோது கர்னல் ஓல்காட்டுக்கு உதவினார். தியோசாபிகல் சொசைட்டியின் தலைவராக டாக்டர் பெசன்ட் பதவியேற்றபோது 1907 இல் அவர் துணைத் தலைவராக நியமிக்கப்பட்டார். 1911 ஆம் ஆண்டில், திரு சின்னெட் மீண்டும் சொசைட்டியில் சேர முடிவு செய்தபோது, ​​அவர் அவருக்கு துணைத் தலைவர் பதவியை வழங்கினார், மேலும் இந்த நியமனத்தை சாத்தியமாக்குவதற்கு அவர் ராஜினாமா செய்யத் தயாரா என்று கேட்க சர் சுப்பிரமணிய ஐயரிடம் கேபிள் செய்தார், மேலும் அவர் தைரியமாக உடனடியாக அவ்வாறு செய்ய ஒப்புக்கொண்டார்.

1917 ஆம் ஆண்டில், சர் சுப்ரமணிய ஐயர், குறிப்பாக அன்னி பெசன்ட், ஜி.எஸ். அருண்டேல் மற்றும் பி.பி.வாடியா ஆகியோரின் சிறைவாசத்தை மேற்கோள் காட்டி, அமெரிக்க ஜனாதிபதி திரு வூட்ரோ வில்சனை, இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் தவறான ஆட்சி குறித்து உரையாற்றி தைரியமான நடவடிக்கையை மேற்கொண்டார்.  டாக்டர் பெசண்டின் வார்த்தைகளில், பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் அவருக்கு வழங்கிய அனைத்து மரியாதைகளையும் அவர் சரணடைந்தார்.

‘அவரது நாட்டின் சுதந்திரத்தை மிகவும் புத்திசாலித்தனமாக தாக்கிய அரசாங்கம் கொடுக்கும் மரியாதையை அவர் அணிய மறுத்தார்

அவர் தனது சக ஊழியர்களின் விடுதலையைப் பெறுவதற்கான தனது முயற்சிகளில் இடைவிடாது இருந்தார். போராட்டம் வெற்றியடைந்து மூன்று மாதங்களுக்குள் அவர்கள் விடுவிக்கப்பட்டனர். அவர் தியோசாபிகல் சொசைட்டியின் பணிகளிலும், தனது கடைசி நாட்கள் வரை தனது நாட்டிற்கான பல்வேறு காரணங்களிலும் தொடர்ந்து தீவிரமாக ஈடுபட்டார்.

1904 இல், சர் சுப்ரமணிய ஐயர் மெட்ராஸ் பல்கலைக்கழகத்தின் துணைவேந்தராக நியமிக்கப்பட்ட முதல் இந்தியரானார். அவர் 1886 இல் அதன் செனட்டின் உறுப்பினராக நியமிக்கப்பட்டார், மேலும் 1907 வரை அந்தப் பதவியில் இருந்தார். அவர் பலமுறை சிண்டிகேட் (பல்கலைக்கழகத்தின் நிர்வாகக் குழு) உறுப்பினராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார், மேலும் எட்டு அல்லது ஒன்பது ஆண்டுகள் அந்தப் பதவியில் பணியாற்றினார். மார்ச் 1908 இல், மெட்ராஸ் பல்கலைக்கழகம் அவருக்கு LLD (டாக்டர் ஆஃப் லாஸ்) பட்டத்தை வழங்கியது, மேலும் அதைப் பெற்ற முதல் இந்தியர் என்ற பெருமையை மீண்டும் பெற்றார். இந்திய இளைஞர்களின் கல்வியில் சர் சுப்ரமணிய ஆர்வம் காட்டினார். படிப்பின் பாடத்திட்டத்தை இலகுவாக்கவும், கல்வியை தேர்வுகள் இல்லாததாக மாற்றவும், தாராளமய கலாச்சாரத்தின் பரவல் மற்றும் பிற முக்கியமான கல்வி சீர்திருத்தங்களுக்காகவும் அவர் வாதிட்டார் . 1896 ஆம் ஆண்டு அவரது பட்டமளிப்பு உரை இந்தியாவில் உயர்கல்வியின் வளர்ச்சியைப் பற்றியது, மேலும் இளைஞர்களுக்கு மதிப்புமிக்க ஆலோசனைகள் நிறைந்தது.

சர் சுப்பிரமணிய ஐயர் சர் மணி ஐயர் என்று பிரபலமாக அறியப்பட்டார், தாராளமயத்திற்கு எல்லையே இல்லை, ஏழைகள் மற்றும் துன்பப்படுபவர்களுக்கு  அவர் இதயம் சென்றது. அவரது அறிவார்ந்த பெருந்தன்மையும் தனித்துவமானது: அவர் திறமையை உணர்ந்த இடமெல்லாம், அதன் புகழ்ச்சியில்  ஆடம்பரமாகவும் எப்போதும் ஊக்கமளிப்பவராகவும் இருந்தார். அவர் மதுரையில்  உள்ள இளைஞர்களுக்கும், ஏராளமான மாணவர்களுக்கும்  கல்வி கற்க உதவினார், மேலும் சிரமப்பட்ட எவரும் தேவையான நிவாரணம் பெறாமல் அவரிடம் சென்றதில்லை. அவர் நீதிபதியாக இருந்தபோது, ​​அவரது செழுமையில் அவரது இளையவர்களுக்கு ஏராளமான பங்கு இருந்தது. திரு என். ஸ்ரீ ராம், தனது நண்பர்களுடன் ஒரு இளைஞனாக, ஒவ்வொரு வாரமும் சர் மணி ஐயரை சந்தித்து தாய்நாட்டிற்கான அவர்களின் பணிகளில் அவரது ஆதரவையும் அறிவுறுத்தல்களையும் பெறுவார்.

சர் சுப்ரமணிய ஐயர் நியூ இந்தியா மற்றும் தியோசாபிகல் ஜர்னல்களில் பல கட்டுரைகளை வெளியிட்டார், இரண்டு முக்கியமானவை ‘ரிஷி கார்க்யாயனரின் பிரணவவதம்’ மற்றும் ‘இந்தியாவில் ஒரு எஸோடெரிக் அமைப்பு’, பிந்தையது மாடர்ன் பிரிண்டிங் ஒர்க்ஸ், மெட்ராஸ் மூலம் புத்தகமாக வெளியிடப்பட்டது. அவரது ஆர்வங்கள் பண்டைய இந்திய நூல்களுடன் சமூக மற்றும் கல்வி சீர்திருத்தங்களில் இருந்தன,  தியோசாபிகலில்  ஆர்வமுள்ள மாணவராக இருந்த அவர் மூன்று முக்கியமான புத்தகங்களை வெளியிடுவதற்கு காரணமாக இருந்தார். சி. டபிள்யூ. லீட்பீட்டர் மற்றும் அன்னி பெசன்ட் ஆகியோரால் வழங்கப்பட்ட 'கூரை பேச்சுகள்' புதிய தெளிவான ஆராய்ச்சியின் காரணமாக, ஏராளமான தகவல்களைக் கொண்டிருந்தன; இவை பெரும்பாலும் ஒரு மாணவர் ஒரு நெருக்கமான வட்டத்தில் கேட்கும் கேள்வியிலிருந்து உருவாக்கப்பட்டன. சி. டபிள்யூ. லீட்பீட்டரின் தி இன்னர் லைஃப் என்ற இந்த ‘பேச்சுகள்’ வெளியீட்டிற்கு உதவ சர் மணி ஐயர் தாராளமாக பங்களித்தார். திரு டி. சுப்பா ரோவிடமிருந்து தனிப்பட்ட அறிவுறுத்தலைப் பெற்ற ஒரு சிறிய குழுவில் அவரும் ஒருவர்; அவர் செய்த குறிப்புகள் 1931 ஆம் ஆண்டு டி. சுப்பா ரோவின் எஸோடெரிக் ரைட்டிங்ஸ் பதிப்பில் வெளியிடப்பட்டது. மேலும், சர் மணி ஐயர் 1886 ஆம் ஆண்டு இறையியல் மாநாட்டின் போது வழங்கப்பட்ட பகவத்கீதையில் டி. சுப்பா ரோவின் விரிவுரைகளை எழுதுவதற்கு ஒரு சுருக்கெழுத்தாளரை நியமித்தார்; இவை பகவத்கீதையின் தத்துவம் என்ற தலைப்பில் புத்தகமாக வெளியிடப்பட்டன. இந்த பேச்சுக்கள் ஆழமான அறிவார்ந்த மற்றும் மாயமானவை மற்றும் மேடம் பிளாவட்ஸ்கி இந்த புத்தகத்திலிருந்து தி சீக்ரெட் டாக்ட்ரைனில் விரிவாக மேற்கோள் காட்டினார். எனவே, இறையியல் இலக்கியத்தில் சர் சுப்பிரமணிய ஐயரின் பங்களிப்பு மறைமுகமாக இருந்தாலும் மதிப்புமிக்கதாக இருந்தது.

சர் சுப்ரமணிய ஐயர், மெட்ராஸ் பெஞ்ச் நீதிபதியாக இருந்து ஓய்வு பெற்ற பிறகு, தனது சொந்த ஆன்மீக தேடலில் இருந்தபோதும், தியோசாபிகல் சொசைட்டி மற்றும் அவரது நாட்டிற்கு சேவை செய்வதில் கவனம் செலுத்தினார். அவர் தியானத்தின் பல வடிவங்களை முறையாக ஆய்வு செய்தார். அவரது ஆன்மீக நோக்கங்கள் மற்றும் தியானப் பயிற்சியின் விளைவாக, அவர் சில அமானுஷ்ய சக்திகளை அடைந்து, உலக வாழ்க்கைக்கு பொருந்தாதவராகத் தோன்றினார், மேலும் ஒரு தனிமனிதனாக மாறினார். HPB, T. சுப்பா ரோ, டாக்டர் பெசன்ட் மற்றும் தியோசாபிகல் சொசைட்டி ஆகியவற்றுடன் அவர் இணைந்திருப்பதன் மூலம் அவரது ஆன்மீக மாற்றம் சிறிய அளவில் தூண்டப்பட்டது.  

அவர் நீண்ட காலமாக நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தார், ஆனால் இறுதிவரை அவரது அற்புதமான மூளை வலுவாக இருந்தது; ஆனால் அன்பான முதியவர் முழுவதும் பொறுமையாக இருந்தார், வீட்டிற்கு செல்ல மட்டுமே ஏங்கினார்; மேலும் அவர் தான் விரும்பி சேவை செய்த குருவிடம் மகிழ்ச்சியுடன் சென்றார்.

 அவர் டிசம்பர் 5, 1924 இல் இறந்தார்.

                                               சொர்ணம்மாள், கோட்டார்

                                        ஈகை குணம் நிறைந்த தேசபக்தர்

 தேசிய இன நல்லிணக்க அறக்கட்டளை (இந்திய அரசு) மற்றும் இந்திய காந்திய ஆய்வுகள் கவுன்சில், புது தில்லி ஆகியவற்றுடன் இணைந்து கேரள காந்தி ஸ்மரக் நிதி, நாட்டிலேயே முதன்முறையாக கன்னியாகுமரியில் இருந்து மாநிலங்களுக்கு இடையேயான காந்தி அமைதி பேருந்து இளைஞர் பயணத்தை நடத்தியது.. மங்களூரில் அதன் வைர விழா கொண்டாட்ட நிகழ்ச்சியின் ஒரு பகுதியாக ஜூன் 17 முதல் ஜூலை 2 வரை.அது நடந்தது.

          தேசிய விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தவும், சமூக அநீதிக்கு எதிரான இயக்கத்தை வலுப்படுத்தவும், கோவில் நுழைவு பிரகடனத்தை விரைவுபடுத்தவும், சம உரிமையை உறுதிப்படுத்தவும், தென்னிலங்கையில் குறிப்பாக கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் (முன்னாள் திருவிதாங்கூர் மாநிலத்தில் நாஞ்சில் நாடு என்று அழைக்கப்படும்)பெண்களுக்காக., காந்தி பயணித்த இடங்கள் வழியாக மாநிலங்களுக்கு இடையேயான காந்தி அமைதி பேருந்தில் பயணம் மேற்கொள்ளும்.

        இம்மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த ஏராளமான மக்கள் சுதந்திரப் போராட்டத்தின் போது தங்கள் விலைமதிப்பற்ற உயிர்களை அர்ப்பணித்து இழந்த போதிலும், ஒரு சிலர் இன்னும் நினைவுகூரப்பட்டனர் மற்றும் அவர்களின் குடும்ப உறுப்பினர்கள் உள்ளூர் மக்களால் மதிக்கப்படுகிறார்கள். மாவட்டத்தில் இருந்து விடுதலைப் போராட்டத்தில் கலந்து கொள்ளாத பல மாவீரர்களுக்கு மத்தியில் இளைய தலைமுறைக்கு வழிகாட்டியாகவும் மாறியவர்களை நினைவுகூர வேண்டிய தருணம் இது.

         மகாத்மா காந்தியுடன் நெருங்கிய தொடர்புடைய சில சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களை மேற்கோள் காட்டி, நாகர்கோவில் சட்டக்குழுவில்  முன்னணி வழக்கறிஞரான மறைந்த அ.சங்கரப்பிள்ளை, தனது லாபகரமான வழக்கறிஞர் தொழிலை  தியாகம் செய்து, சுதந்திரப் போராட்டத்தில் தன்னைத் தீவிரமாக ஈடுபடுத்தி, நாகர்கோவில் காங்கிரஸ் கமிட்டியின் தலைவராகப் பணியாற்றினார்.

இக்காலத்தில் மகாத்மா காந்தி அவரது வீட்டுக்குச் சென்றார். அவர் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார் மற்றும் அவரது குடும்பம் அந்தக் காலங்களில் நிறைய சிரமங்களை எதிர்கொண்டது. அவர் இல்லாத நேரத்தில், சால்வேஷன் ஆர்மியின் தலைவரான டாக்டர் நோபல், அவரது மனைவி மற்றும் அப்போதைய கோட்டார் பிஷப் ஆகியோர் குடும்ப உறுப்பினர்களுக்கு உதவினார்கள், இப்போது ஏழைகள் குறிப்பாக பெண்களின் நலனுக்காக பாடுபடும் அவரது மகள் சாந்தா பாலகிருஷ்ணனை இவற்றை  நினைவு கூர்ந்தார்.

        மக்கள் மனதில் தேசபக்தியைப் புகுத்துவதற்காக மகாத்மா காந்தி இந்தியா முழுவதும் பயணம் செய்தார். அப்படிப்பட்ட ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் 1927 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் 8 ஆம் தேதி அவர் தனது மனைவி கஸ்தூரிபாயுடன் நாகர்கோவிலுக்கு வந்திருந்தார்.

        கோட்டாரில் உள்ள பெருமாள் பணிக்கர் வீட்டில் தங்கியிருந்தார். பணிக்கரின் மூத்த மகள் சொர்ணம்மாள் நிறைய நகைகள் அணிந்திருப்பதை காந்தி பார்த்தார். அவ ரைப் பார்த்த காந்திஜி, “இந்தியாவில் ஆங்கிலேய ஆட்சிக்கு எதிராகப் போராடுவதற்கு நீங்கள் அதை ஏன் தேசத்துக்குக் கொடுக்கக்கூடாது?” என்று கேட்டார். அவரது பேச்சால் ஈர்க்கப்பட்ட சொர்ணம்மாள் தனது நகைகள் அனைத்தையும் கொடுத்தார், அவரது கொள்ளு பேரன் எஸ்.ஆர். ஸ்ரீராம் இதை  நினைவு கூர்ந்தார்.

        அதேபோல டாக்டர் எம்.இ.நாயுடு, தேரூர் எஸ்.சிவன்பிள்ளை ஆகியோரின் பங்கு இன்றும் அனைவராலும் நினைவில் உள்ளது.

        கேரளாவில் வைக்கம் சத்தியாகிரகம் நடந்துகொண்டிருந்தபோது, ​​பெருமாள் பணிக்கருடன் இணைந்து சுசீந்திரத்தில் கோயில் பிரவேசம் மற்றும் சத்தியாகிரகப் பிரச்சாரம் குறித்து விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்த முன்னாள் கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் ஒரு குழு அமைக்கப்பட்டது.

         தாழ்த்தப்பட்டவர்கள்  கோவிலுக்குள் நுழைய தடை விதித்தது மட்டுமல்லாமல், சாதி இந்துக்கள் வாழும் தெருக்களில் நடக்கவும் தடை விதிக்கப்பட்டது. இறுதியாக ஆலய பிரவேச பிரகடனத்தின் பின்னர் அனைவரும் கோவிலுக்குள் சென்று வழிபட அனுமதிக்கப்பட்டதாக தேரூர் சிவன் பிள்ளையின் மகன் எஸ்.விஜயகுமார் தெரிவித்துள்ளார்.

        மேலும் டாக்டர். நாயுடு ஒரு தசாப்த காலம், அதாவது 1926 முதல் 1936 வரை தொடர்ந்து போராடினார். அவர் அன்புடன் 'எம்பெருமாள்' என்று அழைக்கப்பட்டார், அதாவது 'தெய்வம்'.

         மகாத்மா காந்தி 1925 ஆம் ஆண்டில் மூன்று முறை - இரண்டு முறை (கன்னியாகுமரி மற்றும் நாகர்கோவில்) மற்றும் மூன்றாவது முறையாக 1934 இல் நாகர்கோவிலில் ஒரு பொதுக் கூட்டத்தில் உரையாற்றினார்.

காந்திஜி 1937 இல் சுசீந்திரத்தில் உள்ள எஸ்எம்எம்எஸ் பள்ளிக்கும், நாகர்கோவிலில் உள்ள ஸ்காட் மகளிர் கிறிஸ்தவக் கல்லூரிக்கும் விஜயம் செய்தார்.

        இளைஞர்களுக்காக பிரத்யேகமாக வடிவமைக்கப்பட்ட காந்தி அமைதிப் பேருந்து கன்னியாகுமரியில் இருந்து மங்களூருக்கு காந்திஜியின் அடிச்சுவடுகளைப் பின்பற்றி அந்த காலத்தின் உணர்வை மீட்டெடுக்கவும், தேசபக்தியை மீண்டும் தூண்டவும், சுதந்திரப் போராட்டத்தின் போது மாவட்டத்தின் சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களின் தியாகங்களை நினைவுகூர்ந்து போற்றவும். என்று கேரள காந்தி ஸ்மார்க நிதியின் செயல் தலைவர் டாக்டர் என். ராதாகிருஷ்ணன் கூறினார்

தி இந்துவுக்கு நன்றி

                                                        சுப்ரமணிய பாரதி

                                                           தேசிய மகாகவி

பாரதி ஒரு பிராமண குடும்பத்தில்[6] 1882 டிசம்பர் 11 அன்று எட்டயபுரம் கிராமத்தில் சின்னசாமி சுப்ரமணிய ஐயர் மற்றும் லட்சுமி அம்மாள் ஆகியோருக்கு மகனாகப் பிறந்தார். சுப்ரமணிய, அவர் பெயரிடப்பட்டபடி, எம்.டி.டி. திருநெல்வேலியில் உள்ள இந்துக் கல்லூரி. சிறு வயதிலிருந்தே இசையிலும் கவிதையிலும் நாட்டம் கொண்டிருந்தார். பாரதி தனது ஐந்தாவது வயதில் தனது தாயை இழந்தார், மேலும் அவர் ஆங்கிலம் கற்கவும், எண்கணிதத்தில் சிறந்து விளங்கவும், பொறியியலாளராகவும் வர வேண்டும் என்று தனது தந்தையால் வளர்க்கப்பட்டார்.

 பாரதி 1907 இல் வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க சூரத் காங்கிரசில் வி.ஓ.வுடன் கலந்து கொண்டார். சிதம்பரம் பிள்ளை மற்றும் மண்டையம் ஸ்ரீனிவாச்சாரியார், இந்திய தேசிய காங்கிரஸிற்குள் பிளவுகளை ஆழப்படுத்திய ஒரு பிரிவினர் ஆயுதமேந்திய எதிர்ப்பை விரும்பினர், முதன்மையாக திலகர் தலைமையில் சில பிரிவினரால் விரும்பப்படும் மிதமான அணுகுமுறை. வ.ஓ.சிதம்பரம் பிள்ளை, காஞ்சி வரதாச்சாரியார் ஆகியோருடன் பாரதி திலகரை  ஆதரித்தார். திலகர் ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிரான ஆயுதமேந்திய எதிர்ப்பை வெளிப்படையாக ஆதரித்தார்

சுப்ரமணிய பாரதி சுதந்திரத்திற்கு முந்தைய காலத்தில் ஒரு தீவிர  தமிழ் கவிஞர், சீர்திருத்தவாதி மற்றும் சுதந்திர போராட்ட வீரர் ஆவார். மகாகவி பாரதியார் என்ற பெயரால் குறிப்பிடப்படும் தமிழின் சிறந்த கவிஞர் என்று பொருள்படும், பாரதியின் பெயர் நாட்டின் மிகவும் கொண்டாடப்படும் தேச பற்றாளர்களில் ஒருவராக  கணக்கிடப்படுகிறது. அவர் உரைநடை மற்றும் கவிதை இரண்டிலும் நிபுணராக இருந்தார், மேலும் தெற்கில் உள்ள மக்களை சுதந்திரத்திற்கான,  மாபெரும் இந்தியப் போராட்டத்தில் சேர தனது திறமைகளை இயன்றவரை பயன்படுத்தினார்.

அவரது காலம் இந்திய வரலாற்றில் மிகவும் பரபரப்பான  நிகழ்வுகள் நிறைந்த ஒன்றாக இருந்தது மற்றும் அவரது சமகாலத்தவர்களான மகாத்மா காந்தி, பாலகங்காதர திலகர், ஸ்ரீ அரவிந்தர் மற்றும் வி.வி.எஸ். ஐயர் ஆவார்கள். வாரணாசியில் தங்கியிருந்த காலத்தில் இந்து ஆன்மிகம் மற்றும் தேசியவாதத்தின் மீது ஈர்க்கப்பட்ட சுப்ரமணிய பாரதியைப் பற்றி மேலும் அறியவும்  படிக்கவும் வேண்டியது முக்கியமாகும். வாரணாசியில் 1905 ஆம் ஆண்டு  நடைபெற்ற அகில இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் கூட்டத்தில் அவர் கலந்து கொண்டார், திரும்பியவுடன், சிறந்த இந்திய தத்துவஞானியும் சிந்தனையாளருமான சுவாமி விவேகானந்தரின் ஆன்மீக மகளான சகோதரி நிவேதிதாவையும் சந்திக்கும் வாய்ப்பைப் பெற்றார். சகோதரி நிவேதிதாவை சந்தித்ததில் சுப்ரமணிய பாரதி மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டார். இந்தக் கட்டம் சுப்ரமணிய பாரதியின் வாழ்க்கை வரலாற்றில் ஒரு முக்கிய திருப்புமுனையாக அமைந்தது. அவர் இப்போது வெளி விவகாரங்களில் தீவிரமாக ஆர்வம் காட்டத் தொடங்கினார்.

சுப்ரமணிய பாரதி 1904-ல் ‘ஸ்வதேசமித்ரன்’ என்ற தமிழ் நாளிதழில் துணை ஆசிரியராகச் சேர்ந்து பத்திரிகைத் துறையில் நுழைந்தார். அடுத்து, 1907இல்  ‘இந்தியா’ என்ற தமிழ் வார இதழிலும், ‘பால பாரதம்’ என்ற ஆங்கில நாளிதழிலும் ஆசிரியரானார். . இந்த நாளிதழ்கள் மக்களிடையே தேசிய உணர்வை எழுப்பவும், வெளியுலகின் அன்றாட விஷயங்களைத் தெரிவிக்கவும் உதவியது மட்டுமல்லாமல், பாரதியின் படைப்பாற்றலை வெளிக்கொணரவும் உதவியது. பாரதி தனது கவிதைகளை இந்த பதிப்புகளில் தொடர்ந்து வெளியிடத் தொடங்கினார், மேலும் அவரின் எழுத்துக்களின்  கருப்பொருள்கள் பெரும்பாலும் சிக்கலான மதப் பாடல்களிலிருந்து ரஷ்ய மற்றும் பிரெஞ்சு புரட்சிகளின் பாடல்கள் வரை தேசியவாத உணர்வுகளைத் தூண்டியது.

 பாரதி 1907 இல் வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க சூரத் காங்கிரசில் வி.ஓ.வுடன் கலந்து கொண்டார். சிதம்பரம் பிள்ளை மற்றும் மண்டையம் ஸ்ரீனிவாச்சாரியார், இந்திய தேசிய காங்கிரஸிற்குள் பிளவுகளை ஆழப்படுத்திய ஒரு பிரிவினர் ஆயுதமேந்திய எதிர்ப்பை விரும்பினர், முதன்மையாக திலகர் தலைமையில் சில பிரிவினரால் விரும்பப்படும் மிதமான அணுகுமுறை. வ.ஓ.சிதம்பரம் பிள்ளை, காஞ்சி வரதாச்சாரியார் ஆகியோருடன் பாரதி திலகரை  ஆதரித்தார். திலகர் ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிரான ஆயுதமேந்திய எதிர்ப்பை வெளிப்படையாக ஆதரித்தார்

 1908 இல், ஆங்கிலேயர்கள் V.O.சிதம்பரம் பிள்ளைக் கு எதிராக ஒரு வழக்கைத் தொடுத்தனர். . அதே ஆண்டில், இந்தியா பத்திரிகையின் உரிமையாளர் சென்னையில் கைது செய்யப்பட்டார். கைது வாய்ப்பை எதிர்கொண்ட பாரதி, பிரெஞ்சு ஆட்சியின் கீழ் இருந்த பாண்டிச்சேரிக்கு தப்பிச் சென்றார்.] அங்கிருந்து இந்தியா, விஜயா, தமிழ் நாளிதழ், பால பாரதம், ஆங்கில மாத இதழ், சூர்யோதயம் என்ற உள்ளூர் வார இதழ் ஆகியவற்றைத் தொகுத்து வெளியிட்டார்.  ஆங்கிலேயர்கள் பாரதியின் பாண்டிச்சேரி வெளியீட்டை அடக்க முயன்றனர். இந்தியா மற்றும் விஜயா ஆகிய இரண்டும் 1909 இல் இந்தியாவில் தடை செய்யப்பட்டன

 நாடுகடத்தப்பட்ட காலத்தில், சுதந்திர இயக்கத்தின் புரட்சிகரப் பிரிவைச் சேர்ந்த அரவிந்தர், லஜபதிராய் மற்றும் வி.வி.எஸ். போன்ற பல தலைவர்களைச் சந்திக்கும் வாய்ப்பு பாரதிக்குக் கிடைத்தது. அய்யர், பிரெஞ்சுக்காரர்களின் கீழும் தஞ்சம் புகுந்தவர். பாரதி ஆர்யா இதழில் அரவிந்தோவுக்கும், பின்னர் பாண்டிச்சேரியில் கர்ம யோகிக்கும் உதவினார். அவர் வேத இலக்கியங்களைக் கற்கத் தொடங்கிய காலமும் இதுவே. குயில் பாட்டு, பாஞ்சாலி சபதம் மற்றும் கண்ணன் பாட்டு ஆகிய மூன்று சிறந்த படைப்புகள் 1912 இல் இயற்றப்பட்டன. மேலும் வேதக் கீர்த்தனைகள், பதஞ்சலியின் யோகசூத்திரம் மற்றும் பகவத் கீதை ஆகியவற்றை தமிழுக்கு மொழிபெயர்த்தார்.1918 நவம்பரில் கடலூர் அருகே இந்தியாவுக்குள் நுழைந்த பாரதி, உடனடியாக கைது செய்யப்பட்டார். கடலூர் மத்திய சிறையில் நவம்பர் 20 முதல் டிசம்பர் 14 வரை மூன்று வாரங்கள் காவலில் வைக்கப்பட்டிருந்த அவர், அன்னி பெசன்ட் மற்றும் சி.பி.யின் தலையீட்டால் விடுவிக்கப்பட்டார். ராமசாமி ஐயர். இந்த காலகட்டத்தில் அவர் வறுமையால் வாடினார், அதன் விளைவாக அவருக்கு உடல்நலக்குறைவு ஏற்பட்டது. அடுத்த ஆண்டு, 1919, பாரதி மோகன்தாஸ் கரம்சந்த் காந்தியைச் சந்தித்தார். 1920 ஆம் ஆண்டு முதல் சென்னை  இல் சுதேசமித்திரனை மீண்டும் எடிட்டிங் செய்யத் தொடங்கினார்.

  அவர் ஒரே நேரத்தில் சமூக வறுமை, சுரண்டல் மற்றும் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை துஷ்பிரயோகம் செய்தலுக்கு  மற்றும் நாட்டை ஆண்ட ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிராக இருந்தார். அவர் மிகவும் வறுமையான வாழ்க்கை வாழ்ந்தாலும், அவர் தனது எண்ணங்களிலும் செயலிலும் எப்போதும் நேர்மறையாகவே இருந்தார்.

சுதந்திரத்திற்கான மாபெரும் இந்தியப் போராட்டத்தில் சேர, தெற்கில் உள்ள மக்களைத் தூண்டிவிட, கவிதையில் அவர் திறமையைப் பயன்படுத்தினார்.  இதுவே பாரதியின் பெயர் நாட்டின் பட்டி தொட்டி எங்கும்,  கொண்டாடப்பட காரணமாக  கருதப்படுகிறது.

அவர் சிறைச்சாலைகளால் மோசமாகப் பாதிக்கப்பட்டார், 1920 வாக்கில் ஒரு பொது மன்னிப்பு ஆணை இறுதியாக அவரது இயக்கங்கள் மீதான கட்டுப்பாடுகளை நீக்கியபோது, பாரதி ஏற்கனவே உடல் நல குறைவால்  போராடிக் கொண்டிருந்தார். இவர் தினமும் உணவளித்து வந்த சென்னை டிரிப்ளிகேன் பார்த்தசாரதி கோவிலில் லாவண்யா என்ற யானையால் தாக்கப்பட்டார். லாவண்யாவுக்கு (யானை) தேங்காய் ஊட்டும்போது, யானை தீப்பிடித்து பாரதியைத் தாக்கியது.

இந்த சம்பவத்தில் அவர் உயிர் பிழைத்த போதிலும், சில மாதங்களுக்குப் பிறகு அவரது உடல்நிலை மோசமடைந்து 1921 செப்டம்பர் 12 அன்று அதிகாலை மறைந்தார். 

 

                                                   சி பி சுப்பையா

                  சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் ராஜாஜியின் நண்பர்

சி பி சுப்பையா (ஆகஸ்ட் 19, 1895 - மார்ச் 28, 1967) இந்திய தேசிய காங்கிரஸுடன் தொடர்புடைய இந்திய சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் மற்றும் சக்ரவர்த்தி ராஜகோபாலாச்சாரியின் ஆதரவாளர் ஆவார். கோயம்புத்தூரில் பிறந்த இவர், தமிழகத்தில் காங்கிரஸ் இயக்கத்தில் செல்வாக்கு பெற்ற தலைவராக வளர்ந்தார் .

     சி.பி. சுப்பையா திருக்கு பிறந்தார். பெரியசாமி முதலியார் மற்றும் திருமதி. மீனாட்சி அம்மாள் அவர்களுக்கு  1895ஆம் ஆண்டு கோவையில் பிறந்தார். அவருக்கு விஸ்வநாதன் முதலியார் என்ற தம்பியும் மங்களாம்பாள் என்ற தங்கையும் இருந்தனர். மகாத்மா காந்தியின் சித்தாந்தத்தால் ஈர்க்கப்பட்ட சுப்பையா தனது 22வது வயதில் முதல் உலகப் போருக்குப் பிறகு சுதந்திர இந்தியாவுக்கான சுதந்திரப் போராட்டத்தில் இறங்கினார்.

     சி.பி. சுப்பையா காங்கிரஸ் கட்சியில் சேர்ந்து சுதந்திரப் போராட்டத்தில் பலமுறை ஆங்கிலேயர்களால் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்.  "கப்பல் ஓட்டிய தமிழன்" வி.ஓ. சிதம்பரனார் அடைக்கப்பட்ட  கோவை சிறையில் இவரும்  அடைக்கப்பட்டார். . . அவரது சிறந்த பொதுப் பேச்சுத் திறமை மற்றும் தீவிர மன உறுதி காரணமாக, கோவையில் காங்கிரஸ் கட்சியின் செயலாளராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். கராச்சியில் பண்டித ஜவஹர்லால் நேருவுடன் இணைந்து செயல்பட்டதால்  அவரது ஊக்கமளிக்கும் பேச்சு திறமை   அவருக்கு "கராச்சி தாத்தா" என்ற பெயரைப் பெற்றுத் தந்தது.

    1937 இல், சுப்பையா நீதிக்கட்சியில் இருந்து திவான் பகதூர் சி.எஸ்.ரத்தின சபாபதி முதலியாருக்கு எதிராக பொதுத் தேர்தலில் வெற்றி பெற்று, சென்னை மாநிலத்தின் சட்டமன்ற உறுப்பினராக பணியாற்றினார். அவர் தனது வழிகாட்டியான சக்கரவர்த்தி சி. ராஜகோபாலாச்சாரியின் கீழ் தனது அரசியல் போராட்டத்தைத் தொடர்ந்தார் மற்றும் காங்கிரஸ் கட்சியின் தலைவர் தேர்தலில் சத்திய மூர்த்தியின் வேட்பாளர் காமராஜை எதிர்த்துப் போட்டியிட்டார். அவர் 3 வாக்குகள் வித்தியாசத்தில் தோல்வியடைந்தார், காமராஜர் தமிழ்நாட்டின் காங்கிரஸ் கட்சியின் தலைவரானார். இது இந்திய அரசியல் வரலாற்றில் திருப்புமுனையாக அமைந்தது. அவினாசிலிங்கச் செட்டியார், சி.பி.சுப்பையாவுடன் சிறைவாசம் அனுபவித்த நாட்களைப் பற்றி தனது புத்தகமான தி சேக்ரட் டச் - ஒரு சுயசரிதையில் எழுதியுள்ளார்.

 இந்தியா சுதந்திரம் பெற்ற பிறகு, சுப்பையா தீவிர அரசியலில் இருந்து ஓய்வு பெறுவதாக அறிவித்தார், அனைவரையும் வியப்பில் ஆழ்த்தினார். 1950 இல், இந்தியா குடியரசு ஆன பிறகு, இந்தியாவின் முதல் குடியரசுத் தலைவர் டாக்டர் ராஜேந்திர பிரசாத் அவருக்கு ராஜ்யசபா உறுப்பினர் பதவியை வழங்கினார். சுப்பையா அதை பணிவுடன் மறுத்து, இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்தவுடன் தனது வேலை முடிந்துவிட்டது என்று கூறி, ஆற்றல் மிக்க மற்றும் படித்த இளைஞர்களுக்கு இந்த வாய்ப்பை வழங்க பரிந்துரைத்தார். இந்தச் செயலைப் பாராட்டி திரு.கல்கி கிருஷ்ணமூர்த்தி அவர்கள் கல்கி வார இதழில் சுப்பையா போட்ட போடு என்ற கட்டுரையை எழுதினார். சுப்பையா தனது சுதந்திரப் போராட்டத்திற்காக அவருக்கு வழங்கப்பட்ட அனைத்து ஓய்வூதியங்களையும் மானியங்களையும் மறுத்தார்.

     சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, சுப்பையா ஒரு வெற்றிகரமான தொழிலதிபராக தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டார் மற்றும் தென்னிந்தியா முழுவதும் தனது சிமெண்ட் ஏஜென்சியைத் தொடங்கினார். இந்திய சுதந்திரம் அடைந்து இருபது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு 1967-ம் ஆண்டு சுப்பையா தனது நெருங்கிய நண்பர்களான பொள்ளாச்சி என்.மகாலிங்கம் மற்றும் எஸ்.ஆர். பொன்னுசாமி செட்டியார் கோவை மேற்கு தொகுதி  ஆர்.எஸ்.புரம் மைதானத்தில் பேசினார்.. இதுவே அவரது கடைசி பேச்சு. இந்த தேர்தலில் காங்கிரஸ் கட்சி பல தொகுதிகளில் தோல்வியடைந்து திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தை ஆட்சிக்கு கொண்டு வந்தது. அர்ப்பணிப்புள்ள காங்கிரஸ்காரரான அவருக்கு இந்த இழப்பு மிகுந்த வருத்தத்தை ஏற்படுத்தியது. மார்ச் 28, 1967 அன்று சீர்காழி ரயில் நிலையத்தில் மாரடைப்பால் அவர் இறந்தார். கோயம்புத்தூரில் அவர் வாழ்ந்த தெருவுக்கு அவரது நினைவாக சுப்பையா முதலியார் தெரு என்று பெயரிடப்பட்டது.

சி.பி.சுப்பையா தனது அண்ணன் விஸ்வநாதனின் மூத்த பிள்ளை சி.எஸ்.ஜனார்த்தனனை தத்தெடுத்து தனது சொந்த பிள்ளையாக வளர்த்து வந்தார். அவரது மறைவுக்குப் பிறகு ஜனார்த்தனன் அவரது தொழிலை எடுத்து, வெற்றிகரமாக விரிவுபடுத்தினார். விஸ்வநாதன் முதலியாரின் இரண்டாவது மகன் சி.வி. கோவர்தன் ஒரு முன்னணி வழக்கறிஞர் மற்றும் சென்னை உயர் நீதிமன்ற நீதிபதியாக பணியாற்றினார்.

       அவரது பாரம்பரியத்தைத் தொடர்ந்து, ஸ்ரீ சுப்பையா ஜனார்த்தனன் அறக்கட்டளை, அவரது பேரன் சி.ஜே.ரகுநாதனால், அவரது தாயார்  இந்திராணி ஜனார்த்தனனுடன் சேர்ந்து, அவரது தாத்தா சி.பி.சுப்பையா முதலியார் மற்றும் தந்தை சி.எஸ்.ஜனார்த்தனன் ஆகியோரின் நினைவாக 16 அக்டோபர், 2009 அன்று கோவையில் தொடங்கப்பட்டது. இந்த அறக்கட்டளையின் முதன்மை நோக்கங்கள் ஏழை மற்றும் தகுதியுள்ள மாணவர்களுக்கு உயர்கல்வி மற்றும் ஏழை மற்றும் தேவைப்படும் மக்களுக்கு மருத்துவ உதவியைத் தொடர பண உதவி வழங்குவதாகும்.

                                                        சுப்பராயன் பி

                                                   படித்த அரசியல்வாதி

சுப்பராயன், நாமக்கல் மாவட்டம் திருச்செங்கோடு அருகே உள்ள குமாரமங்கலத்தில் பரமசிவம் என்பவருக்கு 1889 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 11 ஆம் தேதி ஜமீன்தார் குடும்பத்தில் பிறந்தார்  . அவர் சென்னையின் பிரசிடென்சி கல்லூரியில் பட்டம் பெற்றார் மற்றும் கிறிஸ்ட் சர்ச், ஆக்ஸ்போர்டு மற்றும் டப்ளின் பல்கலைக்கழகத்தில் முறையே M.A மற்றும் LLD ஐப் பெற்றார், அவர் 1918 இல் சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தின் வழக்கறிஞராகப் பணியாற்றத் தொடங்கினார்.

    1922 இல், சுப்பராயன், சென்னை மாகாணத்தின் தென்-மத்திய பிரிவின் நில உரிமையாளர்களைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் ஒரு சுயேச்சை வேட்பாளராக சென்னை சட்டமன்றக் கவுன்சிலுக்கு பரிந்துரைக்கப்பட்டார் மற்றும் கவுன்சில் செயலாளராக பணியாற்றினார். அவர் சி.ஆர். ரெட்டி மற்றும் சுயராஜ்ஜியவாதிகளின் பக்கம் இருந்து, 1923 நம்பிக்கையில்லா தீர்மானத்தின் போது பனகல் ராஜாவுக்கு எதிராக வாக்களித்தார்.

   1926 ஆம் ஆண்டில், மதராஸின் பிரிட்டிஷ் கவர்னர், சுப்பராயனை  சுயேச்சை  உறுப்பினராக  தேர்ந்தெடுத்து, அவருக்கு ஆதரவாக 34 புதிய உறுப்பினர்களை மெட்ராஸ் லெஜிஸ்லேட்டிவ் கவுன்சிலுக்கு நியமித்தார். சுப்பராயனின் ஆட்சி ஆளுநரால் நியமிக்கப்பட்டது மற்றும் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட ஒரு ஆட்சி ஆகும்..

    சுப்பராயன் 1930 இல் சென்னை சட்ட சபைக்கு சுயேட்சையாக மீண்டும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். சட்டமன்ற உறுப்பினராக, சுப்பராயன் 1930 இல் சேலம் மாவட்டத்தில் மதுவிலக்கை அறிமுகப்படுத்துவதில் முக்கிய பங்கு வகித்தார். 1943 ஆம் ஆண்டு பிரிட்டிஷாரால் மதுவிலக்கை நீக்கினர். . 1932 இல், சி.எஸ்.ரங்க ஐயர் தீண்டாமை ஒழிப்பு மசோதாவை ஏகாதிபத்திய சட்ட சபையில் நிறைவேற்றினார். நவம்பர் 1, 1932 இல், சுப்பராயன் கோயில் நுழைவு மசோதாவை முன்மொழிந்தார், இது தாழ்த்தப்பட்ட இந்துக்கள் மற்றும் தாழ்த்தப்பட்டவர்கள்  இந்துக் கோயில்களுக்குள் நுழைய அனுமதித்தது மற்றும் அவர்களின் தடையை சட்டவிரோதமானது மற்றும் தண்டனைக்குரியதாக்கியது. சிறையில் இருந்த மகாத்மா காந்திக்கு அவர் தீர்மானம் மற்றும் சபையின் நடவடிக்கைகளின் நகலை அனுப்பினார், இருப்பினும், வைஸ்ராய், கோயில் நுழைவு அகில இந்தியப் பிரச்சனை என்றும், மாகாண அடிப்படையில் அதைக் கையாளக் கூடாது என்றும் விளக்கி அனுமதி மறுத்தார். . 1937 இல் இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் ஆட்சிக்கு வரும் வரை கோயில் நுழைவு மசோதா நிறைவேற்றப்படவில்லை. சுப்பராயன் தனது ஆரம்ப காலத்திலிருந்தே மகாத்மா காந்தியின் சீடராக இருந்தார், மேலும் அவர் 1933 இல் அதிகாரப்பூர்வமாக இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் சேர்ந்தார். அவர் தமிழ்நாடு தலைவராகவும் பணியாற்றினார்.

சுப்பராயன் இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் தலைவர் சக்ரவர்த்தி ராஜகோபாலாச்சாரியின் அபிமானியாக இருந்தார், அவருடைய ஆரம்ப காலத்திலேயே ராஜாஜி சொத்து வழக்குகளில் தனிப்பட்ட வழக்கறிஞராக இருந்தார். 1937 இல், இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் மதராஸ் பிரசிடென்சியில் ஆட்சிக்கு வந்ததும், ராஜாஜி பிரசிடென்சியின் முதலமைச்சராகப் பொறுப்பேற்றதும், அவர் சுப்பராயனை சட்டம் மற்றும் கல்வி அமைச்சராக நியமித்தார்.

  1939 இல் போர் அறிவிக்கப்பட்டபோது ராஜாஜி அமைச்சரவையின் மற்ற உறுப்பினர்களுடன் சுப்பராயன் ராஜினாமா செய்தார், சுப்பராயன் 1937-38 முதல் 1945-46 வரை இந்திய கிரிக்கெட் கட்டுப்பாட்டு வாரியத்தின் தலைவராகவும் பணியாற்றினார்.

   சுப்பராயன் வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கத்தில் தீவிரமாகப் பங்கேற்று, மற்ற காங்கிரஸ் தலைவர்களான சத்தியமூர்த்தி மற்றும் எம். பக்தவத்சலம் ஆகியோருடன் கைது செய்யப்பட்டார்.

      1947 இல், அவர் சென்னை ராமசாமி ரெட்டியார் அமைச்சரவையில் உள்துறை மற்றும் காவல்துறை அமைச்சராகப் பணியாற்றினார் மற்றும் இந்திய அரசியலமைப்புச் சபையின் உறுப்பினராக இருந்தார், அவர் மாகாண அரசியலமைப்புக் குழுவின் உறுப்பினராக பணியாற்றினார்.

     1949 முதல் 1951 வரை, இந்தோனேசியாவுக்கான சுதந்திர இந்தியாவின் முதல் தூதராக சுப்பராயன் பணியாற்றினார்.  மார்ச் 3, 1951 இல் இந்தோனேசிய வெளியுறவு மந்திரி முகமது ரோமுடன் பரஸ்பர நட்புறவு ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டதில் அவர் முக்கிய பங்கு வகித்தார், சுப்பராயனின் பதவிக்காலம் 1951 இல் முடிவடைந்தது, அவருக்குப் பிறகு அழகப்பன் பதவியேற்றார்.

   இந்தியா திரும்பியதும், சுப்பராயன் தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டியின் தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார், சுப்பராயன் 1954 முதல் 1957 வரை ராஜ்யசபா உறுப்பினராகவும் பணியாற்றினார், 1957 இல், சுப்பராயன் திருச்செங்கோட்டில் இருந்து மக்களவைக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார் மற்றும் 1962 வரை உறுப்பினராக இருந்தார். 1962 இல் மீண்டும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார், ஆனால் அதற்கு பதிலாக மகாராஷ்டிராவின் ஆளுநராக நியமிக்கப்பட்டார்.

     சுப்பராயன் 7 ஜூன் 1955 இல் பி.ஜி.கேர் தலைமையில் பிரதமர் ஜவஹர்லால் நேருவால் அமைக்கப்பட்ட முதல் அலுவல் மொழி ஆணையத்தில் உறுப்பினராக இருந்தார். கமிஷன் தனது அறிக்கையை 31 ஜூலை 1956 அன்று வழங்கியது. இறுதியில் ஆங்கிலத்திற்குப் பதிலாக இந்தியை இந்தியாவின் ஒரே அலுவல் மொழியாக மாற்றுவதற்கு பல படிகளைப் பரிந்துரைத்தது. சுப்பராயன் மற்றும் மற்றொரு உறுப்பினர் - மேற்கு வங்கத்தைச் சேர்ந்த சுனிதி குமார் சட்டர்ஜி - அதன் கண்டுபிடிப்புகளுடன் உடன்படவில்லை மற்றும் அறிக்கைக்கு மாறுபட்ட குறிப்புகளைச் சேர்த்தனர். பின்னர் இந்திய குடியரசுத் தலைவர் ராஜேந்திர பிரசாத் இந்தியை அலுவல் மொழியாக்குவது குறித்து தனது கருத்தைக் கேட்டபோது, ​​அதற்கு எதிராக சுப்பராயன் அறிவுறுத்தினார்.

     சுப்பராயன் 1959 முதல் 1962 வரை இந்திய அரசின் மத்திய அமைச்சரவையில் போக்குவரத்து மற்றும் தகவல் தொடர்பு அமைச்சராகப் பணியாற்றினார்.

   சுப்பராயன் தனது வாழ்நாளில் விளையாட்டில் மிகுந்த ஆர்வம் கொண்டிருந்தார். அவர் கிரிக்கெட் குறித்து பல கட்டுரைகளை எழுதினார் மற்றும் இந்திய கிரிக்கெட் சம்மேளனத்தின் நிறுவனர்-தலைவராக இருந்தார், இந்திய கிரிக்கெட் நலன்களை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியின் முதல் சங்கம் மற்றும்  இரண்டாம் உலகப் போரின் போது இந்திய கிரிக்கெட் கட்டுப்பாட்டு வாரியத்தின் தலைவராகவும் பணியாற்றினார். சர் ஜான் பியூமண்ட் மற்றும் சிக்கந்தர் ஹயாத் கான் ஆகியோருடன், அவர் 1936 இல் இந்தியா இங்கிலாந்து சுற்றுப்பயணத்திலிருந்து லாலா அமர்நாத் திரும்பியதை விசாரிக்கும் கமிஷனை உருவாக்கினார். அவர் மெட்ராஸ் ஒலிம்பிக் சங்கம் மற்றும் மெட்ராஸ் ஹாக்கி சங்கத்தின் தலைவராகவும் பணியாற்றினார்.

    சுப்பராயன் தனது 73வது வயதில் 1962 அக்டோபர் 6 அன்று காலமானார்

                                                 சி சுப்ரமணியம்

                                         பசுமைப் புரட்சியின் தந்தை

சி .சுப்ரமணியம் 30 ஜனவரி 1910 அன்று தமிழ்நாட்டின் கோயம்புத்தூர் மாவட்டத்தில் பொள்ளாச்சிக்கு அருகிலுள்ள செங்குட்டைப்பாளையத்தில் பிறந்தார். சுப்பிரமணியம் தனது ஆரம்பக் கல்வியை பொள்ளாச்சியில் முடித்தார். பின்னர் சென்னை மெட்ராஸ் சட்டக் கல்லூரியில் சட்டப் பட்டம் பெற்றார். கல்லூரிக் காலத்தில் வனமலர் சங்கத்தைத் தொடங்கி, பெரியசாமி தூரன், கே.எஸ்.ராமசாமி கவுண்டர், ஓ.வி.அழகேசன், நீதிபதி பழனிசாமி ஆகியோருடன் இணைந்து கோபிசெட்டிபாளையத்தில் இருந்து பித்தன் என்ற இதழை வெளியிட்டார். அவரது வழிகாட்டுதல்,  அவரது மாமா சுவாமி சித்பவானந்தா ஆவார் .

சுப்ரமணியம் தனது கல்லூரி நாட்களில் ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிரான சட்ட மறுப்பு இயக்கத்தில்  தீவிர உறுப்பினராக இருந்தார். அவர் 1942 இல் நடந்த வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கத்தின் போது சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். பின்னர் அவர் அரசியலமைப்பு சபைக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார் மற்றும் இந்திய அரசியலமைப்பை வடிவமைப்பதில் முக்கிய பங்காற்றினார். அவர் 1952 முதல் 1962 வரை முதல்வர்கள் ராஜாஜி மற்றும் கு  காமராஜ் ஆகியோரின் கீழ் சென்னை மாநிலத்தின் கல்வி, சட்டம் மற்றும் நிதி அமைச்சராக இருந்தார். திரு.காமராஜர் தலைமையில் தமிழகத்தில் கல்வி அமைச்சராக இருந்தபோது, ​​கல்வியில் இலவசக் கல்வி, மாணவர்களுக்கு இலவச மதிய உணவு, மாணவர்களுக்கு சீருடை என பல சீர்திருத்தங்களைக் கொண்டுவந்தார். 1956 ஆம் ஆண்டு கு  காமராஜர் அமைச்சரவையின் கீழ் அமைச்சராக இருந்தபோது தமிழ்நாட்டின் ஆட்சி  மொழியாக தமிழ் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது என்பது அவரது புகழ்பெற்ற பணிகளில்  ஒன்றாகும். ஒரு பெரிய சாதனை, 700 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு தமிழ் நாட்டின் ஆட்சி மொழியாக ஆக்கினார்.

1956 ஆம் ஆண்ட அவர் வாசித்த நிதி நிலை அறிக்கையில் தமிழ் நாடு நிதி நிலை அறிக்கை என்று அவர் தெரிவித்தார்.

          சென்னை சட்டப் பேரவையின் அவைத் தலைவராக முழு காலமும் இருந்தார். அவர் 1962 இல் மக்களவைக்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார் மற்றும் எஃகு மற்றும் சுரங்கத் துறை அமைச்சராக இருந்தார். அதைத் தொடர்ந்து, உணவு மற்றும் வேளாண்மைத் துறை அமைச்சராகப் பணியாற்றினார். 1971 மே 2 முதல் 1972 ஜூலை 22 வரை திட்டக் கமிஷனின் துணைத் தலைவராகவும் பணியாற்றினார்.

எம்.எஸ்.சுவாமிநாதன் மற்றும் பி.சிவராமன் ஆகியோருடன் இணைந்து, சுப்பிரமணியம் இந்தியாவின் நவீன விவசாய மேம்பாட்டுக் கொள்கையின் சிற்பியாக இருந்தார், அவரது திட்டத்தின் வெற்றிக்குப் பிறகு, 1972 இல் இந்திய பசுமைப் புரட்சி என்று அழைக்கப்படும் கோதுமையின் சாதனை உற்பத்திக்கு வழிவகுத்தது. உணவு மற்றும் வேளாண்மை அமைச்சராக, அவர் அதிக மகசூல் தரும் விதை வகைகளையும், அதிக தீவிர உரங்களைப் பயன்படுத்துவதையும் அறிமுகப்படுத்தினார், இது நாட்டில் தானியங்களின் உற்பத்தியை அதிகரிக்கவும், உணவு தானியங்களில் தன்னிறைவு அடையவும் வழி வகுத்தது. அவரது பங்களிப்பைப் பற்றி, டாக்டர். நார்மன் இ. போர்லாக் எழுதுகிறார்: விவசாய மாற்றத்தைக் கொண்டுவருவதிலும், புதிய அணுகுமுறையை திறம்படச் செய்வதற்குத் தேவையான அரசியல் முடிவுகளிலும் திரு.சி சுப்ரமணியத்தின் தொலைநோக்குப் பார்வையும் செல்வாக்கும் ஒருபோதும் குறைவாக வலியுறுத்தப்படக்கூடாது. இந்த முன்னேற்றத்திற்கான அடித்தளம் (கோதுமை உற்பத்தியில்) அந்த காலகட்டத்தில் (1964-67) திரு. சுப்ரமணியம் வழிகாட்டுதலில்  மாற்றத்தை ஏற்படுத்துவதற்கு  அரசியல் சக்தியாக இருந்தபோது, பசுமைப் புரட்சியி உறுதியாக அமைக்கப்பட்டது..

 அவர் பசுமைப் புரட்சியில் முக்கியப் பங்காற்றிய எம்.எஸ்.சுவாமிநாதனையும், இந்திய வெண்மைப் புரட்சியை ஏற்படுத்தியபோது, தேசிய பால்வள மேம்பாட்டு வாரியத்தின் தலைவராக வர்கீஸ் குரியனையும் நியமித்தார் . குரியன் கூறுகையில், முழு விஷயத்திலும் (ஆபரேஷன் ஃப்ளட்) சுப்ரமணியத்தின் முக்கிய பங்கு குறிப்பிடப்படவில்லை. தேசிய வேளாண் அறக்கட்டளை, சென்னை மற்றும் பாரதிதாசன் மேலாண்மை நிறுவனம், திருச்சிராப்பள்ளி ஆகியவற்றை அப்போது  நிறுவினார்.

 

1969 இல் இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் பிளவுபட்டபோது, ​​இந்திரா காந்தியால் தொடங்கப்பட்ட காங்கிரஸின் (I) இடைக்காலத் தலைவரானார். பின்னர், இந்திரா காந்தியால் மத்திய அமைச்சரவையில் நிதி அமைச்சராக நியமிக்கப்பட்டார். இந்திய ரூபாயை மதிப்பிழக்கச் செய்யுமாறு அவர் அறிவுறுத்தினார் மற்றும் 1976 இல் அவசரநிலையின் போது நிதியமைச்சராக இருந்தார். எமர்ஜென்சிக்குப் பிறகு, அவர் இந்திராவிடம் இருந்து பிரிந்து, தேவராஜ் அர்ஸ் மற்றும் காசு பிரம்மானந்த ரெட்டி தலைமையில் பிரிந்த காங்கிரஸ் அணியில் சேர்ந்தார்.

 

இருப்பது ஆண்டுகளுக்கு மேலாக அந்த நாட்களில்  பிரதமருக்கு அடுத்தபடியாக இரண்டாவது பதவியில் இருந்த அவர், தனது குடும்பத்தை பொது வாழ்க்கைக்கு வெளிப்படுத்தவில்லை அல்லது தனது தனிப்பட்ட நலனுக்காக சுரண்டவில்லை.

 அவர் 1990 இல் மகாராஷ்டிராவின் ஆளுநரானார். தேசத்திற்கான அவரது சேவைகளை இந்திய அரசாங்கம் அங்கீகரித்து, 1998 இல் அவருக்கு பாரத ரத்னா விருதை வழங்கியது.

        அவர் நவம்பர் 7, 2000 இல் தனது 90வது வயதில் காலமானார். அவர் இறப்பதற்கு முன்பே, நாட்டை இரண்டாவது பசுமைப் புரட்சியை நோக்கி அழைத்துச் செல்ல தேசிய வேளாண் அறக்கட்டளையை உருவாக்கினார்.

                                                    சுப்ரமணிய சிவா

                                                        தீவிரமான  தேசபக்தர்

திண்டுக்கல் மாவட்டம், வத்தலகுண்டுவில் 1884, அக்டோபர் 4 ஆம் நாள் 'சிவம்' என்றும், 'சிவா' என்றும் அழைக்கப்பட்ட சுப்பிரமணிய சிவா பிறந்தார்.இவர் தந்தையார் ராஜம் ஐயர், தாயார் நாகம்மாள் (நாகலட்சுமி). பெற்றோர் இட்ட பெயர் சுப்பராமன். 1903 இல் ஸ்ரீ சதானந்த சுவாமிகள் இவரது பெயருடன் சிவம் என்ற பெயரையும் சேர்த்ததால் சுப்ரமணிய சிவா என்று அழைக்கப்பட்டார். இவருக்கு ஞானாம்பாள், தைலாம்பாளென்ற இரு சகோதரிகளும், வைத்தியநாதன் என்ற ஒரு சகோதரரும் இருந்தனர். 1893 திண்ணைப்பள்ளியில் சேர்ந்து படித்தார். பின்பு தனது 9வது வயதில் காட்டுச்செட்டி மண்டபத்தில் ஆரம்ப கல்வி கற்றார். பின் மகாகவி சுப்ரமணிய பாரதியார் பணியாற்றிய சேதுபதி உயர்நிலைப் பள்ளியில் சேர்ந்து படித்தார். 

இவர் 12 வயது வரை மதுரையில் இருந்தார். வறுமை காரணமாக திருவனந்தபுரம் சென்று அங்கு இலவசமாக உணவு படைக்கும் ஊட்டுப்புறத்தில் உணவருந்திக்கொண்டே மேற்படிப்பு படித்தார். இவர் கோவை புனித மைக்கேல்ஸ் கல்லூரியில் ஒரு ஆண்டு படித்தார். மெட்ரிகுலேஷன் தேர்வில் தோற்றார். 1899-இல் மீனாட்சியம்மை என்பவரைத் திருமணம் செய்துகொண்டார். 1902-இல் திருவனந்தபுரத்திலுள்ள கொட்டாரக் கரையில் நாயர் வகுப்பைச் சேர்ந்த சதானந்த சுவாமிகள் என்ற ராஜயோகியைச் சந்தித்து, அவரிடம் சிலகாலம் ராஜயோகம் பயின்றார். 1906 சிவாவின் தந்தை மறைவெய்தினார்.

 எஸ்.சுப்ரமணிய சிவா இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தின் ஒரு இந்திய எழுத்தாளர் மற்றும் செயல்வீரர்  ஆவார்.

 சிவா 1906-07 திருவனந்தபுரத்தில் 'தர்ம பரிபாலன சமாஜம் அமைப்பை உருவாக்கினார், இளைஞர்களை கூட்டுவித்துச் சொற்பொழிவுகளை நிகழ்த்தி தேசபக்தி ஊட்டும் பணியில் ஈடுபட்டார். அரசாட்சிக்கு எதிராக இவரின் செயல்பாடுகள் அமைந்ததால் இவர் திருவனந்தபுரத்திலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டார். இதன்பிறகு சிவா கால் நடையாகவே ஊர் ஊராய்ச் சென்று தேசிய பிரச்சாரம் செய்ய முற்பட்டார். தூத்துக்குடிக்கு வந்தபொழுது தூத்துக்குடியில் வழக்குரைஞராக இருந்த ஒட்டப்பிடாரம் சிதம்பரம் பிள்ளை சுதேசிக் கப்பல் கம்பெனியைத் தொடங்கினார். இக்காலத்தில் சிதம்பரனாருக்கும் சுப்பிரமணிய சிவாவுக்கும் உளமார்ந்த நட்பு ஏற்பட்டது. இவர்களின் சுதேச உணர்வைத் தன் 'சுதேச கீதங்களால்' இவர்களின் நண்பரான பாரதியார் தூண்டிவிட்டார். 1908இல் சிதம்பரனாரும், சிவாவும் இணைந்து நெல்லை சீமையில் சுற்றுப்பயணம் செய்து தேசிய பரப்புரை செய்தனர். மார்ச்சு 12, 1908இல் சிவா ராஜத்துரோகக் குற்றம் புரிந்தார் என்ற அடிப்படையில் கைது செய்யப்பட்டார். பின்னர் நவம்பர் 2, 1912இல் விடுதலைச் செய்யப்பட்டார்.

 1908 ஆம் ஆண்டு ஆங்கிலேயர்களால் கைது செய்யப்பட்டு சென்னை சிறையில் அடைக்கப்பட்ட முதல் அரசியல் கைதி ஆவார்.. சிறையில் இருந்தபோது தொழுநோயால் பாதிக்கப்பட்டு சேலம் சிறைக்கு மாற்றப்பட்டார். தொழுநோய் ஒரு தொற்று நோயாகக் கருதப்பட்டதால், பிரித்தானிய அதிகாரிகள் அவர் விடுதலைக்குப் பிறகு அவருக்கு,  ரயில் பயணத்தைத் தடைசெய்தனர், அதனால் அவர் கால் நடையாகப் பயணிக்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. அவர் சுதந்திரத்திற்காக தொடர்ந்து போராடினார் மற்றும் 1922 வரை பலமுறை சிறையில் இருந்தார்.

அவர் இறுதியில் 23 ஜூலை 1925 அன்று தொழுநோயால் பாதிக்கப்பட்டார். அவர் ஞானபானு பத்திரிகை மற்றும் ராமானுஜ விஜயம் மற்றும் மத்திய விஜயம் ஆகிய புத்தகங்களை எழுதியவர்.

திண்டுக்கல் மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகத்திற்கு தியாகி சுப்பிரமணிய சிவா  மாளிகை என்று பெயர் சூட்டப்பட்டுள்ளது. பத்தலகுண்டு பேருந்து நிலையம் சிவாவின் பெயரால் அழைக்கப்படுகிறது. தர்மபுரி மாவட்டம் பென்னாகரம் அருகே பாப்பாரப்பட்டியில் சுதந்திர தேவிக்கு கோயில் எழுப்ப முயன்றார் , அங்கு அவருக்கு நினைவிடம் அமைக்கப்பட்டுள்ளது.

       தமிழ் தென்றல் திரு வி கல்யாண சுந்தர முதலியார்

                     தொழிலாளர் தலைவர்

திருவாரூர் விருத்தாசல கல்யாணசுந்தரம் (ஆகஸ்ட் 26, 1883 - செப்டம்பர் 17, 1953) ஒரு தொழிற்சங்கவாதி , தமிழ் பற்றாளர், தமிழ் அறிஞர் , அவரது தமிழ் முதலெழுத்துகளான திரு. வி .கா (திருவாரூர் விருத்தாசல கல்யாணசுந்தரம் முதலியார்), ஒரு தமிழ் அறிஞர், கட்டுரையாளர் மற்றும் ஆர்வலர் ஆவார். அவரது கட்டுரைகளின் வலுவான மனிதநேயம், செவ்வியல் தமிழ் இலக்கியம் மற்றும் தத்துவம் பற்றிய அவரது வர்ணனைகளின் பகுப்பாய்வு ஆழம் மற்றும் அவரது உரைநடையின் தெளிவான வார்த்தைகள் மற்றும்  நடை ஆகியவற்றிற்காக அவர் மதிக்கப்படுகிறார். வ.உ  சிதம்பரம் பிள்ளை, மறைமலை அடிகள், ஆறுமுக நாவலர் ஆகியோரின் படைப்புகளுடன் அவரது படைப்புகளும் நவீன தமிழ் உரைநடையின் பாணியை வரையறுத்ததாகக் கருதப்படுகிறது.

திரு வி. க 1883 ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் 26 ஆம் தேதி தென்னிந்தியாவின் தமிழ்நாட்டின் சென்னைக்கு அருகில் உள்ள செங்கல்பட்டு மாவட்டத்தில் உள்ள துள்ளம் கிராமத்தில் சோழிய சைவ வேளாளர் சமூகத்தில் பிறந்தார். அவர் வெஸ்லி கல்லூரி உயர்நிலைப் பள்ளியில் பயின்றார், மேலும் மறைமலை அடிகள் மற்றும் யாழ்ப்பாணத்தைச் சேர்ந்த என். கதிரவேல் பிள்ளை ஆகியோரிடம் தமிழ் பயின்றார். அவர் சிறிது காலம்  ஆசிரியராகப் பணிபுரிந்தார், மேலும் 1917 இல் தேசியவாத தமிழ் நாளிதழான தேசபக்தனில் தலையங்க உதவியாளரானார். திரு வி. க. விரைவில் சுதந்திர இயக்கத்தின் பல்வேறு அம்சங்களில் ஈடுபட்டார். இந்த காலகட்டத்தில், அவர் தொழிலாளர் உரிமைகளுக்கான வலுவான பிரச்சாரகராக ஆனார். 1918 இல், அவர் BP வாடியாவின் கூட்டாளியாக தொழிற்சங்க இயக்கத்தில் தீவிரமாக செயல்பட்டார், மேலும் தென்னிந்தியாவில் முதல் தொழிற்சங்கங்களை ஏற்பாடு செய்தார்.

1920ல் திரு. வி. க. நவசக்தி என்ற புதிய தமிழ் வார இதழைத் தொடங்கினார். நவசக்தி அவரது வாழ்நாள் முழுவதும் அவரது எண்ணங்களுக்கு வாகனமாக இருந்தது . திரு வி. க. தனது இதழை தமிழ் மக்களுக்கு ஒரு கலங்கரை விளக்கமாக மாற்ற முயன்றார். அவரது எழுத்துக்கள் அவரது அரசியல் மற்றும் தத்துவ பார்வைகளை  பிரதிபலித்தன. மகாத்மா காந்தியின் சிந்தனையின்  தமிழ் விளக்கங்களில் ஒன்றை முதலாவதாக  அவர் வெளியிட்டார், இது காந்திய ஆய்வுகளில் ஒரு முக்கிய மைல்கல்லாக இன்றும் கருதப்படுகிறது. அவர் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் செல்வாக்கு மிக்க தமிழ் சைவ தத்துவஞானி-துறவியான ராமலிங்க சுவாமிகளின் மத மற்றும் ஆன்மீக சிந்தனையில் பல படைப்புகளை எழுதினார். நவசக்தியில் தொடர்களாக வெளிவந்த செம்மொழியான தமிழ் இலக்கியத்தின் பல படைப்புகளுக்கு அவர் விளக்கவுரைகளை எழுதினார்.

 

அவரது எழுத்து, அவரது  வாழ்க்கையில், திரு வி. க. ஐம்பது புத்தகங்களுக்கு மேல் வெளியிடப்பட்டது. மனித வாழ்வும் காந்தியடிகளும் இதில் அடங்கும், மனித நடத்தையில் காந்தியின் சிந்தனையின் தாக்கங்கள் பற்றிய ஆய்வு. அவருடைய பெண்ணின் பெருமை அல்லாது வாழ்கைத் துணை நலம் என்பது அந்தக் காலத்தில் அதிகம் வாசிக்கப்பட்ட நூல்களில் ஒன்றாகும். முருகன் அல்லாது அழகு (முருகன் அல்லது அழகு) என வெளியிடப்பட்ட இந்து மதத்தில் அழகு என்ற கருத்து பற்றிய அவரது ஆய்வு மிகவும் செல்வாக்கு பெற்றது. அவரது எழுத்துக்கள் அந்தக் காலகட்டத்தின் இந்திய அறிவுஜீவிகளின் சர்வதேசிய பண்புகளை பிரதிபலிக்கின்றன, இந்திய மற்றும் தமிழ் கலாச்சாரத்தில் ஒரு வலுவான பெருமை, அனைத்து மனித சிந்தனைகளின் ஒற்றுமை மற்றும் உலகளாவிய உறவில் வலுவான நம்பிக்கையுடன் இணைந்தன.

 அவரது எழுத்துக்களில், திரு வி. க. தமிழ் மொழியின் உள் தாளங்களில் கட்டமைக்கப்பட்ட ஒரு உரைநடை பாணியை உருவாக்கியது மற்றும் ஒரு தாள, பாயும் உரையை உருவாக்கியது. தமிழ் உரைநடை துறை இன்னும் ஒப்பீட்டளவில் புதியதாக இருந்தது, மேலும் அவர் உருவாக்கிய பாணி மிகவும் செல்வாக்கு பெற்றது. அவரது படைப்புகள் இன்று தமிழ் மொழிக்கு ஒரு புதிய ஆற்றலைக் கொடுத்ததாகவும், நவீன தமிழ் உரைநடை பாணி கட்டமைக்கப்பட்ட அடித்தளத்தின் ஒரு பகுதியாகவும் கருதப்படுகின்றன.

இந்தக் காலக்கட்டத்தில் திரு வி. க. அரசியலிலும் இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்திலும் தொடர்ந்து தீவிரமாக இருந்தார். தமிழ்நாட்டில் இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் மூன்று தூண்களில் ஒருவராகக் கருதப்பட்ட அவர், 1926 இல் தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டியின் தலைவராகவும் ஆனார். சுதந்திரத்தின் அவசியத்தைப் பற்றிய உரைகளை ஆற்றி, தமிழ்நாட்டில் சுற்றுப்பயணம் செய்து அதிக நேரம் செலவிட்டார். அவர் தனது அறுபதுகளில் சுறுசுறுப்பாக இருந்தார், மேலும் 1947 இல் இந்தியா  சுதந்திரம் அடையும் வரை அரசியலில் இருந்து ஓய்வு பெறவில்லை.

 திரு வி. கா. செப்டம்பர் 19, 1953 அன்று தனது 71வது வயதில் மறைந்தார். .

                                                           தோழர்  ஜீவா

                                              தீவிர கம்யூனிஸ்ட் தலைவர்

ஜீவா என்று அன்புடன்  அழைக்கப்படும் பி. ஜீவானந்தம் (1907-1963), ஒரு சமூக சீர்திருத்தவாதி, அரசியல் தலைவர், இலக்கியவாதி மற்றும் இந்தியாவின் தமிழ்நாடு மாநிலத்தில் கம்யூனிஸ்ட் மற்றும் சோசலிச இயக்கங்களின் முன்னோடிகளில் ஒருவர்.

அவர் ஒரு சமூக-அரசியல் தலைவர் மட்டுமல்ல,  அவர் ஒரு கலாச்சார கோட்பாட்டாளர், சிறந்த பேச்சாளர், பத்திரிகையாளர் மற்றும் விமர்சகர்; மற்றும் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கான வாதாடும் இடைவிடாத போராளி.. பொது வாழ்வில் சுத்தமான சாதனை படைத்த ஜீவானந்தம் சாதாரண மக்களால் உயர்வாக மதிக்கபடுபவர் .

P. ஜீவானந்தம், அப்போதைய திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தின் (தற்போது தமிழ்நாட்டின் கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் உள்ளது) பூதப்பாண்டி என்ற ஊரில் 21 ஆகஸ்ட் 1907 அன்று ஒரு மரபுவழி நடுத்தரக் குடும்பத்தில் பிறந்தார். இவரின் இயற்பெயர் சொரிமுத்து. அவரது குல தெய்வமான சொரிமுத்துவின் நினைவாக அவருக்கு இந்த பெயர் சூட்டப்பட்டது.

அவரது குடும்பத்தின் மரபுவழி மற்றும் மதப் பின்னணி ஜீவானந்தத்தை இலக்கியம், பக்திப் பாடல்கள் மற்றும் கலைகளில் அவரது வாழ்க்கையின் ஆரம்பத்தில், வெளிப்பட்டது. குடி வேறுபாடுகள் அடிப்படையிலான கடினத்தன்மை பரவலாக இருந்த காலகட்டத்தில் அவர் வளர்ந்தார், மேலும் அவர் தனது வாழ்க்கையின் ஆரம்பத்திலிருந்தே தீண்டாமையின் எண்ணத்தையே வெறுத்தார், மேலும் அவரது தாழ்த்தப்பட்ட நண்பர்கள் கோயில்களிலும் பொது இடங்களிலும் நுழைவதை மறுத்து அவமானப்படுத்தப்படுவதைப் பொறுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. பள்ளிச் சிறுவனாக இருந்தபோதும், சமூகத்தை குடி வேறுபாடு அடிப்படையில்  இருந்த தீண்டாமைப் பழக்கத்தை மறுத்தார்.  இந்து மத நெறிமுறையான வர்ணாஸ்ரம தர்மத்தின் மீது அவர் வெறுப்படைந்தார். தேசிய இயக்கம் மற்றும் காந்தியின் காதி அணிய அழைப்பு மற்றும் தீண்டாமைக்கு எதிரான அவரது நிலைப்பாடு ஆகியவை ஜீவானந்தத்தை காங்கிரஸ்  இயக்கத்தில் சேர தூண்டியது. அன்றிலிருந்து காதியை மட்டுமே அணியத் தொடங்கினார்.

ஜீவானந்தம் தனது தாழ்த்தப்பட்ட  நண்பர்களை தெருக்களிலும் பொது இடங்களிலும் அழைத்துச் சென்றார், அங்கு பொதுவாக, அவர்களுக்கு நுழைவு மறுக்கப்பட்டது, இது அவரது குடும்பத்தினர் மற்றும் அவரது கிராமத்தில் உள்ள மரபுவழி குடி  உறுப்பினர்களின் அதிருப்தியை அவருக்கு சம்பாதித்தது. அவரது தந்தை அவரது நடத்தையை ஏற்கவில்லை மற்றும் அவர்களின் குடி  மரபுகளுக்கு எதிரான அனைத்தையும் நிறுத்தும்படி கேட்டுக் கொண்டார். ஜீவானந்தம் பாரபட்சமான நடைமுறைகளைப் பின்பற்றுவதை விட தனது வீட்டை விட்டு வெளியேற விரும்புவதாகக் கூறினார், இறுதியில் அவ்வாறு செய்தார்.

ஜீவானந்தம் காந்தியக் கொள்கைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு தனது அரசியல் வாழ்க்கையைத் தொடங்கினார். 1924 இல், உயர் குடி  இந்துக்களுக்கு எதிரான வைக்கம் சத்தியாகிரகத்தில் கலந்து கொண்டார், அங்கு வைக்கம் கோவிலுக்குச் செல்லும் சாலையில் தலித்துகள் நடக்கத் தடை விதிக்கப்பட்டது. சுசீந்திரம் கோவிலுக்குள் தாழ்த்தப்பட்டவர்களை  அனுமதிக்கக் கோரி, இதேபோன்று நடந்த போராட்டத்தில் அவர் கலந்து கொண்டார். சேரன்மாதேவியில் வி.வி.எஸ்.ஐயர் நடத்தி வந்த ஆசிரமத்தில் அவர் சேர்ந்தபோது, ​​ததாழ்த்தபட்டவரகளுக்கும், மேல்குடி  மாணவர்களுக்கும் தனித்தனி அரங்குகளில் உணவு வழங்கப்படுவதைக் கண்டார். இந்த நடைமுறைக்கு எதிரான பெரியாரின் போராட்டத்தை ஆதரித்து ஆசிரமத்தை விட்டு வெளியேறினார். பின்னர், காரைக்குடி அருகே சிறுவாயலில் உள்ள ஒரு கொடையாளி நிதியுதவியுடன் ஆசிரமத்தில் பொறுப்பேற்றார். ஆசிரம வாழ்க்கை அவருக்கு நிறைய புத்தகங்களைப் படிக்கும் வாய்ப்பைக் கொடுத்தது. இந்த ஆசிரமத்தில் காந்தியை சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது.

 பெரியார் (பெரியார் ஈ.வே. ராமசாமி) சோவியத் யூனியனுக்குச் சென்று திரும்பியபோது, ​​அதன் சாதனைகளைப் பற்றிப் பாராட்டி, சோசலிசத்தைப் புகழ்ந்து பிரச்சாரம் செய்ய வேண்டும் என்ற தனது விருப்பத்தை வெளிப்படுத்தியபோது, ​​சமத்துவக் கொள்கையில் பரிச்சயமான ஜீவானந்தம் உற்சாகமடைந்தார். தேசிய இயக்கத்தை காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட் கட்சியுடன் இணைக்க வேண்டும் என்ற அவரது நம்பிக்கை பொய்த்துப் போனது. எனினும் அவர் காங்கிரசிலேயே நீடித்தார். அவர் அகில இந்திய காங்கிரஸ் கமிட்டியின் உறுப்பினராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார், அந்த நாட்களில் மதிப்புமிக்க பதவியில்  இருந்தார், மேலும் மாநில காங்கிரஸ் பிரிவின் செயற்குழு உறுப்பினராகவும் இருந்தார். பின்னர், 1937ல் சென்னை மாகாண காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட் கட்சி உருவானபோது, ​​அதன் முதல் செயலாளராக ஜீவானந்தம் பொறுப்பேற்றார். அவர் இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி (சிபிஐ) இயக்கத்தின் மற்றொரு மூத்தவரான பி. ராமமூர்த்தியுடன் சேர்ந்தார்.

கடந்த 25 ஆண்டுகால காலனித்துவ ஆட்சியில் தமிழகத்தில் இரண்டு இயக்கங்கள் தோன்றின - சுயமரியாதை இயக்கம் (இது பெரியார் தலைமையிலான திராவிட இயக்கத்திற்கு முன்னோடியாக இருந்தது) மற்றும் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கம். தமிழ்நாட்டின் ஐக்கிய இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் முதல் உறுப்பினராக தன்னை இணைத்துக் கொள்வதற்கு முன்பு, ஜீவானந்தம் இந்த இரண்டு முந்தைய இயக்கங்களிலும் தீவிரமாகப் பங்கேற்றவர். அவரது தேசபக்தி அவரை தேசிய இயக்கத்திற்கு அழைத்துச் சென்றது; தீண்டாமை மற்றும் குடி வேறுபாடு அடிப்படையிலான பாகுபாடு மீதான அவரது வெறுப்பு அவரை சுயமரியாதை இயக்கத்தை ஆதரிக்க வழிவகுத்தது.

சிபிஐயில் இணைந்த பிறகு, ஜீவானந்தம் மற்றும் ராமமூர்த்தி ஆகியோர் மார்க்சிஸ்ட் வழியில் ரிக்ஷாக்காரர்கள் மற்றும் தொழிற்சாலை தொழிலாளர்களுக்கு சங்கங்கள்  ஏற்பாடு செய்தனர். இதில் அவர்களுக்கு எம்.ஆர்.வெங்கட்ராமன், பி.சீனிவாசராவ் போன்ற தலைவர்கள் உதவினர். அவர்கள் ஏற்கனவே சோசலிஸ்டுகளாக செயல்பட்டபோது மதுரை, கோவை போன்ற தொழில் நகரங்களில் தொழிலாளர்களை ஒழுங்கமைத்து தொழிற்சங்கங்களை உருவாக்கினார்கள். மார்க்சியத்தின் அடிப்படையில் வலுவான தொழிலாளர் இயக்கத்தைக் கட்டியெழுப்பும் முயற்சிகளில் முன்னணியில் இருந்தவர் ஜீவானந்தம். அவரது சொற்பொழிவு மற்றும் எழுத்துக்கள் அவருக்கு பணியை நிறைவேற்ற உதவியது. ஆனால் இந்த தலைவர்கள் காவல்துறை அடக்குமுறையை அனுபவித்து பலமுறை சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர். ஜீவானந்தம் பதற்றமான பகுதிகளுக்குச் சென்று தொழிலாளர்களின் போராட்ட உணர்வை உயிர்ப்பித்தார். தஞ்சாவூர் மற்றும் பிற மாவட்டங்களில் தொழில்துறை தொழிலாளர்களுடன், விவசாயத் தொழிலாளர்கள் மற்றும் சிறு விவசாயிகளும் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டனர். ஜீவானந்தமும் ராமமூர்த்தியும் ஆற்றல் மிக்க பேச்சுக்கள் மூலம் ஆயிரக்கணக்கான மக்களை ஊக்கப்படுத்தினர்.

காலனித்துவ ஆட்சியின் கீழ், மார்க்சிய இலக்கியம் மற்றும் பிரச்சாரம் தடைசெய்யப்பட்டது, மேலும் மார்க்சிஸ்ட் தொழிலாளர்கள் ஏதாவது ஒரு சாக்குப்போக்கில் அடிக்கடி கைது செய்யப்பட்டனர். ஜீவானந்தமும் விதிவிலக்கல்ல. அவருக்கு எதிராக ஒரு பணிநீக்க உத்தரவும் இருந்தது, மேலும் சிறிது காலம் அப்போதைய மெட்ராஸ் மாகாணத்திலிருந்து விலகி இருக்க வேண்டியிருந்தது.

இந்திய சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, CPI மீதான தடை நீக்கப்பட்டது, அதன் தலைவர்கள் அனைவரும் விடுவிக்கப்பட்டனர்.

சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய இந்தியாவின் முதல் பொதுத் தேர்தலில், ஜீவானந்தம் சென்னையின் வண்ணாரப்பேட்டை தொகுதியில் இருந்து சட்டமன்ற உறுப்பினராக வெற்றி பெற்றார். அப்போது சிறையில் இருந்த அவரது நெருங்கிய கூட்டாளியான பி.ராமமூர்த்தியும் மதுரை தொகுதியில் இருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். சட்டப் பேரவைக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பிறகு, வளர்ச்சித் திட்டங்கள் மற்றும் சீர்திருத்த நடவடிக்கைகள் தொடர்பான பிரச்சனைகளில் நடவடிக்கை எடுக்குமாறு அரசுக்கு அழுத்தம் கொடுத்தார். அவர் பல போராட்டங்களை நடத்தினார், அதில் ஒன்று நான்கு தென் மாநிலங்களை உள்ளடக்கிய தட்சிண பிரதேசம் அமைக்கும் முன்மொழிவுக்கு எதிரானது. அடுத்தடுத்த தேர்தல்களில் தோல்வியடைந்தாலும், கட்சிப் பணிகளைத் தொடர்ந்தார்.

           அவர் தனது தாய்மொழியான தமிழ் மொழியை மாநிலத்திலும் நீதித்துறையிலும் அலுவல் மொழியாகவும், கல்வி நிறுவனங்களில் பயிற்றுவிக்கும் ஊடகமாகவும் மாற்றுவதில் முக்கியப் பங்காற்றினார்.

 அவர் சமஸ்கிருதம் மற்றும் பிற மொழிகளின் தாக்கத்தால் சீரழிந்த தமிழின் தூய பயன்பாட்டை ஆதரித்தவர். ஜீவானந்தம் என்ற சமஸ்கிருத வார்த்தையின் நேரடி மொழிபெயர்ப்பான "உயிரின்பன்" என்று அவர் தனது பெயரை அறிவித்தார். அவரது முக்கிய தாக்கங்களில் ஒன்று தமிழ் கவிஞர் சுப்பிரமணிய பாரதியின் படைப்புகள், மேலும் பாரதியின் ஆளுமை மற்றும் எளிமையான வாழ்க்கை முறை. பண்பாட்டு அரசியலுக்கு முதன்முதலில் இறங்கியவர் ஜீவானந்தம். சுப்ரமணிய பாரதியின் பாடல்களை தேசியமயமாக்குவதற்கான தனது நீண்ட போராட்டத்தை மேற்கோள் காட்டினார்.

தமிழ் இலக்கியத்தில் புலமை பெற்ற அவர் சிறந்த சொற்பொழிவாளர்.

ஜீவானந்தம் தாமரை என்ற தமிழ் இலக்கிய இதழின் நிறுவனர் ஆவார். கம்யூனிஸ்ட் தமிழ்ப் பத்திரிகையான ஜனசக்தியும் அவரது அர்ப்பணிப்புடன் தொடங்கப்பட்டது.

பகத்சிங்கின் "நான் ஏன் நாத்திகன்" என்ற உன்னதமான கட்டுரையை 1933 இல் மொழிபெயர்க்க ஜீவாவை பெரியார் ஊக்குவித்தார். அவர் அதை தமிழில் மொழிபெயர்த்தார், இது அநேகமாக அதன், முதல் மொழிபெயர்ப்பாகும். பெரியாரின் பதிப்பகம் வெளியிட்டது.

ஜீவா பரபரப்பான வாழ்க்கையை நடத்தினார்: கட்சித் தொண்டர்களுக்கு மார்க்சியம் குறித்த வகுப்புகள் கற்பித்தல், பிறந்த குடியரசின் வளர்ச்சித் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய மாணவர்களுக்கு அறிவுரை வழங்குதல், கவிஞர் பாரதியின் மகத்துவம் போன்ற தலைப்புகளில் இலக்கிய மன்றங்களில் உரையாற்றுதல், அரசு மொழியின் குறைகளை விளக்குதல். புத்திஜீவிகளின் கூட்டங்களில் கொள்கை, மற்றும் வேலைநிறுத்தத்தில் உள்ள தொழிலாளர்களுக்கு ஆதரவாக தொழிற்சாலை வாயில் கூட்டங்களில் உரையாற்றுதல். இடையில், கட்சிக்கு தினசரி தலையங்கங்ககளும் எழுதினார்.  தொழில் தகராறுகளைத் தீர்ப்பதற்கான உத்திகளைப் பற்றி விவாதித்தார்.

1962 இல், அவரது உடல்நிலை பின்னடைவை சந்தித்தது. ஆண்டின் பிற்பகுதியில் அவர் சோவியத் யூனியனுக்கு விஜயம் செய்தார். அங்கு சிகிச்சை பெற்று ஆண்டு இறுதியில் திரும்பினார். இருப்பினும், சில வாரங்களுக்குப் பிறகு அவரது உடல்நிலை மோசமடைந்தது. 1963 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 18 ஆம் தேதி, சென்னைக்கு அருகில் உள்ள தாம்பரத்தில் உள்ள அவரது சாதாரண வீட்டில் காலமானார். அவரது இறுதிச் சடங்கில் சுமார் 2 லட்சம் (200,000) மக்கள் கலந்து கொண்டு, சாமானியர்களுக்காக வாழ்நாள் முழுவதும் உழைத்த, காந்தியத்தின் எளிமைக்கு அடையாளமாக, பெரியாரைப் போல சமூக சமத்துவம் மற்றும் சுரண்டலை எதிர்த்து மார்க்சிய உணர்வைக் கொண்ட ஒருவருக்கு இறுதி அஞ்சலி செலுத்தினர்.

                                          தில்லையாடி வள்ளியம்மை

                                                  இளம் தியாகி

தில்லையாடி வள்ளியம்மை (22 பெப்ரவரி 1898 - 1922 பெப்ரவரி)  தென்னாப்பிரிக்கத் தமிழ்ப் பெண்மணி ஆவார், அவர் தனது ஆரம்ப ஆண்டுகளில் மகாத்மா காந்தியுடன் இணைந்து தென்னாப்பிரிக்காவில் அதன் நிறவெறி ஆட்சிக்கு எதிராக தனது வன்முறையற்ற முறைகளை வளர்த்தெடுத்தார்.

இந்தியாவின் மயிலாடுதுறைக்கு அருகில் உள்ள நாகப்பட்டினத்தில் உள்ள தில்லையாடி என்ற சிறிய கிராமத்தில் இருந்து, தென்னாப்பிரிக்காவின் தங்க நகரமான ஜோகன்னஸ்பர்க்கில், கஷ்டத்தில் இருந்து உழைத்து விடுபட,  ஆர். முனுசாமி முதலியார் மற்றும் மங்களம் என்ற இளம் குடியேறிய தம்பதியருக்குப், பிறந்தார். அவரது தந்தை ஒரு வியாபாரி மற்றும் ஒரு மிட்டாய் கடையின் உரிமையாளர். இவரது தாயார் ஜானகி தமிழ்நாட்டில் உள்ள தில்லையாடியைச் சேர்ந்தவர் என்பதால், அவரது மகள் வள்ளியம்மை தில்லையாடி வள்ளியம்மை என்று அழைக்கப்படுகிறார். வள்ளியம்மை இந்தியா வந்ததில்லை. அவர்  இந்தியர்களுக்கு வசதி இல்லாத  சூழலில் வளர்ந்தார் . ஆனால், அந்தச் சிறு குழந்தை தன் டீன் ஏஜ் பருவத்தில் இருக்கும் வரை, அப்படிப் பிரிக்கப்படுவது சரியல்ல என்று கூடத் தெரியவில்லை.

 தென்னாப்பிரிக்காவின் சர்ச் அல்லது திருமணச் சட்டத்தின்படி இல்லாத எந்தத் திருமணமும் செல்லாது என்று ஒரு சட்டம் இயற்றப்பட்டது, இது அந்த நாட்டில் உள்ள இந்திய சமூகத்தை அதிகமாக  பாதித்தது. வாரிசுரிமை குறித்த சந்தேகம் எழுந்தது. மோகன்தாஸ் கரம்சந்த் காந்தி தனது எதிர்ப்பைத் தொடங்கினார். இளம் வள்ளியம்மை தனது தாயுடன் டிரான்ஸ்வாலில் இருந்து நடால் வரை பெண்கள் நடத்திய அணிவகுப்பில் சேர்ந்தார் - இது அனுமதி இல்லாமல் சட்டப்பூர்வமாக அனுமதிக்கப்படவில்லை.

          வள்ளியம்மாவும் அவரது தாயார் மங்களமும், 1913 அக்டோபரில் நடால் சென்ற டிரான்ஸ்வால் பெண்களின் இரண்டாவது குழுவில் சேர்ந்து, மூன்று பவுன் வரியின் ஏற்றத்தாழ்வை தொழிலாளர்களுக்கு விளக்கி வேலைநிறுத்தத்திற்கு வற்புறுத்தினார்கள். (வள்ளியம்மாவின் தந்தை ஆர். முனுசாமி முதலியார், ஜோகன்னஸ்பர்க்கில் ஒரு பழம் மற்றும் காய்கறி கடையின் உரிமையாளரும், டிரான்ஸ்வாலில் சத்தியாக்கிரகியுமானவர், அறுவை சிகிச்சையில் இருந்து மீண்டு வந்தவர் ). அவர்கள் பல்வேறு மையங்களுக்குச் சென்று கூட்டங்களில் உரையாற்றினர். அவர்கள் டிசம்பரில் மூன்று மாதங்கள் கடின உழைப்புடன் சிறைத்தண்டனை விதிக்கப்பட்டு, மாரிட்ஸ்பர்க் சிறைக்கு அனுப்பப்பட்டனர். வள்ளியம்மாவுக்குத் தண்டனை விதிக்கப்பட்ட உடனேயே உடல்நிலை சரியில்லாமல் போனது, ஆனால் சிறை அதிகாரிகளால் முன்கூட்டியே விடுவிக்கப்படுவதற்கான வாய்ப்பை மறுத்துவிட்டார். அவர் 1914 பிப்ரவரி 22 அன்று விடுதலையான சிறிது நேரத்திலேயே இறந்தார்.

காந்தி தென்னாப்பிரிக்காவில் சத்தியாகிரக  இதழில் பின்வருமாறு  எழுதினார்: “வள்ளியம்மா ஆர். முனுசாமி முதலியார் ஜோகன்னஸ்பர்க்கின் பதினாறு வயது இளம் பெண். நான் அவரை ப் பார்த்தபோது அவர்  படுக்கையில் அடைக்கப்பட்டு இருந்தார் . அவள் உயரமான பெண்ணாக இருந்ததால், அவளது மெலிந்த உடல் பார்ப்பதற்கு வருத்தமாக  இருந்தது.

‘வள்ளியம்மா, நீ ஜெயிலுக்குப் போனதற்காக வருந்தவில்லையா?’ என்று கேட்டேன்.

‘வருந்தவா? கைது செய்யப்பட்டால் மீண்டும் சிறைக்கு செல்ல இப்போதும் தயாராக இருக்கிறேன்’ என்றார் வள்ளியம்மா.

“ஆனால் அது உங்கள் மரணத்தில் விளைந்தால் என்ன செய்வது?’ நான் பின்தொடர்ந்தேன்.

‘எனக்கு அது கவலையில்லை. தாய்நாட்டிற்காக இறக்க விரும்பாதவர் யார்?’ என்று பதில் வந்தது.

“இந்த உரையாடலுக்குப் பிறகு சில நாட்களுக்குள் வள்ளியம்மா எங்களுடன் உயிருடன் இல்லை, ஆனால் அழியாத பெயரின் பாரம்பரியத்தை எங்களுக்கு விட்டுச் சென்றார். இந்தியா வாழும் வரை தென்னாப்பிரிக்க சத்தியாக்கிரக வரலாற்றில் வள்ளியம்மாவின் பெயர் நிலைத்திருக்கும்.

1914 ஆம் ஆண்டு ஜூலை 15 ஆம் தேதி, தென்னாப்பிரிக்காவிலிருந்து புறப்படுவதற்கு மூன்று நாட்களுக்கு முன்பு, காந்தி ஜோகன்னஸ்பர்க்கில் உள்ள பிராம்ஃபோன்டைன் கல்லறையில் நாகப்பன் மற்றும் வள்ளியம்மாவின் கல்லறைத் திறப்பு விழாவில் கலந்து கொண்டார்.

                                                      திருப்பூர் குமரன்

                                                 கொடி காத்த இளம்  தியாகி

தமிழ்நாட்டின் புகழ்பெற்ற சுதந்திரப் போராட்ட வீரரான திருப்பூர் குமரன், 04-10-1904 அன்று தமிழ்நாட்டின் திருப்பூர் மாவட்டத்தில் உள்ள சென்னிமலை என்ற சிறிய ஊரில் பிறந்தார். இவரது பெற்றோர் நாச்சிமுத்து முதலியார் மற்றும் கருப்பாயி  .இவர் தேச பக்தி. வாலிபர் சங்கத்தை நிறுவி ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிராக போராட்டங்களை நடத்தினார்

 திருப்பூர் குமரன் என்று அழைக்கப்பட்ட இவர், தனது இளம் வயதிலேயே இந்திய விடுதலைப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டு, இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தில் பல போராட்டங்களில் பங்கேற்றார்.

இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தில் திருப்பூர் குமரன் முக்கியப் பங்காற்றியவர். ஆங்கிலேய அரசை எதிர்த்துப் போராட தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்த இளைஞர்கள் மற்றும் இளைஞர்களை ஒருங்கிணைத்து விடுதலை பெற "தேசபந்து வாலிபர் சங்கம்" தொடங்கினார். திருப்பூர் குமரன் மூலம் சுதந்திரப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட பலர் ஈர்க்கப்பட்டனர்.

 ஆங்கிலேய அரசுக்கு எதிராக தமிழகத்தின் பல இடங்களில் கண்டன ஊர்வலங்களை நடத்தினார். அவர் நமது தேசத் தந்தை மகாத்மா காந்தியிடமிருந்து அதிக உத்வேகத்தைப் பெற்றார். இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தில் காந்திஜி பரிந்துரைத்த நடைமுறைகளையும் முறைகளையும் அவர் பின்பற்றினார். திருப்பூரின் பங்களிப்பில் இருந்து திருப்பூர் குமரனும் காங்கிரஸ் இயக்கத்தில் பங்கேற்றார்.

         திருப்பூர் குமரன் என்ற பெயரில் பல்வேறு நிகழ்ச்சிகளையும் நிகழ்ச்சிகளையும் நடத்தி இந்திய சுதந்திரத்திற்காக திருப்பூர் குமரனின் பங்களிப்பை தமிழக மக்கள் எப்போதும் நினைவு கூர்கின்றனர். திருப்பூர் ரயில் நிலையத்திற்கு மிக அருகில் உள்ள பூங்காவில் திருப்பூர் குமரனுக்கு நினைவு சிலை அமைக்கப்பட்டது. அவர் பெயரில் "குமரன் சாலை" என்று அழைக்கப்படும் ஒரு தெரு உள்ளது. திருப்பூரில் அவர் பெயரில் ஒரு கல்லூரி உள்ளது, அது "திருப்பூர் குமரன் கல்லூரி" என்று அழைக்கப்படுகிறது. அக்டோபர் 2004 அன்று திருப்பூர் குமரனின் 100வது பிறந்தநாளின் போது இந்திய அரசு அவரது பெயரில் ஒரு நினைவு தபால் தலையை வெளியிட்டது.

 தமிழ்நாட்டின் சிறந்த மற்றும் புகழ்பெற்ற சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் திருப்பூர் குமரன் 1932 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 11 ஆம் தேதி இறந்தார். பிரிட்டிஷ் காலனித்துவ அரசுக்கு எதிரான போராட்டத்தில் காவல்துறை அவரைத் தாக்கியது மிகவும் கொடூரமானது. தேசபக்தி கொண்ட அவர், ஆங்கிலேய அரசால் தடை செய்யப்பட்ட இந்திய தேசியக் கொடியை ஏந்தி மரணம் அடைந்தார். இச்சம்பவத்தால் "கொடி காத்த குமரன்" என்றும் அழைக்கப்படுகிறார்.

                           தியாகி எஸ் எஸ் விஸ்வநாத தாஸ்

                                              தேசபக்தி நாடக கலைஞர் தியாகி

1940 ஆம் ஆண்டின் கடைசி நாள் தமிழ் மேடை வரலாற்றில் இல்லாத ஒரு நாள். வால் டாக்ஸ் சாலையில் உள்ள புகழ்பெற்ற சால்ட் கோட்டார்ஸ் தியேட்டர் (ராயல் தியேட்டர்) அதிரடி காட்சி. அன்று அரங்கேற்றப்பட்ட நாடகம் புகழ்பெற்ற வள்ளி திருமணம். இந்த நாடகம் பலமுறை நாடகக் குழுவினரால் நடத்தப்பட்டிருந்தாலும், முருகப்பெருமானின் வேடத்தில் நடித்த எஸ்.எஸ்.விஸ்வநாத தாஸைப் பார்த்து உற்சாகப்படுத்த வந்திருந்ததால், பெரும் எதிர்பார்ப்பில் பெரும் கூட்டம் கூடியிருந்தது. அவர் தனது அற்புதமான குரலால் அவர்களின் கற்பனைகளைக் கவர்ந்தார், மேலும் தேசபக்தியைத் தூண்டுவதற்கும் சுதந்திர இயக்கத்தின் இலட்சியங்களை அவர்களில் பரப்புவதற்கும் மேடையை நன்றாகப் பயன்படுத்தினார். கடையில் என்ன இருக்கிறது என்று அவர்கள் சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை.

1886 ஆம் ஆண்டு ஜூன் 16 ஆம் தேதி சிவகாசியில் உள்ள மருதுவர் சமூகத்தைச் சேர்ந்த குடும்பத்தில் பிறந்த விஸ்வநாத தாஸ், பழம்பெரும் சங்கரதாஸ் சுவாமிகளிடம் கைவினைக் கலையைக் கற்றுக் கொண்டு சிறு வயதிலேயே நடிக்கத் தொடங்கினார். 8 வயதில் முதன்முதலில் கிரீஸ் பெயின்ட் அணிந்த விஸ்வநாத தாஸ் ஒரு நடிகராக தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டார், மேலும் 14 வயதிற்குள் ராஜாபார்ட் மற்றும் ஸ்த்ரீபார்ட் இரண்டிலும் நடித்து தனக்கென ஒரு பெயரை உருவாக்கினார். அவர் ஒரு இனிமையான குரலால் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவர் , இது பெரும் கூட்டத்தை ஈர்க்கும் வகையில் நல்ல விளைவை ஏற்படுத்தியது.

1911 இல் தூத்துக்குடியில் மகாத்மா காந்தியுடனான சந்திப்பு விஸ்வநாத தாஸ் சுதந்திரப் போராட்டத்தில் தன்னை தீவிரமாக ஈடுபடுத்த வழிவகுத்தது. பொதுக்கூட்டங்களில் பிரார்த்தனைப் பாடல்களைப் பாட அழைக்கப்பட்ட விஸ்வநாத தாஸ், அவரது குரலால் கவரப்பட்ட  காந்திஜியால் விரைவில் இயக்கத்தில் ஈர்க்கப்பட்டார். தாஸ் இந்த வாய்ப்பை ஏற்று காதி அணியத் தொடங்கினார், மேலும் அவர் மேடையில் நடித்த கதாபாத்திரமும் காதி அணிந்திருப்பதை உறுதி செய்தார். காதி உடையணிந்த முருகப்பெருமான் அல்லது கோவலன் வேடங்களில் அவர் காட்சியளிப்பது வழக்கமல்ல! மதுரகவி பாஸ்கரதாஸ் போன்றவர்கள் எழுதிய தேசபக்திப் பாடல்களையும் அவர் தனது நாடகங்களில் சேர்த்துக் கொள்வார். மற்ற குழுக்களும் இதைப் பின்பற்றியதால், இது விரைவில் ஒரு பொதுவான நிகழ்வாக மாறியது மற்றும் தேசபக்தியின்  என்ற நெருப்பைத் தூண்டுவதற்கு நாடக மேடையைப் பயன்படுத்துவதற்கான யோசனை வேகத்தைப் பெற்றது. விஸ்வநாத தாஸ், “சண்முகானந்தம் நாடகக் குழு” என்ற குழுவுடன் சிங்கப்பூர், பர்மா, மலேசியா, இலங்கை போன்ற இடங்களுக்குச் சென்று தனது நாடகங்கள் மற்றும் பாடல்கள் மூலம் இந்திய காங்கிரஸ் இயக்கத்தின் செய்தியைப் பரப்பினார்.

இந்திய விடுதலை இயக்கத்தில் அவர் தீவிரமாகப் பங்கேற்பதன் மூலம் அவர் பிரச்சனையிலிருந்து வெகு தொலைவில் இல்லை. விஸ்வநாததாஸ் நிகழ்ச்சி நடக்கும் இடத்தில் காவல் துறையினர் காத்திருந்து தேசபக்திப் பாடல்களைப் பாடியவுடன் அவரைக் கைது செய்வது வழக்கம். அவர் மகாத்மா காந்தியை முதன்முதலில் சந்தித்ததிலிருந்து 29 ஆண்டுகளில் 29 முறை கைது செய்யப்பட்டார்.  V.O.சிதம்பரம் மற்றும் முத்துராமலிங்க தேவர் போன்ற பழம்பெரும் நபர்கள் அவருக்கு ஜாமீன் வழங்க அடிக்கடி வந்தனர் .

ஃபைனான்ஸ் சேவ் தியேட்டருக்கு பின்வாங்க எதுவும் இல்லாமல், விஸ்வநாத தாஸ் தொடர்ந்து நிதி நெருக்கடியில் இருந்தார். 1940-ல் மதுரை திருமங்கலத்தில் உள்ள அவரது பூர்வீகச் சொத்தில் வாங்கிய கடனைத் திருப்பிச் செலுத்த முடியாமல் ஏலத்தில் விட வேண்டியதாயிற்று. இந்த நேரத்தில்தான் சென்னையில் மூன்று நாடகங்கள் நடத்த ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டார். வீட்டைக் காப்பாற்ற கொஞ்சம் பணம் திரட்டும் நம்பிக்கையுடன், விஸ்வநாத தாஸ் மெட்ராஸுக்குப் புறப்பட்டுச் சென்றார், அது அவருடைய கடைசி வருகை என்று தெரியவில்லை.

நாடகம் தொடங்கியதும் கூட்டம் (மற்றும் காவல்துறை) மூச்சுத் திணறலுடன் காத்திருந்தது. மயிலின் மீது அமர்ந்து, முழு அலங்கார உடையில், விஸ்வநாத தாஸ் "மாய வாழ்வே இம் மண்மீதே" என்று பாடி கரகோஷம் எழுப்பினார். அது அவருக்கு கிடைத்த கடைசி கரகோசமாக  இருந்தது. திடீரென ஏற்பட்ட வலிப்பு காரணமாக அவர் நிலைகுலைந்து மேடையில் அசையாமல் கிடந்தார். இதனால் ஏற்பட்ட குழப்பத்தை கட்டுப்படுத்த போலீசார் குவிக்கப்பட்டனர் மற்றும் விஸ்வநாத தாஸ் சிகிச்சைக்காக மருத்துவர்கள் வரவழைக்கப்பட்டனர். அவர்கள் வந்து, மாரடைப்பால் இறந்துவிட்டதாக அறிவித்தனர்.

தாஸின் மறைவுச் செய்தி பரவியதும், மேடையில் தனது பாடலாலும் நடிப்பாலும் தங்களுக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியைக் கொடுத்தவருக்கு இறுதி அஞ்சலி செலுத்த திரையரங்குகளில் பெரும் கூட்டம் திரண்டது. அந்த மாபெரும் ஆளுமைக்கு மரியாதை செலுத்தும் வகையில், திரையரங்கு உரிமையாளர் குன்னையா உடையார், அடுத்த காட்சிகளுக்காக அந்த இடத்தை மூடுவதாக அறிவித்தார். ஜனவரி 1, 1941 அன்று, திரையரங்கில் இருந்து தொடங்கிய இறுதி ஊர்வலத்தில் பெரும் திரளான மக்கள் கலந்துகொண்டு மூலகொத்தளம் மயானத்தை அடைந்தனர், அங்கு அவர் இரவு 7 மணியளவில் நெருப்பில்  மறைந்தார்

இன்று, விஸ்வநாத தாஸ் தமிழ்நாட்டின் சுதந்திரப் போராட்ட வரலாற்றில் ஒரு தொலைதூர அடிக்குறிப்பாக உள்ளார். அவரது சொந்த ஊரான திருமங்கலம் மற்றும் அவரது வீட்டின் அருகே ஒரு சிலைக்காகச் சேமித்து வைக்கவும் (அது சமீபத்தில் இடிக்கப்பட்டு நினைவு மற்றும் திருமண மண்டபமாக மாற்றப்பட்டது), இன்று அவரது புகழ் நிலைத்து நிற்கிறது.

நன்றி -தமிழ் மேடை

                                               வ உ சிதம்பரம் பிள்ளை

                                               கப்பலோட்டிய தமிழர்

வ . உ  சிதம்பரம் பிள்ளை, V.O.C என்ற அவரது முதலெழுத்துக்களால் பிரபலமாக அறியப்படுபவர், 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிரிட்டிஷ் இந்தியாவில் மிகவும் பிரபலமான வழக்கறிஞர்களில் ஒருவர். வ . உ  சிதம்பரம் பிள்ளை தனது சொந்த மாநிலமான தமிழ்நாட்டில் இயங்கும் தொழிற்சங்கங்களுக்கு வலுவான தலைமையை வழங்கிய அதே வேளையில், ஆங்கிலேயர்களிடமிருந்து இந்தியாவின் விடுதலைக்காகப் போராடிய அதே வேளையில், தூத்துக்குடிக்கும் கொழும்புக்கும் இடையே முதல் உள்நாட்டு கப்பல் சேவையை அமைத்தவர் என்ற பெருமையை அவர் சிறப்பாக நினைவுபடுத்துகிறார். Vவ . உ  சிதம்பரம் பிள்ளையின் கிளர்ச்சி மனப்பான்மையாலும், ஆங்கிலேய அரசுக்கு எதிராகச் செயல்படும் துணிச்சலாலும், ஆங்கிலேயர்கள் அவரது பெயருடன் தொடர்புடைய பாரிஸ்டர் பட்டத்தை அகற்றினர். ஆங்கிலத்தில் 'தி தமிழ் ஹெல்ம்ஸ்மேன்' என்று மொழிபெயர்க்கும் தமிழ்நாட்டின் 'கப்பலோட்டிய தமிழன்' என்ற பெயரை V.O.C-க்கு பெற்றுத் தந்தது அவரது துணிச்சலான குணம்தான்.

V. O. சிதம்பரம் பிள்ளை செப்டம்பர் 5, 1872 இல் தமிழ்நாட்டின் தூத்துக்குடி மாவட்டத்தில் உள்ள ஓட்டப்பிடாரம் என்ற ஊரில் பிறந்தார். இவரது தந்தை உலக நாதன் பிள்ளை நாட்டின் முக்கியமான வழக்கறிஞர்களில் ஒருவராக இருந்தார், மேலும் அவரது தந்தையின் அடிச்சுவடுகளில் வி.ஓ.சி தனது கல்வியை முடித்ததும் பின்பற்றினார். V. O. சிதம்பரம் பிள்ளை தனது சொந்த ஊரான ஓட்டப்பிடாரம் மற்றும் அருகிலுள்ள திருநெல்வேலியில் உள்ள பள்ளிகளில் சேர்ந்தார். பள்ளிக் கல்வி முடிந்து ஓட்டப்பிடாரம் வட்டாட்சியர் அலுவலகத்தில் வி.ஓ.சி  பணிபுரிந்தார். . சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகுதான் சட்டக் கல்லூரியில் சேர்ந்து சட்டப் படிப்பை முடித்து தந்தை உலகநாதன் பிள்ளையைப் போல் வழக்கறிஞராக ஆனார். அவரது தந்தை சட்டத் தொழிலில் அவருக்கு மிகப்பெரிய உத்வேகமாக இருந்தபோதிலும், வி.ஓ. சிதம்பரம் பிள்ளை மற்றும் ஒலகநாதன் பிள்ளை ஆகியோரின் பணி பாணியில் அடிப்படை வேறுபாடு இருந்தது. அவரது தந்தை சமூகத்தில் வசதி படைத்தவர்களின் பிரச்சினைகளை மட்டுமே தீர்த்து வைத்தாலும், V.O.C ஏழை மக்கள் மீது அனுதாபமாக இருந்தார், அவர் சில சமயங்களில் செல்வாக்கு மிக்க தந்தையின் விருப்பத்திற்கு எதிராக வழக்குகளை எடுத்துக் கொண்டார். தமிழ்நாட்டில் உள்ள மூன்று சப்-மாஜிஸ்திரேட்கள் ஊழல் குற்றச்சாட்டுகளில் குற்றவாளிகள் என்று வி ஓ சிதம்பரம் பிள்ளை நிரூபித்த ஒரு வழக்கு அவரை ஒரு வழக்கறிஞராக கவனத்தையும் புகழையும் பெற்றது.

. O. சிதம்பரம் பிள்ளை 1905 ஆம் ஆண்டு இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் உறுப்பினராகி தீவிர அரசியலில் நுழைந்தார். இந்த நேரத்தில் இந்தியாவில் சுதேசி இயக்கம் ஏற்கனவே அதன் உச்சத்தில் இருந்தது மற்றும் லாலா லஜபதி ராய் மற்றும் பாலகங்காதர திலகர் போன்ற தலைவர்கள் பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்திய வர்த்தக வற்புறுத்தலுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க தங்களால் முடிந்த அனைத்தையும் செய்தனர். பாரம்பரிய இந்தியத் தொழில்கள் மற்றும் அவற்றைச் சார்ந்துள்ள சமூகங்களின் பாதுகாப்பை உறுதிசெய்யும் அதே காரணத்தை அரவிந்தோ கோஷ், சுப்ரமண்ய சிவா மற்றும் சுப்ரமணிய பாரதி ஆகியோர் மெட்ராஸ் பிரசிடென்சி மூலம் முன்வைத்தனர். V.O.C பின்னர் இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் சேரவும், மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியின் மற்ற உறுப்பினர்களுடன் சேர்ந்து போராடவும் முடிவு செய்தார்.

இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் இணைந்த பிறகு, INC. ஷிப்பிங் கம்பெனியின் சேலம் மாவட்ட அமர்வுக்கு அவர் தலைமை தாங்கினார், V. O. சிதம்பரம் பிள்ளை, இந்தியாவிற்கு சுதந்திரம் பெறுவதற்கான சுதேசி வேலைகளில் முழு மனதுடன் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டார். அவரது சுதேசி பணியின் ஒரு பகுதியானது, இலங்கையின் கரையோரப் பகுதிகளில் பிரித்தானிய கப்பல் போக்குவரத்தின் ஏகபோகத்திற்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்பதாகும். சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் ராமகிருஷ்ணானந்தாவால் ஈர்க்கப்பட்டு, அவர் நவம்பர் 12, 1906 இல் சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேஷன் நிறுவனத்தை நிறுவினார். மற்ற சுதேசி உறுப்பினர்களான அரபிந்தோ கோஷ் மற்றும் பாலகங்காதர திலகர் ஆகியோரின் உதவியுடன், V.O.C தனது கப்பல் நிறுவனத்தைத் தொடங்க இரண்டு நீராவி கப்பல்களை S. S. Gaelia மற்றும் S. S. Lawoe ஆகியவற்றை வாங்கினார். பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் மற்றும் பிரிட்டிஷ் வர்த்தகர்களுக்கு எரிச்சலூட்டும் வகையில், V.O.C இன் கப்பல்கள் தூத்துக்குடி மற்றும் கொழும்பு இடையே வழக்கமான சேவைகளை ஆரம்பித்தன. அவரது கப்பல் நிறுவனம் ஒரு வணிக முயற்சி மட்டுமல்ல, பிரிட்டிஷ் இந்தியாவில் ஒரு இந்தியரால் அமைக்கப்பட்ட முதல் விரிவான கப்பல் சேவையாகும்.

சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேஷன் நிறுவனம் பிரிட்டிஷ் இந்தியா ஸ்டீம் நேவிகேஷன் நிறுவனத்திற்கு கடுமையான போட்டியைக் கொடுத்தது. பிரிட்டிஷ் இந்தியா ஸ்டீம் நேவிகேஷன் நிறுவனத்தை விட V.O.C தனது கட்டணத்தை குறைத்து பதிலளித்தாலும், பயணிகளுக்கு இலவச சவாரி மற்றும் குடைகளை வழங்கும் அவர்களின் தந்திரங்களை அவரால் வாங்க முடியவில்லை, இதனால் சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேஷன் நிறுவனத்தை திவால்நிலையின் விளிம்பில் கொண்டு சென்றது.

V. O. சிதம்பரம் பிள்ளை, நாட்டில் சுதேசியின் வரம்பை விரிவுபடுத்துவதையும், தவறான பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தைப் பற்றி சாதாரண இந்திய மக்களுக்குத் தெரியப்படுத்துவதையும் நோக்கமாகக் கொண்டிருந்தார். இதற்காகத்தான் திருநெல்வேலியில் உள்ள கோரல் மில்ஸ் தொழிலாளர்களின் ஆதரவை வி.ஓ.சி எடுத்துக் கொண்டார். பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகள் ஏற்கனவே பிள்ளையின் மீது வெறுப்புணர்வைக் கொண்டிருந்தனர், மேலும் இந்தச் செயல் மார்ச் 12, 1908 அன்று அரசாங்கத்திற்கு எதிரான தேசத் துரோகக் குற்றச்சாட்டின் பேரில் V.O.C ஐக் கைது செய்யும்படி கட்டாயப்படுத்தியது. வி.ஓ.சி கைது செய்யப்பட்டதை அடுத்து மாநிலத்தில் வன்முறை வெடித்தது. இதைத்தொடர்ந்து போலீசாருக்கும் பொதுமக்களுக்கும் இடையே மோதல் ஏற்பட்டு 4 பேர் உயிரிழந்தனர். அவரது நடவடிக்கைகள் பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளால் கடுமையாகக் கண்டிக்கப்பட்டாலும், V.O.C க்கு நாட்டில் உள்ள பத்திரிகைகளின் ஆதரவு கிடைத்தது, இது அவரது தேசியவாத உணர்வை விரிவாகப் பாராட்டியது.

ஆங்கிலேயர்கள் V.O.C-யை வழக்குத் தொடர தங்களால் இயன்றவரை முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தபோது, ​​அவரை சிறையில் இருந்து விடுவிக்க நாட்டிலும் தென்னாப்பிரிக்கர்களிலும் உள்ள இந்தியர்கள் நிதியைக் குவித்தனர். அப்போது தென்னாப்பிரிக்காவில் தங்கியிருந்த மகாத்மா காந்தியும், வி.ஓ.சி.யின் பாதுகாப்பிற்காக பணம் சேகரித்து இந்தியாவுக்கு அனுப்பினார். கைது செய்யப்பட்ட பிறகு, ஜூலை 9, 1908 முதல் டிசம்பர் 1, 1910 வரை கோவை மத்திய சிறையில் பிள்ளை அடைக்கப்பட்டார். ஆங்கிலேயர்கள் V.O.C க்கு ஆயுள் தண்டனை விதித்தனர், இது அவரது தேசபக்திக்கு  அவர்கள் பயந்ததை தெளிவாகக் குறிக்கிறது. சிறையில் இருந்த நாட்களில், மற்ற அரசியல் கைதிகளுக்கு அளிக்கப்பட்ட சிகிச்சையை வி ஓ சிதம்பரம் பிள்ளை பெறவில்லை; மாறாக அவர் மற்ற குற்றவாளிகளைப் போலவே சிறையில் கடின உழைப்பில் ஈடுபட வைத்தார்.

கடின உழைப்பு அவரது உடல்நிலையை பாதித்தது மற்றும் அவரது உடல்நிலை படிப்படியாக மோசமடைந்ததால், பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகள் அவரை டிசம்பர் 12, 1912 அன்று சிறையில் இருந்து விடுவிக்கும்படி கட்டாயப்படுத்தினர். சிறையில் இருந்தபோது, செக்கிழுத்து  கஷ்டப்பட்டார். ​​வ உ சிதம்பரம் பிள்ளை தனது சுதேசி நடவடிக்கைகளை சட்ட மனுக்கள் மூலம் தொடர்ந்தார். ​​வ உ சிதம்பரம் பிள்ளை சிறையிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டபோது கொடூரமான சூழ்நிலைகள் அவரைத் தாக்கின. சிறை வாசலுக்கு முன்னால் அவர் எதிர்பார்த்த ஆதரவாளர்களின் பெரும் கூட்டத்திற்குப் பதிலாக, ஒரு பயங்கரமான அமைதி நிலவியது. பாரிஸ்டர் பட்டம் அவரிடமிருந்து பறிக்கப்பட்டது, அதாவது V.O.C இனி வழக்கறிஞர் தொழில் செய்ய முடியாது. சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேஷன் நிறுவனமும் 1911 ஆம் ஆண்டு கலைக்கப்பட்டது, எனவே V.O.C ஒரு ஏழையாக விடப்பட்டார். வி ஓ சிதம்பரம் பிள்ளை தனது மனைவி மற்றும் இரண்டு குழந்தைகளுடன் சென்னையில் குடியேறி, சென்னையிலுள்ள பல்வேறு தொழிற்சங்கங்கள் மற்றும் தொழிலாளர் நல அமைப்புகளின் தலைவராக ஆனார். 1920 ஆம் ஆண்டு, இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் கல்கத்தா கூட்டத்திற்கு வி ஓ சிதம்பரம் பிள்ளை தலைமை தாங்கினார்.

ஒரு சிறந்த வழக்கறிஞர் மற்றும் அரசியல்வாதியாக அவரது செய்த பணிகள் தவிர, ஒரு சிறந்த வழக்கறிஞர் மற்றும் அரசியல்வாதியாக அவரது பணிகள் தவிர, வ உ  சிதம்பரம் பிள்ளை ஒரு அறிஞரும் ஆவார். அவர் சிறையில் இருந்தபோது தனது சுயசரிதையைத் எழுத  தொடங்கினார் மற்றும் 1912 ஆம் ஆண்டு விடுதலையானவுடன் அதை முடித்தார். வி ஓ சிதம்பரம் பிள்ளை ஓரிரு நாவல்களை எழுதியவர்; அவர் பல ஜேம்ஸ் ஆலன் படைப்புகளை தமிழில் மொழிபெயர்த்தார் மற்றும் திருக்குறள் மற்றும் தொல்காப்பியம் போன்ற முக்கியமான தமிழ் படைப்புகளை தொகுத்தார்.

 வி ஓ சிதம்பரம் பிள்ளை 1895 ஆம் ஆண்டு வள்ளியம்மையை மணந்தார், ஆனால் அவர் 1901 ஆம் ஆண்டு அகால மரணமடைந்தார். சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அவர் மீனாட்சி அம்மையாரை மணந்தார். தம்பதியருக்கு நான்கு மகன்கள் மற்றும் நான்கு மகள்கள் இருந்தனர். அவரது மூத்த மகன் சிறுவயதில் இறந்துவிட்டார், இரண்டாவது மகன் அரசியல்வாதி, மூன்றாவது மகன் சென்னை அமெரிக்க தூதரகத்தில் பணிபுரிந்தார்,  அவரது மகள்கள் அனைவருக்கும் சென்னையில் திருமணம் நடந்தது.

 V.O.C. பிள்ளையின் வழித்தோன்றல்கள் இன்றும் தமிழகம் முழுவதும் பல்வேறு இடங்களில் வாழ்கின்றனர்.

 வி.ஓ. சிதம்பரம் பிள்ளை சிறையிலிருந்து விடுதலையான பிறகு  ஏழ்மையான வாழ்க்கை முறையைக் கழித்தார். வி.ஓ.சி.க்கு சிறைத்தண்டனை விதித்த நீதிபதி வாலஸ் தனது பார் உரிமத்தை மீட்டெடுத்தார். ஆனால் V O C தனது கடனைத் திருப்பிச் செலுத்துவதில் வெற்றிபெறவில்லை, நவம்பர் 18, 1936 இல் தனது வாழ்க்கையின் இறுதி வரை வறுமையில் வாழ்ந்தார். V O சிதம்பரம் பிள்ளை தூத்துக்குடியில் உள்ள இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் அலுவலகத்தில் தனது வைத்து   மறைந்தார்.

                                                       வி வி எஸ் ஐயர்

                                                 ஆசானுமான   தியாகி தேசபக்தர்

வராஹனேரி வெங்கடேச சுப்பிரமணியம் ஐயர் 1881 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் 2 ஆம் தேதி திருச்சியில் ஒரு நடுத்தர குடும்பத்தில் பிறந்தார்.  அவர் ஒரு ஆரம்பகால தமிழ்ப் புரட்சியாளராகவும், நவீன தமிழ் சிறுகதையின் தந்தையாகவும் நினைவுகூரப்படுகிறார்..

அவர் 44 ஆண்டுகள் வாழ்ந்த  குறுகிய வாழ்க்கை.  ஆர்.ஏ. பத்மநாபன் வி.வி.எஸ்.அய்யரின் வாழ்க்கை எழுதி இருக்கிறார்.

          "நூற்றாண்டின் முதல் இருபதாண்டுகளில் தமிழ்நாட்டின் அனைத்துச் சுதந்திர மறுமலர்ச்சிக்கு தமிழகத்தின் மூன்று சிறந்த புதல்வர்களான கவிஞர் சி.சுப்ரமணிய பாரதி, அறிஞர்-புரட்சியாளர் உ வே.சா.அய்யர், சுதேசி நீராவிக் கப்பலின் நாயகன் வ.உ.சிதம்பரம் ஆகியோருக்குக் கடன்பட்டிருப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது. அவர்கள் அனைவரும் அர்ப்பணிப்பு மிக்க தேசபக்தர்கள், ஒவ்வொருவரும் பாரதமாதாவின் விடுதலைக்காக அவரவர் தேர்ந்தெடுத்த துறையில் ஆர்வத்துடன் பணியாற்றினர்.மூவரும் தமிழ் மொழியின் மீதும் தமிழ் மக்களின் கலாச்சாரத்தின் மீதும் மிகுந்த பற்று கொண்டவர்களாக இருந்தனர். தமிழர்களின் சுயமரியாதையை உயர்த்தினார்கள்... பாரதி, சிதம்பரம் பிள்ளை போன்றவர்களின் பெயர்கள் இன்றைய இந்தியாவுக்குப் பரிச்சயமானவையாக இருந்தாலும், வ.வே.சு.அய்யரின் பெயர்  அப்படி இல்லை .

சுப்பிரமணியம் 1902 ஆம் ஆண்டு முதல் வகுப்பில் சென்னையில் பிளீடர் தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றார், பின்னர் திருச்சி மாவட்ட நீதிமன்றத்தில் வழக்கறிஞராகப் பணியாற்றினார். 1906 ஆம் ஆண்டில், அவர் ரங்கூனுக்குச் சென்று, பர்மாவில் வசிக்கும் பல தமிழ் வணிகர்களை உள்ளடக்கிய ஒரு ஆங்கில பாரிஸ்டரின் அறைகளில் இளையவராகப் பயிற்சி செய்தார். ரங்கூனில் இருந்து, அவர் 1907 இல் லண்டனுக்குப் புறப்பட்டார், சட்டத்தில் பாரிஸ்டர் ஆக வேண்டும் என்ற நோக்கில் லிங்கனின் விடுதியில் சேர்ந்தார். லண்டனில் தான், வி.வி.எஸ்.ஐயர், விநாயக் தாமோதர் சர்வாகருடன் இணைந்து, இந்திய சுதந்திரத்திற்கான போர்க்குணமிக்கப் போராட்டத்தில் தீவிரப் பங்கு வகிக்கத் தொடங்கினார்.

1910 இல், ஐயர் லிங்கனின் விடுதியின் உறுப்பினர் பதவியை ராஜினாமா செய்தார். அவரைக் கைது செய்ய ஆங்கிலேயர்களால் வாரண்ட் பிறப்பிக்கப்பட்டது மற்றும் ஐயர் பாரிஸுக்குத் தப்பிச் சென்றார். ஆனால் அரசியல் நாடுகடத்தப்பட்டவராக பாரிஸில் இருக்க அவருக்கு விருப்பமில்லை. அவர் இந்தியா பிரெஞ்சு பாண்டிச்சேரிக்கு திரும்பினார், அங்கு சுப்ரமணிய பாரதி மற்றும் அரவிந்தர் இருவரையும் சந்தித்தார். முதல் உலகப் போர் முடியும் வரை பத்து ஆண்டுகள் பாண்டிச்சேரியில் இருந்தார். இந்தக் காலகட்டத்தில்தான் திருக்குறள் முழுவதையும் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தார். ஐயர் தனது 'திருவள்ளுவரின் மாக்சிம்ஸ்' இரண்டாம் பதிப்பின் முன்னுரையில், தன்னை எழுதத் தூண்டிய காரணங்களைக் கூறுகிறார்:

 "பெரும் போர் வெடித்த உடனேயே, (ஜெர்மன் போர்க்கப்பல்) எம்டன் வங்காள விரிகுடாவைத் தேடிக்கொண்டிருந்தபோது, ​​இந்திய அகதிகளின் நடமாட்டத்தைக் கண்காணிக்க பாண்டிச்சேரியில் பிரிட்டிஷ் இந்திய அரசால் நிறுத்தப்பட்டிருந்த இரகசியக் காவல்படையைச் சேர்ந்த சிலர் நினைத்தனர். எம்டனின் செயல்பாடுகளுடன் இணைந்ததன் மூலம் சேவையில் உயர ஒரு பொன்னான வாய்ப்பு.அவர்களின் சதியின் பலனாக, இந்திய அரசியல் அகதிகளை ஆப்பிரிக்காவிற்கு விரட்டியடிக்க அப்போதைய பாண்டிச்சேரி ஆளுநரிடம் சென்னை அரசு விரும்பியதாக கூறப்படுகிறது. இந்த அகதிகள் மீது பிரான்ஸ் காவல்துறை பல குற்றச்சாட்டுகளை சுமத்தியது , ஆனால் இந்த வழக்குகள் படுதோல்வி அடைந்தன.இதையும் மீறி அப்போதைய பாண்டிச்சேரி கவர்னர், ஸ்ரீமான் ஐயரை  அல்ஜீரியாவிற்கு நாடு கடத்த விரும்பினார். ஐயரைஅவர்களை பாண்டிச்சேரியை விட்டு வெளியேறும்படி வற்புறுத்தினார்.ஆகவே, அவர் அல்ஜியர்ஸுக்கு தானாக முன்வந்து வெளியேறாவிட்டால், அனைத்து விதமான மோசமான விளைவுகளைச் சந்திக்க நேரிடும் என்று அதிகாரப்பூர்வமற்ற முறையில் மிரட்டி அவர்களை அனுப்பினார். சுமார் நான்கு அல்லது ஐந்து மாதங்கள் சிகிச்சை நீடித்தது. பேச்சுவார்த்தை தொடங்கியவுடன், பிரெஞ்சு அரசாங்கம் தன்னை பாண்டிச்சேரியில் இருந்து வெளியேற்றிவிடலாம் என்று நினைத்த ஸ்ரீமான் ஐயர், தனது உடலை வலுக்கட்டாயமாக வெளியே எடுத்தாலும், தம் நாட்டு மக்களிடையே அவரது நினைவைப் பசுமையாக வைத்திருக்கும் ஒன்றை விட்டுவிட விரும்பினார். அவர் மிகவும் நேசித்தது  தமிழ் நிலதில்..

எனவே, இந்தச் சூழ்நிலையில் அவர் வசமுள்ள மிகக் குறுகிய மற்றும் ஆபத்தான காலத்தை கருத்தில் கொண்டு, அவர் என்ன செய்வது சிறந்தது என்று சிந்திக்கத் தொடங்கினார்.

 பழங்காலத் தமிழ்ச் செவ்விலக்கியங்களில் மிகச் சிறியதாகவும் அதே சமயம் மிகச் சரியானதாகவும் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தால், தன் நாட்டு மக்களின் நினைவாக ஒரு சிறிய அறிவை  பெறலாம் என்று முடிவெடுக்க அவருக்கு அதிக நேரம் எடுக்கவில்லை.

எனவே அவர் அதிவேகமாக வேலை செய்யத் தொடங்கினார். 1914 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 1 ஆம் தேதி அவர் பேனாவை காகிதத்தில் வைத்தார். மறுநாள் காலையில் பாண்டிச்சேரியை விட்டு வெளியேறுவதற்கான உத்தரவு கிடைக்கலாம் என்று நினைத்து, ஒவ்வொரு நாளும் மாலையில் அவர் மொழிபெயர்ப்பில் துடித்தார். டாமோக்கிள்ஸின் இந்த வாள் எப்போதும் அவரது தலைக்கு மேலே தொங்கியது, அவரை வெள்ளை வெப்பத்தில் வேலை செய்யத் தீர்மானித்தது. அவர் மிகவும் ஆர்வத்துடன் தனது மொழிபெயர்ப்பைத் தொடர்ந்தார், அவர் தனது வீட்டில் நீதியிலிருந்து தப்பியோடியவரை மறைத்து வைத்திருந்தாரா என்பதைக் கண்டுபிடிப்பதற்காக பிரெஞ்சு காவல்துறையால் அவரது வீடு சோதனை செய்யப்பட்டபோதும், காவல்துறை தனது படிப்பை விட்டு வெளியேறிய தருணத்தில் அவர் மொழிபெயர்ப்பில் கை வைத்தார். அவரது வீட்டின் மற்ற பகுதிகளை தேட வேண்டும். 1915 ஆம் ஆண்டு மார்ச் 1 ஆம் தேதி முன்னுரையின் கடைசி வரிகள் நியாயமாக நகலெடுக்கப்பட்டு, முழு புத்தகமும் பத்திரிகைக்கு தயாராக இருந்தபோது அவர் மகிழ்ச்சி அடைந்தார் .

முதலாம் உலகப் போர் முடிந்த பிறகு, சென்னை திரும்பிய வ.வே.சு.அய்யர், தேசபக்தன் இதழின் ஆசிரியராகப் பணியாற்றினார். செப்டம்பர் 1921 இல் அவர் தேசத்துரோக குற்றத்திற்காக கைது செய்யப்பட்டு 9 மாத சிறைத்தண்டனை விதிக்கப்பட்டார். வ.வே.சு.அய்யர், கம்பனின் இராமாயணத்தைப் பற்றிய தனது மகத்தான நூலை எழுதியது சிறையில்தான்.

 வி.வி.எஸ்.ஐயர் 1925 ஆம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் பாபநாசம் நீர்வீழ்ச்சியில் மூழ்கி இறந்தார். அவரது மறைவுக்கு, அய்யரின் தோழரான விநாயக் தாமோதர் சார்வாகர், மஹரத்தா இதழில் நெகிழ்ச்சியான அஞ்சலி செலுத்தினார்:

"கடுமையான துக்கங்கள் எங்கள் வாழ்க்கையை அடிக்கடி துக்கப்படுத்தியிருக்கின்றன; ஆனால் உங்கள் திடீர் மரணம் ஏற்படுத்தியதை விட கனமான எதுவும் இல்லை, நண்பரே, எங்கள் சகிப்புத்தன்மையை ஒருபோதும் குறையவில்லை. அந்த முக்கியமான ஆண்டுகளின் நினைவுகள் மற்றும் முயற்சி நாட்கள் வெள்ளத்தில் எழுகின்றன, காற்றைக் கண்டுபிடிக்க போராடுகின்றன, நம் இதயத்தின் வாயில்களை தட்டுகிறோம்.அவற்றைப் பற்றிப் பேசி நம் நினைவுகளைச் சொல்லியிருப்போம் என்று நாம் விரும்புகிறோம்.ஆனால் நம் உதடுகள் முத்திரையிடப்பட்டிருக்க வேண்டும்.எவ்வளவு மனமுவந்து எழுத விரும்புகிறோம்.எவ்வளவு துரோகம் செய்தபோது நீ அசையாமல் நின்றாய், உனக்குச் சொந்தமில்லாதவர்களுக்கு நீ எப்படிச் சேவை செய்தாய், அறியாமலும் அடக்கமாகவும் இருந்தபோது நீ எப்படித் துன்பப்பட்டாய், உனக்குத் தெரிந்தபோது அதைப் பற்றி சிறிதும் குறிப்பிடவில்லை - இதையெல்லாம் எழுத நாங்கள் எவ்வளவு ஏங்குகிறோம், ஆனால் எங்கள் பேனா உடைந்த நாணல் ஆனது.

உங்கள் வாழ்க்கையின் உன்னதமான கதை தற்போதைக்கு, இல்லை, ஒருவேளை வரவிருக்கும் எல்லா காலத்திற்கும், சொல்லப்படாததாக இருக்க வேண்டும். ஏனென்றால், அதை ஓதக்கூடியவர்கள் வாழும் போது, ​​அதைச் சொல்லும் நேரம் வராமல் போகலாம், நேரம் வரும்போது, ​​சொல்லத் தகுந்தவையெல்லாம் அடக்கி வைக்கப்படாமல், ஆவலுடன் கேட்கும் போது, ​​அதைச் சொல்லக் கூடிய தலைமுறையினர் இறந்திருக்கலாம். எனவே, உன்னுடைய மகத்துவம், உயரமான இமயமலைச் சிகரங்களைப் போல,  ஆனால் மனிதனால் அறியப்படாமல் நிற்க வேண்டும். உங்கள் சேவைகளும் தியாகங்களும் ஒரு வலிமைமிக்க கோட்டையின் வலிமையான அடித்தளங்களைப் போலவே மறதியில் மங்கலமின்றி, புதைந்திருக்க வேண்டும்.

       உங்கள் திடீர் மரணச் செய்தி கசப்பாக இருந்தது. ஆனால் மிகவும் கசப்பான விஷயம் என்னவென்றால், சந்ததியினரை நீங்கள் என்ன கடுமையான கடமைகளை சுமந்தீர்கள், எங்கள் தனிப்பட்ட மற்றும் பொது துயரத்தின் முழுமையை வெளிப்படுத்தவும் முடியாதது எங்கள் இயலாமை.

       உண்மையில் அவர் வலிமையின் தூணாகவும், இந்துக்களின் இந்துவாகவும் இருந்தார், அவரில் நமது இந்து இனம் நமது இந்து நாகரிகத்தின் மிக உயர்ந்த பிரதிநிதிகளில் ஒருவரையும், பூரண மலரையும் இழந்துவிட்டது - அனுபவத்தில் பழுத்த, துன்பங்களில் கனிந்து, சேவைக்கு அர்ப்பணித்துள்ளது. மனிதர்களும் கடவுளும், இந்து சங்கதனின் காரணம், மெட்ராஸில் அதன் சிறந்த மற்றும் முதன்மையான சாம்பியனாக அவரைக் கண்டறிவது உறுதி.

1907 இல் ஒரு நாள் லண்டனில் உள்ள புகழ்பெற்ற இந்தியா ஹவுஸில் பணிப்பெண், நாங்கள் உணவருந்துவதற்காக கீழே வந்தபோது எங்களிடம் ஒரு விசிட்டிங் கார்டைக் கொடுத்தார், ஒரு பெரியவர் டிராயிங் ரூமில் காத்திருப்பதாக எங்களிடம் கூறினார். தற்போது கதவு திறந்திருந்தது, ஐரோப்பிய உடையில் நேர்த்தியாக உடையணிந்து நாகரீகமாக இருக்க விரும்பும் ஒரு மனிதர் எங்களுடன் அன்புடன் கைகுலுக்கினார். அவர் ரங்கூனில் ஒரு வழக்கறிஞராக இருந்ததாகவும், முழு அளவிலான பாரிஸ்டராக தன்னைத் தகுதிபெற இங்கிலாந்துக்கு வந்ததாகவும் எங்களிடம் கூறினார். அவர் முப்பது வயதைத் தாண்டியிருந்தார், எங்களை மிகவும் இளமையாகக் கண்டதில் சற்று ஆச்சரியமாக இருந்தது. அவர் ஆங்கில இசையைப் படிக்கும் தனது விருப்பத்தை எங்களுக்கு உறுதியளித்தார், மேலும் நடனத்திலும் சில பாடங்களைப் பெற ஆர்வமாக இருப்பதாக எங்களுக்கு உறுதியளித்தார். முக்கியத்துவம் வாய்ந்த பிரச்சினைகள் சமநிலையில் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும்போது, ​​எங்கள் இளைஞர்களின் ஆற்றலை இலகுவான பொழுதுபோக்கில் சிதறடிப்பதற்கு எதிராக நாங்கள் வழக்கம் போல் எங்கள் லேசான எதிர்ப்பில் நுழைந்தோம். மனதைக் கவர்ந்தவர், நம்பிக்கையில்லாமல், எப்பொழுதும் எங்களை அழைப்பதாக உறுதியளித்து எங்களின் விடுப்பு எடுத்தார். அவர் ஸ்ரீஜூத் வி.வி.எஸ். ஐயர்.

        1910 இல், மார்ச் மாதத்தில் எங்கோ, நாங்கள் கைதியாக நின்றோம், பின்னர் மிக சமீபத்தில் லண்டனில் உள்ள வலிமையான சிறையான பிரிக்ஸ்டன் சிறையில் அடைக்கப்பட்டோம். வார்டர் வருகைகளை அறிவித்தார்; ஆர்வத்துடன் நாங்கள் கைதிகளின் கோப்பினை பார்வையிடும் முற்றத்திற்குச் செல்கிறோம். எங்களை அழைக்க யார் வந்திருக்க முடியும் என்று நாங்கள் கம்பிகளுக்குப் பின்னால் நிற்கிறோம், இதனால் லண்டன் காவல்துறையின் விரும்பத்தகாத கவனத்தை ஈர்க்கிறோம். சிறைக் கம்பிகளுக்கு முன்னால் உள்ள பார்வையாளர் பெட்டியிலிருந்து எங்கள் அறிமுகத்தை ஒப்புக்கொள்வது இறுதியில் அவர்களுக்குப் பின்னால் வருவதற்கான ஒரு உறுதியான படியாகும். தற்போது ஒரு கண்ணியமான உருவம் நமக்கு முன்னால் உள்ள பெட்டிக்குள் நுழைகிறது. அது வி.வி.எஸ். ஐயர். அவனது தாடி அவர்  மார்பில் நெருக்கமாக அசைந்தது. அவர் அலட்சியமாக இருந்தார்.

அவர்  நேர்த்தியாக உடையணிந்த நாகரீகமான மனிதர் அல்ல. அவரது முழு உருவமும் சில பெரிய வாழ்க்கை அர்ப்பணிப்புடன் மாற்றப்பட்டது. 'ஓ தலைவா!' அவர் எங்களிடம், 'நீங்கள் ஏன் பாரிஸை விட்டு வெளியேறினீர்கள்!' நாங்கள் நிதானமாக, 'அதை இங்கே விவாதிப்பதால் என்ன பயன்? சரியோ இல்லையோ, நான் இந்தச் சிறையில் அடைக்கப்பட்டுள்ளேன், அடுத்து என்ன செய்ய வேண்டும், நிகழ்காலத்தை எப்படி எதிர்கொள்வது என்று பார்ப்பதே சிறந்த வழி.

        வருங்காலத் திட்டங்களைப் பற்றி முழுமையாகப் பேசிக் கொண்டிருந்த போது மணி அடிக்க, காவலர்கள் விரைந்து வந்து, 'நேரம் ஆனது!' கனத்த இதயத்துடன் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டோம். இந்த வாழ்க்கையில் நாம் ஒருவரையொருவர் பார்க்கும் கடைசி நேரமாக இது இருக்கும் என்று எங்களுக்குத் தெரியும். கண்ணீர் பெருகியது. அதை  அடக்கி, 'இல்லை! நாங்கள் இந்துக்கள். கீதையைப் படித்திருக்கிறோம். இந்த இரக்கமற்ற கூட்டத்தின் முன்னிலையில் நாம் அழக்கூடாது.' .. பிரிந்தோம். அவர் மறையும் வரை நான் பார்த்துவிட்டு, என் மனதுக்குள், 'ஐயோ! இந்த அன்பான ஆன்மாவை மீண்டும் பார்ப்பது கிட்டத்தட்ட சாத்தியமற்றது.

 இரண்டு விதிகளில் ஒன்று, தூக்குக் கயிறு அல்லது அந்தமானுக்கு விழப் போவது உறுதியாக இருந்தது, மேலும் என் நண்பர்களை மீண்டும் பார்ப்பதற்கான எந்த வாய்ப்பையும் என் முன் வைத்திருக்க முடியாது.

 இது 1910 இல் நடந்தது. பதினான்கு வருடங்கள் உருண்டோடின, சாத்தியமற்றது உண்மையில் நடந்தது. மிகவும் ஆபத்தான மற்றும் வளைந்து நெளிந்து செல்லும் பாதைகள், வழிப்பாதைகள் மற்றும் வாழ்க்கையின் நிலத்தடிப் பாதைகள், மரணத்தின் எல்லைகளை மிகவும் வலுவாகக் கடந்து, நான் ஸ்ரீமான் ஐயரை சில மாதங்களுக்கு முன்பு சந்தித்தேன். காதல் மகிழ்ச்சியின் மதுவில் சில மணிநேரங்கள் மகிழும் வகையில் அவர் சென்னையிலிருந்து பம்பாய் வரை எல்லா தூரமும் பயணித்தார். பாதிக்கப்பட்ட மற்றும் சித்திரவதை செய்யப்பட்ட கடந்த காலத்தின் கசப்பையும் கடுமையான வேதனையையும் சிறிது நேரம் மறந்துவிட்டு, நீண்ட விடுமுறைக்குப் பிறகு பள்ளிக் கூட்டத்திலிருந்து புதிய சிறுவர்களைப் போல லேசாக கிசுகிசுத்தோம். அவர் என் விடுப்பு எடுத்தார்.

 அவர் மறைவதைப் பார்த்துவிட்டு, 'இப்போது நான் அவரை மீண்டும் எப்போது வேண்டுமானாலும் அழைக்கலாம்' என்று மனதிற்குள் சொன்னேன்.

      மனித நினைவுக்கு அப்பால் அவர் மறைந்துவிடுவார் என்று அப்போது நான் அறிந்திருக்கவில்லை. மனித ஞானம் தலையை அசைத்து, 'சாத்தியமற்றது!' என்று குறட்டை விட்டபோது, ​​நிகழ்வுகள் அதைச் சாத்தியமாக்கி, 'எந்த நேரத்திலும்' என்று மகிழ்ச்சியுடன் உறுதியளித்தபோது, ​​விதி 'ஒருபோதும் இல்லை!' ஆகவே, நமது விதி மனிதக் கணக்கீடுகளை கேலி செய்வதையும் அவமானப்படுத்துவதையும் விட எந்த உன்னத நோக்கமும் இல்லாமல் செயல்படுவதாகத் தெரிகிறது!

     அரசியல்வாதியான ஐயரைப் பற்றி நாம் இங்கு கவலைப்பட முடியாது. அய்யர், அறிஞர், நண்பர், இந்து மதத்தின் உன்னதமானவர், குறளின் (மொழிபெயர்ப்பில்), ஒரு தொடர்ச்சியான தியாகம் மற்றும் வழிபாடு ஆகியவற்றைக் கொண்ட புனித ஆன்மாவின் இழப்பு, இன்று நாம் மிகவும் வேதனையுடன் வருந்துகிறோம். உன்னதமான இறந்தவர்களுக்கு தகுதியான பாணியில் அவரது நினைவகத்திற்கு பொது அஞ்சலி செலுத்த இயலாமை குறித்து கசப்பான குழப்பம்.

ஓ, நம் தலைமுறை வீழ்ந்த காலம்! உன்னதமானவர்கள் கீழே மூழ்கி மரணத்தின் கரையில் கழுவப்படுகிறார்கள், அதே நேரத்தில் தகுதியற்றவர்கள் வாழ்க்கையின் அலைகளில் மகிழ்ச்சியுடன் நீந்துகிறார்கள்.

      ஆனால் நீ உன் கடமையைச் செய்துவிட்டாய் நண்பரே! மனித அன்பிற்காகவே நீ வாழ்ந்தாய், மனித அன்பிற்காக  தியாகியாக இறந்தாய்.

      கடவுளின் சிப்பாய், வாழ்க்கையில் உங்களுக்கு அமைதி இல்லை. ஆனால் மரணத்தில் உங்களுடன் அமைதி நிலவட்டும். ஓ நண்பரே, உங்களுக்கு அமைதி மற்றும் தெய்வீக ஓய்வு!"..

ஜூன் 3, 1925 இல் அவர் இறந்தபோது அவருக்கு 44 வயது.

 

                          வைத்தியநாத ஐயர்

                       சமய மற்றும் சமூக சீர்திருத்தவாதி

 வைத்தியநாத ஐயர் 1890 ஆம் ஆண்டு மே 16 ஆம் தேதி தஞ்சாவூர் மாவட்டம் விஷ்ணம்பேட்டை கிராமத்தில், அருணாசலம் ஐயர் மற்றும் லட்சுமி அம்மாள் ஆகியோருக்கு ஒரு தமிழ் பிராமண குடும்பத்தில் எட்டு குழந்தைகளில் இரண்டாவதாக பிறந்தார்.

  அருணாசலம் ஐயர் புதுக்கோட்டை மகாராஜா பள்ளியில் கணித ஆசிரியராக பணியாற்றினார். ஓய்வுக்குப் பிறகு மதுரையில் குடும்பத்துடன் குடியேறினார்.

மதுரை சேதுபதி மேல்நிலைப்பள்ளியில் படித்த ஏ.வி.அய்யர், எல்லா ஆசிரியர்களிடமும்  அன்பானவராக இருந்தார். அவர் தனது கல்வி முழுவதும் ஒரு சிறந்த மாணவராக களங்கமற்ற சாதனை படைத்தார். 1909 ஆம் ஆண்டில், ஏ.வி. ஐயர் தனது எஸ்.எஸ்.எல்.சி.யை முடித்தார், ஒட்டுமொத்த செயல்திறனிலும் கணிதத்தில் முதலிடத்திலும் மாநிலத்திலேயே இரண்டாவது இடத்தைப் பிடித்தார். இதற்காக அவருக்கு பள்ளி சார்பில் தங்கப்பதக்கம் வழங்கப்பட்டது.

பின்னர், ஏ.வி. ஐயர் மதுரா கல்லூரியில் தனது FA முடித்தார், மீண்டும் கணிதத்தில் முதலிடம் மற்றும் மாநில அளவில் நான்காவது ரேங்க் பெற்றார். கல்லூரியால் அவருக்கு மதிப்புமிக்க நீலகண்ட சாஸ்திரி தங்கப் பதக்கமும், ஃபிஷர் தங்கப் பதக்கமும் வழங்கப்பட்டது.

18 வயதில், அவரது FA தேர்வுகளுக்குப் பிறகு, ஐயரின் பெற்றோர் 9 வயது அகிலாண்டத்துடன் அவரது திருமணத்தை நடத்தி வைத்தனர், அவர் வாழ்நாள் முழுவதும் அவருக்கு சரியான துணையாக இருந்தார். ஐயர் 1914 ஆம் ஆண்டு மெட்ராஸ் பிரசிடென்சி கல்லூரியில் முதல் வகுப்பில் தனது BA ஐ முடித்தார்.

 திருச்சியில் உள்ள பிஷப் ஹீபர் மேல்நிலைப் பள்ளியில் ஒரு வருடம் ஆசிரியராகவும், மசூலிப்பட்டினம் இந்து மேல்நிலைப் பள்ளியில் ஓராண்டும் ஆசிரியராகப் பணிபுரிந்து, சட்டப் படிப்பில் தன்னைத் தகுதிப்படுத்தி ப்ளீடர் அந்தஸ்தைப் பெற்றார்.

மதுரையில் புகழ்பெற்ற வழக்கறிஞரான திரு நடேச ஐயரின் கீழ் ஜூனியராக தனது பயிற்சியைத் தொடங்கினார் வைத்தியநாத.ஐயர். ஒரு வருடத்திற்குள் நடேச ஐயர், வைத்தியநாத ஐயரின் திறமைகளை உணர்ந்து, தனது சொந்த சட்டப் பயிற்சியைத் தொடங்க ஊக்குவித்தார். நடேச அய்யர், ஏ.வி.ஐயரை தனது சொந்த மகனாகப் பார்த்து, நலம் பெற வாழ்த்தினார், தொடர்ந்து தொடர்பில் இருந்தார்கள்.

வைத்தியநாத.ஐயர் தனது பயிற்சியைத் தொடங்கி, மதுரை, புதுக்கோட்டை, திருநெல்வேலி நீதிமன்றங்களில் வழக்குகளுக்கு ஆஜரானார். அவர் உண்மையான வழக்குகளை மட்டுமே எடுத்துக் கொண்டார் மற்றும் மக்களின் தேவைகளை உணர்ந்தார். வாடிக்கையாளரின் பணம் மற்றும் நேரம் அர்த்தமுள்ளதாக செலவழிக்கப்படுவதை அவர் பார்த்தார். மிக விரைவில் அவர் தனது சொந்த வட்டத்திலும் பொதுமக்களிடமும் நல்ல பெயரைப் பெற்றார்.

வைத்தியநாத ஐயர் எழுப்பிய சட்டக் கருத்துகளும், அவரது வாதங்களும் நீதிபதிகளைக் கூட வியப்பில் ஆழ்த்தியதுடன் அவர்களின் பாராட்டையும் பெற்றன.வைத்தியநாத ஐயரின் புகழ் பரவி வழக்குகள் குவியத் தொடங்கின. அவருடைய வருமானம் பலமடங்கு உயர்ந்தது. அவர் தன்னலமின்றி தனது ஜூனியர்களை திறமையானவர்களாக மாற்றுவதற்கு பயிற்சி அளித்தார். 'உண்மையான தலைவர் அதிக தலைவர்களை உருவாக்குகிறார்' என்பது பழமொழி. வைத்தியநாத ஐயர் தனது இளையவர்களை பாசத்துடனும் தனது சொந்த குடும்ப உறுப்பினர்களாகவும் நடத்தினார்.

 

மெட்ராஸ் பிரசிடென்சி கல்லூரியில் படிக்கும் போது,வைத்தியநாத ​​ஐயர் நாட்டில் பரவியிருந்த தேசபக்தியால் ஈர்க்கப்பட்டார். தேசியத் தலைவர்களின் கட்டுரைகள் மற்றும் பேச்சுக்களால் உந்தப்பட்ட ஐயர், சுதந்திரப் போராட்டத்தில் நேரடியாக தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டார்.

ஒரு நாள் சென்னை கடற்கரையில் தேசிய தலைவர் பிபின் சந்தர் பால் ஆற்றிய பொது உரையில் ஐயர் கலந்து கொண்டார். இச்செய்தி ஆங்கிலேயரான கல்லூரி முதல்வருக்கு எட்டியதும்,வைத்தியநாத ஐயர் இரண்டு வாரங்கள் காலை முதல் மாலை வரை பெஞ்சில் நிற்க வைத்து தண்டிக்கப்பட்டார். வைத்தியநாத ஐயர் அமைதியுடனும் மிகுந்த உறுதியுடனும் தண்டனையை நிறைவேற்றினார்

மகாத்மா காந்தி 1919 இல் முதன்முறையாக மதுரைக்கு விஜயம் செய்தார். 22 செப்டம்பர் 1921 அன்று அவரின்  இரண்டாவது வருகையின்  போது, ​​காந்திஜி உள்ளூர் விவசாயிகளுடன் வியத்தகு முறையில் அவர்களைப் போலவே ஒரு சிறிய வேட்டியை இடுப்பில் சுற்றிக் கொண்டார். பொதுமக்களுக்கு அவர் ஆற்றிய உரை ஏராளமான இளம் பங்கேற்பாளர்களை ஊக்கப்படுத்தியது, அவர்கள் பின்னர் தலைவர்களாகவும் சமூக ஆர்வலர்களாகவும் ஆனார்கள். அவர்களில் வைத்தியநாத ஐயரும் ஒருவர்.

1920ல், காந்திஜி ஒத்துழையாமை இயக்கத்தை அறிவித்தபோது, ​​ஐயர் தனது லாபகரமான வழக்கறிஞரை விட்டுவிட்டு இந்திய தேசிய காங்கிரசில் முழுநேர ஊழியராக சேர விரும்பினார். காந்திஜியுடன் தென்னிந்தியாவில் சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்ட சித்தரஞ்சன் தாஸ்,வைத்தியநாத ஐயரிடம் தனது சட்டப் பயிற்சியைத் தொடரலாம் என்றும், இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் பகுதி நேரமாக தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொள்ளலாம் என்றும், இளைஞர்கள் மற்றும் அதிகமான தொண்டர்களை கட்சியில் சேர தூண்டினார். அன்று முதல், ஐயர் ஒரு வழக்கறிஞர் மற்றும் அரசியல் மற்றும் சமூக ஆர்வலர் என்ற இரட்டை சவால்களை சமாளித்தார்.

ஒத்துழையாமை இயக்கத்தைத் தொடர்ந்து, காதி பதவி உயர்வு, இந்து-முஸ்லிம் ஒத்துழைப்பு, தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கு  அதிகாரமளித்தல் மற்றும் மது ஒழிப்பு போன்ற நடவடிக்கைகளில் தன்னார்வலர்கள் பங்கேற்க வேண்டும் என்று காந்திஜி கேட்டுக் கொண்டார். தன்னார்வத் தொண்டர்கள் மதுரையில் காதி துணியை விளம்பரப்படுத்தத் தொடங்கினர்,வைத்தியநாத ஐயர் மதுரையிலும் அருகிலுள்ள கிராமங்களிலும் ஹேண்ட்ஸ்பன் காதி துணி தயாரிப்பதற்கான கை நூற்பு சக்கரத்தை அறிமுகப்படுத்தினார்.

ஐயர் பல கிராமங்களுக்குச் சென்று, கிராம மக்களிடம் காதி பற்றிப் பேசி, காதித் துணி தயாரிப்பில் வழிகாட்டினார். இளம் தன்னார்வலர்களின் உதவியுடன், காதியின் விற்பனையை அதிகரிக்க, காதி ஆடைகளைத் தன் தோளில் சுமந்தார். இதன் விளைவாக, 1924 இல், மதுரை மாவட்டம் காதி உற்பத்தி மற்றும் விற்பனையில் மாநிலம் முழுவதும் முதலிடம் பிடித்தது. பல தடைகள் மற்றும் பிரச்சனைகள் இருந்தபோதிலும், வைத்தியநாத ஐயர் அயராது காதி இயக்கத்தை மேற்கொண்டார்.

அன்றைய தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் தலைவர் டாக்டர் எஸ்.வரதராஜலு நாயுடு காதி தயாரிப்பில் மதுரை மாவட்டத்திற்கு மதிப்புமிக்க வெள்ளி கை நூற்பு சக்கரத்தை வழங்கினார். இதன் பெருமை முக்கியமாக வைத்தியநாத ஐயரையே சாரும்.

காதி இயக்கத்திற்கு இணையாக, ஐயர் கல்வியைப் பரப்பி, மதுரையிலும் அதன் அண்டை கிராமங்களிலும் தீண்டாமையை ஒழிக்கப் பாடுபட்டார். ஹரிஜன சேவக் சங்கம் மற்றும் பிற சமூக சீர்திருத்த நிறுவனங்கள் உருவாவதற்கு முன்பே வைத்தியநாத ஐயர் இந்த நோக்கத்திற்காக போராடினார்.

 டிசம்பர் 1929 இல், பண்டித ஜவஹர்லால் நேரு தலைமையில் லாகூரில் ஆண்டுதோறும் இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் மாநாடு நடைபெற்றது. இந்த மாநாட்டில், முழு சுதந்திரம் பெறுவதே கட்சியின் முதன்மை நோக்கம் என்று முடிவு செய்யப்பட்டது. இதைத் தொடர்ந்து காந்திஜிக்கும் ஆங்கிலேய அரசுக்கும் இடையே பேச்சு வார்த்தை தொடங்கியது. காந்திஜி உப்பு சட்டத்தை திரும்பப் பெறுமாறு ஆங்கிலேயரிடம் கோரிக்கை விடுத்தார். அவரது கோரிக்கைகளை பிரிட்டிஷ் அரசு நிராகரித்தது. எனவே, காந்திஜி சபர்மதி ஆசிரமத்திலிருந்து தண்டி வரை உப்பு அணிவகுப்பு நடத்த முடிவு செய்தார்.

உப்பு அணிவகுப்பு குறித்த இந்த முடிவை தென் மண்டலத்தில் எப்படி செயல்படுத்துவது என்று மதுரையில் ராஜாஜி வைத்தியநாத ஐயரை சந்தித்தார். விவாதத்தின் முடிவில் தென்னிந்தியாவில் திருச்சிராப்பள்ளியில் இருந்து நடைபயணம் தொடங்கி வேதாரண்யத்தில் நிறைவடைவது என முடிவு செய்யப்பட்டது. வேதாரண்யத்தில் உப்பு தயாரிக்கும் பணி நடக்கும் என திட்டமிடப்பட்டது. அணிவகுப்பு விவரங்களை ஐயர் திட்டமிட்டு இறுதி செய்தார்.

தண்டி அணிவகுப்பின் முடிவில், காந்திஜி உப்பு சட்டத்தை மீறியதற்காக ஆங்கிலேய அரசால் கைது செய்யப்பட்டு ஆறு ஆண்டுகள் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். ஆங்கிலேய அரசின் தடைகளை மீறி, தென்னிந்தியாவில் நடைபயணம் ஏப்ரல் 13, 1930 அன்று திருச்சியில் தொடங்கி 15 நாட்கள் கழித்து வேதாரண்யத்தில் நிறைவடைந்தது. அங்கு உப்பு தயாரித்த ராஜாஜி கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். பிரித்தானிய அரசு இந்தியா முழுவதும் 144 தடையை அமல்படுத்தியது.

ராஜாஜி அறிவுறுத்தியபடி, வைத்தியநாத ஐயர் ஊர்வலத்தில் பங்கேற்கவில்லை. மாறாக, ராஜாஜியுடன் பார்வையாளராகச் சென்றார். ராஜாஜியின் கைதுக்குப் பிறகு ஐயர் மற்றும் பிற தலைவர்கள் 144 தடை உத்தரவுகளைப் புறக்கணித்து உப்பு ஊர்வலத்தைத் தொடர்ந்தனர்.

 

வைத்தியநாத அய்யர் பொதுக்கூட்டத்தில் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது, ​​திடீரென அந்த இடத்திற்குள் நுழைந்த போலீஸார் கூட்டத்தைக் கலைக்க முயன்றனர். அவர்கள் கூட்டத்தை கசையடியால் தாக்கினர். அவர்கள் ஐயரையும் தாக்கி, அவரை மேடையில் இருந்து தள்ளி, தரையில் கிட்டத்தட்ட ஒரு பர்லாங் (சுமார் 200 மீ) இழுத்துச் சென்றனர். சிறிது நேரம் கழித்து, கைது செய்யப்பட்டவர்கள் லாரியில் திருச்சிராப்பள்ளிக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டு ஆறு மாதங்கள் சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர். 1931ல் காந்தி-இர்வின் ஒப்பந்தம் கையெழுத்தான பிறகுதான் ஐயர் சிறையில் இருந்து விடுவிக்கப்பட்டார்.

1932 இல், காந்தியடிகள் கீழ்ப்படியாமை இயக்கத்தை மீண்டும் தொடங்கினார். இதைத் தொடர்ந்து மதுரையில் மதுவிலக்கு மற்றும் அன்னியப் பொருள் புறக்கணிப்புப் போராட்டத்திற்கு ஐயர் தலைமை தாங்கினார்.வைத்தியநாத  அய்யர் தனது சொந்த சம்பாத்தியத்தில் இருந்து இந்த பிரச்சாரங்களுக்கான செலவுகளை ஏற்றுக்கொண்டார்.

காந்திஜி கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். காந்திஜியின் கைதுக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்து மதுரையில் பொதுக்கூட்டம் நடத்தப்பட்டது. கூட்டத்தில் ஐயர் பேசும்போது, ​​போலீசார் உள்ளே நுழைந்து 144வது பிரிவை வாசித்தனர். காவல்துறையின் செயலைக் கண்டித்து வைத்தியநாத ஐயர் கைது செய்யப்பட்டார்.வைத்தியநாத  ஐயருக்கு ஓராண்டு சிறை தண்டனையும், 500 ரூபாய் அபராதமும் விதித்து நீதிமன்றம் உத்தரவிட்டது. அபராத தொகையை வசூலிக்க அவரது காரை ஏலம் விட போலீசார் முடிவு செய்தனர். ஆனால் வைத்தியநாத  ஐயரின் காரை ஏலம் விடப்பட்டபோது பொதுமக்கள் யாரும் அதை வாங்க முன்வரவில்லை. இச்சம்பவம் வைத்தியநாத  ஐயர் மீது பொதுமக்களின் அன்பையும் மரியாதையையும் தெளிவாகக் காட்டுகிறது.

 ஒத்துழையாமை போராட்டத்தை தொடர மதுரை காங்கிரஸ் கமிட்டியிடம் போதிய நிதி இல்லை என்பதை அறிந்த வைத்தியநாத ஐயர், வேலூர் சிறைக்கு செல்வதற்கு முன், தனது நம்பிக்கைக்குரிய நபர் ஒருவர் மூலம் தனது குடும்ப நகைகளை விற்று நிதி திரட்டி பணி  தொடர ஏற்பாடு செய்தார்.  ஆனால் அவை விற்கப்படாமல் ரூ.7000/-க்கு அடகு வைக்கப்பட்டன. பின்னர் அவை வைத்தியநாத ஐயரின் தனிப்பட்ட வருமானத்தில் மீட்கப்பட்டன.

இரண்டாம் உலகப் போரின் போது பொருளாதாரம் மோசமாக இருந்தது, அது கையால் செய்யப்பட்ட காதி உற்பத்தியை பாதித்தது. தொழிலில் ஈடுபட்ட குடும்பங்கள் வறுமையில் வாடினர்.வைத்தியநாத ஐயர் தனது தனிப்பட்ட சம்பாத்தியத்தைப் பயன்படுத்தி பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களுக்கு உணவு மற்றும் மருத்துவ உதவிகளை ஏற்பாடு செய்தார். அவர்களது வியாபாரம் இயல்பு நிலைக்கு வரும் வரை ஐயர் அவர்களுக்கு தொடர்ந்து உதவி செய்தார்.

அதே நேரத்தில், முஸ்லீம்களுக்கு தனி நாடு கோரி முகமது அலி ஜின்னா மற்றும் அவரது ஆதரவாளர்கள் கொடுத்த அழைப்பைத் தொடர்ந்து, நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் இந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையே மோதல்கள் தொடங்கியது.

8 ஜூலை 1939 இல், வைத்தியநாத ஐயர், எல்.என்.கோபாலசாமி மற்றும் அவரது ஆறு நண்பர்களான பி.கக்கன், முருகானந்தம், சின்னையா, பூர்ணலிங்கம் மற்றும் முத்து ஆகியோருடன் மதுரை மீனாட்சி கோவிலுக்குள் நுழைந்தார். இதை உயர்சாதி இந்து தலைவர்கள் மற்றும் ஜாதி தர்மத்தைப் பாதுகாக்க முயல்பவர்கள் கடுமையாக எதிர்த்தனர். இது வைத்தியநாத ஐயர் அவர்களின் மிக பெரிய பணிகளில் ஓன்று.

இந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமைக்கு ஐயரின் பங்களிப்பு அசாதாரணமானது.

1940ல் பண்டித ஜவஹர்லால் நேரு கைது செய்யப்பட்டு காஷ்மீர் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். இதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்து மதுரை மக்கள் கடைகளை அடைத்து போராட்டத்தில் ஈடுபட்டனர். அப்போது, ​​வழிப்பறிக் கும்பல் பரப்பிய சில வதந்திகளால், தெற்கு மாசி வீதி, மேற்கு மாசி வீதி சந்திப்பில் இந்துக்களும், இஸ்லாமியர்களும் ஆயுதங்களுடன் திரண்டனர். இதையறிந்த வைத்தியநாத ஐயர் உடனடியாக சம்பவ இடத்துக்குச் சென்று இருதரப்பையும் கூப்பிய கையோடு தரையில் விழுந்து அமைதிப்படுத்தும்படி கெஞ்சினார். ஆத்திரமடைந்த கூட்டத்தினர் மெல்ல அமைதியடைந்து கலைந்து சென்றனர். எனவே, ஐயரின் துணிச்சலான, சரியான நேரத்தில் மற்றும் காந்திய தலையீட்டால் ஒரு பெரிய மோதல் தவிர்க்கப்பட்டது.

 1940-ல் புனேயில் நடந்த காங்கிரஸ் கமிட்டிக் கூட்டத்தில், காந்திஜி தனிநபர்கள் சத்தியாகிரகத்தில் பங்கேற்க அழைப்பு விடுத்தார். ஐயர் மதுரையில் சத்தியாக்கிரகத்திற்கு தலைமை தாங்கினார். சத்தியாகிரகத்திற்கான தன்னார்வலர்களைத் தேர்ந்தெடுத்து போராட்டத்தில் பங்கேற்க அனுப்பினார்.

ஐயரின் மனைவி அகிலாண்டம் அம்மாளும் தன்னார்வலராக அனுப்பப்பட்டார்.அவர் கைது செய்யப்பட்டு மூன்று மாதங்கள் வேலூர் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். 1942 ஆகஸ்ட் 8 அன்று பம்பாயில் நடந்த இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் பொதுக்கூட்டத்தில் காந்திஜி ‘வெள்ளையனே வெளியேறு’ இயக்கத்தை அறிவித்தார். பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் கோபமடைந்து காந்திஜி மற்றும் பல தலைவர்களை சிறையில் அடைத்தது. இந்தியா முழுவதும் ஊரடங்கு உத்தரவு பிறப்பிக்கப்பட்டது.

 

இதைக் கேட்டு ஆவேசமடைந்த வைத்தியநாத ஐயர் மதுரை திலகர் மைதானத்தில் ஊரடங்கு உத்தரவை மீறி பொதுக்கூட்டம் நடத்தினார். போலீசார் தடியடி நடத்தி மக்கள் மீது துப்பாக்கிச்சூடு நடத்தினர். பலர் உயிர் இழந்தனர். மேலும் பலர் காயமடைந்தனர். ஊரடங்கு உத்தரவை மீறியதற்காகவும், பிரிட்டிஷ் அரசுக்கு எதிராக மக்களைத் தூண்டியதற்காகவும் வைத்தியநாத ஐயர் கைது செய்யப்பட்டார். அவர் அலிப்பூர் சிறைக்கு அனுப்பப்பட்டார்.வைத்தியநாத

ஐயர் சிறையில் இருக்கும்போதே, அவரது மூத்த மகன் இறந்துவிட்டார். இரண்டு வாரங்கள் கழித்து ஐயருக்கு செய்தி எட்டியது. ஐயர் பரோலில் வெளியே வந்து தனது மூத்த மகனுக்கு இறுதிச் சடங்குகளைச் செய்தார். அவரது பரோல் காலம் முடிவதற்குள், ஐயர் தனது மூத்த மகள் சுலோச்சனாவுக்கு திருமணம் செய்து வைத்தார்.

 ஆறு மாதங்களுக்குப் பிறகு, அலிபூர் சிறையில் இருந்து ஐயர் விடுவிக்கப்பட்டார். ஆனால் அவர் சிறை வாசலில் கைது செய்யப்பட்டு தஞ்சாவூர் சிறைக்கு கொண்டு செல்லப்பட்டு பின்னர் வேலூர் சிறைக்கு மாற்றப்பட்டார். 1945 இல், பொது மன்னிப்பின் ஒரு பகுதியாக, ஐயர் சிறையில் இருந்து விடுவிக்கப்பட்டார், மேலும் அவர் வழக்கறிஞராக தனது தொழிலைத் தொடர்ந்தார்.

மதுரை மாவட்டத்தில் இந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையே ஒத்துழைக்க ஐயர் தொடர்ந்து பாடுபட்டார். காந்திஜி ஐயரைப் போலவே பாகிஸ்தான் என்ற தனி நாடு உருவாவதும் பிடிக்கவில்லை. இருப்பினும், நாடு இரண்டாகப் பிரிக்கப்பட்டது - இந்தியா மற்றும் பாகிஸ்தான். 1947 ஆகஸ்ட் 15 அன்று இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்தது. நாடு முழுவதும் இந்த விழாவைக் கொண்டாடினாலும், காந்திஜி மற்றும் ஐயர் போன்ற தலைவர்களின் மகிழ்ச்சியில் நாடு பிரிந்ததில் சோகமாக இருந்தது..

                                                   வாஞ்சி நாதன்

                                                     தீவிர தேசபக்தர்

இந்திய வரலாற்றாசிரியர்கள் எப்போதும் விருப்பமான  நினைவாற்றலைக் கொண்டுள்ளனர். அவர்களுக்கு, ஷாஜஹானாபாத் (டெல்லி), மும்பை (மும்பை), மகிஷூர் (மைசூர்) மற்றும் கலிகத்தா (கொல்கத்தா) ஆகிய நான்கு நகரங்கள் நாட்டின் எல்லைகளாக அமைகின்றன. இந்த புவிசார் அரசியல் குருட்டுத்தன்மையால் பல மனிதர்கள்  இந்திய வரலாற்றில் தங்கள் இடத்தை இழந்துள்ளனர். அப்படிப்பட்டவர்களில் ஒருவர்  வாஞ்சிநாதன்ஆவார். .

     வாஞ்சிநாதன் 1886 ஆம் ஆண்டு நாட்டின் தென்கோடியில் ஒரு பிராமண குடும்பத்தில் பிறந்தார். அவர் பிறந்த ஊரான செங்கோட்டை என்பது ஆங்கிலத்தில் 'செங்கோட்டை' என்று பொருள்படும், ஆனால் இது நாட்டின் வடக்கு மூலையில் மற்றொன்றாகக் கொண்டாடப்படுவதில்லை. சிறுவயதில், வாஞ்சிநாதன் கண்ணியமாகவும், அடக்கமாகவும், கிட்டத்தட்ட கூச்ச சுபாவமுள்ளவராகவும் இருந்ததாக கூறப்படுகிறது. அவர் பி.ஏ. பட்டப்படிப்பு படித்தவர் என்றும் தெரிகிறது. திருவனந்தபுரத்தில் உள்ள மூலம் திருநாள் மகாராஜா கல்லூரியில் மற்றும் பரோடா பல்கலைக்கழகத்தில் எம்.ஏ. படிக்கும் போதே பொன்னம்மாளை மணந்தார், அவருக்கு ஒரு பெண் குழந்தை பிறந்தது. கல்லூரிக்குப் பிறகு, அவருக்கு திருவிதாங்கூர் வனத்துறையில் எழுத்தர் பதவி வழங்கப்பட்டது, அதை அவர் மகிழ்ச்சியுடன் பெற்றார்.

     திருவிதாங்கூரில் அவர் மகிழ்ச்சியான குடும்ப வாழ்க்கையை நடத்திக் கொண்டிருந்தபோதுதான், தாழ்த்தப்பட்டோரின் உரிமைகளுக்காக ஆங்கிலேயர்களுடன் போராடிய வ.உ.சிதம்பரம் பிள்ளை பற்றி வாஞ்சிநாதனுக்குத் தெரியவந்தது. 1906 ஆம் ஆண்டில், வ உ சிதம்பரனார்  இந்தியாவின் முதல் கப்பல் நிறுவனமான சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேஷன் நிறுவனத்தைத் தொடங்கியது, இது தூத்துக்குடிக்கும் கொழும்புக்கும் இடையே இரண்டு நீராவிகளை இயக்கியது, இதனால் இப்பகுதியில் கப்பல் போக்குவரத்தில் பிரிட்டிஷ் ஏகபோகத்திற்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தது. ஒரு வருடம் அல்லது அதற்குப் பிறகு, கோரல் மில் தொழிலாளர்களின் உதவியுடன், வ உ சிதம்பரனார், அதன் தொழிலாளர்களுக்கு மிகக் குறைந்த ஊதியம் வழங்கும் நிர்வாக நிறுவனமான A&F ஹார்விக்கு எதிராக வேலைநிறுத்தம் செய்தது. வ உ சிதம்பரனார்யின் இந்தப் போராட்டங்களால்   தீவிரப் பின்தொடர்பவராக வாஞ்சி நாதன்  மாறி, சுதந்திரப் போராட்ட வீரரின் கனவுகளைத் தன் சொந்தமாக்கிக் கொண்ட இளைஞன் ஆனார்.

     மார்ச் 12, 1908 அன்று, வ.உ . சிதம்பரம் பிள்ளை தேசத்துரோக வழக்கில் கைது செய்யப்பட்டு பாளையங்கோட்டையில் அடைக்கப்பட்டார். இது திருநெல்வேலி மற்றும் தூத்துக்குடியில் உள்ள விடுதலைப் போராட்ட வீரர்களின் உணர்ச்சிகளைக் கிளறியது. இரு நகரங்களும் முன்னெப்போதும் இல்லாத போராட்டங்களைக் கண்டன, அவை பெரும் போலீஸ் படையின் உதவியுடன் அடக்கப்பட்டன. இரண்டு மாதங்களுக்குப் பிறகு, நீதிமன்றம் வ உ சிதம்பரனாருக்கு தலா 40 ஆண்டுகள் இரண்டு ஆயுள் தண்டனை விதித்தது. வ.உ.சி., கோவை மத்திய சிறைக்கு அனுப்பப்பட்டு, அடுத்த இரண்டு ஆண்டுகளை அவர் கழித்தார்.சிறையில் செக்கிழுத்தார் . 1911 ஆம் ஆண்டில், சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேஷன் நிறுவனம் திவாலானது மற்றும் பிரிட்டிஷ் இரண்டு நீராவி கப்பல்களையும் கைப்பற்றியது.

 1906 மற்றும் 1908 க்கு இடையில், இரண்டு வழிசெலுத்தல் நிறுவனங்களும் கடுமையான போரில் மோதிக்கொண்டபோது, ​​ஆஷே திருநெல்வேலி/தூத்துக்குடியில் ஆட்சியராக, மாவட்ட ஆட்சியராக நியமிக்கப்பட்டார். சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேஷன் நிறுவனத்தைக் சிதைக்க  ஆஷே தன்னால் முடிந்த அனைத்தையும் செய்ததாகக் கூறப்படுகிறது. அவர் எதிர்ப்பு முழுவதும் A&F ஹார்வியை முழுமையாக ஆதரித்தார். வ.உ.சி.யின் கைதைத் தொடர்ந்து நடந்த போராட்டங்களின் போது ஆஷே பார்வையில் சுடும் உத்தரவை பிறப்பித்ததாகவும் கூறப்படுகிறது. இவைதான் காரணங்களாக இருக்க வேண்டும், ஆஷே குறிவைக்கப்பட்டார் என்றால், அவர் குறிவைக்கப்பட்டவர் (திருநெல்வேலி கலெக்டர் திரு. வின்ச் - ராபர்ட் ஆஷே அல்ல - 1908 இல் வ.உ.சி.யை கைது செய்ய உத்தரவிட்டவர். வாஞ்சிநாதன் பழிவாங்க விரும்பினால் சிலர் கூறுகின்றனர். VOC யின் கைது, அதற்கு நேரடியாகப் பொறுப்பான திரு. வின்ச் கொலை செய்யப்பட்டிருக்க வேண்டும்).

        இந்த படுகொலைக்கு மூளையாக செயல்பட்ட நீலகண்ட பிரம்மச்சாரி என்பவர் 1910 ஆம் ஆண்டு சென்னை மாகாணத்தை சுற்றி பிரிட்டிஷாருக்கு எதிராக ஆட்சேர்ப்பு மற்றும் சதித்திட்டங்களை தீட்டினார்.

இந்த முயற்சியில், அவருடன் வாஞ்சிநாதனின் மைத்துனர் சங்கர் கிருஷ்ண ஐயர்,  ஒருவருக்கொருவர் அறிமுகப்படுத்தினார். அப்போதுதான் வாஞ்சிநாதன் விடுதலைக்கான போர்க்குணமிக்கப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டார். நீலகண்ட பிரம்மாச்சாரி, வாஞ்சிநாதன் மற்றும் சங்கர் கிருஷ்ண ஐயர் ஆகியோருடன் சேர்ந்து, செல்வாக்கு மிக்க ஆங்கிலேயர்களை படுகொலை செய்யத் திட்டமிடும் பாரத மாதா சங்கம் என்ற அமைப்பைக் கண்டுபிடித்தனர்.

    1911 ஜனவரி தொடக்கத்தில் வாஞ்சிநாதன் தனது வேலையில் இருந்து மூன்று மாத இடைவெளி எடுத்துக்கொண்டு பாண்டிச்சேரியில் விவிஎஸ் ஐயரை சந்தித்தபோது கொலைக்கான தயாரிப்பு தொடங்கியது. ஆங்கிலேயருக்கு எதிராக பல்வேறு சதிகளில் ஈடுபட்டதாகக் கூறப்படும் வி.வி.எஸ்.ஐயர், வாஞ்சிநாதனுக்கு ரிவால்வரைச் சுடுவதில் பயிற்சி அளித்தார்.

வாஞ்சிநாதன் வ.உ.சி. கைது மற்றும் அதைத் தொடர்ந்து நடந்த போராட்டங்களில் ஆஷைக் கொலை செய்யத் திட்டமிட்டதாக வ.வி.எஸ்.ஐயரிடம் ஒப்புக்கொண்டதாகக் கூறப்படுகிறது (சரிபார்க்க முடியவில்லை). ஓரிரு மாதங்களுக்குப் பிறகு, வாஞ்சிநாதனின் கைக்குழந்தையான  மகள் இறந்தார், அவரது இறுதிச் சடங்கில் அவர் பங்கேற்கவில்லை, மேலும் ஆஷே திருநெல்வேலியின் செயல் கலெக்டராக பதவி உயர்வு பெற்றார்.

   மேடை அமைக்கப்பட்டது. தேதி முடிவு செய்யப்பட்டது - ஜூன் 11, 1911. இது ஜார்ஜ் V இன் முடிசூட்டு விழாவுடன் ஒத்துப்போகிறது. சில காரணங்களால், அன்று எந்த முயற்சியும் இல்லை. இரண்டாவது ஜூன் 17, 1911 இல் திட்டமிடப்பட்டது.

    அன்றைய தினம் ஆஷே தனது மனைவி மேரியுடன் திருநெல்வேலியில் இருந்து தனது குழந்தையைப் பார்ப்பதற்காக ரயிலில் கொடைக்கானலுக்கு புறப்பட்டார். அதே ரயிலில் திருநெல்வேலியில் வாஞ்சிநாதனும் பாரத மாதா சங்கத்தைச் சேர்ந்த மூவரும் ஏறினர். காலை 9.30 மணிக்கு ரயில் மணியாச்சியை அடைந்தது. ரயில் நின்றதுமே ஆஷும் மனைவியும் பயணித்த முதல் வகுப்பில் ஏறினார் வாஞ்சிநாதன். அவர் ஆஷை தனது பிரவுனிங்கால் சுட்டு, ரயிலில் இருந்து குதித்து பிளாட்பார்ம் லாவரேட்டரிக்குள் ஓடினார். அங்கு அவர் தன்னைத்தானே சுட்டு தற்கொலை செய்து கொண்டார். போலீசார் வருவதற்குள், ஆஷ் மற்றும் வாஞ்சிநாதன் இருவரும் இறந்து கிடந்தனர். வாஞ்சிநாதனின் சட்டைப்பையில் “ஆர்.வாஞ்சி அய்யர், செங்கோட்டை” என்ற கையொப்பம் கொண்ட கடிதம் இருப்பதை போலீசார் கண்டுபிடித்தனர். அதில் கூறியிருப்பதாவது.

 "இங்கிலாந்தின் மக்கள்  நம் நாட்டைக் கைப்பற்றி, இந்துக்களின் சனாதன தர்மத்தை மிதித்து அவர்களை அழிக்கிறார்கள். ஒவ்வொரு இந்தியனும் ஆங்கிலேயரை விரட்டிவிட்டு சுயராஜ்யம் பெறவும், சனாதன தர்மத்தை மீட்டெடுக்கவும் முயல்கிறார்கள். நமது ராமன், சிவாஜி, கிருஷ்ணன், குரு கோவிந்தன், அர்ஜுனன். சகல தர்மங்களையும் காத்து நம் மண்ணை ஆண்டோம், இந்த மண்ணில் ஐந்தாம் ஜார்ஜ், பசுவின் இறைச்சியை உண்பவன் என்று முடிசூட ஏற்பாடுகள் செய்கிறார்கள், ஐந்தாம் ஜார்ஜ் நம் நாட்டிற்கு வந்தவுடனேயே அவரைக் கொல்வதாக மூவாயிரம் மதராசிகள் சபதம் எடுத்துள்ளனர். . நமது எண்ணத்தை மற்றவர்களுக்குத் தெரியப்படுத்துவதற்காக, நிறுவனத்தில் மிகக் குறைவானவனான நான், இந்தச் செயலைச் செய்தேன். இதையே இந்துஸ்தானத்தில் உள்ள ஒவ்வொருவரும் தன் கடமையாகக் கருத வேண்டும்."

        25 வயதில் சுதந்திரத்திற்காக உயிர்நீத்த இளைஞனின் தியாகத்தை இழிவுபடுத்தும் முயற்சிகள் பல நடந்தன.ஆனாலும் இந்த நாட்டின் விடுதலைக்கு அவர் செய்த தீவிர செயலாக இது அமைகிறது.

 இளவழுதி எம் அவர்களுக்கு நன்றி -இதுதான் என் உலகம்.

                                      வரதராஜுலு நாயுடு

                                       டாக்டர் தேசபக்தர்

பெருமாள் வரதராஜுலு நாயுடு (ஜூன் 4, 1887 - ஜூலை 23, 1957) ஒரு இந்திய மருத்துவர், அரசியல்வாதி, பத்திரிகையாளர் மற்றும் இந்திய சுதந்திர போராளி  ஆவார். வரதராஜுலு நாயுடு ஜூன் 4, 1887 இல் சேலத்திற்கு அருகிலுள்ள ராசிபுரத்தில் ஒரு வசதியான பலிஜா நாயுடு குடும்பத்தில் பிறந்தார். அவரது தந்தை பெருமாள் நாயுடு ஒரு பணக்கார நிலப்பிரபு. அவர் தனது ஆரம்பக் கல்வியை சென்னையில் பெற்றார் மற்றும் ஆயுர்வேத மருத்துவராகப் பயிற்சி பெற்றார்.

வரதராஜுலு நாயுடு சிறு வயதிலேயே அரசியலில் நுழைந்து இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் சேர்ந்தார். 1917 இல், அவர் மருத்துவப் பயிற்சியை கைவிட்டார். இந்திய ஹோம் ரூல் இயக்கத்தில் பங்கேற்ற இவர், சேரன்மகாதேவி பள்ளி சர்ச்சையின் போது தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டியின் தலைவராக இருந்தார்.

வரதராஜுலு நாய்டு, பெரியார் மற்றும் கல்யாணசுந்தர முதலியார் ஆகியோருடன் இணைந்து, வி.வி.எஸ்.ஐயர் நடத்திய தேசியப் பள்ளியான சேர்மாதேவி குருகுலத்தில் பிராமணர் மற்றும் பிராமணர் அல்லாத மாணவர்களுக்கு தனித்தனியாக உணவருந்துவதைக் கடுமையாக எதிர்த்தார். இப்பிரச்சினை மகாத்மா காந்தியின் கவனத்துக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டு அய்யர் பதவி விலகினார். தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டி ஏப்ரல் 1925 இல் இப்பிரச்சினையைப் பற்றி விவாதிக்க கூடியபோது, ​​சி.ராஜகோபாலாச்சாரி மற்றும் ராஜன் ஆகியோர் காங்கிரஸ் தலையிடக் கூடாது, அதற்குப் பதிலாக பள்ளிக்கு இந்தப் பழக்கத்தை கைவிட  அறிவுறுத்த வேண்டும் என்ற   தீர்மானத்தை ராமநாதன் நிறைவேற்றிய கொண்டுவந்து நிறைவேற்றினர். இராஜகோபாலாச்சாரி மற்றும் அவரது ஆறு கூட்டாளிகள் தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டியில்  இருந்து ஜாதி பேதங்களை நிர்ப்பந்தத்தால் சமாளிக்க முடியாது என்று கூறி ராஜினாமா செய்தனர். இருப்பினும், பெரியார் கட்சியை விட்டு வெளியேறியபோதும் வரதராஜுலு நாயுடு காங்கிரஸில் நீடித்தார்.

அவரது பிற்காலங்களில், வரதராஜுலு நாயுடு சென்னை மாகாணத்தில் கோவில் நுழைவு இயக்கங்களில் தீவிரமாக பங்கேற்றார்.

 ரதராஜுலு 1925 ஆம் ஆண்டு தமிழ்நாடு என்ற வாராந்திர தமிழ் செய்தித்தாளைத் தொடங்கினார். 1931 ஆம் ஆண்டில் வரதராஜுலு நாயுடு தி இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸைத் தொடங்கினார், ஆனால் நிதி நெருக்கடி காரணமாக ஒரு வருடத்திற்குள் செய்தித்தாள்  நிறுவனத்தை  விற்க வேண்டியிருந்தது.

காமராஜரை,ஆங்கில அரசு , சதி வழக்கில் சிக்க வாய்த்த பொது, வரதராஜுலு நாயுடு அவருக்கு பக்க பலமாக இருந்து சட்ட உதவிகளை செய்தார் 

காமராஜரின் மிக சிறந்த நண்பராக கட்சி வரை வாழ்ந்தார்.

வரத ராஜூலு நாயுடு அவர்கள் 1957 ஆம் ஆண்டு காலமானார்

                                          விஜய ராகவாச்சாரியார். சி

                        தமிழகத்தைச் சேர்ந்த முதல் அகில இந்திய காங்கிரஸ் தலைவர்

சேலம் சி. விஜயராகவாச்சாரியார்,  ஜூன் 18, 1852 அன்று தமிழ்நாட்டின் செங்கல்பட்டு மாவட்டத்தில் உள்ள பொன் விளைந்த களத்தூரில் ஒரு மரபுவழி வைணவ பிராமண குடும்பத்தில் பிறந்தார்.

அவரது தந்தை ஒரு புரோகிதராகவும், மதக் கொள்கையில் மூழ்கியவராகவும் இருந்ததால், மரபுவழி

 பாரம்பரியத்தின் படி தனது மகனை வளர்க்க ஆர்வமாக இருந்தார். சிறுவயதிலேயே, விஜயராகவாச்சாரியார் தனது கிராமத்தில் உள்ள வேத பாடசாலைக்கு அனுப்பப்பட்டு, வேதங்களை மனப்பாடம் செய்யும் பாரம்பரியத்தில் வளர்க்கப்பட்டார். இதுவே அவருக்குப் பிற்காலத்தில் நல்ல பலமாக  அமைந்தது.

அவரது பன்னிரண்டாவது வயதில், சென்னை பச்சையப்பா உயர்நிலைப் பள்ளியில் சேர்ந்தவுடன் அவரது ஆங்கிலக் கல்வி தொடங்கியது. அவர் 1870 இல் மெட்ரிக்குலேட் படித்தார் . அவர் 1875 இல் மெட்ராஸ் பிரசிடென்சி கல்லூரியில் பட்டம் பெற்றார். சட்டப் பரீட்சைக்கு தனிப்பட்ட முறையில் எழுதி தேர்ச்சி பெற்ற   அவர் 1881 இல் பயிற்சி செய்யத் தொடங்கினார். அவர் ஒரு திறமையான வழக்கறிஞராகவும், சேலத்தில் வழக்கறிஞர்களின்  தலைவராகவும் இருந்தார்.

1882ல், அவர் சேலத்தில் பயிற்சியை ஆரம்பித்த சிறிது காலத்தில் , இந்து-முஸ்லிம் கலவரம் ஏற்பட்டது. இந்த கலவரத்தில் விஜயராகவாச்சாரியார் சம்பந்தப்பட்டு அவர் மீது குற்றச்சாட்டுகள் சுமத்தப்பட்டன. அவர் குற்றச்சாட்டை சளைக்காமல் நீதிமன்றத்தில் போராடி இறுதியில் தவறுகள் இல்லாமல் வெளியே வந்தார். 1882 ஆம் ஆண்டு சேலம் கலவரத்தில் சிக்கியவர்களுக்கான வழக்குகளை நடத்தியதால்  விஜயராகவாச்சாரியாரை ஒரே இரவில் பிரபலமாக்கியது. அவர் ‘சேலத்தின் ஹீரோ’ என்றும் ‘தென்னிந்தியாவின் சிங்கம்’ என்றும் அழைக்கப்பட்டார்.

 1885 இல் இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் தொடங்கப்பட்டபோது சிறப்பு அழைப்பாளர்களில் ஒருவராக இருந்தார். அவர் இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் நிறுவனர் ஏ.ஓ.ஹியூமின் நெருங்கிய நண்பர் ஆவார். அவர் காங்கிரஸின் பம்பாய் அமர்வில் கலந்து கொண்டார் மற்றும் 1887 இல் இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் அரசியலமைப்பை உருவாக்கிய குழுவின் உறுப்பினர்களில் ஒருவராக இருந்தார். அன்றிலிருந்து விஜயராகவாச்சாரியார் தீவிர சுதந்திரப் போராட்ட வீரரானார். அவரது ஆலோசனைகளும் தலைமைத்துவமும் ஆரம்ப கால காங்கிரஸ்காரர்களால் அதிகம் விரும்பப்பட்டது.

1895 ஆம் ஆண்டில், அவர் 1901 ஆம் ஆண்டு வரை 6 ஆண்டுகள் பணியாற்றிய மெட்ராஸ் லெஜிஸ்லேட்டிவ் கவுன்சிலுக்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். 1913 ஆம் ஆண்டில், அவர் 1916 வரை அவர் இணைந்திருந்த இம்பீரியல் லெஜிஸ்லேட்டிவ் கவுன்சிலுக்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். அப்போது லார்ட் பிர்கன்ஹெட் எழுப்பிய "இந்தியர்கள் இந்தியாவிற்கான அரசியலமைப்பை உருவாக்க முடியுமா" என்ற சவாலை எதிர்கொண்ட விஜயராகவாச்சாரியார் அந்த சவாலை ஏற்று இந்தியாவுக்கான ஸ்வராஜ் அரசியலமைப்பை உருவாக்கினார்.

மகாத்மா காந்தியின் வருகையுடன், காங்கிரஸ் அணிகளில் பழைய மிதவாதிகளுக்கும் புதிய தீவிரவாதிகளுக்கும் இடையே பிளவு ஏற்பட்டது. முன்னதாக, மிதவாதிகளின் கருத்துக்கள் அவரை ஈர்க்கவில்லை. காங்கிரஸின் சூரத் பிளவுக்குப் பிறகு அவர் தீவிர கட்சிப் பணிகளில் இருந்து ஒதுங்கி இருந்தார், பின்னர் மகாத்மாவின் செய்தியை எடுத்துச் செல்ல இரட்டிப்பு வீரியத்துடன் இணைந்தார். 1920 ஆம் ஆண்டு நாக்பூரில் நடைபெற்ற இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் மாநாட்டிற்கு அவர் தலைமை தாங்கத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டபோது அவரது அரசியல் வாழ்க்கை உச்சக்கட்டதிற்கு வந்தது, அங்கு காந்திஜியின் வன்முறையற்ற ஒத்துழையாமையின் மூலம் 'பூர்ணா ஸ்வராஜ்' என்ற கொள்கை விவாதிக்கப்பட்டு ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.

 1929 இல் நாடு முழுவதும் சுற்றுப்பயணம் செய்த சைமன் கமிஷனுக்கு எதிரான எதிர்ப்பின் முன்னணியில் அவர் இருந்தார். இந்திய அரசியலமைப்பை உருவாக்க மோதிலால் நேரு தலைமையில் கூடிய குழுவில் அவர் தீவிரமாக பங்கேற்றார்.

பல அம்சங்களில், விஜயராகவாச்சாரியார் தனது காலத்தை விட மிகவும் முன்னோடியாக இருந்தார். பெண்களுக்கான பருவமடைதலுக்குப் பிந்தைய திருமணத்தை அவர் வாதிட்டார், மேலும் ஒரு மகள் தனது தந்தையின் சொத்தில் பங்கு பெறுவதற்கான உரிமையையும் ஆதரித்தார். இந்து சட்டத்தைப் பற்றிய எந்தப் பேச்சும் தடைசெய்யப்பட்ட நேரத்தில் மிகவும் தேவையான மாற்றத்தை அவர் ஆதரித்தார்.

அவர் தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினரின் சாம்பியனாக இருந்தார். அகிம்சை முறை  எதிர்ப்பு இயக்கத்தின் மெட்ராஸ் கிளையின் இரண்டு துணைத் தலைவர்களில் இவரும் ஒருவர். மகாத்மா காந்தி அதன் தலைவராக இருந்தார்; மற்ற துணைத் தலைவர் ஜி. கஸ்தூரி ரங்க ஐயங்கார்,

அவர் தொண்ணூற்றிரண்டு வயது வரை வாழ்ந்தார். தென்னிந்தியாவின் காங்கிரஸ் தலைமைப் பதவி, சி.ராஜகோபாலாச்சாரிக்குக் கைமாற்றப்பட்டாலும், மதராஸ் இதழ்களில் தனது வழக்கமான பங்களிப்புகள் மூலம் பொது முக்கியத்துவம் வாய்ந்த விஷயங்களில் அவ்வப்போது ஆலோசனைகளை வழங்கி வந்தார்.

"எழுதப்பட்ட அரசியலமைப்பின் முக்கியத்துவத்தை பெரிதுபடுத்துவது சாத்தியமற்றது. அரசியலமைப்பு அரசாங்கத்தை வைத்திருக்கும் அனைத்து நவீன நாடுகளும் அரசியலமைப்புகளை எழுதியுள்ளன. இங்கிலாந்து மட்டும் விதிவிலக்காக ஆனால் ஒரு பகுதி விதிவிலக்காகத் தோன்றுகிறது, ஏனெனில் அவரது அரசியலமைப்பு சாசனங்கள் மற்றும் இங்கிலாந்தின் தேசிய சுதந்திரத்திற்கு பங்களித்த சிறந்த நீதிபதிகள் வரிசையின் மரபுகள் மற்றும் பயன்பாடுகள் போன்ற சட்டங்கள், அவர்களது சிறந்த அரசியல்வாதிகள் மற்றும் வீரர்களுக்கு குறையாத வகையில் பங்களித்தன. எழுதப்படாத அரசியலமைப்பைப் பற்றி சிந்திக்க சாத்தியமில்லை" 

அவரது நீண்ட வாழ்க்கை ஏகாதிபத்தியம் மற்றும் பொருளாதார மற்றும் சமூக நெருக்கடிகளுக்கு எதிரான இடைவிடாத போராட்டத்தின் காலமாக இருந்தது. ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பாளராக இருந்தாலும், இந்தியாவில் உள்ள அதன் உயர்மட்ட  பிரதிநிதிகள் சிலருடன், அதாவது ஆளுநர்கள் மற்றும் வைஸ்ராய்கள், லார்ட் ரிப்பன், லார்ட் கர்சன், லார்ட் மற்றும் லேடி ஹார்டிங் ஆகியோருடன் வாழ்நாள் முழுவதும் நட்பைப் பகிர்ந்து கொண்டார்.

 அவர் 19 ஏப்ரல் 1944 இல் இறந்தபோது தென்னிந்தியாவின் சிங்கத்தின் குரல் அமைதியானது. அவரது மறைவுக்குப் பிறகு, அவரது மதிப்புமிக்க சேகரிப்புகள் நினைவு நூலகம் மற்றும் விரிவுரை மண்டபங்கள்  சிறப்பாகக் கட்டப்பட்டு அவருடைய  பெயரிடப்பட்டது.